ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบใจจ้ะดีดี้”ฟางยิ้มรับเมื่อดีดี้คนแคระสาวเอาน้ำมากให้ขณะที่ตัวเองกำลังทำความสะอาดหลุม
ศพให้โฟร์ตามที่ป๊อปปี้บอกให้ทำ
 
 
 
 
 
 
 
“แหม ทำตัวเป็นคนดีจริงๆเลยนะนังกระอก”มดเดินเข้ามาว่าฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าจะมาหาเรื่องแล้วทำลายหลุมศพโฟร์อีกข้าไม่ยอมหรอก”ฟางหันขวับไปว่า
 
 
 
 
 
 
 
“อุ้ยตาย ปากบอกว่ารักเพื่อนปกป้องเพื่อนแต่ตัวกลับไปยุ่งกับสามีของเพื่อน ดีจริงๆ”มดเยาะ
เพราะเมื่อวันก่อนที่เธอกับกรีนมีอะไรกัน ทำให้เธอได้รู้ว่ากรีนใช้แร่เสน่ห์กับใคร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มันก็แค่เรื่องผิดพลาด ข้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นเพราะในใจข้ามีคนรักอยู่แล้ว”ฟางหลบตามด
แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผิดพลาด แต่ตอนที่ป๊อปปี้มาหาเจ้า เจ้าก็ไม่เคยจะปฏิเสธเลยนิ นังหน้าด้าน”มดว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ข้าไม่ได้หน้าด้าน ข้าไม่ได้เป็นฝ่านไปหาเค้าก่อน เค้ามาหาข้าเองนะ”ฟางพูดไปตามตรง
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
มดที่พอได้ยินอย่างนั้นก็ตบหน้าฟางด้วยความหมั่นไส้
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ข้าเจ็บนะ”ฟางร้องเมื่อถูกมดจิกผมมาคุกเข่าที่หน้าหลุมศพของโฟรื แม้ดีดี้จะร้องห้ามแต่มด
ก็ไม่ฟัง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ดูซะ ดูให้เต็มตาว่าที่นอนอยู่ในโลงนี่มันใคร เพื่อนรักของเจ้าไม่ใช่รึ แถมยังเป็นหญิงที่ป๊อปปี้รัก
มากที่สุด นังหน้าด้าน เจ้านี่กล้ามากเลยนะที่แอบคบชู้แบบนี้ ผู้หญิงร่าน ปากบอกรักอีกคนกลับมี
อะไรกับสามีเพื่อน”มดว่าฟางอย่างแรงแล้วดันหัวฟางโขกกับหลุมศพโฟร์อย่างแรง ทำให้ฟาง
คิดถึงเรื่องที่โฟร์ช่วยเธอหลายเรื่อง ทั้งเสียสละเอาตัวเองเข้าแลกเป็นเมียป๊อปปี้จนท้องก่อนจะมา
เป็นเรื่องที่ป๊อปปี้ข่มขืนและบังคับให้เธอมีลูกให้เขา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือ โฟร์ ข้าขอโทษ”ฟางร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อถูกจี้ใจดำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“น้ำหน้าอย่างไม่สมควรจะอยู่ที่นี่ ถ้าไม่อยากทำให้โฟร์เพื่อนเจ้าต้องเสียใจแบบนี้ ก็ออกไปซะ ถ้า
ออกไม่ได้ ข้าจะพาเจ้าออกไปจากตรงนี้เอง”มดพูดก่อนจะผลักฟางอย่างไม่ไยดีแล้วเดินออกไป
อย่างมีความสุข เพราะตอนนี้เธอก็พูดกระตุ้นให้ฟางเองรู้สึกผิดกับการไปยุ่งกับป๊อปปี้ หึ มีรึคน
อย่างฟางจะไม่สำนึก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โฟร์ ข้าเองมันเลว ข้าขอโทษ ที่ทำให้เจ้าเสียใจฮือๆ”ฟางทรุดลงร้องไห้ตรงนั้นโดยมีดีดี้วิ่งเข้ามา
ปลอบฟางยกใหญ่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรจ้ะ มีอะไรรึเปล่า”เขื่อนแปลกใจที่เห็นเฟย์วิ่งมาดึงเขาไปขณะที่ยืนคุยกับกรีนและป๊อปปี้อยู่
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ร้องไห้”เฟย์พูดสั้นๆ ทำให้ป๊อปปี้ตกใจรีบวิ่งตามเขื่อนและเฟย์ไปติดๆ
 
 
 
 
 
 
“ไม่เห็นมีอะไรนี่เฟย์ เจ้ามองผิดรึเปล่า โอ๊ย”เขื่อนพูด ทำให้เฟย์ไม่พอใจตีเขื่อนทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์อาจจะไม่ได้มองผิดก็ได้”ป๊อปปี้เดินมาใกล้หลุมศพโฟร์แล้วชะงักเมื่อเห็นรอยเลือดจางๆ แล้ว
เจ้าตัวไปไหนแล้วล่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่แก้ว กินอะไรสักหน่อยเถอะ อย่าซึมแบบนี้ได้มั้ย ข้าไม่ชอบเลย”ปีเตอร์พูเมื่อยกถาดอาหารมา
ให้แก้วที่ห้อง
 
