ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชักช้า ทำไมลงไปเอาอาหารนานนักห้ะ”ป๊อปปี้บ่นฟางเมื่อฟางถือถาดเข้ามาในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีซุปมันเย็นแล้วน่ะ ข้าเลยอุ่นซุปใหม่”ฟางพูดแล้วจัดอาหารให้ป๊อปปี้แล้วหลบสายตาชาย

หนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“จะไปนั่งไกลทำไมล่ะ มานั่งด้วยกันสิ”ป๊อปปี้รั้งมือฟางไว้เมื่อฟางยกถาดอาหารไปนั่งที่อื่น

 

 

 

 

 

 

“ก็ท่านเกลียดข้า ข้าก็ไปนั่งทานไกลๆไง”ฟางพูดและยังไม่ยอมสบตาชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“ยิ่งเกลียดยิ่งต้องใกล้เพราะถ้าอยู่ไกลเจ้าจะต้องแอบทำร้ายข้าแน่ๆ ห้ามขัดคำสั่งข้า นั่งตรงนี้กับ

ข้านี่ล่ะ”ป๊อปปี้ดุก่อนจะตักแฮมในถาดให้ฟาง ฟางชะงัก แต่ก็รับมันมา และเขี่ยมันไว้กับจานและ

ไม่กล้ากิน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าไม่กินอาหารที่ข้าตักให้รึยังไง หรือว่าในจานอาหารของข้า เจ้าวางยาไว้”ป๊อปปี้รียพูด

 

 

 

 

 

 

“เปล่า ไม่ใช่นะ เอ่อ มันเป็นไขมันน่ะ เอ่อ ข้ากินอย่างอื่นก็ได้”ฟางรีบพูด ป๊อปปี้จึงตักอย่างอื่นให้

เธอแทน ฟางเห็นป๊อปปี้คะยั้นคะยอเธอจึงรับมันมากินอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายหลบมาอยู่นี่กับฟางจริงๆสินะ”เขื่อนเดินเปิดประตูเข้ามาในห้องเห็นป๊อปปี้กับฟางกินข้าวด้วย

กัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนายล่ะ ไม่ดูแลเฟย์รึยังไง”ป๊อปปี้ลุกขึ้นไปหาเขื่อนทำให้ฟางรีบคายอาหารที่ตักเข้าไปทันที

โดยที่เขื่อนแอบสังเกตท่าทางของฟางแต่ไม่ได้พูดอะไรแล้วหันไปพูดคุยกับป๊อปปี้ต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวเธอกินหมดแล้ว นี่เธอหิวมากเพราะเสียเรี่ยวแรงไปเมื่อคืนสินะ”ป๊อปปี้หันกลับมาแล้วชะงัก

เมื่อเห็นฟางกินอาหารส่วนตัวเองหมดแล้วรวบจานก่อนจะรีบดื่มน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“จะบ้ารึไง ก็รีบกินะได้รีบเอาจานไปล้างไงล่ ท่านก็รีบกินของท่านซะสิ ข้าจะได้เอาจานไปล้างที่

ครัว”ฟางหน้าแดงคิดถึงเรื่องของเธอกับป๊อปปี้ก็รีบพูดแล้วทำเป็นดุให้ป๊อปปี้มาทานอาหารของตัว

เองจนหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้เจ้าดูแปลกๆไปนะฟาง”เขื่อนพูดเมื่อเดินตามฟางออกมาข้างนอกห้องเพื่อเอาจานไปเก็บ

 

 

 

 

 

“แปลก แปลกยังไงข้าก็เป็นของข้าแบบนี้น่า ไม่มีอะไรหรอก”ฟางรีบพูดแล้วยิ้มให้เขื่อน

 

 

 

 

 

 

“ข้าว่าไม่นะ เหมือนกับเจ้ามีอะไรบางอย่างอยู่ในใจเจ้าที่เจ้าเก็บเป็นความลับอยู่”เขื่อนจ้องฟาง

แล้วถามอย่างจับผิด

 

 

 

 

 

 

“คะ ความลับอะไร ข้าเนี่ยนะมีความลับจะไปมีได้ยังไง เอ่อ ข้าไปเก็บของก่อนนะ”ฟางรีบพูดก่อน

จะเดินหนีไป

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ต้องเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าแน่ๆฟาง”เขื่อนพูดเบาๆกับตัวเองไล่หลัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หายไปไหนแล้วล่ะ”ฟางเดินกลับมาที่ห้องแล้วแปลกใจที่ไม่เห็นป๊อปปี้อยู่ในห้องแล้ว

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางต้องร้องเมื่อจู่ๆป๊อปปี้พุ่งพรวดเข้ามาแล้วอุ้มเธอไปที่เตียง

 

 

 

 

 

 

“กินอะไรเอาแรงแล้วเรามาเริ่มกันต่อเถอะ”ป๊อปปี้พูดพลางซุกไซร้ไปตามตัวของฟางและพยายาม

ถอดชุดออก

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ดะ เดี๋ยวก่อน ข้ายังไม่พร้อม เอ่อ ข้ายังอิ่มอยู่”ฟางรีบพูดและพยายามดันป๊อปปี้ออกไป

