ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“5555นี่นานทีเห็นพี่แก้วใส่กระโปรง พี่เฟย์สุดยอดทำให้ให้พี่แก้วใส่กระโปรงได้”ปีเตอร์หัวเราะ
เมื่อเห็นแก้วเดินลงมาจากชั้นบนในชุดกระโปรงยาวสีครีมของเฟย์อย่างเก้ๆกังๆ
 
 
 
 
 
 
 
“เงียบเถอะน่าพวกเจ้าน่ะ ที่ยอมน่ะเพราะแม่ข้าอยากเห็นหรอกน่า”แก้วพูดแล้วเดินไปหาแม้
 
 
 
 
 
 
 
“เอาล่ะเด็กๆอย่าเสียเวลาพูดกันอีกเลย ไปในงานกันเถอะ วันนี้งานครบรอบก่อตั้งหมู่บ้าน แถมพวก
นักล่าปิศาจไล่ปิศาจวัวที่ออกอาละวาดตรงท้ายหมู่บ้านได้สำเร็จ วันนี้เลยเฉลิมฉลองกันใหญ่โตกว่า
เดิมด้วย”แม่แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ดีเลยครับน้า พวกเราจะได้เที่ยวเล่นหาความสุชสำราญกับตัวเอง ไปกันเถอะปีเตอร์”มิณทร์พูดแล้ว
รีบกอดคอเพื่อนรักออกไปเที่ยวกันที ก่อนที่แก้วและเฟย์จะแยกเดินออกมาด้วยกันอีกทาง
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้มางานครบรอบนานมากแล้วสินะ”แก้วพูดแล้วมองบรรยากาศในงานอย่างตื่นเต้น
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ตรงนั้นมีโรงละครหุ่นนี่ ไปดูกันเถอะ”เฟย์พูดแล้วรีบดึงแก้วไปที่กระโจมขนาดใหญ่ที่ด้านในมี
การแสดงละครหุ่นอยู่
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ ไปดูตรงนั้นกันมีโชว์ตัวตลกด้วย”ฟางจูงมือโทโมะแล้วเดินไปใกล้ตัวตลกที่กำลังเล่นกันกับ
เด็กๆในหมู่บ้าน
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวมานะฟาง”โทโมะพูดเมื่อหั้นไปเห็นขนมหวานขายที่เพิงขายของฝั่งตรงข้ามก็รีบเดินไปซื้อให้
ฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ตุ๊กตาของคุณตัวตลกจ้ะ ชั้นให้”ฟางเห็นตุ๊กตาตกอยู่แล้วหันไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยังไม่ได้
ของเล่นจากตัวตลกที่มาแจกของเล่นให้เด็กๆในหมู่บ้านก็เดินเอาไปให้เด็กคนนั้นแล้วยิ้มอย่างอ่อน
โยน
 
 
 
 
 
 
 
“พี่อยู่ที่ท้ายหมู่บ้าน แม่บอกว่าพี่เป็นแม่มด หนูไม่รับของจากแม่มดหรอกเดี๋ยวตาย”เด็กน้อยพูด
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนสิ พี่ไม่ใช่แม่มดสายดำนะ พี่ไม่เคยทำร้ายใคร”ฟางพูดแต่ช้าไปแล้วเด็กน้อยรีบวิ่งหนีไป
ก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึๆ สมน้ำหน้า มารยาเจ้าใช้ไม่ได้ผลกับเด็กหรอก”เสียงหัวเราะและพูดมาตามลมของชายคนหนึ่ง
ทำให้ฟางชะงักก่อนจะหันไปมองรอบๆด้วยความตกใจ ใครกัน ที่พูดแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เจ้า ข้ากำลังจะซื้อขนมห่อนี้นะ”โทโมะร้องเมื่อแก้วเดินมาคว้าห่อขนมไปต่อหน้าต่อตาเขา
 
 
 
 
 