 
 
 
 
 
“ข้าไม่หิวน่ะปีเตอร์ นี่ตอนกลางวันทำไมเจ้าไม่ไปนอนล่ะ”แก้วถาม
 
 
 
 
 
 
“เพราะข้าเป็นห่วงพี่ไง มิณทร์มันก็ห่วง แต่ตัวมันเจ็บอยู่เลยมีแค่ข้ามาดูพี่แค่ลำพัง”ปีตอร์พูด
ทำให้แก้วนึกได้ว่า มิณทร์เองก็ตกลงไปพร้อมกับเธอแล้ววันนั้นทำให้มิณทร์โดนแสงแดดเต็มๆ
ร่างบางรีบวิ่งไปที่ห้องนอนชายทันที
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวพี่แก้ว เป็นยังไงบ้างไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย”มิณทร์ยิ้มแล้วถามเมื่อเห็นแก้วเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้าป่วยอยู่นี่ ทำไมไม่รีบนอน”แก้วดุน้องชายตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“พี่สาวที่ข้ารักที่สุดกำลังเสียใจไม่ยอมกินอะไรเลย จะให้ข้านอนได้ยังไง”มิณทร์พูด ทำให้แก้วซึม
ลงไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“การที่เราทำดีให้กับเค้า แล้วเค้าไม่รักเรานั้นเจ็บอยู่แล้ว แต่เค้ากลับหนีและหมางเมินเราไปแบบนี้
มันทรมานดีเนาะมิณทร์”แก้วพูดเมื่อคิดถึงโทโมะที่เปลี่ยนไปแล้วหมางเมินใส่เธอ เพียงแค่เพราะ
เธอรักเขาเท่านั้น
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าที่เป็นอยู่ตอนนี้มันทรมานพี่ก็ออกมาเถอะ แม้มันจะเจ็บแค่ตอนนี้แต่มันก็ทำได้ไวนะ”มิณทร์พูด
อย่างเข้าใจแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ”แก้วปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้นทำให้มิณทร์รีบดึงแก้วไปกอดทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องร้องไห้นะพี่แก้ว ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้พี่เสียใจอีกแล้ว อย่าร้องเลยนะ”มิณทร์กอด
ปลอบแก้วแน่น
 
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ อย่าบอกนะ ไอ้มิณทร์มันยังทิ้งความรู้สึกแบบนั้นไปไม่ได้”ปีเตอร์แอบดูอยู่หน้าห้องก็พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ทิ้งความรู้สึกอะไรรึปีเตอร์”ปู่โทโมะเดินเข้ามาถาม ปีเตอร์อึกอักไม่ตอบ ทำให้ปู่โทโมะมองดูภาพ
นั้นแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ พวกเราไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกันหรอกฮะ ลุงเก็บพวกเรามาเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ และสอนให้พวกเรา
รักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆเฉยๆ”ปีเตอร์พูด เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยจับได้ว่ามิณทร์แอบรักแก้วอยู่แต่
มิณทร์กลับขอร้องไม่ให้บอกใคร
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็ถ้ารักกันก็รักกันไปสิ ตอนนี้พวกเจ้ามีชีวิตใหม่แล้วนะ จะไปกลัวอะไรล่ะ ทำตามความรู้สึก
ตัวเองไปสิ”ปู่โทโมะพูดตามตรงทำให้ปีเตอร์ผงกหัวรับคำ โดยที่ชายสูงวัยมองภาพนั้นแล้วยิ้มออก
มาอย่างมีแผนการ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เท่าที่สังเกตดูฟางก็ไม่มีอะไรแปลกไปนี่อย่างกังวลไปเลย”เขื่อนพูดเมื่อเห็นทั้งวันป๊อปปี้แอบดู
ฟางที่ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างไม่บกพร่องทั้งวัน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ฟางทำความสะอาดปราสาท
หรือตอนทำอาหารกับดีดี้
 
 
 
 
 
