Whom does she love 2 ทางเลือก กับ 1 หัวใจ

        “ดีใจอะไรมาลูก ยิ้มหน้าบานเท่าจานดาวเทียมเลย” เฮือก หน้าฉันเป็นอย่างงั้นจริงๆเหรอ แม่แซวฉันเมื่อเห็นฉันยิ้มสะใจเข้าบ้าน

“แม่ง่ะ ก็นิดหน่อยน่ะค่ะ วันนี้ร้านขายดี” ฉันเลือกที่จะโกหกแม่ ขืนแม่รู้นะคงได้อกแตกตายที่รู้ว่าลูกตัวเองไปทำลายความสัมพันธ์คนอื่น

“ป่ะ ไปอาบน้ำก่อน แล้วลงมาทานอาหารกับพ่อและแม่นะ” แม่บอกพร้อมกับเดินเข้าไปเตรียมอาหารในครัว ฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วอาบน้ำทันทีเพราะหิวข้าว

    “ง่ำๆๆๆ อร่อยเหมือนเดิมเลยนะคะแม่” ฉันพูดเมื่อตักอาหารเข้าปาก ตอนเย็นนี้คุณแม่ทำ ผัดทะเล ซุปสาหร่าย และแกงเขียวหวาน อร่อยหมดทุกอย่างเลย

“กินเยอะๆลุก จะได้อ้วน” พ่ออำฉัน

“ถ้าหนูอ้วน ใครจะมาขอหนูแต่งงานล่ะคะ” ฉันพูดพร้อมทำแก้มป่อง

“เอ้อ ก็ดีนะลูกพ่อจะได้เป็นหม้ายไปตลอดชีวิต ฮ่าๆๆๆ” พ่อยังไม่เลิกเล่น

“คุณก็ อย่าพูดอย่างนั้นสิ เดี๋ยวเป็นจริงขึ้นมา เราเนิ๊ยจะแย่” แม่ปราม

“ใช่ๆ เดี๋ยวไม่มีทายาทไว้สืบสกุลไม่รู้ด้วย”ฉันสบับสนุนแม่เต็มที่สักพักพวกเราก็ทานอาหารเสร็จฉันก็ช่วยแม่เก็บจาน ส่วนล้างแม่จะเป็นคนทำเอง ทางด้านพ่อก็จะอ่านหนังสือพิมพ์ ทุกๆวันจะเป็นแบบนี้เสมอ

“แม่คะ พ่อคะ หนูขึ้นห้องก่อนนะคะ” ฉันบอกพร้อมกับวิ่งขึ้นบันไดไป ฉันเตรียมตัวไว้แล้วสำหรับการค้นข้อมูลนายป๊อป เจ้าของสร้อยเส้นนี้ฉันเข้าเว็บไซส์ GooGle พิมพ์คำว่า ‘ประวัติป๊อปนักร้องหนุ่ม’ สักพักข้อมูลก็ปรากฏขึ้นมา

‘นายป๊อป  วันเกิด xxxxอายุ 23 (เท่าฉันเลย) เป็นนักร้องหนุ่มหน้าใหม่ในวงการ สถานะโสด ที่อยู่xxxxx‘ ห๊ะ! ที่อยู่เขาก็อยู่ในเมืองนี้นี่ อืม...พรุ่งนี้ค่อยเอาสร้อยไปคืนละกัน แล้วทำไมเราต้องฝันหาเขาด้วยนะ ฉันมองออกไปทางหน้าต่างซึ่งติดกับถนนหน้าบ้าน เห็นนายโมะจังกำลังนั่งอยู่ที่สวนในบ้านกำลังมองท้องฟ้าอยู่ อืม... พอคิดได้ฉันก็ปิดคอมแล้ววิ่งลงไปชั้นล่าง

