My angle คุณคือใครผมไม่รู้ รู้แค่ว่าผมรักคุณ!

ตอนที่ 8

หลังจากที่คุณเจอโนโซมิเเล้ว ทำให้คุณหายคิดถึงโนโซมิเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะ เพราะยังดีที่เห็นว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรแม้เธอจะไม่เห็นก็ตามเถอะ 
คุณและคริสกลับมาที่ห้อง พอถึงห้องคริสถึงกับล้มตัวนอนลงบนโซฟาเลยล่ะ อาจจะเป็นเพราะเขาเหนื่อยก็ได้ 
"นายเหนื่อยหรอ"  คุณถามเขาด้วยความเป็นห่วง  "ไปพักเถอะ"
"ไม่เอาฉันจะพักตรงนี้ แล้วเธอจะทำไม"
"ปะ...เปล่าหนิ ฉันกะว่าจะทำอาหารน่ะ ^^;"
"วิญญาณทำอาหาร ฉันน่าจะไปรายการคนอวดผีเนอะ -0-"
"เปลี่ยนอารมณ์บ่อยเนอะ - -"
"พอเถอะ ไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันทำเองดีกว่า"  คริสโบกมือไล่คุณ  "โทรศัพท์ฉันอยู่ในห้อง ใครโทรมาอย่ารับนะ ไปพักในห้องเถอะ"
"ถ้าฉันออกมาคงจจะไม่เห็นนายดูหนัง 18+ นะ"
"พูดบ้าอะไรของเธอ! ไปเลยไป"
"แค่นี้ก็ดุ -3-"
คุณพูดแบบงอนๆ แล้วปรี่เดินออกมาจากตรงนั้นทันที ให้ตายสิ! อารมณ์เขาเปลี่ยนบ่อยมาก จนคุณตามไม่ทันแล้วเนี่ย -_____-
คุณเดินออกมาจากตรงนั้นและเดินตรงไปที่ห้องของคริส เฮ้อ อยู่กับเขาก็แค่อยู่บ้านไม่ได้ทำอะไรเลยแถมน่าเบื่ออีกต่างหาก -^-
เผ้าตามหาเนิ่นนานเท่าไหร่~~ (เสียงโทรศัพท์ -.-)
คุณถึงกับตกใจเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ของคริสดังขึ้น แหม่ เอาซะมุ้งมิ้งเลย -0-
คุณหยิบโทรศัพท์คริสขึ้นมาเเละมองไปที่หน้าจอ และก็เห็นเบอร์แปลกๆ ถ้าเบอร์จินก็ไม่ใช่เพราะจินน่าจะเป็นเพื่อนสนิทของคริส เเละเขาอาจจะต้องเมมเบอร์จินไว้สิ 
"เบอร์ใครวะเนี่ย"
คุณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะกดรับสาย แต่ก็ต้องเอาวางลงเหมือนเดิมเมื่อคริสเปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี
"เบอร์ใคร"
"ไม่รู้อ่ะ"  คุณส่ายหน้า  "ฉันเเค่เอาขึ้นมาดูเฉยๆนะว่าใครโทรมา -3-"
"อย่ารับละกัน"
"ทำไมอ่ะ?"
"เถอะน่า ออกมาได้เเล้ว เสร็จเเล้ว"
"นายทำอะไร"
"มาม่า"
"อืม สงสัยฉันคงเป็นมะเร็งตายรอบสองแน่ๆ -____-"
"จะกินไหม?"
"กิน -_____-"
 
#1 เดือนผ่านไป#
จนถึงตอนนี้คุณยังกลับร่างไม่ได้เลย เพราอะไรน่ะหรอ? ก็เพราะคริสไง! คุณเคยถามเขาว่า'เมื่อไหร่จะช่วยฉัน ฉันไม่อยากอยู่แบบเป็นวิญญาณอีกแล้ว เพราะมันเหงา -^-'  คุณเคยแบบนี้ไปจริงๆ แต่เขากลับทำเมินใส่ นี่เขาแกล้งคุณชัดๆ! ให้ตายเถอะโรบิ้น! -*-
"คริส..."  คุณหันไปเรียกคริสที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆคุณ"เมื่อไหร่นายจะช่วยฉันอ่ะ -^-"
"ทำไม?! อยากกลับขนาดนั้นเลย"
"ฉันก็แค่ถาม...."
"หุบปากไปเถอะ! แล้วอย่าพูดเเบบนี้ให้ฉันได้ยิน"
"ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วยอ่ะ นายไม่เข้าใจความรู้สึกฉันหรอก นี่ฉันไม่ใช่นักโทษนะ! ที่วันๆเอาแต่บังคับขู่เข็ญน่ะ!"
คุณตะคอกใส่เขาบ้าง เผื่อเขาอาจจะสำนึกกับสิ่งที่คุณพูด....
"เธอ..."
"พอกันที! ไอเรื่องรับผิดชอบที่นายขับรถชนฉันน่ะ ลืมๆมันไปซะนะ! ถ้านายไม่อยากช่วยฉันจะไปหาคนช่วยเอง!"  ว่าแล้วคุณก็เดินออกมาจากห้องนั้นทันที แถมปิดประตูดังปั้งอีกต่างหาก ที่คุณพูดอย่างนั้นไปก็เพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น....
คุณเดินออกมาหน้าคอนโดที่คริสอยู่ และคุณก็ไปหยุดอยู่ที่ทางม้าลายข้ามถนน คุณยังไม่ข้ามแต่กลับกรี๊ดออกมาแทน - - 
"ไอบ้าาาาาา ! >0<"  คุณตะโกนออกมาดังมาก ทำให้คนแถวนั้นมอง แต่มองทะลุคุณไปซะงั้น เพราะพวกเขามองไม่เห็นคุณไง -.-  "มองอะไร?! ฉันเป็นผีโว้ยยยยย ไม่ใช่คนน มองไม่เห็นฉันหรอกกก!"
และพวกเขาก็ยังไม่หยุดมอง คนแถวนั้นพยายามหาที่มาของเสียงแต่ก็หาไม่พบ
"กะ...แกเสียงใครวะ ?"
"มะ...ไม่รู้หว่ะ ปะ...ไปเถอะ"
"โอ๊ย อากาศมันก็ไม่ได้หนาว จะพูดติดอ่างทำไม!"
"กรี๊ดดดด ทางม้าลายพูดได้! ><"  เด็กสองคนที่เดินคุยกันมาต้องตกใจเพราะคำด่าของคุณ แหม่ ใครมันจะไม่วิ่งหนีกับบ้างวะ -?- 
ด้วยความโมโหทำให้คุณเดินข้ามถนนทันที!
"กรี๊ดดดดดดด!"
และก็อย่างที่คิด! มีรถกระบะคันหนึ่งวิ่งด้วยความเร็วสูง ชนคุณเข้าอย่างจัง...
หรือประวัติศาสตร์ซ้ำรอยนั่นแหละ...