ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวกั้ง แล้วโทโมะล่ะไปไหน ข้าเห็นที่โลงก็ว่างเปล่า อย่าบอกนะแอบไปทำอะไรแผลงๆอีกแล้

วน่ะ”แก้วพูดเมื่อเย็นของอีกวันต้องเดินมาปลุกหนุ่มๆที่นอนอยู่แล้วแปลกใจที่ไม่เห็นโทโมะอยู่ใน

โลง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้เหมือนกันแฮะ รึว่าพี่โทโมะจะไปที่ปราสาทเก่าด้านหลังปราสาทนี้ เพราะตอนเด็กๆพวกข้า

ชอบไปเล่นกันที่นั่นอยู่ ไปดูด้วยกันมั้ยล่ะ”กั้งพูดชวนแก้วก่อนจะเดินไปด้วยกันที่ปราสาทเก่าๆด้าน

หลังปราสาทของพวกเขา

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ เจ้าอยู่ที่นี่จริงๆด้วย ตกใจหมดนึกว่าเจ้าหายไปไหนซะอีก”แก้วดีใจเมื่อเห็นโทโมะยืนมอง

พระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไปในความมืดเงียบๆ ชายหนุ่มแลหางตามองแก้วนิดนึงก่อนจะเดินเมินไป

 

 

 

 

 

 

 

“นี่โทโมะ เจ้าเป็นอะไรน่ะ ข้าถามทำไมไม่พูดกับข้า”แก้วพูดแล้วเดินไปแตะไหล่

 

 

 

 

 

 

“มันใช่กงการอะไรของข้าที่ต้องคุยกับเจ้าด้วย”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ นี่เจ้าเป็นอะไร เจ้าโกรธอะไรข้ารึเปล่า”แก้วเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของโทโมะก็พูด

ขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“เปล่านี่ ข้าไม่ได้โกรธอะไรเจ้า แต่ข้าแค่ไม่อยากจะคุยกับตอนนี้ เพราะเมื่อฟ้ามืดนับจากนี้ ข้าต้อง

ฝึกกำลังพลของตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นเพื่อไปที่ปราสาททางใต้อีกครั้ง เพื่อไปช่วยฟางคนรักของ

ข้า”โทโมะพูดแล้วเน้นคำว่าคนรักใส่แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ารู้ว่าเจ้ากับฟางรักกันมากแค่ไหน แต่เจ้าก็อย่าเที่ยวไปไหนมาไหนคนเดียวสิ ข้าเป็นห่วง”แก้ว

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“เก็บความเป็นห่วงของเจ้าไว้ซะเถอะ เพราะหญิงที่ข้าอยากให้ห่วงคือฟางของข้าผู้เดียวเท่านั้น

ข้าไปก่อนล่ะ กั้ง เสร็จแล้วก็ตามมาแล้วกัน”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาใส่แก้วอีกครั้งก่อนจะเดิน

ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะเป็นอะไร เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย หรือว่าข้าทำอะไรผิดรึกั้ง”แก้วถามด้วยความไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ เดี๋ยวข้าจะถามพี่ช้าให้นะ เจ้าอย่าคิดมากนะแก้วไปพักเถอะ”กั้งปลอบแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าเป็นคนดีนะแก้ว เจ้าจะไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ถ้าเจ้าไม่รู้กับข้าเกินคำว่าเพื่อนแบบนี้”โทโมะ

แอบอยู่หลังประตูได้ยินแก้วและกั้งพูดกันก็พูดกับตัวเองออกมาเบาๆ หึ ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมแบบนี้ดี

กว่าแก้วจะได้ไม่ต้องมาทนเจ็บหรือแอบร้องไห้เมื่อถึงเวลาที่เขาพาฟางกลับมาได้และแต่งงานใช้

ชีวิตคู่อยู่ร่วมกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางตื่นขึ้นขยี้ตาตัวเองพบว่าเธอตื่นขึ้นมาในตอนเย็นของอีกวัน ร่างบางมองขึ้นไปบนเพดาน

ห้องที่แสงของความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามา หญิงสาวกำลังจะพลิกตัวต้องร้องเมื่อเธอรู้สึกปวดไป

ทั่วตัว ร่างฟางจึงนอนที่เดิมแล้วพลิกตัวหันกลับมาแล้วพบหับร่างสูงของปิศาจหนุ่มที่นอนหลับข้าง

กาย เธอต้องหน้าแดงจัดเมื่อพบว่าเธอกับเขาไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น แถมมีเพียงแค่ผ้าห่มผืน

เดียวที่ปกปิดร่างกายของเขาและเธอเพียงเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เมื่อคืนเราทำบ้าอะไรไปน่ะ”ฟางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็หน้าแดงแล้วว่าตัวทันทีเมื่อคืนเธอเกิด

อารมณ์และความต้องการสูงมากถึงขั้นเป็นฝ่ายเริ่มรุกป๊อปปี้และยั่วยวนชายหนุ่มสารพัด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้บ้านะ เพราะเจ้ากับข้าก็สนุกกันทั้งคู่”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วหันกลับไปมองฟางเล่น