“ข้ารีบ ถ้าเจ้าอยากกินก็ไปเอาอย่างอื่นสิ ข้าไปนะ”แก้วพูดแล้วเดินหนีแต่โทโมะมาเดินขวาง
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ นี่คนรักของข้าชอบ เจ้านั่นล่ะที่ตัดหน้าข้า ดังนั้นเอาห่อขนมห่อนี้มาให้ข้า”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
“นี่เจ้า ข้าเป็นหญิงนะ เจ้าน่ะควรจะเสียสละให้หญิงสิ”แก้วพูดแล้วเดินหนีโทโมะ โทโมะจึงรีบคว้า
แขนแก้วไว้
 
 
 
 
 
 
“ทำไมมือเจ้าเย็นชืดแบบนี้”แก้วชะงักรับรู้ถึงมือที่มาสัมผัสที่แขนเธอ มันเย็นชืดเหลือเกิน
 
 
 
 
 
“เย็นอะไรล่ะ นี่เจ้าอย่ามาเฉไฉ เอาขนมข้ามา ข้าจะเอาไปให้ฟาง”โทโมะรีบพูดไปปัดๆแล้วดึงห่อ
ขนมมา
 
 
 
 
 
 
“ไม่ให้ เจ้านั่นล่ะไปซื้อที่อื่นข้าจ่ายเงินไปแล้วนะ”แก้วโวยวายและยื้อแย่งขนมกับแก้ว
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ด ปิศาจอาละวาด”เสียงกรีดร้องของคนในหมู่บ้านร้องเสียงดังทำให้แก้วและโทโมะหันไปมอง
อย่างตกใจ
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวๆ นั่นเธอจะไปไหนน่ะ เค้าวิ่งหนีไปหลบปิศาจอยู่นะ”โทโมะรั้งแขนแก้วเมื่อเห็นแก้ววิ่งเข้าไป
ในทางที่ปิศาจอาละวาด
 
 
 
 
 
“จะหลบทำไมล่ะ วันนี้วันครบรอบก่อตั้งหมู่บ้านแท้ๆ แต่กลับมีปิศาจมาอาละวาดแบบนี้ชั้นยอมไม่ได้
นะ มันต้องตายกันให้รู้เเล้วรู้รอดกันไปข้างหนึ่ง”แก้วพูดอย่างแค้นเคือง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ทำเป็นมาพูดดี เธอเป็นนักล่าปิศาจรึยังไงน่ะจะเข้าไปสู้แบบนั้น”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ชั้นนี่ล่ะ นักล่าปิศาจ”แก้วพูดก่อนจะถลกกระโปรงที่สวมกางเกงรัดรูปและมีมีดพกที่ต้นขาพุ่ง
เข้าไปในทางเดิมชายหนุ่มอึ้ง
 
 
 
 
“จริงสิ ฟางล่ะ”โทโมะนึกได้ก็รีบวิ่งกลับไปที่เดิมแล้วต้องตกใจที่ไม่เห็นฟางอยู่ที่เดิมก็รีบตามหา
ฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ แม่จ๋า พ่อจ๋า”เด็กหญิงชาย2คนนั่งกอดเข่าร้องไห้หลบผู้คนที่วิ่งหนีปิศาจจนพลัดหลงกับพ่อ
แม่ตัวเองแล้วหลบอยู่ที่ตรอกแคบๆของบ้านที่อยู่ติดๆกัน
 
 
 
 
 
 
 
“หนูจ้ะ ไม่เป็นไรนะ ไม่ร้องไห้นะ”ฟางที่ตกใจแล้วได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ก็รีบวิ่งเข้าไปปลอบเด็ก
ทั้ง2
 
 
 
 
 
 
 
