ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจจ้ะดีดี้”ฟางยิ้มรับเมื่อดีดี้คนแคระสาวเอาน้ำมากให้ขณะที่ตัวเองกำลังทำความสะอาดหลุม

ศพให้โฟร์ตามที่ป๊อปปี้บอกให้ทำ

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ทำตัวเป็นคนดีจริงๆเลยนะนังกระอก”มดเดินเข้ามาว่าฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าจะมาหาเรื่องแล้วทำลายหลุมศพโฟร์อีกข้าไม่ยอมหรอก”ฟางหันขวับไปว่า

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ยตาย ปากบอกว่ารักเพื่อนปกป้องเพื่อนแต่ตัวกลับไปยุ่งกับสามีของเพื่อน ดีจริงๆ”มดเยาะ

เพราะเมื่อวันก่อนที่เธอกับกรีนมีอะไรกัน ทำให้เธอได้รู้ว่ากรีนใช้แร่เสน่ห์กับใคร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันก็แค่เรื่องผิดพลาด ข้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นเพราะในใจข้ามีคนรักอยู่แล้ว”ฟางหลบตามด

แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผิดพลาด แต่ตอนที่ป๊อปปี้มาหาเจ้า เจ้าก็ไม่เคยจะปฏิเสธเลยนิ นังหน้าด้าน”มดว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้หน้าด้าน ข้าไม่ได้เป็นฝ่านไปหาเค้าก่อน เค้ามาหาข้าเองนะ”ฟางพูดไปตามตรง

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

มดที่พอได้ยินอย่างนั้นก็ตบหน้าฟางด้วยความหมั่นไส้

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ข้าเจ็บนะ”ฟางร้องเมื่อถูกมดจิกผมมาคุกเข่าที่หน้าหลุมศพของโฟรื แม้ดีดี้จะร้องห้ามแต่มด

ก็ไม่ฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดูซะ ดูให้เต็มตาว่าที่นอนอยู่ในโลงนี่มันใคร เพื่อนรักของเจ้าไม่ใช่รึ แถมยังเป็นหญิงที่ป๊อปปี้รัก

มากที่สุด นังหน้าด้าน เจ้านี่กล้ามากเลยนะที่แอบคบชู้แบบนี้ ผู้หญิงร่าน ปากบอกรักอีกคนกลับมี

อะไรกับสามีเพื่อน”มดว่าฟางอย่างแรงแล้วดันหัวฟางโขกกับหลุมศพโฟร์อย่างแรง ทำให้ฟาง

คิดถึงเรื่องที่โฟร์ช่วยเธอหลายเรื่อง ทั้งเสียสละเอาตัวเองเข้าแลกเป็นเมียป๊อปปี้จนท้องก่อนจะมา

เป็นเรื่องที่ป๊อปปี้ข่มขืนและบังคับให้เธอมีลูกให้เขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือ โฟร์ ข้าขอโทษ”ฟางร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อถูกจี้ใจดำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้ำหน้าอย่างไม่สมควรจะอยู่ที่นี่ ถ้าไม่อยากทำให้โฟร์เพื่อนเจ้าต้องเสียใจแบบนี้ ก็ออกไปซะ ถ้า

ออกไม่ได้ ข้าจะพาเจ้าออกไปจากตรงนี้เอง”มดพูดก่อนจะผลักฟางอย่างไม่ไยดีแล้วเดินออกไป

อย่างมีความสุข เพราะตอนนี้เธอก็พูดกระตุ้นให้ฟางเองรู้สึกผิดกับการไปยุ่งกับป๊อปปี้ หึ มีรึคน

อย่างฟางจะไม่สำนึก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ ข้าเองมันเลว ข้าขอโทษ ที่ทำให้เจ้าเสียใจฮือๆ”ฟางทรุดลงร้องไห้ตรงนั้นโดยมีดีดี้วิ่งเข้ามา

ปลอบฟางยกใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรจ้ะ มีอะไรรึเปล่า”เขื่อนแปลกใจที่เห็นเฟย์วิ่งมาดึงเขาไปขณะที่ยืนคุยกับกรีนและป๊อปปี้อยู่

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ร้องไห้”เฟย์พูดสั้นๆ ทำให้ป๊อปปี้ตกใจรีบวิ่งตามเขื่อนและเฟย์ไปติดๆ

 

 

 

 

 

 

“ไม่เห็นมีอะไรนี่เฟย์ เจ้ามองผิดรึเปล่า โอ๊ย”เขื่อนพูด ทำให้เฟย์ไม่พอใจตีเขื่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์อาจจะไม่ได้มองผิดก็ได้”ป๊อปปี้เดินมาใกล้หลุมศพโฟร์แล้วชะงักเมื่อเห็นรอยเลือดจางๆ แล้ว