 
“โรคจิต”เฟย์มองดูท่าทางของป๊อปปี้ทั้งวันแล้วพูดออกมาตรง ทำให้ป๊อปปี้หันขวับไปมอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์จ๋า อย่าไปว่าป๊อปปี้อย่างงั้นสิ เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าพาเมียข้ากลับก่อนนะ นี่ก็เย็นมากละ
เฟย์ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะเพื่อความทรงจำที่กลับมา”เขื่อนเห็นทั้งคู่จ้องจะมีเรื่องกันก็รี
บดึงเฟย์ไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวฟางเอาเสื้อผ้าไปเก็บในนายท่านเถอะ งานด้านล่างนี้ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”ดีดี้พูด ทำให้ฟาง
มองเสื้อผ้าของป๊อปปี้ในตะกร้าแล้วชะงัก เพราะวันทั้งวันเธอเลี่ยงที่จะทำงานหนักเพื่อไม่ให้ว่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ สุดท้ายเข้ามาในห้องนี้จริงๆสินะ”ฟางพูดเมื่อเดินถือตะกร้าผ้าเข้ามาในห้องนอนของป๊อปปี้
อย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วคิดถึงข้อเสนอที่มดยื่นให้ เรื่องที่จะช่วยให้เธอหนีไปหาโทโมะ หรือว่าเธอจะ
ทำอย่างที่มดบอกดีนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย”เมื่อฟางเก็บของเสร็จก็เดินออกมาต้องร้องเมื่อป๊อปปี้ดึงเธอกลับเข้าไปในห้องตามตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นอะไรไป วันนี้ทำตัวแปลกๆไม่ยอมเจอหน้าข้า เอ้ะ รึว่าคิดถึงรสรักของข้าล่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้า ไม่มีวัน ปล่อยข้า ข้าจะกลับห้องตัวเอง”ฟางหน้าแดงแล้วรีบพูดแล้วลุกหนีแต่ป๊อปปี้ดึงเธอมา
แนบลำตัว
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วแผลนี่ใครทำเจ้า มดใช่มั้ย ข้าจะได้ไปจัดการ บอกแล้วแท้ๆว่าอย่ายุ่งกับทาสของข้าๆ ยังจะ
หาเรื่องแกล้งไม่มีเว้นวัน”ป๊อปปี้เอื้อมมือไปจับแผลจางๆที่หน้าผาก แม้ฟางจะใช้คาถาเยียวยา
รักษาตัวเองแต่ก็ยังเห็นรอยอยู่ดี
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ มดไม่ได้ทำข้าหรอก ข้าเองที่ซุ่มซ่าม อยู่ไม่ตรงจุดเลยต้องเจ็บแบบนี้”ฟางพูดแล้วซึมเมื่อ
คิดถึงเรื่องเมื่อเช้า ถ้าเธอกับป๊อปปี้ไม่มีอะไรกัน เธอคงไม่ต้องรู้สึกผิดต่อโฟร์แบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้านี่มันซุ่มซ่ามไม่มีสิ้นสุดจริงๆ งานนี้ข้าจะลงโทษเจ้า”ป๊อปปี้เมื่อเห็นฟางซึมลงไปก็แกล้งด้วย
การอุ้มไปที่เตียง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย ไม่เอานะ ข้าขอล่ะ วันนี้ข้าเหนื่อยจากทำงานทั้งวันแล้ว อย่า”ฟางร้องห้ามเมื่อป๊อปปี้ขึ้น
คร่อม
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าอะไร ทำอย่างกับไม่เคย ทำให้มันเป็นเรื่องปกติไปซะเถอะน่า ลูกข้าจะได้เกิดมาไวๆ”ป๊อปปี้
พูดแล้วก้มลงหอมแก้มเนียนของฟางก่อนที่จะไล้ลงมาที่ซอกคอขาวเนียนแล้วจูบลงไป ทำให้ฟาง
ขนลุกซู่
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ขะ ข้าหิว ให้ข้ากินอะไรก่อนเถอะนะ”ฟางหน้าแดงแล้วรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้านี่เรื่องมากจริง อ่ะๆ เอาสิ ข้าเองก็หิวเหมือนกัน แต่ไม่เอาดีกว่า ข้าไม่ลงไปกินอะไรละ ลงไป
บอกดีดี้ด้วยว่าจัดสำรับมให้ข้า ข้าจะกินในห้อง อ้อ เอาข้าวของเจ้ามากินด้วยล่ะ นั่งกินมันด้วยกัน
บนนี้ล่ะ เพราะเจ้าเมื่อยมากไม่ใช่หรอ จะได้เลยให้ข้านวดให้ซะเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วผละออกมาจาก
ฟาง ก่อนจะสั่งร่างบางแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
 
 
 
 
 
 
 
 
“คนบ้า”ฟางหน้าแดงแล้วลงไปตักอาหารให้ป๊อปปี้ที่ครัวก่อนจะชะงักเมื่อเจอกับมดที่รออยู่
 
 
 
 
 
 
 
“จะเอาไปให้ป๊อปปี้หรอ อ่ะ ถ้าอยากหนีก็รินมันไป ถ้าไม่ก็แล้วแต่”มดวางขวดยาสีใสลงที่ถาด
อาหารของป๊อปปี้แล้วพูดก่อนจะเดินออกไป ฟางชะงักมองหลอดยาหลอดนั้นอย่างชั่งใจ
 
 
 
 
 
เอาละไง มิณทร์กับแก้ว ปู่โทโมะก็เปิดทางซะด้วย
 
แล้วฟางล่ะ จะทำตามที่มดบอกมั้ยน้ออออออ
 
 
 
 
อย่าลืมติดตามนะจ้ะ หึๆ