Whom does she love 2 ทางเลือก กับ 1 หัวใจ

 
   
       พอเขาเดินไปแล้วฉันก็มุดออกมาจากถังขยะ อีกกี่นาทีที่เขาจะเปิดตัวเนิ๊ย ฉันรีบไปล้างตัวในห้องน้ำขณะที่ฉันล้างหน้าอยู่นั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมแว่นตาเดินเข้ามายืนข้างๆฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเป็นยัยแฟนเก่านายโมะจัง
“เธอ” ฉันอุทานอย่างตกใจ
“ไง มีความสุขมากใช่ไหมจากการแย่งของๆคนอื่นเนิ๊ย”เธอถอดแว่นตาออกมาสอดไว้ตรงคอเสื้อที่หน้าอก
“ฉันเปล่านะ”ฉันบอกไป
“คิดว่าฉันโง่งั้นเหรอ”ใช่โง่มากๆ ในใจฉันพูดอย่างนี้
“} เอาแล้วล่ะค่ะ มาถึงเวลาที่สำคัญแล้ว คือการเปิดตัวแฟนสาวของนักร้องหนุ่มป๊อป {“ เสียงประชาสัมพันธ์นั่น
“ฉันขอตัว”ฉันรีบออกมาจากห้องน้ำเพื่อไปช่วยป๊อป แต่ก็โดนยัยนั่นจับแขนเอาไว้
“ปล่อยฉันนะ”ฉันสะบัดแขน แต่ไม่เป็นผลเพราะยัยนั่นบีบแน่นมากกินช้างเป็นอาหารว่างรึไง
“ฉันไม่ยอมใหห้แกหนีหรอก”หนอยใครจะหนีกัน ฉันจะไปช่วยป๊อปย่ะ
“} ขอเสียงปรบมือให้กับ ป๊อป {“ ป๊อปขึ้นไปบนเวทีแล้ว ฉันต้องทำให้เขาไม่เสียชื่อเสียง
“ปล่อย!!”คราวนี้ฉันตะโกนใส่ยัยนั่น
“ไม่มีทาง” แถมยังเข้ามาจับแน่นกว่าเดิมอีก
“} ได้ข่าวว่าน้องป๊อปจะเปิดตัวแฟนสาวไม่ใช่เหรอคะ เชิญแฟนสาวของหนุ่มป๊อปเลยค่ะ {“ห๊ะ!! ไม่ปล่อยใช่ไหม  ได้
“ตุบ!” ฉันถีบยัยนั่นล้มลง ก่อนจะรีบวิ่งไปยังหลังเวที
“ว่าไงคะ”ทุกๆคนจับจ้องไปยังป๊อป
“เอ่อ...คือ....” ป๊อปอ้ำอึ้ง
 
“หนูเองค่ะ” ซึ่งฉันวิ่งขึ้นเวทีไปประกาศทันที เอาวะตอนนี้วิธีนี้ล่ะดีที่สุด
“ฮือฮา ฮือฮา” ผู้คนซุบซิบกัน
“เธอทำอะไรของเธอ”ป๊อปกระซิบมา
“ฉันก็ช่วยนายไง นายอยากเสียชื่อเสียงเหรอไง” ฉันกระซิบตอบ
“เธอรู้ได้ไงว่าแฟนฉันจะไม่มา”เขาถามอย่างสงสัย
“ก็ฉันได้ยินนายคุยกับแฟนไง ฉันถึงรู้”ฉันบอกไปตามความจริง
“อ๋อ เธอเลยมาคิดจะแอบอ้างแทน”หืมอุตส่าห์ช่วย ยังมาว่ากันอีก
“นายอยากเสียชื่อเสียงหรือไง” ฉันว่า
“รองานจบ เธอกับฉัน เคลียร์กัน” ชิ คนอุตส่าห์ช่วย เอาน่าตอนนี้เราต้องรับหน้ากับแฟนคลับก่อน
“ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ล่ะคะ” กริ๊ด พิธีกรนะพิธีกร ฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ
“ผิดหวังว่ะแก”-_-
“ใช่ๆพี่ป๊อปช่างไร้รสนิยมว่ะ”-o-
“ฉันรับไม่ได้”-.-!!!
