ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แฮ่กๆ ที่นี่ที่ไหนกัน”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาพบว่า ตัวเองถูกล่ามโซ่ขนาดใหญ่และหนักและตรึงตัวเอง

บนไม้กางเขนกลางดินแดนที่เวิ้งว้างเต็มไปด้วยหมอกควัน ป๊อปปี้มองไปรอบๆพบว่ามีคนลักษณะ

แบบเขาอยู่มากมายติดอยู่ในนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ใครก็ได้ ช่วยข้าที ช่วยด้วย”ป๊อปปี้ตะโกนออกไปท่ามกลางเสียงอื้ออึงของคนอื่นๆ จนชายหนุ่ม

เริ่มเหนื่อยแล้วมองดูคนอื่นๆที่สิ้นหวังไปแล้วถอนหายใจ บ้างก็ร้องไห้ แต่เขาจะตึงหลุดไปจากที่นี่

ให้ได้

 

 

 

 

 

 

 

“เอามันลงมา”ทันใดนั้นเองมีชายในชุดผ้าคลุมสีดำมองแทบไม่เห็นหน้าเดินจับกลุ่มมา3-4คน

แล้ว1ในนั้นชี้มาที่เขา ก่อนชายในผ้าคลุมสีดำที่เหลือจะเอาเขาลงจากไม้กางเขนแล้วลากเขาปน

กับชายอีก2คน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าก”ชายคนหนึ่งในกลุ่มที่เดินไปกับเขาล้มลง กลุ่มชายในผ้าคลุมสีดำนั้นกลับกระชากขึ้นมา

อย่างไม่ไยดี

 

 

 

 

 

 

 

“จับมัน”ป๊อปปี้ที่ตกใจรีบผลักชายผ้าคลมดำที่ยืนข้างตัวเองแล้ววิ่งหนี

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

แต่แล้วป๊อปปี้ก็ไปไม่รอดเมื่อถูกชายในผ้าคลุมดำอีกคนเหวี่ยงแส้มารัดขาแล้วลากป๊อปปี้กลับมา

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ากๆ”ป๊อปปี้ร้องทรมานโดยความเจ็บปวดเมื่อถูกแส้ฟาดลงงมาที่เนื้อตัวอย่างแรงหลายทีจน

เลือดอาบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้ว เราต้องเอาตัวนักโทษไปให้นายท่านอยู่นะ”ชายผ้าคลุมดำอีกคนพูด ก่อนที่ป๊อปปี้จะ

ถูกชายผ้าคลุมดำอีก2คนหิ้วปีกป๊อปปี้ที่มีแต่เลือดอาบเดินต่อไปในสภาพสะบักสะบอม

 

 

 

 

 

 

 

 

“พะ พี่ชาย นี่พวกท่านช่วยบอกข้าทีได้มั้ย ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน”ป๊อปปี้พยายามถาม

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวถึงก็รู้เอง”ชายที่หิ้วปีกป๊อปปี้พูดห้วนๆ ก่อนป๊อปปี้จะสังเกตว่ารอบๆตัวเขานั้น หมอกควันได้

หายไป มีแต่ความมืดเข้ามาแทน ป๊อปปี้ถูกลากเดินไปตามทางที่เริ่มแคบลงๆ จนถึงประตูสีดำบาน

ยักษ์บานหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

 

 

 

ชายผ้าคลุมดำที่เดินนำ ผลักประตูบานใหญ่นั้นเข้าไปแล้วป๊อปปี้ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นอีกด้านของ

ประตูคือสถานที่คล้ายกับการบูชาซาตาน ตัวอาคารตกแต่งในศิลปะแบบโกธิคมีสัญลักษณ์

ดาว5แฉกอยู่รอบๆ มีคบเพลิงสีแดงฉาน และไฟลาวาที่พุ่งออกมาเป็นระยะๆตามทางเดิน

 

 

 

 

 

 

 

“ตัวอะไรวะ”ป๊อปปี้ปรือตามองอย่างตกใจเมื่อเห็นหมาสีดำตัวใหญ่มี3หัวดูน่ากลัวยืนอยู่