เจ้าตัวไปไหนแล้วล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้ว กินอะไรสักหน่อยเถอะ อย่าซึมแบบนี้ได้มั้ย ข้าไม่ชอบเลย”ปีเตอร์พูเมื่อยกถาดอาหารมา

ให้แก้วที่ห้อง

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่หิวน่ะปีเตอร์ นี่ตอนกลางวันทำไมเจ้าไม่ไปนอนล่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

“เพราะข้าเป็นห่วงพี่ไง มิณทร์มันก็ห่วง แต่ตัวมันเจ็บอยู่เลยมีแค่ข้ามาดูพี่แค่ลำพัง”ปีตอร์พูด

ทำให้แก้วนึกได้ว่า มิณทร์เองก็ตกลงไปพร้อมกับเธอแล้ววันนั้นทำให้มิณทร์โดนแสงแดดเต็มๆ

ร่างบางรีบวิ่งไปที่ห้องนอนชายทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวพี่แก้ว เป็นยังไงบ้างไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย”มิณทร์ยิ้มแล้วถามเมื่อเห็นแก้วเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าป่วยอยู่นี่ ทำไมไม่รีบนอน”แก้วดุน้องชายตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“พี่สาวที่ข้ารักที่สุดกำลังเสียใจไม่ยอมกินอะไรเลย จะให้ข้านอนได้ยังไง”มิณทร์พูด ทำให้แก้วซึม

ลงไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“การที่เราทำดีให้กับเค้า แล้วเค้าไม่รักเรานั้นเจ็บอยู่แล้ว แต่เค้ากลับหนีและหมางเมินเราไปแบบนี้

มันทรมานดีเนาะมิณทร์”แก้วพูดเมื่อคิดถึงโทโมะที่เปลี่ยนไปแล้วหมางเมินใส่เธอ เพียงแค่เพราะ

เธอรักเขาเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าที่เป็นอยู่ตอนนี้มันทรมานพี่ก็ออกมาเถอะ แม้มันจะเจ็บแค่ตอนนี้แต่มันก็ทำได้ไวนะ”มิณทร์พูด

อย่างเข้าใจแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”แก้วปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้นทำให้มิณทร์รีบดึงแก้วไปกอดทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องร้องไห้นะพี่แก้ว ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้พี่เสียใจอีกแล้ว อย่าร้องเลยนะ”มิณทร์กอด

ปลอบแก้วแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ อย่าบอกนะ ไอ้มิณทร์มันยังทิ้งความรู้สึกแบบนั้นไปไม่ได้”ปีเตอร์แอบดูอยู่หน้าห้องก็พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ทิ้งความรู้สึกอะไรรึปีเตอร์”ปู่โทโมะเดินเข้ามาถาม ปีเตอร์อึกอักไม่ตอบ ทำให้ปู่โทโมะมองดูภาพ

นั้นแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พวกเราไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกันหรอกฮะ ลุงเก็บพวกเรามาเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ และสอนให้พวกเรา

รักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆเฉยๆ”ปีเตอร์พูด เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยจับได้ว่ามิณทร์แอบรักแก้วอยู่แต่

มิณทร์กลับขอร้องไม่ให้บอกใคร

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็ถ้ารักกันก็รักกันไปสิ ตอนนี้พวกเจ้ามีชีวิตใหม่แล้วนะ จะไปกลัวอะไรล่ะ ทำตามความรู้สึก

ตัวเองไปสิ”ปู่โทโมะพูดตามตรงทำให้ปีเตอร์ผงกหัวรับคำ โดยที่ชายสูงวัยมองภาพนั้นแล้วยิ้มออก

มาอย่างมีแผนการ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เท่าที่สังเกตดูฟางก็ไม่มีอะไรแปลกไปนี่อย่างกังวลไปเลย”เขื่อนพูดเมื่อเห็นทั้งวันป๊อปปี้แอบดู

ฟางที่ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างไม่บกพร่องทั้งวัน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ฟางทำความสะอาดปราสาท

หรือตอนทำอาหารกับดีดี้

 

 

 

 

 

 

“โรคจิต”เฟย์มองดูท่าทางของป๊อปปี้ทั้งวันแล้วพูดออกมาตรง ทำให้ป๊อปปี้หันขวับไปมอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์จ๋า อย่าไปว่าป๊อปปี้อย่างงั้นสิ เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าพาเมียข้ากลับก่อนนะ นี่ก็เย็นมากละ

เฟย์ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะเพื่อความทรงจำที่กลับมา”เขื่อนเห็นทั้งคู่จ้องจะมีเรื่องกันก็รี

บดึงเฟย์ไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวฟางเอาเสื้อผ้าไปเก็บในนายท่านเถอะ งานด้านล่างนี้ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”ดีดี้พูด ทำให้ฟาง