เอาฟางหน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”ฟางรีบพลิกตัวหนีแต่ต้องร้องเพราะร่างกายของเธอยังปวดอยู่ทั่วตัว

 

 

 

 

 

 

“อ้อ ถ้าจะใช้คาถาเยียวยาคงจะไม่ได้ผลกับพวกฤทธิ์ของแร่เสน่ห์นะ”ป๊อปปี้เห็นฟางปวดไปทั่วตัว

ก็พูด

 

 

 

 

 

 

“แร่เสน่ห์หมายความว่ายังไงกัน”ฟางชะงักแล้วรีบถาม

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าเป็นแม่มดประสาอะไรเนี่ย ถึงไม่รู้เรื่องพวกเล่นแร่แปรธาตุ ก็เมื่อคืนข้าน่ะโดนมดมอมไวน์ที่

ผสมแร่เสน่ห์กลับมาที่ห้องข้าก็เห็นเจ้ามีอาการแบบเดียวกับข้า แต่เพียงแค่รุนแรงกว่า นี่เจ้าคง

แอบดื่มไวน์ไปทั้งขวดล่ะสิท่า ถึงได้รุกข้าก่อนแบบนั้น เห้อ เล่นเอาข้าที่แทบหมดแรงไปเลย ผู้

หญิงอะไร ร้อนแรงชะมัด”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ใช่แล้ว ต้องเป็นนมที่กรีนให้ข้าดื่มแน่ๆ ข้าเองก็ดันดื่มหมดแก้วซะด้วยสิ แย่

ที่สุด”ฟางหน้าแดงแล้วรีบพูดเมื่อนึกถึงนมที่กรีนถือไว้แล้วคะยั้นคะยอให้เธอดื่มเมื่อคืนวานนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นอนกับข้ามันเป็นเรื่องแย่นักรึไง อย่าลืมสิ เจ้าได้กับข้ากี่รอบแล้วห้ะ”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ว่ามันแย่ที่สุดนะ ไม่สิ มีอะไรกับท่านก็ไม่ดี โอ้ย ข้าไม่พูดแล้ว”ฟางรีบพูดก่อนจะนึกได้

ว่าเธอเองก็นอนกับป๊อปปี้มาแล้วหลายครั้ง แต่ความรู้สึกผิดที่มีให้โทโมะมันตีกับตอนนี้ ร่างบางรีบ

คลุมโปง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มาพูดกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ ข้ามันลีลาไม่ดีพอรึไงถึงได้บอกข้าแย่น่ะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ว่าว่าลีลาไม่ดี อ๊าย ข้าไม่ได้ชมท่านนะ”ฟางหน้าแดงแล้วไม่ยอมพูดด้วยชายหนุ่มยิ่งขำกับ

ท่าทางของฟางก็รีบกระชับฟางมาแนบอกกว้างกอดแน่นก่อนจะดึงผ้าห่มที่คลุมโปงออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ชมงั้นข้าก็จะทำให้เจ้ารู้ว่าข้าน่ะลีลาดีแค่ไหน”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆทำให้ฟางใจเต้นรัวไม่เป็น

จังหวะ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ตอนนี้ข้าเหนื่อย เจ้าน่ะนอนพักไปเถอะ มีแรงเมื่อไหร่ค่อยมาสนุกกันต่อ”ป๊อปปี้จ้องมองฟางที่

กระพริบตากลมโตของตัวเองถี่ๆก็พูดขึ้นก่อนจะพละออกจากอ้อมกอดแล้วเดินโทงๆเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำไมหัวใจเราต้องเต้นรัวด้วยนะ”ฟางมองป๊อปปี้หายเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็เอามือจับหัวใจตัว

เองแล้วพูดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอย พี่แก้ว พวกข้าน่ะอยากนอนให้พวกข้าได้นอนกลางวันเถอะ ถ้าแสงแดดเผาร่างกายน้อง

ทั้ง2ที่สุดแสนจะหน้าตาของพี่ไปเนี่ย พี่เองนะจะเสียใจ”ปีเตอร์ที่อยู่ในฮู้ตยาวกับมิณทร์บ่นอุบเมื่อ

แก้วลากทั้งคู่มาจากโลงแล้วพาเดินไปยังปราสาทเก่าที่เธอมาเมื่อคืนเพราะจากที่เธอได้ยินจากปู่

โทโมะว่าที่นี่คือที่ที่โทโมะชอบหลบมาอยู่คนเดียวเธอก็รีบมาทันที

 

 

 

 

 

 

“ก็กั้งไม่อยู่นี่นา ข้าไม่รู้จะให้ใครช่วย นอกซากพวกเจ้าทั้ง2ที่จะสามารถพูดคุยกับโทโมะได้ เจ้า