“มีดีตรงไหนฟะ”T.T
“ถ้าหนังหน้าอย่างนี้ ฉันขอฆ่าตัวตายดีกว่า” 0.0 แรงมากค่า
“พวกเราไม่ยอม!!!” ใครบางคนตะโกนขึ้นมา
“ใช่!!!!!”แฟนคลับต่างพากันต่อต้านฉัน น่าขายหน้าจริงเรา
“ว่าไงคะ น้องป๊อปพี่ก็เห็นด้วยเป็นอย่างมาก” พิธีกรนี่ช่างตรงจริงๆนะคะที่จริงฉันไม่ได้ไม่สวยขนาดนั้นแค่ตอนนี้ฉันมอมแมมจากถังขยะต่างหากล่ะ ผมก็ฟูยุ่งเหยิน เฮ้อ.........
“เอ่อ...คือ....ผม...รักเขาที่หัวใจครับ” เลโก้ตอบพร้อมรอยยิ้มที่หวานแหวว
“หาคนที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเหรอคะ” พี่พิธีกรยังไม่หยุดแขวะฉัน ไม่ได้การล่ะถ้าฉันขืนมัวนิ่งอยู่อย่างนี้ทุกคนต้องประนามป๊อปว่าตาต่ำแน่ๆ เราหวังจะช่วยแต่อาจทำให้แย่กว่าเดิมอีก เอาล่ะเพื่อเขาละกัน
“แล้วพี่นึกว่าพี่ดีขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ฉันพูดออกไปทำเอาพิธีกรหน้าเหวอไปทันที
“แต่พี่ก็น่าตาดี......”
“จะดีสักแค่ไหนเชียวถ้าไม่มีแป้งที่โบ๊ะหน้าเป็น 8 เซนติเมตรนั่นน่ะค่ะ”เขาพยายามย้อนแต่ขอโทษไม่ทันฉันหรอกค่ะ
“โห่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”แฟนคลับพากันโห่ยัยพี่พิธีกรนั่นเสียหน้าไป
“แล้วพวกคุณทั้งหมดเป็นแฟนคลับป๊อปเพราะหน้าตาเพียงอย่างเดียวน่ะเหรอ ถ้าอย่างนั้นจะเรียกว่าแฟนคลับที่แท้จริงได้อย่างไร คนที่จะได้ชื่อว่าเป็นแฟนคลับที่แท้จริงได้นั้นจะต้องรักไอดอลด้วยใจที่แท้จริงในเมื่อเรารักเขา เราเลือกเขาเข้ามาในหัวใจ เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรา เราก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เขามี ในสิ่งที่เขาเป็น และในสิ่งที่เขาทำ ฉันเชื่อว่าทุกคนในที่นี้ก็รักป๊อปไม่น้อยไปกว่ากัน แทนที่เราจะมาต่อต้านในสิ่งที่เขาทำ เราทำไมไม่ยอมรับและส่งเสริมเขาล่ะ ในเมื่อคุณรักเขาคุณก็ต้องเข้าใจเขา อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ดีอะไรมากมาย ไม่ได้สวยอะไรมากมาย แต่ฉันมั่นใจว่าฉันก็ไม่ได้รักเขา ห่วงใยเขา น้อยไปกว่าพวกคุณเลย ถึงพวกคุณจะไม่ชอบฉัน นั่นก็เป็นสิทธิ์ของพวกคุณ แต่สำหรับสิทธิ์ในตัวฉัน ฉันให้อภัยทุกคนเสมอค่ะ” คำตอบของฉันทำให้ป๊อปอึ้ง เท่านั้นยังไม่พอยัยพี่พิธีกรนั่นก็ทำหน้าปลึ้มใจ
“คุณคิดว่าคุณพูดแค่นี้แล้วจะเปลี่ยนใจพวกเราได้เหรอ ที่ต่อต้านคุณน่ะ” หนึ่งในแฟนคลับตะโกนมา
“ฉันไม่ได้หวังให้คุณเปลี่ยนใจของอย่างนี้มันอยู่ที่คุณ แต่ว่าคุณรักเขาด้วยใจที่แท้จริง เหมือนที่เขารักพวกคุณหรือเปล่าล่ะ” ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุด คือป๊อปต้องไม่เสียหน้าเด็ดขาด
“ไม่ต้องเอาความรักมาอ้างเพื่อให้ยอมรับคุณ” ฉันชักอยากจะเห็นหน้ายัยแฟนคลับคนนี้แล้วสิต่อต้านอยู่นั่นแหละ
“ถ้าคุณไม่สามารถใช้หัวใจมองคนอื่น หรือใจแคบอย่างนี้ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรละ มันไม่มีประโยชน์สำหรับคนอย่างคุณ แล้วฉันจะแสดงให้คุณดูว่าฉันคู่ควรกับเขา” กรี๊ดฉันพูดได้อย่างไรเนิ๊ยน่าอายชะมัด
“ฉันไม่ยอมให้คุณ.....”