มองเสื้อผ้าของป๊อปปี้ในตะกร้าแล้วชะงัก เพราะวันทั้งวันเธอเลี่ยงที่จะทำงานหนักเพื่อไม่ให้ว่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ สุดท้ายเข้ามาในห้องนี้จริงๆสินะ”ฟางพูดเมื่อเดินถือตะกร้าผ้าเข้ามาในห้องนอนของป๊อปปี้

อย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วคิดถึงข้อเสนอที่มดยื่นให้ เรื่องที่จะช่วยให้เธอหนีไปหาโทโมะ หรือว่าเธอจะ

ทำอย่างที่มดบอกดีนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”เมื่อฟางเก็บของเสร็จก็เดินออกมาต้องร้องเมื่อป๊อปปี้ดึงเธอกลับเข้าไปในห้องตามตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรไป วันนี้ทำตัวแปลกๆไม่ยอมเจอหน้าข้า เอ้ะ รึว่าคิดถึงรสรักของข้าล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า ไม่มีวัน ปล่อยข้า ข้าจะกลับห้องตัวเอง”ฟางหน้าแดงแล้วรีบพูดแล้วลุกหนีแต่ป๊อปปี้ดึงเธอมา

แนบลำตัว

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วแผลนี่ใครทำเจ้า มดใช่มั้ย ข้าจะได้ไปจัดการ บอกแล้วแท้ๆว่าอย่ายุ่งกับทาสของข้าๆ ยังจะ

หาเรื่องแกล้งไม่มีเว้นวัน”ป๊อปปี้เอื้อมมือไปจับแผลจางๆที่หน้าผาก แม้ฟางจะใช้คาถาเยียวยา

รักษาตัวเองแต่ก็ยังเห็นรอยอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ มดไม่ได้ทำข้าหรอก ข้าเองที่ซุ่มซ่าม อยู่ไม่ตรงจุดเลยต้องเจ็บแบบนี้”ฟางพูดแล้วซึมเมื่อ

คิดถึงเรื่องเมื่อเช้า ถ้าเธอกับป๊อปปี้ไม่มีอะไรกัน เธอคงไม่ต้องรู้สึกผิดต่อโฟร์แบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่มันซุ่มซ่ามไม่มีสิ้นสุดจริงๆ งานนี้ข้าจะลงโทษเจ้า”ป๊อปปี้เมื่อเห็นฟางซึมลงไปก็แกล้งด้วย

การอุ้มไปที่เตียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย ไม่เอานะ ข้าขอล่ะ วันนี้ข้าเหนื่อยจากทำงานทั้งวันแล้ว อย่า”ฟางร้องห้ามเมื่อป๊อปปี้ขึ้น

คร่อม

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าอะไร ทำอย่างกับไม่เคย ทำให้มันเป็นเรื่องปกติไปซะเถอะน่า ลูกข้าจะได้เกิดมาไวๆ”ป๊อปปี้

พูดแล้วก้มลงหอมแก้มเนียนของฟางก่อนที่จะไล้ลงมาที่ซอกคอขาวเนียนแล้วจูบลงไป ทำให้ฟาง

ขนลุกซู่

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขะ ข้าหิว ให้ข้ากินอะไรก่อนเถอะนะ”ฟางหน้าแดงแล้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่เรื่องมากจริง อ่ะๆ เอาสิ ข้าเองก็หิวเหมือนกัน แต่ไม่เอาดีกว่า ข้าไม่ลงไปกินอะไรละ ลงไป

บอกดีดี้ด้วยว่าจัดสำรับมให้ข้า ข้าจะกินในห้อง อ้อ เอาข้าวของเจ้ามากินด้วยล่ะ นั่งกินมันด้วยกัน

บนนี้ล่ะ เพราะเจ้าเมื่อยมากไม่ใช่หรอ จะได้เลยให้ข้านวดให้ซะเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วผละออกมาจาก

ฟาง ก่อนจะสั่งร่างบางแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า”ฟางหน้าแดงแล้วลงไปตักอาหารให้ป๊อปปี้ที่ครัวก่อนจะชะงักเมื่อเจอกับมดที่รออยู่

 

 

 

 

 

 

 

“จะเอาไปให้ป๊อปปี้หรอ อ่ะ ถ้าอยากหนีก็รินมันไป ถ้าไม่ก็แล้วแต่”มดวางขวดยาสีใสลงที่ถาด

อาหารของป๊อปปี้แล้วพูดก่อนจะเดินออกไป ฟางชะงักมองหลอดยาหลอดนั้นอย่างชั่งใจ

 

 

 

 

 

เอาละไง มิณทร์กับแก้ว ปู่โทโมะก็เปิดทางซะด้วย

 

แล้วฟางล่ะ จะทำตามที่มดบอกมั้ยน้ออออออ

 

 

 

 

อย่าลืมติดตามนะจ้ะ หึๆ