ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางง”ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างเลื่อนลอย เขานั่งอยู่ที่เดิมเป็นเวลาไม่ไปไหน หลังจากฟางจากไป

แล้วเขาจะมีชีวิตอยู่อย่างไร ในโลกที่ไม่มีฟางต่อจากนี้ ชายหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้า มอง

พระจันทร์ที่กำลังลับขอบฟ้าไปแล้วพระทิตย์กำลังะขึ้น ในตอนเช้า แต่มันจะมีความหมายอะไรใน

เมื่อไม่มีฟางอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“กลับกันเถอะนะป๊อปปี้”เขื่อนไม่อาจทนเห็นเพื่อนรักต้องเศร้าจมอยู่กับความเสียใจแบบนั้นจึงเดิน

ไปแตะไหล่

 

 

 

 

 

 

“ให้ข้าอยู่ที่นี่อีกสักพักเถอะนะ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆเขื่อนจึงเดินถอยออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ารู้ ว่ามันคือเรื่องที่ป๊อปปี้ทำได้ยากลำบาก เพราะทั้งคู่รักกันมาก”เฟย์ที่ร้องไห้ตั้งแต่ตอนที่ฟาง

จากไปและพยายามไม่สะอึกสะอื้นก็พูดขึ้นมา เขื่อนมองคนรักที่ร้องไห้ก็กอดปลอบเฟย์

 

 

 

 

 

 

“ข้าสงสารป๊อปปี้เหลือเกินเฟย์ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ”เขื่อนพูดแล้วน้ำตาไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ขนาดข้าไม่เคยมีความรักกับสาวที่ไหน ข้ารู้สึกสงสารป๊อปปี้เหลือเกินพี่แก้ว ความรักทำให้เรามี

ความสุขแต่ความสุขมันช่างแสนสั้นเหลือเกิน”ปีเตอร์พูดแล้วมองไปที่ป๊อปปี้ที่อาแต่เหม่อ ซึมเศร้า

อยู่ที่เดิม

 

 

 

 

 

 

“แต่มันคือสิ่งที่ต้องทำ ในเมื่อฟางจะกลายร่างเป็นแม่มดดำที่ชั่วร้ายตลอดกาลและมีอำนาจมากจน

ใครก็เทียบไม่ได้แบบนั้น เราควรจะต้องจัดการตั้งแต่เนิ่นๆ”แก้วเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วถ้าเกิดข้ากลายเป็นปิศาจที่ชั่วร้ายและมีทางเลือกเดียวคือฆ่าข้าทิ้งแบบฟางและป๊อปปี้ แก้ว

เจ้าจะฆ่าข้าใช่มั้ย ข้าเข้าใจเพราะมันคือสิ่งที่ถูกต้อง”โทโมะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่มันคือสิ่งที่ถูกต้อง ที่เจ้าพูดเพราะเจ้าไม่พอใจที่ข้าทำร้ายฟางอดีตคนรักของเจ้าสินะ”แก้ว

ประชดก่อนที่จะเดินหนีออกมานอกถ้ำเพื่อปาดน้ำตา จริงสินะ โทโมะเองก็รักฟางมากเหมือนกันนี่

นา

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ว นี่เรากำลังเสียใจกับเรื่องของฟางนะ และอีกอย่างเรื่องของข้าและฟางมัน

จบไปแล้ว เจ้าอย่าพูดแบบนั้นสิ ตอนนี้ข้าแค่เจ้า และจะหยุดอยู่ที่จ้าเท่านั้น อย่ากังวลแบบนี้สิ”โท

โมะพูดเมื่อวิ่งตามแก้วออกมา แก้วหันไปมองโทโมะแล้วนิ่งคิด ไม่ใช่เธอไม่รัก ไม่ใช่เธอไม่เชื่อ

แต่เธออดน้อยใจไม่ได้ที่โทโมะพูดแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

“เจ้ามันบ้า นี่เจ้าคิดว่าเมื่อถึงวันที่เกลายเป็นปิศาจร้ายข้าจะตามฆ่าเจ้าเหมือนครั้งที่เป็นนักล่าปิศาจ

งั้นหรอ โทโมะ ข้าก็มีหัวใจนะ แม้ข้าจะเข้มแข็ง แต่เมื่อข้ารักเจ้าไปแล้วข้ายอมเจ้าทุกอย่างเลยนะ

แล้วคิดหรอว่าเมื่อถึงเวลาข้าจะฆ่าเจ้า ข้ายอมให้เจ้ากลายเป็นปิศาจร้ายแล้วฆ่าข้าซะดีกว่า”แก้ว

พูดระบายออกมาจากใจ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ข้าเองก็ไม่อยากจะฆ่าเจ้าเช่นกันถ้าหัวใจของข้าจะเปลี่ยนไปโดยที่ลืมความรักของกับข้า