 

 

 

 

 

 

“เซอร์เบรัส ไปวิ่งเล่นทางอื่นไป”เสียงของชายผู้หนึ่งที่ใหญ่และมีอำนาจมากสั่งหมาเซอเบรัส

ออกปากตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกัน”ป๊อปปี้อึ้งเมื่อมาถึงแท่นหินขนาดใหญ่ที่มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ลักษณะชายผู้นั้นมีเขา

ยาวโง้งออกมาสีดำ2ข้าง ตาสีแดง สูงใหญ่ ที่รอบๆลำคอมีงูมาเลื้อยพันอยู่อย่างเชื่อง สงบนิ่งไม่

ทำร้ายชายผู้นั้นเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คือท่านซาตานผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลกหลังความตายแห่งนี้ ยืนบื้ออะไรล่ะทำความเคารพท่านซาตาน

เดี๋ยวนี้”ชายในผ้าคลุมสีดำพูดก่อนจะเตะเจ้าที่ข้อพับป๊อปปี้ล้มคุกเข่าอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอก่อนๆ แม้จะเป็นนักโทษแต่ทำแบบนี้เดี๋ยวก็ตายก่อนพอดี ไม่สิ เจ้าตายไปแล้วนี่”ซาตานพูด

 

 

 

 

 

 

“ข้าตายไปแล้ว แต่ช่วยบอกข้าทีได้มั้ยว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ เกิดอะไรขึ้น”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“หึๆ ที่นี่คือนรกไงล่ะ ผู้ที่ทำความชั่วก็ต้องมาชดใช้บาปที่นี่ และเจ้า ป๊อปปี้ เจ้าเป็นปิศาจก็จริงแต่

เดิมเป็นมนุษย์มาก่อน เจ้าเลือกที่จะทำความดีก็ได้แต่เกลับฆ่าผู้คนมากมาย ฆ่าลูกในไส้ตัวเองและ

พรากความรักของคนรักกันต้องตายจากกัน”ซาตานพูด ก่อนที่โฟร์ ธามไทและเด็กคนหนึ่งเดิน

ออกมาในชุดที่ขาวบริสุทธิ์ยืนอยู่ตรงหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ารู้ว่าเมื่อก่อนข้ามันเลวมากที่พรากเจ้ามาจากธามไท ข่มขืนเจ้าจนท้อง ข้าขอโทษโฟร์”ป๊อปปี้

พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

“แล้วแต่พวกเค้า ว่าพวกเค้าอยากจะเลือกที่จะให้อภัย รึไม่ให้อภัยเจ้า”ซาตานพูด

 

 

 

 

 

 

“ข้ารู้ว่าสิ่งที่เจ้าทำนั้นมันหนักหนากับข้าและธามไท แต่ข้าก็ขอบใจเจ้านะป๊อป ที่ทำให้ข้า ธามไท

และลูกของข้าหลุดพ้นเรื่องราวพวกนั้นสักที”โฟร์พูดแล้วโอบกอดลูกของเธอและป๊อปปี้ ทำให้เขา

สะอึกกลืนน้ำลายลงลำคออย่างยากลำบากเมื่อมองเห็นลูกของเขาเองที่ยืนนิ่ง ถ้าวันนั้นเขาไม่

เผลอฆ่าโฟร์ไป ตอนนี้ลูกของเขาคงโตแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

“พวกข้าเลือกให้อภัยเจ้า ไม่ใช่ว่าหายโกรธ แต่เพราะยังมีผู้ที่โกรธแค้นเจ้าที่เจ้าฆ่าอยู่มากมายรอ

สะสางอยู่ต่างหากล่ะ”ธามไทพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะในเมื่อเลือกที่จะให้อภัยหมดสิ้นกันแล้ว พวกเจ้าทั้ง3ไปเกิดได้แล้ว”ซาตานพูด

 

 

 

 

 

 

 