“หุบปากได้แล้วถ้าไม่ยอมก็เรื่องของคุณ แหกปากอย่างนั้นมันไม่ได้ทำให้คุณดูดีขึ้นเลย คุณไม่ชอบใครๆเขาก็ยังชอบตั้งเยอะแยะ เพราะพวกเราเป็นแฟนคลับที่แท้จริงของป๊อป ไม่ใช่แฟนคลับจอมปลอมอย่างคุณ ใช่ไหมพวกเรา”
“ใช่!!!” แฟนคลับต่างพากันเห็นด้วยกับคนที่พูดขึ้นนั้น ฉันต้องขอบคุณนายมากๆเลยที่ช่วยฉัน นายโมะจัง                       
“เอาละค่ะ ดิฉันขอเห็นด้วยกับน้อง....”
“ฟางค่ะ”ฉันตอบพิธีกรไป
“ค่ะ น้องฟางนะคะ เราเสียเวลามามากพอแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ก็ถึงเวลาร้องเพลงคู่แล้วนะคะเชิญเลยค่ะ”เรื่องร้องเพลงฉันก็ไม่แพ้ใครนะจะบอกให้อิๆ
“มาในเพลง รักเธอตลอดกาลค่ะ” เอ่อ.........ไม่ถนัดแฮะ
“เดี๋ยวนะคะ” ฉันขัดขึ้น ทำให้ป๊อปหันมาขมวดคิ้วใส่ฉัน
“มีอะไรคะ”พิธีกรถามอย่างสงสัย
“ขอเปลี่ยนเพลงได้ไหมคะ” ก็เพลงนั่นมันร้องไม่ค่อยได้อ่ะ ขอเอาเพลงที่ถนัดๆหน่อยสิ
“ออ ได้ค่ะ ว่าแต่เพลงอะไรดีคะ” แฮ่ๆๆ เอาเพลงที่ฉันขอบที่สุดดีกว่า
“หนุ่มนาข้าว สาวนาเกลือค่ะ”ฉันบอกไป
“ห๊ะ!/เฮ้ย!”ทั้งพิธีกรทั้งป๊อปต่างอุทานพร้อมกัน ทำไมอ่ะก็ฉันชอบหนิ
 
         และแล้วสุดท้ายฉันก็ต้องร้องเพลงรักเธอตลอดกาล เพราะป๊อปไม่ยอม เฮ้อ.....ขายหน้าชะมัด
“เอาละค่ะ ตอนนี้ก็หมดเวลาแล้ว แล้วพบกับป๊อปได้ใหม่ในงาน ซุป’ตาเด็ก นะคะ”ทำไมไม่มีชื่อฉันคะพืธีกร ตอนนี้ฉันก็ช่วยป๊อปไว้แล้วฉันก็ต้องกลับร้าน ห๊ะ!ร้านของฉัน ตายแล้วๆๆสายมากแล้วด้วยฉันต้องรีบไปล่ะ ฉันทำท่าหันหลังจะลงจากเวทีก็ถูกป๊อปดึงแขนไว้
“จะไปไหน คิดจะชิ่งเหรอ”เขาทำหน้าเหมือนกับฉันไปขโมยของของเขาอยู่นั่นนั่นแหละ ห๊ะ!ของ เออใช่สร้อยกีตาร์สีแดง ฉันหยิบสร้อยขึ้นมาแล้วยื่นให้เขา
“อ่ะ มันติดในถุงของของฉันตอนเมื่อวาน” ฉันพูด ทำให้เขาทำหน้าเอะใจ
“เธอเป็นคนที่ทำของหล่นใส่เท้าฉันใช่ไหม” เออนั่น ฉันลืมไปเลยนะเนิ๊ย
“เออ...อื้ม” ฉันตอบแบบเก้ๆกังๆ
“หนอยเมื่อวานก็ทำฉันเจ็บวันนี้ก็ยัง...”