 

 

 

 

 

“นี่จะอะไรอีก เจ้าก็ได้ทานอะไรแล้วนี่ เจ้าจะลีลาอยู่ทำไม อย่าลืมสิ เจ้าต้องมีลูกให้ข้านะ”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ข้าก็แค่ยังไม่ชินน่ะ ที่มีอะไรกับใครโดยที่ปราศจากความรัก ข้าไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายนะ”ฟาง

พูดออกมาแล้วคิดถึงสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ ปากบอกว่ารักโทโมะแต่ร่างกายกับตอบสนองกับป๊อปปี้

เธอเหมือนกับผู้หญิง2ใจ รวนเรไม่มั่นคงกับรักของเธอกับโทโมะ แรกๆที่ถูกป๊อปปี้ข่มขืนนั้นยังไม่

เท่าไหร่ แต่เมื่อนานไปเธอกับรู้สึกว่าร่างกายของเธอต้องการแค่ป๊อปปี้ นี่เธอกำลังทำผิดต่อโทโมะ

เธอกำลังนอกใจคนที่เธอรักและเค้าก็รักเธออยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางเศร้าก็ดึงฟางไปจูบ ฟางตกที่ถูกจู่โจมแบนั้นแต่ต้องเคลิ้มเมื่อสัมผัสที่อ่อน

โยนของป๊อปปี้ที่มีให้ ชายหนุ่มจูบหญิงสาวอย่างอ่อนโยนและอ่อนหวานกว่าทุกครั้งก่อนจะค่อยๆ

ดันฟางลงไปนอนกับเตียงอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ช้ายังไม่ พะ อื้มม”ฟางที่ถูกป๊อปปี้ถอนจูบออกมาและพยายามห้ามต้องถูกชายหนุ่มบดจูบไปอีก

ครั้ง ก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้าไปในชุดของร่างบางเพื่อบีบเคล้นยอดอกสวยและบี้ที่เม็ดบัวคู่งามน

ฟางรู้สึกเสียวซ่าน

 

 

 

 

 

 

 

ฟึบ

 

 

 

 

 

จู่ๆ ป๊อปปี้ก็เริ่มอ่อนแรงและค่อยๆหยุดการกระทำ ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกง่วงและไม่มีแรง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมข้ารู้สึกไม่มีแรงแบบนี้”ป๊อปปี้พูดแล้วผละออกจากฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“รึว่าเจ้า”ป๊อปปี้มองหน้าฟางเพื่อให้ฟางประคอง แต่ไม่เลย ฟางกลับลุกสวมใส่เสื้อผ้าตัวเองดีๆ

 

 

 

 

 

 

“ข้าขอโทษ แต่สิ่งที่พวกเราทำ มันกำลังทำผิดต่อคนที่เรารัก ท่านกำลังทำผิดต่อโฟร์ เช่นเดียว

กับข้าที่กำลังทำผิดต่อโทโมะ เราควรออกห่างจากกันตั้งแต่ตอนนี้ ข้าขอโทษ”ฟางพูดก่อนจะรีบ

วิ่งออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้เริ่มรู้สึกชาไปทั่วตัว เหมือนร่างกายนิ่งไม่ไหวติง ราวกับถูกยาชาไปทั่วทั้งตัวมองฟาง

ที่วิ่งออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะ แต่ชั้นจำเป็นต้องทำจริงๆ”ฟางวิ่งออกมากปราสาททั้งน้ำตา เธอไม่เข้าใจจริงๆว่า

ทำไมเธอต้องร้องไห้แบบนี้ ทั้งๆที่เธอควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่มีคนพาเธอหนีแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชักช้า จริงนังกระจอก ข้าก็นึกว่าเจ้าจะปอดแหกไม่มาซะแล้ว”มดที่ยืนรอตรงกำแพงหลังปราสาท

รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็มาแล้วนี่ไง ข้ากำลังจะไปแล้วไหนล่ะที่จะพาข้าหนี”ฟางปาดน้ำตาแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตามข้ามาสิ”มดแอบเบ้ปากใส่ฟางนิดนึงก่อนจะเดินนำฟางไปใกล้ๆม่าพลังที่ร่ายเพื่อป้องกันไม่ให้

ใครเข้ามา มดร่ายพลังก่อนที่ม่านพลังจะค่อยๆหายไป แล้วประตูด้านหลังปราสาทก็ค่อยๆเปิดออก

 

 

 

 

 

 

“กลับไปในที่ของเจ้าซะนังกระจอก ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้า”มดไล่ ฟางรีบวิ่งออกไปทันที ก่อนที่จะร่าย

พลังปิดไว้ตามเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะนังแม่มดกระจอกอย่างเจ้า มันเหมาะกับพวกล่าแม่มดที่สุด นังโง่”มดยิ้มเยาะอย่างสะใจเมื่อ