“แม่คะ พ่อคะ หนูออกไปข้างนอกนะ”ฉันบอกพร้อมกับสวมรองเท้า

“ไปไหนลูก นี่มันมืดแล้วนะ” แม่ลุกจากโซฟาเดินมาหาฉัน

“ไปบ้านตรงข้ามบ้านเรานี่เองค่ะแม่”ฉันบอกพร้อมชี้ไปที่บ้านของนายโมะจัง

“ไปทำไมลูก” แม่ถามด้วยความเป็นห่วง

“ไปหาเพื่อนน่ะค่ะ เพิ่งรู้จักกัน”ฉันบอกแม่ตามความจริง

“ผู้ชายหรือผู้หญิง” แม่ถามต่อ

“ผู้ชายค่ะ แต่แม่ไว้ใจเขาได้นะ”ฉันพยายามบอกให้แม่เชื่อแต่ไม่รู้ทำไมฉันไว้ใจนายโมะนั่น

“งั้นแม่ขอไปด้วย”แม่พูดพร้อมกับสวมรองเท้าแล้วจูงมือฉันออกไป นายโมะกำลังนั่งมองท้องฟ้าอยู่ก็เหลือบมาเห็นฉันกับแม่เดินมาหน้าประตูรั้ว เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้ามา

“อ้าวคุณฟาง สวัสดีครับคุณน้า” เขายกมือไหว้แม่ฉันอย่างอ่อนน้อม พร้อมกับยิ้มที่ดูเป็นมิตร

“สวัสดีจ๊ะ ว่าแต่ผมชื่อไรเหรอจ๊ะ”คุณแม่ก็ถามไปด้วยความเป็นมิตร

“เชิญคุณน้า กับฟางเข้ามาข้างในก่อนครับ” เขาเดินมาเปิดประตูรั้วให้ฉันและแม่ แม่ก็จูงมือฉันเข้าไปในบ้าน พวกเราไปคุยกันที่ห้องรับแขก ซึ่งฉันมีประวัติกับที่นี่ไม่น้อยเลยหวังว่านายนี่คงไม่บอกแม่ฉันนะ

“ผมชื่อ โทโมะครับ ผมอาศัยอยู่คนเดียว พ่อกับแม่อยู่ต่างประเทศ ส่วนเรื่องงานผมไม่ได้ทำงานอะไรหรอกครับ แต่ก็มีบางครั้งที่มีคนติดต่อมาไปถ่ายรูป ผมชอบถ่านรูปน่ะครับ” ไม่จำเป็นต้องบอกขนาดนั้นหรอกย่ะ

“ออ ผมอยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอลูก” คุณแม่ถามต่อ

“อ๋อ เหงาสิครับ ผมแทบจะเบื่อการอยู่บ้านแล้วล่ะครับ” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม

“เอาอย่างงี้ไหม  ถ้าคราวหน้าเหงาก็แวะไปคุยเล่นกับฟางก็ได้นะ” อืม ใช่ หะ ห๊ะ!

“แม่คะ”

“อย่าเสียมารยาทสิลูก  ถึงฟางจะไม่อยู่ ก็ไปหาน้าก็ได้นะ น้าอยู่บ้านตลอดไม่ต้องเกรงใจ” แต่นายนี่ก็เป็นคนดีจริงๆนี่นาอยู่คนเดียว ก็ต้องเหงาบ้างแหละ

“ถ้าหิวก็ไปหาน้าได้”แม่เสนอ

“ใช่ๆแม่ฉันทำอาหารอร่อยมากเลยแหละ” ฉันเสริม เพราะเห็นแก่สงสารหรอกน่า และจะได้มีคนแกล้งด้วยฮิๆ

“ถ้างั้นคราวหน้าคงต้องรบกวนคุณน้าบ่อยหน่อยนะครับ” เขาพูดอย่างเกรงใจพร้อมกับหัวเราะ

“จ๊ะ ไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนบ้านกันอยู่แล้ว งั้นน้าไปก่อนนะเชิญคุยกันตามสบายเห็นฟางอยากมาหานักนี่”แม่บอก อ้าวไหงเป็นงี้ง่ะแม่ เมื่อกี้ยังห่วงอยู่เลย

“จริงเหรอครับ”นายนั่นถามย้ำ ไอ้บ้าก็แค่อยากมาแกล้ง

“จริงสิจ๊ะ แม่รั้งตัวไว้ไม่ทันแหนะ”แม่ยังไม่ยอมหยุด

“แม่คะ กลับเหอะ หนูง่วงแล้ว” ฉันรีบดึงแม่กลับบ้าน

“อ้าว เมื่อกี้ยังอยากจะมาไม่ใช่เหรอ ทำไมง่วงเร็วนักล่ะ”แม่แซว ง่าขายหน้าจะตายอยู่แล้วนะ