“ฉันมาช่วยนาย อ่ะรีบๆเอาไปได้แล้วฉันจะรีบไปร้าน” ฉันยื่นสร้อยไปอีกครั้ง
“เอาไปเหอะ ฉันให้เธอเป็นค่าตอบแทนวันนี้ละกัน แต่อย่าคิดว่าจะรอดนะ” เขาพูดพร้อมกับปล่อยแขนของฉัน
“ฉันไปล่ะ” ฉันบอกก่อนจะเดินลงจากเวที เฮ้อ...เธอทำไรอยู่น่ะยัยฟาง นี่มันก่อปัญหาให้กับตัวเองชัดๆแฟนคลับต้องยกโขยงมาถล่มเธอแน่ๆ ฟางเอ๊ย
“เอาเบอร์เธอมา”จู่ๆเขาวิ่งมาขอเบอร์ฉัน
“นายจะเอาไปทำไม หรือว่านายแอบชอบฉันขึ้นมา” จริงเหรอเนิ๊ย เยส สำเร็จ เขาชอบฉันแล้ว
“อย่าหลงตัวเองมานักเลย ที่ฉันมาขอเบอร์เธอเนิ๊ยก็เพราะเธอมาประกาศว่าเป็นแฟนของฉัน เกิดมีเรื่องไรขึ้นมาฉันจะได้ติดต่อเธอไปไง” แป่ว แว่ว แว่ว แว่ว หน้าแตกยับเยินเลย
“เอาโทรศัพท์นายมาเมมดิ” ฉันบอกพร้อมยื่นมือไป
“ฉันทิ้งไปแล้ว เธอจดมาละกันเดี๋ยวไปซื้อมาใหม่” โหพ่อคนรวย จริงหนิโทรศัพท์เขาอยู่ที่ฉัน
“ฉันเก็บโทรศัพท์นายได้น่ะ” ฉันล้วงเอาโทรศัพท์ของเขาออกมา
“นี่ฉันทิ้งลงถังขยะไปแล้วนะ เธอเจอได้อย่างไร” เขาทำสีหน้าตกใจ ใครไม่เจอก็โง่แล้วตกใส่หัวซะขนาดนั้น
“เออน่า เอาไป”ฉันยื่นให้เขา
“ไม่เอาอ่ะ ฉันทิ้งไปแล้ว เธออยากได้ก็เอาไปสิ เดี๋ยวฉันซื้อใหม่” ชิ อวดรวย
“แต่ฉันไม่มีกระดาษนะ จะให้จดเบอร์ให้นายตรงไหนล่ะ” ฉันพกมาแค่ปากกา  อืม..........อ๋อ รู้ละ
ฉันยื่นมือไปจับแขนของเขา
“เฮ้ย! ทำไรน่ะ”เขาสะบัดออกทันที
“เอามานี่” ฉันดื้อดั้นไปจับมาแล้วบรรจงเขียนเบอร์ของฉันไว้ที่แขนข้างขวาของเขา
“ยัยบ้า เกิดใครเห็นจะทำยังไง” เขาเดือดร้อนโวยวาย อะไรกันนักกันหนานะ
“แล้วแต่นาย อยากลบก็ลบเหอะ ถ้าติดต่อฉันไม่ได้ก็อย่ามาโทษกันล่ะ ไปล่ะ”พูดจบฉันก็ก้าวเท้าออกไปเจอกับนายโมะจังพอดี
“เมื่อกี้เธอทำอะไรน่ะ ยัยดื้อ”ทันทีที่เห็นหน้านายนั่นก็ถามทันที
“ช่วยป๊อปน่ะ”ฉันบอกไปตามความจริง
“ช่วย ? ช่วยอะไร” เขาถามด้วยความสงสัย
“เออน่า เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ว่าแต่เมื่อกี้ขอบใจนะที่มาช่วยฉัน” ฉันพูดพร้อมกับเอาแขนเกี่ยวคอนายนั่น
“นิดหน่อยน่ะ ไปได้แล้ว ร้านของเธอมีคนรอแล้วนะ”
“เออจริงด้วย ป่ะ” ถ้าสังเกตดีๆ เมื่อกี้นายโมะจังน่าแดงด้วย แล้วเราก็ตรงไปที่รถเพื่อกลับไปยังร้าน
 -----------------------------------------------------------------------------------