เราจะมีกันและกัน KF

ณ. บ้านร่างบางมารดาของร่างบางถอนหายใจยาว...เมื่อได้เห็นสีหน้าคาดไม่ถึงของร่างบางผผู้เป็นบุตรสาว...หลังจากที่เธอได่บอกให้ลูกสาวเธอรู้ว่าร่างบางต้องแต่งงานกับร่างสูง    "แม่ไม่มีทางปฏิเสธได้เลยหรอค่ะ..."    ร่างบางถามเบาๆออกมาจนได้ในที่สุดไม่มีการปฏิเสธโวยวายหรือยินดีปรีดา...ทุกอย่างสงบราวกับไม่ได้พูดถึงเรื่องตัวเอง"แม่ของหนูแก้วเขามีบุญคุณกับแม่มาก....ก่อนหน้าที่แม่จะแต่งงานกับพ่อหนู..แม่เคยอาศัยพ่อแม่ของแม่แก้วมาก่อน...แล้วเธอก็เคยช่วยเหลือพวกเรามาตลอดโดยไม่เคยเรียกร้องอะไรตอบแทนเลย""ยกเว้นตัวหนู..."    ร่างบางพึมพำ...ในใจก็คิดไปถึงใบหน้าร่างสูงและแววตาที่เวลาเขาใช้มองเธอนั้นไม่ได้บอกว่าเป็นมิตรกับเธอเลย    แก้วน่ะหรอจะแต่งงานกับเธอ..อยู่กินกันอย่างสามีภรรยา...ในเมื่อแม้แต่ใบหน้าของเธอเขายังไม่อยากมองด้วยซ้ำ"นายคนนั้นเขาไม่ชอบหน้าหนูหรอกค่ะคุณแม่""ทำไมเรียนเขาอย่างงั้นล่ะลูกฟางเขาชื่อแก้วนะ"    ไม่ว่าจะยากจนยังไง....มารดาของเธอยังพูดเพราะเสมอ    ร่างบางยักไหล่...เธอไม่ชอบร่างสูงแล้วก็จะไม่ชอบตลอดไปด้วย..แม้ว่าเธอจะต้องตกไปเป็นภรรยาของเขาก็ตาม.(อย่าไปตกหลุมรักเขาล่ะกัน555/ไรเตอร์)(เงียบไปเลยไรเตอร์แต่งต่อ.ฟาง)(ค๊าฟ...ไรเตอร์)"ฟางจะเป็นต้องแต่งงานกับเขาใช่ไหมค่ะแม่..."    ร่างบางสรุปทุกอย่างลงตัว...เป็นการรวบรัดตัดความ   มารดาของเธอพยักหน้าพร้อมกับถอนหายใจอีกครั้ง...หนักอกหนักใจเหลือเกินที่ต้องจับทั้งคู้มาแต่งงานกันทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้รักใคร่ใยดีกันเลย"ขอให้ทำเพื่อแม่สักครั้งนะลูก""แต่ฟางไม่ขอสัญญานะค่ะ...ว่าจะทนกับนิสัยของเขาได้นานสักแค่ไหน"    คนไร้หัวใจอย่างเขา...คนที่ไม่เคยทราบซึ้งในความทุกข์ยากของคนอื่น...อย่างนี้นี่นะที่เธอจะต้องใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาไปตลอด...     แต่ถึงอยางไรร่างบางก็พอรู้ว่าเธอต้องอดทนให้ถึงที่สุด...เธอต้องเรียนรู้คำๆนี้มากขึ้นหากได้อยู่กับร่างสูง...เพื่อที่ว่าเธอจะต้องประคับประครองชีวิตแต่งงานของเธอกับเขาให้ผ่านพ้นไปด้วยดี...ในเมื่อร่างบางตัดสินใจแล้ว เธอก็ต้องเดินหน้าสู่รับความจริง.....สั้นไปไหม ฮ่าๆเม้นกันเยอะน้าาาา :D