“อดทนไว้นะป๊อปปี้ ก้าวผ่านอุปสรรคนี้ไปให้ได้ แล้วเจ้าจะได้เจอสิ่งที่เจ้ารอ”ก่อนไปโฟร์เดินมาก

ระซิบข้างหูป๊อปปี้แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่โฟร์ ธามไท และเด็กน้อยจะหาย

วับขึ้นฟ้าไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วเมื่อไหร่ท่านจะพิพากษาชายผู้นี้เสร็จสักที”ขณะที่ป๊อปปี้กำลังถูกพิพากษามีหญิงสาวผู้หนึ่ง

ในชุดสีขาวเดินเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

“ทะ ท่าน ท่านคือแม่ของฟาง นี่มันเรื่องอะไรกัน”ป๊อปปี้อุ้งเมื่อเห็นแม่ของฟางเดินมาหาซาตาน

 

 

 

 

 

“นี่ก็เมียข้าน่ะสิ เจ้าสงสัยอะไรกัน”ซาตานพูดอย่างสงบนิ่งไม่ตื่นเต้น

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้านี่เมีย งั้นฟางก็เป็นลูกท่านน่ะสิ แล้วตอนนี้ฟางอยู่ไหนท่าน ฟางอยู่ที่ไหน”ป๊อปปี้รีบคลานไป

หาซาตาน

 

 

 

 

 

 

“หุบปาก นี่ยังไม่ถึงเวลาที่เจ้าจะเจอนาง หึ สิ่งที่เจ้าเคยทำกับลูกเมียข้ามันหนักหนาใช่ว่าข้าจะลืม

แต่ตอนนี้ข้าต้องพิพากษาเจ้ากับความเลวที่เจ้าเคยทำก่อน ไว้เรื่องนี้ข้าจะมาจัดการ”ซาตานผลัก

ป๊อปปี้ออกไปแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ท่าน ข้ารู้ว่าเด็กหนุ่มผู้นี้เป็นต้นเหตุที่ทำให้ข้าตายแต่มันก็เท่านั้นเพราะเค้าไม่ได้ฆ่าข้า และอีก

อย่างเค้าก็คือคนรักของลูกเราไม่ใช่หรอ”แม่ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่มันเคยข่มขืนลูกเรา ทำร้ายลูกเรามานะ”ซาตานว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ารู้ข้ายอมรับผิดทั้งหมด เพียงเพราะข้าเอาความโกรธแค้นเป็นที่ตั้ง แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าข้ารัก

ฟางกับลูกมากเพียงไร ฟางทำให้ความแค้นในใจข้ามอดลง ฟางทำให้ข้าอยากเปลี่ยนแปลงตัว

เอง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เจ้าก็เป็นสาเหตุให้ฟางต้องเปลี่ยนแปลงเหมือนกันนิ”ซาตานพูดทำให้ป๊อปปี้สะอึก คิดถึงฟาง

ที่เสียสละฆ่าผู้อื่นเพื่อให้เขาเองไม่ตายจนเธอต้องกลายเป็นแม่มดดำ และเรื่องบานปลายจนทำให้

เขาจำใจต้องฆ่าฟางแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ามันเลวมากที่ทำให้ฟางต้องเปลี่ยนไป ข้าขอโทษ”ป๊อปปี้พูดแล้วก้มหน้าสำนึกผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

 

 

 

ซาตานไม่ปล่อยให้ป๊อปปี้พูดจนจบประโยคใช้พลังทั้งหมดซัดป๊อปปี้กระแทกผนังอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“พอแล้วท่าน อย่าทำร้ายหนุ่มน้อยผู้นี้อีกเลย”แม่ฟางรีบห้าม ซาตานนิ่งก่อนจะลดมือลงแล้วใช้

ผลักยันป๊อปปี้ลงไปอยู่ตรงกลางพื้นหินที่มีรูปสลักดาวห้าแฉกก่อนจะตบมือ2ทีแล้วไฟลุกโชนขึ้น

ตรงคบเพลิงแท่นทำพิธีกรรม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันฆ่าผัวข้า มันฆ่าลูกข้า ท่านซาตานลงโทษมันไม่ให้ผุดได้เกิดเลย”เสียงของวิญญาณชาวบ้าน