ไปถามโทโมะหน่อยนะว่าทำไมเกิดอะไรขึ้น โทโมะถึงเฉยชากับพี่ไปได้”แก้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ ที่แท้ก็ห่วงว่าที่พี่เขย โอ้ย”ปีเตอร์แซวจึงถูกแก้วซัดเข้าไปเต็มๆ มิณทร์ส่ายหน้าเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้ๆ งั้นพี่ก็รอตรงนี้ล่ะเดี๋ยวพวกเราข้าไปหาโทโมะก่อนนะ”มิณทร์พูดแล้ววิ่งหายเข้าไปใน

ปราสาทเก่ากับปีเตอร์ทันที แก้วชะเง้อมองลุ้นๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่าก่อนอดใจไม่ไหวรีบเดิน

เลาะไปตามทางเดินเก่าๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”แล้วจู่ๆ ตรงระเบียงเก่าๆที่แก้วจับอยู่ก็เกิดการกร่อนทำให้แก้วพลัดตกลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว/พี่แก้ว”มิณทร์และโทโมะได้ยินเสียงแก้วก็รีบวิ่งมาก่อนจะตัวเองไปช่วยแก้วทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้ว ไม่เป็นไรนะพี่แก้ว”มิณทร์ที่ประคองแก้วคนละข้างกับโทโมะก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“มิณทร์ พี่แก้วเลือดออก”ปีเตอร์ที่หลบแดดอยู่ก่อนจะร้องอย่างตกใจ มิณทร์มองแก้วที่เลือดออก

ที่แขนที่ถลอกจากการหล่นลงมาเมื่อกี้ก็เริ่มเกิดความกระหายบวกกับอยู่ตอนกลางวัน ทำให้ยิ่ง

ต้องการมากขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันพี่เจ้านะ ตั้งสติ”โทโมะตกใจและตั้งสติได้รีบผลักมิณทร์ออกไปอีกทางแต่ดันผลักไปโดน

แดดเข้า ด้วยความเป็นห่วงแก้วจึงรีบพาแก้วไปก่อน

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจเจ้ามากนะที่ช่วย”แก้วถูกโทโมะประคองมานั่งที่เตียงนอนของเธอแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ทำตามหน้าที่ ข้าก็แค่ไม่อยากเห็นพี่น้องฆ่ากัน ไม่มีอะไรแล้วข้าไปล่ะ”โทโมะพูดห้วนๆแล้วลุก

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ เจ้าเป็นอะไร เจ้าบอกข้ามาสิ เจ้าทำไมถึงหมางเมินและเฉยชากับข้าแบบนี้กัน ข้าไปทำ

อะไรให้เจ้าไม่พอใจเจ้าบอกข้ามาเถอะ ข้าทนไม่ไหวหรอกนะท่ะเห็นเพื่อนข้าเป็นแบบนี้”แก้วที่

อึดอัดกับท่าทางของโทโมะก็โพล่งขึ้นมาทันทีก่อนจะตัดพ้อออกมาเพราะเธอรู้ดีแม้ไม่ได้รักแบบ

คนรักแต่เธอขอแค่เพื่อนจากเขา แล้วนี่ขาเป็นอะไรไป

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าจะไม่เป็นแบบนี้ถ้าเจ้าไม่ทำตัวเองเองนะแก้ว”โทโมะพูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

“ทำตัวเอง นี่ข้าไปทำอะไรให้เจ้า บอกข้ามาสิ”แก้วตกใจรีบถามทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ความรู้สึกของเจ้า เจ้ากล้าบอกข้าจริงๆมั้ยล่ะว่าเจ้ายังรู้สึกกับข้าแค่เพื่อนอยู่”โทโมะพูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ข้ารู้ตัวดีว่าเจ้าน่ะมีฟางอยู่ทั้งใ ข้าไม่คิดจะ

แย่งใครมาหรอก ให้เป็นแค่เพื่อนเท่านี้ได้ดูแลเจ้าข้าก็พอใจแล้วล่ะ”แก้วสารภาพทุกอย่างออกมา

เมื่อถูกโทโมะต้อนจนจนมุม

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ข้าขอโทษนะที่หน้าที่ที่ดูแลข้ามันไม่ใช่สำหรับเจ้า เอาเวลาพวกนี้ไปหาคนอื่นดูแลซะ

เถอะ”โทโมะรู้ดีว่าแก้วไม่มีเจตนาร้ายกับตัวเองและฟาง แต่เพราะเขาไม่อยากเห็นแก้วน้ำตาเช็ด

หัวเข่า เขาต้องเลือกทางนี้ ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมซะจะได้ไม่ต้องมีใครมาเจ็บปวดกับเรื่องนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เห็นฝั่งปราสาทแวมไพร์เค้าแฮปปี้เลยขอเน้นนิดนึงนะ เดี๋ยวฝั่งปราสาทหมาป่าคงจะมีดราม่าตามมาเร็วๆนี้ล่ะ หุๆ

 

 

ปล.ฟิคเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องยาวหน่อย อย่าเบื่อกันน้าาา