นึกถึงเธอส่งนกกระดาษไปให้พวกล่าแม่มดที่อยู่ใกล้ๆบริเวณนี้ดักรอฟางที่ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ ข้าขอโทษนะ อีกเดี๋ยวท่านก็คงหาย”ฟางเดินร้องไห้มาตามทางของป่าแล้วคิดถึงเธอที่

เอายาชาที่มดให้ใส่ในอาหารของป๊อปปี้ และให้ป๊อปปี้กิน ยาชาที่มีฤทธิ์อ่อนเพลียและอ่อนแรง จะ

ทำให้คนที่ถูกกินนิ่ง ขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ในชั่วขณะ อีกสักชั่วโมงก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ซึ่งมดบอกเธอว่า เธอมีเวลาพาเธอหนีปากป๊อปปี้ได้ไม่ถึงชั่วโมง กว่าป๊อปปี้จะฟื้นตัวกลับมาเป็น

ปกติ เธอคงหนีไปเจอหมู่บ้านคนแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

แซ่กๆ

 

 

 

 

 

จู่ๆก็มีเสียงเหมือนรอบๆพุ่มไม้ที่ฟางยืนอยู่สั่นไหว ร่างบางมองไปรอบๆด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”ฟางต้องร้องสุดเสียงเมื่อมีตะข่ายกับดักโผล่มาจากกองใบไม้จับเธอไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห จับได้อีกแล้ว ผู้หญิงอีกแล้วอย่างที่จดหมายนกประหลาดนั่นบอกไว้เลย ว่าให้รอทางทิศ

ใต้ แล้วปิศาจจะโผล่มาให้จับ”ชายคนหนึ่งพูดพร้อมกับถือปืนเดินออกมาจากความมืด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปิศาจผู้หญิงงั้นรึ เหอะ พวกแม่มดปิศาจเดี๋ยวนี้มีแต่ผู้หญิง งั้นจับเข้าไปในเมืองหลวงเถอะ เอาไป

ให้นายทีเจ สวยๆแบบนี้คงจะเอาไว้ทำอะไรก่อนถูกฆ่าแน่ๆ”ชายอีกคนพูดแล้วจัดการดึงตาข่ายที่มี

ฟางอยู่ด้านในลากไปใส่เกวียนที่มีกรงเหล็กใส่ไว้เพื่อจับตัวประหลาดก่อนจะควบม้าแล้วขับเกวียน

ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย”ฟางร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายท่าน ตายแล้ว นายเขื่อนคะ ช่วยนายท่านด้วย”ดีดี้เดินเข้ามาในห้องนอนป๊อปปี้ต้องตกใจเมื่อ

เห็นป๊อปปี้นอนกระพริบตานิ่งๆไม่ไหวติงก่อนจะรีบไปให้กรีนและเขื่อนที่ออกมาเดินสำรวจตอน

กลางคืนเข้ามาช่วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยาชา พวกที่มียาแบบนี้ในปราสาทก็มีแค่มดคนเดียวเท่านั้นล่ะ”กรีนที่มาดูอาการป๊อปปี้รีบพูดก่อน

จะหายาแก้ให้ป๊อปปี้ดื่มสักพักป๊อปปี้ก็เริ่มขยับตัวได้ตามปกติ

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นกับนายป๊อปปี้”เขื่อนประคองเพื่อนชายแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางวางยาข้า นังแม่มดจอมมารยา”ป๊อปปี้พูดอย่างเจ็บใจและแค้นที่เผลอใจอ่อนกับฟางแต่

สุดท้ายก็โดนวางยา

 

 

 

 

 

 

“ข้าว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ เพราะยานี่มันเป็นของมด”กรีนพูดเพราะรู้จักมดดีว่าชอบปรุงยาแปลกๆ

อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะเป็นใครไม่สำคัญ แต่ที่แน่ๆ ข้าต้องลากตัวนังทาสไม่รักดีนั่นมาลงโทษให้เข็ด โทษฐานหลอก

ลวงข้าแล้วข้าต้องเป็นแบบนี้”ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างแค้นเคือง เขาไม่คิดเลยว่าฟางที่ใสซื่อจนเขา

เกือบใจอ่อนไม่ทำร้ายเธอมาทำแบบนี้ ชายหนุ่มเดินไปแต่งตัวก่อนสั่งให้กรีนและเขื่อนไปหลอก

ล่อมด และเขาจะเป็นผู้ที่ไปตามฟางกลับมาเอง

 

 

 

 

 

 

ถ้าทุกคนคิดว่าป๊อปปี้จะทำร้ายฟาง บอกเลยว่า คดีพลิก แต่จะพลิกยังไงต้องติดตาม

 

 

ไรเตอร์คิดว่าเรื่องนี้มันแค่มีความลับนะ แต่มันไม่ค่ยซับซ้อน ถ้าอ่านกันดีๆ

 

ย้ำ ว่าต้องอ่านดีๆ อ่านตั้งแต่ตอนแรกนะ หลายคนจะได้ไม่งง

 

เพราะต่อจากนี้อาจจะเน้นคู่ป๊อปฟางนะ เพราะยังไงฟิคเรื่องนี้ป๊อปฟางก็เป็นตู่หลักอยู่แล้ว