“กลับบ้าน ๆๆๆๆ”ฉันงอแงจะกลับให้ได้

“พาเด็กน้อยจอมยุ่งไปนอนเถอะครับคุณน้า” กริ๊ด นายบ้าว่าใครเป็นเด็กน้อยห๊ะ ถ้าไม่ติดตรงมีแม่ล่ะก็ นายโดนดีแน่

“โอเคๆจ้าลูก โทโมะงั้นน้าไปก่อนนะไว้เจอกันใหม่”แม่กล่าวลานายโทโมะนั้น

“ครับ ฝันดีนะเด็กน้อย” นายโมะจังบอกพร้อมกับขยี้หัวฉัน แง ฉันโตแล้วนะ และแล้วแม่ก็พาฉันกลับมาถึงบ้านสักที

“หนูไปนอนก่อนนะคะ” พอถึงปุ๊ปฉันรีบวิ่งขึ้นห้อง ไม่งั้นจะโดนทั้งพ่อทั้งแม่แซวแน่ๆ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนเตียง มือถือสร้อยของป๊อปไว้แน่น ป๊อป ถ้านายคือคนที่ใช่จริงๆ ขอให้ฉันฝันหานายอีกครั้ง ฉันภาวนาในใจแล้วก็ค่อยๆนอนหลับไป

   ‘ ฉันนั่งชิงช้าใต้ต้นไม้ที่ใบเป็นสีชมพู ดวงตะวันส่องแสงอ่อนๆ สายลมพัดมาเอือยๆ ได้กลิ่นดอกไม้หอมหวน และในมือของฉันก็มีสร้อยของป๊อปอยู่ แต่แล้วจู่ๆสร้อยนั้นก็หลุดมือตกลงบนพื้นหญ้าสีเขียว ฉันจึงก้งลงเก็บแล้วก็มีเท้าคู่หนึ่งเดินมาหยุดตรงข้างฉัน พอฉันแหงนขึ้นดูดวงตาก็ถูกบดบังโดยแสงของดวงตะวัน และแล้วร่างนั้นก็เดินมาบังแสงดวงตะวันนั้น ทำให้ฉันเห็นหน้าได้ชัดมีทั้ง คิ้ว ตา จมูกและปาก มีครบทุกอย่าง สรุปว่าเป็นหน้านายป๊อปจริงๆด้วย แต่เขาไม่ยิ้มเลยสายตาดูเย็นชา นายเป็นป๊อปจริงๆด้วย ฉันคิดในใจ

“ป๊อป” ฉันเรียกเขาเบาๆ

“......” แต่ไร้เสียงตอบกลับ และเขาก็เดินออกไป ฉันพยายามวิ่งตามแต่ฉันวิ่งไม่ทันเขา เขาแค่เดิน แต่ฉันวิ่งยิ่งวิ่งยิ่งห่างออกไป ป๊อป  นายเป็นอะไรไปนะ ’

“กริ๊ง!!!!” นาฬิกาปลุกบนหัวตียงบอกถึงเวลาตื่นของฉัน ฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เฮ้อ..เรื่องในความฝันมันบอกว่าเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม ที่ป๊อปจะเป็นคนในฝันน่ะ ไม่ๆๆๆช่างเหอะในเมื่อฉันฝันเห็นเขาฉันก็ต้องมั่นใจว่าเขาต้องเป็นคนรักฉันแน่นอน อื้ม

    ฉันเก็บที่นอนเสร็จก็อาบน้ำทำกิจวัตรประจำวันของฉันเสร็จก็ลงไปยังห้องครัว ทันทีที่สายตาของฉันเห็นใครบางคนที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ที่โต๊ะอาหาร ตรงหน้ามีอาหารมากมายเช่น ยำวุ้นทะเล แกงมัสมั่น ต้มจืด และผัดผักคะน้า อย่าบอกนะว่าฉันต้องกินข้าวกับ....