“ปิศาจเขี้ยวยาว ฮือๆ หนูกลัว”เด็กหญิงร้องไห้แล้วโผกอดฟางแน่น ตามด้วยเด็กชาย ฟางจึงกอด
เด็กทั้ง2แน่น
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แสดงว่าปิศาจพวกนั้นต้องมีมากกว่า1ตัวแน่ๆ เรามาหลบทางนี้กันก่อนเร็ว”ฟางพูดแล้วรีบพาเด็กๆ
ไปหลบด้านในสุดของตรอกที่เป็นกล่องพอให้ยัดเข้าไปหลบได้ สักพักฟางก็รีบปิดปากเด็กทั้ง2เมื่อ
รู้สึกได้ว่าเหมือนมีเสียงลากเท้าแล้วเอาเล็บยาวกรีดตามกำแพงเด็กทั้ง2กอดฟางแน่นด้วยความกลัว
ฟางนิ่งสักพักก่อนจะตัดสินใจคว้าเอาไม้กายสิทธิ์ขนาดพอมือที่แอบพกเป็นประจำค่อยๆล้วงออกมา
จากกระเป๋ากระโปรงเพื่อเป็นอาวุธ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาหลบอยู่นี่ทำไมจ้ะเด็กน้อยมาเล่นกันเถอะ ฮี่ฮี่”ปิศาจเปิดกล่องออกมาแล้วยิ้มแสยะก่อนจะจ้วง
มือลงไปจับเด็กๆ
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าทำร้ายเด็กๆนะ”ฟางตกใจรีบร่ายคาถาใส่ปิศาจตัวนั้นจนลอยหวือไปกระแทกกำแพง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เด็กๆ หนีไปเร็ว”ฟางไล่เด็กน้อยทั้ง2วิ่งไปอีกทางก่อนจะหันไปประจันหน้ากับปิศาจตัวนั้นที่แสยะ
ยิ้มใส่ฟางเมื่อลุกขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปีเตอร์ โยนแห”มิณทร์ที่อยู่บนหลังคาสั่งปีเตอร์ที่อยู่อีกหลังสั่งก่อนจะโยนแหที่อาบน้ำมนต์ใส่
ปิศาจตัวนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“จับไว้ให้มั่นปีเตอร์เดี๋ยวพี่ขอจัดการกับอีก2ตัวทางซ้ายก่อน”แก้ววิ่งมาตะโกนบอกปีเตอร์และมิณ
ทร์ที่ร่วมกันมัดปิศาจตัวที่อยู่หน้าฟาง ฟางตกใจกับการกระทำของนักล่าปิศาจได้แต่ยืนอึ้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”โทโมะที่วิ่งมาหลังจากช่วยแก้วฆ่าปิศาจด้านหลังแล้ววิ่งมากอดฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรๆโทโมะเป็นยังไงบ้าง”ฟางพูดโทโมะกำลังจะบอกแล้วชะงักเมื่อเห็นแผลถลอกที่ข้อศอก
ของฟางทำให้ชุดที่ฟางใส่นั้นขาดจนเลือดซึมออกมา ชายหนุ่มรีบผละออกห่างจากคนรัก
 
 
 
 
 
 
 
“นายระวัง”แก้วตกใจที่โทโมะผละมาห่างจากฟางเป็นจังหวะเดียวที่ปีเตอร์และมิณทร์รั้งปิศาจไว้ไม่
อยู่ทำให้ปิศาจพุ่งออกมาหมายจะจัดการโทโมะที่ยืนอยู่
 
 
 
 
 
 
ฉึกๆ
 
 
 
 
 
ธนู2ดอกซ้อนถูกยิงมาจากธนูของแก้วทำให้ปิศาจนั้นร่างสลายไปต่อหน้าต่อตา
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่แก้ว อีกตัวมันหนีไปแล้วทำไงดี”มิณทร์ที่วิ่งกลับมาจากแยกไปจัดการปิศาจที่เหลือพร้อมปีเตอร์
เพื่อมาบอกแก้ว
 
 
 
 
 