ที่ร้องออกมาจากกองไฟมากมาย บ้างก็ร้องโหยหวน ป๊อปปี้นิ่งและก้มหน้ายอมรับผิด

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นราขามนุษย์หมาป่ามีจิตใจทารุณโหดร้ายนั้นกับพวกชาวบ้านที่ไม่รู้เรื่องราว พวกชาวบ้านที่ไม่

คิดแค้นฟางและเจ้ามีอยู่มาก แต่เจ้ากลับเลือกฆ่าพวกเค้าไม่เลือก”ซาตานว่า

 

 

 

 

 

 

“ลงโทษมัน เผามันให้ตาย ฆ่ามัน”เสียงวิญญาณพวกนั้นพูดออกมาด้วยความคับแค้นใจ

 

 

 

 

 

 

“ถ้านี่คือการชดใช้บาปข้าก็ขอยอมรับมันทั้งหมดเพื่อให้ฟางกลับคืนมา”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“มันก็คงจะต้องอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะที่เจ้าจะต้องรับผิดทั้งหมด เจ้าจะต้องไปอยู่ในนรกเย็น ถูก

ทรมานและทำงานหนักอย่างแสนสาหัสไปแบบนี้ทุกๆวัน ถ้าเจ้าช้ารึขัดขืน เจ้าจะต้องถูกลงโทษ

อย่างทรมาน ไร้ความปรานี ส่วนเรื่องของฟาง ในฐานะของหัวอกพ่อ ที่รอเวลาที่เจ้าจะลงมาให้ข้า

จัดการ ไม่มีวันได้เจอนางอีกตลอดกาล”ซาตานพูดเสียงดังก่อนะสั่งให้ผู้คุมนักโทษลากป๊อปปี้ออก

ไปที่นรกเย็น ซึ่งนรกเย็นเป็นดินแดนที่มืดมิดไร้แสงอาทิตย์มีแต่แสงจันทร์สรเงินที่เศร้าสร้อย มี

หมอกปกคลุมเป็นหย่อมๆไม่มีความสวยงาม ความเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา มีแต่แต่ก้อนหิน หน้าผา

หินที่ตระหง่านอยู่ดูเดียวดาย ยิ่งเพิ่มความรู้สึกหดหู่อาลัยตายอยากแก่วิญญาณที่ถูกจองจำมากยิ่ง

ขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าก”ป๊อปปี้ที่มัวแต่เหม่อนั้นถูกผู้คุมนักโทษในผ้าคลุมสีดำเอาแส้มาฟาดป๊อปปี้อย่างไร้ความ

ปรานี

 

 

 

 

 

 

 

“พอก่อน”แม่ของฟางในชุดสีขาวเดินลงมาหาป๊อปปี้ที่ทรุดกองลงกับพื้น

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าอยากพบฟางอีกสักครั้ง จะได้มั้ย ข้าขอร้อง”ป๊อปปี้อ้อนวอนแม่ฟาง

 

 

 

 

 

 

“ซาตานบอกไปแล้ว่าเจ้าจะไม่มีวันได้เจอฟางอีก ก็ไม่มีวัน”แม่ฟางพูดก่อนจะให้ผู้คมนักโทษลาก

ตัวป๊อปปี้ไปขังไว้ในกรงขังขนาดใหญ่ที่ฝังกับหน้าผาไม่มีทางหนีไปไหนได้ โดยมีสายตาคู่หนึ่ง

จ้องมองอยู่

 

 

 

 

 

 

 

หัวอกเป็นพ่อเห็นลูกทรมานเพราะใครก็ต้องโกรธเค้าเป็นธรรมดา

 

 

ป๊อปโดนพ่แม่ฟางลงโทษอยู่ แล้วงานนี้ฟางอยู่ไหนล่ะเนี่ย รึไปเกิดแล้วน้าา?

 

 

โทษทีน้าาาา ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างแต่พยายามมาอัพแล้วน้าาา จะจบแล้วๆๆ