“อ้าว! ลูกตื่นแล้วเหรอ มา มานั่งกับโทโมะเร็ว” เหอะ แม่ดูเต็มอกเต็มใจมากนะคะฉันทำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามของนายโมะจัง

“ไง ยัยขี้เซา ตื่นสายมากนะ นอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ทันทีที่ก้นแตะเก้าอี้ นายนั่นก็แซวมาเลย

“ใครจะเหมือนนายล่ะ ตื่นเช้าแล้วมากินข้าวบ้านคนอื่น” ฉันว่า

“ตายแล้วลูก อย่าพูดอย่างงั้นสิมันไม่ดีนะลูก แม่ชวนเขามาเองแหละ” สุดท้ายฉันก็โดนแม่ดุจนได้ ตกลงแม่เป็นแม่โมะจังหรือหนูกันแน่ ฮึ!  และฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ไอ้บ้าโมะก็ทำท่าหัวเราะเยาะใส่ฉัน ฝากไว้ก่อนเถอะ

“เออนี่ลูก วันนี้น่ะพาโทโมะไปดูร้านสิจ๊ะ” น้ำซุปที่ตักเข้าปากเมื่อกี้แทบจะทะลักออกมา

“อะไรนะคะ” ฉันย้ำเพื่อความแน่ใจว่าฉันไม่ได้ฟังผิด

“ก็ผมอยู่บ้านเฉยๆมันเบื่อน่ะ ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกันฉันก็ต้องไปกับเธอได้” โมะจังตอบแทน

“แล้วก่อนหน้านี้นายเคยทำอะไรก็ไปทำอันนั้นไป”

“ก็ผมไปเที่ยวกับแฟน แต่คุณทำให้....” เขาพูดได้แค่นี้ฉันก็รีบแทรกว่า

“อ๋อ งั้นรีบกันกันเถอะ เดี๋ยวช้านะฉันอดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะพานายไปร้านของฉัน” ถ้าแม่รู้นี่อกแตกตายแน่ๆ ไอ้นี่ก็ไม่ระวังปาก

“เห็นไหมโทโมะ ฟางเขาอยากจะพาโทโมะไปจะตาย” แม่หันไปพูดกับนายโมะจังอย่างพออกพอใจ ชิ ฝากไว้ก่อนเถอะ

    ในที่สุดฉันก็ต้องจำเป็นพานายโมะจังออกมาด้วย ตอนนี้ฉันกำลังจะไปที่ห้างเดิมที่ฉันไปเจอป๊อปที่นั่นโดยการซ้อนท้ายนายโมะจัง ที่จริงจะได้ไปซื้อของเพิ่มด้วยแหน่ะ อืม ลองถามนายโมะจังดูดีกว่าเขารู้จักป๊อปไหม

“นายโมะจัง” ฉันเรียกไป

 “มีไรเหรอ”

“นายรู้จักปีอปไหม”

“รู้จักสิ เขาเป็นนักร้องชื่อดังหนิ”เขาจังตอบมา ขนาดนายโมะจังยังรู้แสดงว่าเขาต้องดังแน่ๆ

“ทำไมเหรอ?...”

“ออ พอดีฉันจะไปหาเขาน่ะ ที่ห้างที่เรากำลังจะไป” ฉันบอกอย่างเปิดเผย

“แล้วไปหาทำไมล่ะ” นายนั่นยังถามต่อ จะถามทำไมกันนักกันหนาด้วย

“เอาของบางอย่างไปคืนเขา” ฉันก็ไม่โกหก

“เขาเคยให้อะไรเธอด้วยเหรอ” แหม ดูถูกนะยะ แต่ก็จริงแหละเขาไม่เคยให้อะไรฉันสักอย่าง

“เออน่า อย่าถามมากขับต่อไป” ฉันเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่จะรู้ไปมากกว่านี้

“อื้ม” เขาตอบรับและขับไปอย่างเชื่อฟัง นายนี่แปลกไม่ค่อยแกล้งละแฮะช่างเหอะๆๆๆๆ

     ตอนนี้พวกเราก็อยู่ที่โรงจอดรถ ทันทีที่ฉันลงจากรถฉันก็วิ่งไปตรงประตูทางเข้าเพื่ออ่านป้ายโฆษณาป๊อป และก็โชคดีที่วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ป๊อปจะมาแสดง