 
“ช่างเถอะ ตอนนี้เรารีบกลับไปดูคนในเมืองก่อนเถอะ แตกตื่นกันแบบนี้ นี่เรื่องบ้าอะไรกันทำไม
ปิศาจถึงบุกมาในวันครบรอบแบบนี้แล้วยามที่ประตูหมู่บ้านล่ะไปไหนหมด”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ตายหมดแล้วพี่มือดีแท้ๆกลับมาตายแบบนี้”มิณทร์พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่นะ ดูลักษณะศพแล้วเหมือนมีใครมาลอบฆ่ามากกว่า”ปีเตอร์เถียง
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางที่ข้อศอก”โทโมะพูดแล้วหลบตาซ่อนความกระหายตัวเองเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 “อ๊ะ เลือดจริงสิ โทโมะขอโทษนะนี่ๆปิดแผลแล้ว”ฟางพูดแล้วเดินกลับไปหาโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ ลูกชั้นไม่นะ”เสียงหญิงคนหนึ่งร้องไห้ด้วยความเสียใจฟางและโทโมะหันไปมองด้วยความ
สงสัยแล้วต้องตกใจเมื่อเด็กหญิงชายที่ฟางช่วยจากปิศาจเมื่อกี้นี้นั้นนอนจมกองเลือดโดยมีพ่อแม่
ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเด็กน้อยถึงเป็นแบบนี้”ฟางรีบวิ่งไปถามชายหญิงคู่นั้น
 
 
 
 
 
 
“อาจจะเป็นเพราะว่าเด็กทั้ง2อาจจะกลัวอะไรบางอย่างมาจากตรอกตรงนั้นแล้ววิ่งมาเจอปิศาจทำให้
ต้องเคราะห์ร้ายเป็นแบบนี้ยังไงล่ะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาพร้อมกับเขื่อนแล้วพูด ฟางมองหน้าป๊อปปี้ดีๆ
แล้วอึ้ง ชายคนนี้หน้าเหมือนกับพี่ชายที่ช่วยชีวิตเธอเมื่อ15ปีก่อนราวกับแกะ หญิงสาวหน้าซีดเผือด
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พวกท่านเป็นใครกัน’เฟยืที่รีบวิ่งมาแล้วตกใจก่อนจะถาม
 
 
 
 
 
 
 
“พวกเราคือผู้ตรวจการมาจากเมืองหลวง มาดูแลความไม่สงบของหมู่บ้านนี้แทนคนเก่าที่ย้าย
ไป”เขื่อนพูดแล้วเอาตราอนุญาตจากทางเมืองหลวงให้ชาวบ้านทุกคนเห็นว่าเขาและป๊อปปี้คือใคร
 
 
 
 
"ขอบคุณนะคะที่ส่งกำลังเสริมจากเมืองหลวงมาช่วยทันเวลา"เฟย์พูด
 
 
 
 
“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้”ฟางมองหน้าป๊อปปี้แล้วอึ้ง
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าฟาง”โทโมะมองท่าทางของฟางแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะ เรารู้จักกันมาก่อนหรอ อย่าทำหน้าตกใจแบบนั้นสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น
ก่อนจะเดินไปสั่งลูกน้องช่วยกันพาชาวบ้านที่เจ็บไปดูแล ฟางมองตามอย่างไม่กระพริบ นี่ทำไมชาย
คนนี้ถึงเหมือนกับพี่ชายคนนั้นนะ
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้กับเขื่อนเป็นปิศาจแล้วทำไมถึงมาเป็นผู้ตรวจการได้ล่ะ
 
แล้วยามที่เฝ้าประตูทำไมถึงถูกฆ่าใครฆ่ากัน
 
 
บอกเลยว่าเรื่องนี้ความลับของป๊อปปี้เค้าเยอะพร้อมๆกับการแก้เเค้นเเน่นอน  
 
 
เดี๋ยวสัญญา ป๊อปปี้เข้าหมู่บ้านมาได้แล้ว จะจัดให้อยู่กับฟางเยอะๆแน่นอนน