ตลอดไปข้ายอมควักหัวใจตัวเองออกมาซะดีกว่า”โทโมะพูดแล้วดึงแก้วไปกอด แก้วเองก็กอดตอบ

โทโมะเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าสงสารพวกเค้าเหลือเกินโทโมะ”แก้วกอดโทโมะแน่นแล้วพูดออกมา โทโมะกอดปลอบแก้ว

เขาเองก็รู้สึกเศร้ากับความรักของป๊อปปี้และฟางไม่ต่างกับแก้วเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นแล้ว พวกข้าต้องกลับปราสาท ไม่อย่างนั้นพวกข้าได้ถูกแสงแดดเผา

แน่ๆ”โทโมะพูดเมื่อเดินกลับเข้ามาในถ้ำพร้อมกับแก้วเพื่อบอกพวกป๊อปปี้ว่าเขาต้องไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดเรื่องใหญ่แล้วพี่แก้วพี่โทโมะ ร่างกายของป๊อปปี้”ปีเตอร์รีบวิ่งมาบอกโทโมะและแก้ว

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกันเฟย์ เขื่อน ทำไมป๊อปปี้ถึงเป็นแบบนี้”แก้วรีบถามเขื่อนและเฟย์

 

 

 

 

 

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนร่างกายของป๊อปปี้จะลังจะสลายไป”เขื่อนเริ่มใจไม่ดี

 

 

 

 

 

 

“สงสัย เป็นเพราะจิตใจของข้ากำลังอ่อนแรงมั้ง เลยทำให้เป็นแบบนี้”ป๊อปปี้พูดอย่างอาลัยตาย

อยาก ก็ดีแล้วถ้าเลือกที่อยู่ในโลกที่ไม่มีฟาง เขายอมตายตามฟางไปดีกว่า เขาจะอยู่ไปทำไมกัน

 

 

 

 

 

 

“เป็นเพราะว่าเจ้าผูกจิตคู่กับฟางใช่มั้ยทำให้ร่างกายของเจ้าเสียพลังไปครึ่งหนึ่งแบบนี้”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

“เสียพลังครึ่งหนึ่งแต่ไม่น่าจะทำให้ร่างกายกำลังจะสลายไปแบบนี้นิเฟย์”เขื่อนรีบพูดอย่างร้อนรน

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะป๊อปปี้กับฟางเป็นคู่แท้กันยังไงล่ะแล้วเมื่อยิ่งผูกจิตไปแล้วมันเหมือนกับการทำสัญญาร่วม

กันแล้วว่า ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายจากไป อีกฝ่ายจะต้องตายตามกันไปไงล่ะ”โทโมะพูดทุกคน

ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ เจ้าเป็นหัวหน้าของมนุษย์หมาป่าที่ปกครองพวกปิศาจและลูกน้องมากมายทางตอนใต้ เจ้า

จะจากไปแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะป๊อปปี้”เขื่อนรีบพูด เพราะเขาไม่อยากเสียเพื่อนรักไป ไหนจะแครอ

ลอีกล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าเองก็ดูแลทุกอย่างได้นิ ลำพังข้าเองก็ไม่ใช่พวกมนุษย์หมาป่าโดยแท้จริง ข้าเป็นเพียงหนุ่ม

ชาวบ้านธรรมดาที่โดนมนุษย์หมาป่ากัดตาย จนกลายร่างเป็นแบบนี้ มันถึงเวลาแล้วล่ะที่ข้าต้อง

ไป”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“แล้วแครอล เจ้าจะทิ้งน้องสาวของเจ้าไปไม่ได้นะ นางเป็นมนุษย์นะ”เขื่อนรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ข้าเชื่อว่าพอไม่มีข้า เขื่อน เฟย์และกรีนจะดูแลแครอลแทนข้าได้ เขื่อนมันถึงเวลาแล้วล่ะที่ข้า

ต้องไป ข้าขอบใจเจ้ามากกับทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างนะ เจ้าดูแลเฟย์และลูกน้องดีๆล่ะ”ป๊อปปี้พูดสั่งเสีย

ก่อนที่ร่างกายของเขาจะค่อยๆสลายกลายเป็นผุยผงแล้วลอยขึ้นไปบนฟ้าต่อหน้าต่อตาทุกคน ใน

รุ่งสางที่พระทิตย์จะขึ้นใหม่

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเราะคิดถึงเจ้านะป๊อปปี้”โทโมะพูดแล้วมองแสงอาทิตย์ที่ขึ้นใหม่ในตอนเช้ามันช่างเป็นเช้าที่

แสนเศร้าเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

เมื่อไม่มีนางเอกแล้ว พระเอกก็แทบตายแบบนี้ล่ะ

 

 

หลังจากนี้จะเป็นยังไง ต้องติดตามดูนะ อะไรที่สงสัยกันอาจจะเฉลยตอนหน้าก็ได้