“ป่ะเข้าไปกัน” ฉันชวนนายโมะจังเข้าไปในห้างเพื่อซื้อของและไปเป็นเพื่อนฉันหาป๊อป

ชั้น9ๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันขึ้นลิฟต์แล้วกดเลข9 และแล้ว พวกฉันก็ขึ้นมาถึงชั้น9 แต่โอ๊ะ อยู่ๆก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาแฮะ

“นายโมะจัง นายไปซื้อของตามใบนี้เลยนะฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วเจอกันที่โซนแป้งโอเค้”ฉันสั่งนายโมะจังก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำโดยที่นายนั่นไม่ทันจะพูดอะไร แต่ก็ต้องจำเป็นไปหาของที่จะซื้อ

“ห้องน้ำๆๆๆ”ฉันพึมพำขณะตรงไปยังห้องน้ำ อ๊า ถึงซะที ฉันรีบวิ่งเข้าไปทำธุระส่วนตัวพอเสร็จแล้วก็เดินออกมาแต่ในขณะที่เดินผ่านประตูลานจอดรถสำหรับแขกวีไอพีแล้วก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน ฉันเลยย่องเข้าไปแอบฟัง

“มดคุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น

“ไม่ มดไม่รักคุณแล้วอย่าพยายามเลย”

“แต่ผมรักคุณ”

“ปล่อยมดนะ”

“แล้วที่เราจะขึ้นร้องเพลงวันนี้ล่ะ ผมประกาศกับแฟนคลับไปแล้วว่าผมจะเปิดตัวแฟนสาว นักข่าวก็ยกกันมาถ่ายถ้าคุณเลิกกับผมผมจะไปบอกเขายังไง” ร้องเพลงเหรอ แสดงว่าเขาต้องดังเหมือนกัน

“นั่นมันเรื่องของคุณ” ผู้หญิงคนนั้นใจร้ายที่สุด

“เดี๋ยวมด มดอย่าไป มด มด”สิ้นเสียงฉันก็ได้ยินเสียงรถเคลื่อนตัวออกไปพวกเขาเป็นใครกันนะ

ตึก ตึก ตึก ห๊ะ!เสียงฝีเท้าเขาก้าวเข้ามาแล้วหลบไหนดี หลบไหน อ่า นี่ไงถังขยะ พอคิดได้ฉันก็รีบซ่อนตัวในถังขยะทันที อี๋เหม็นชะมัด

แอ๊ด

ตึก เสียงฝีเท้านั่นมาหยุดตรงข้างๆถังขยะ

-กริ้ง กริ้ง กริ้ง- จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นตายแน่ โดนจับได้แน่ แม่จ๋าช่วยด้วย

“ติ๊ด! โทรมาตามทำไมวะ” อ้าว!ที่จริงเป็นของคนๆนั้นนี่ใช้เสียงเรียกเข้าเหมือนฉันซะด้วย ฉันแง้มฝาถังขยะดูแล้วก็ต้อง อึ้ง อึ้ง อึ้ง เพราะคนๆนั้นคือป๊อป ชายในฝันเขากำลังตัดสายใครบางคนที่น่าจะเป็นผู้จัดการมั้งนั่น เขาเข้ามาใกล้ถังขยะแล้ว แล้ว แล้ว แล้ว............

“โป๊ก!” โอ๊ย!เจ็บๆๆๆ จู่ๆก็มีบางอย่างหล่นใส่หัวฉัน ฉันจึงหยิบมันมาดูปรากฏว่าเป็นโทรศัพท์ของป๊อป เขาทิ้งมันน่ะเหรอ จริงสิ ตอนนี้เขาตกอยู่ในความลำบาก เขาต้องประกาศตัวแฟนสาวถ้าแฟนคลับรู้ว่าไม่มีจริง เขาอาจเสียชื่อเสียงได้ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ส่วนโทรศัพท์นี่ ถือว่าเป็นของขวัญจากเขาละกัน กว่าจะได้ของจากคนดังไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ไม่คืนหรอก

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เม้นต์ให้กำลังใจกันน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา