ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

15ปีต่อมา

 

 

 

 

“กรี๊ดดปิศาจออกอาละวาด”เสียงหวีดร้องของชาวบ้านร้องขอความช่วยเหลือ แก้วและพ่อของเธอ

รีบพุ่งเข้าไปช่วยชาวบ้าน

 

 

 

 

 

ฉึก

 

 

 

 

 

แก้วยิงธนูอาบน้ำมนต์จากโบสถ์ยิงไปกลางหัวปิศาจวัวตัวแรก ก่อนร่างจะสลายไป

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อ ระวัง”แก้วร้องก่อนจะยิงธนูใส่ปิศาจวัวอีกตัว แต่พลาดไปโดนที่หัวไหล่ ปิศาจวัวโมโห หัน

กลับมาเพื่อเล่นงานแก้ว แก้วรีบวิ่งไปตามทางที่ใช้ล่อปิศาจวัวมาติดกับดักด้วยความรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

“มิณทร์ปล่อยแหมาได้เลย”แก้วตะโกนบอกมิณทร์ลูกน้องคนสนิทให้ปล่อยแหอาบน้ำมนต์ลงมา

จากด้านบนก่อนที่แก้วจนพุ่งตัวหลบเข้าไปในช่องเล็กๆที่สร้างไว้ตอนแรก แก้วมองปิศาจวัวร้อง

ออกมาก่อนจะสลายร่างไปต่อหน้าต่อตา

 

 

 

 

 

 

 

“ลุงฆ่าปิศาจวัว2ตัวในเวลาไม่นานงานนี้ชาวเมืองต้องมีค่าตอบแทนมากแน่ๆ”เด็กหนุ่มอีกคนโผล่

มาจากที่ซ่อนแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันหมู่บ้านเล็กๆนะปีเตอร์ลำพังพวกเค้าก็ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นหรอกอย่างมากอาจจะเป็น

พวกอาหารแห้งหรือเสบียงล่ะน่า”พ่อของแก้วพูดแล้วมองปีเตอร์และมิณทร์เด็กกำพร้าที่รับเลี้ยงมา

หลายปีก่อนหลังจากไปต่อสู้ปราบปิศาจแล้วพบทั้ง2คนนี้ไม่มีที่ไปหลังจากที่พ่อแม่ถูกปิศาจฆ่า

ตายหมด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาบ่นเลยปีเตอร์ มิณทร์มีข้าวกินยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลยนะ จริงสิพ่อจ๋า ไหนๆก็ได้วกกลับ

มาเมืองนี้แล้ว แก้วว่าเราไปที่โบสถ์มั้ยจ้ะ ไปเยี่ยมหาแม่ด้วย”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“อยากจะไปก็ไป พ่อสู้มาทั้งวันพ่อเหนื่อย พ่อไปรอที่กระท่อมละกัน”พ่อพูดแล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

“นี่ลุงเค้ายังไม่หายงอนป้าเรื่องที่เลิกเป็นนักล่าปิศาจแล้วผันตัวเองมาเป็นนักบุญที่โบสถ์อีก

หรอ”มิณทร์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“งี้ล่ะคนรักกันนี่นา เค้าก็น้อยใจกันบ้างที่จู่ๆใครสักคนจะหายไป”ปีเตอร์พูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้ายังจะนินทาพ่อแม่ข้าอยู่อีกละก็คืนนี้จะเอาพวกแก2คนนอนนอกกระท่อมแล้วให้หมาป่าจับ

กิน”แก้วพูด 2หนุ่มรีบเงียบปากทันทีก่อนจะเดินตามแก้วไปที่โบสถ์ที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นพี่โทโมะมั้ยธามไท”กั้งเดินมาถามธามไทที่นั่งอยู่ในห้องของตัวเองถึงพี่ชายคนโต

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้ายังไม่ชินอีกรึว่าเวลาพี่เราหายไปจากปราสาทแล้วจะหายไปไหน”ธามไทพูดพลางส่ายหน้า

เบาๆ

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ไปอีกแล้ว หมู่บ้านมนุษย์นั่นเดี๋ยวถ้าโดนจับได้จะว่ายังไงเนี่ย”กั้งบ่นอุบกับพฤติกรรมพี่ชาย

คนโต

 

 

 

 

 

 

“เอาน่า ก็พวกเค้ารักกันให้ไปเจอกันหน่อยสิ ยังไงซะอนาคตฟางก็ต้องเป็นพี่สะใภ้พวกเราอยู่แล้ว

ละน่า”ธามไทพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วลุกขึ้นออกไป กั้งมองธามไทน้องคนเล็กแล้วถอนหายใจ ให้

ทายกันเข้าไปเถอะ มนุษย์กับปิศาจเนี่ยนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไปตักน้ำที่หนองน้ำให้แม่หน่อยนะลูก แม่จะเอามาปรุงยา”แม่ของฟางพูดแล้วยื่นโถใส่น้ำให้

ฟางเดินไปตักน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อะไรกัน”ฟางตักน้ำอยู่นั้นเหมือนรู้สึกได้ว่ามีคนมากอดก็ร้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เจอหน้าเป็นอาทิตย์คิดถึงเจ้าที่สุดเลย”โทโมะกระชับกอดฟางแน่นแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ ออกมาตอนกลางวันแบบนี้ทำไม เดี๋ยวก็โดนแดดหรอก”ฟางหันไปบอกโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ข้าทนคิดถึงเจ้าไม่ไหวนี่นา และอีกอย่างวันนี้เมฆมากไม่มีแสงแดดมาทำลายข้าได้หรอก”โท

โมะพูดแล้วยิ้มจนเห็นเขี้ยวสีขาว ฟางอมยิ้มกับท่าทางโทโมะ ถ้าเป็นคนอื่นคงกลัวเขาไปแล้ว แต่

เธอคือคนรักของเขา เรื่องแบบนี้ไม่ทำให้เธอกลัวได้

 

 

 

 

 

 

 

“ปากหวาน ไหนๆก็มาแล้วช่วยข้าถือโถน้ำนี่เลย แล้วเราไปหาแม่ข้ากัน”ฟางพูดแล้วเดินนำโทโมะ

กลับบ้านตัวเองไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ความรักของมนุษย์กับปิศาจ ความรักที่น่าสมเพช”ชายคนหนึ่งอยู่ในฮู้ตสีดำยืนอีกฝั่งของหนอง

น้ำพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“รีบกลับเถอะป๊อปปี้ เรามาที่นี่นานแล้วนะ”เขื่อนองค์รักษ์คนสนิทของป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยที่นี่ก็คือบ้านเก่าของข้า ข้าอยากจะดูบรรกาศเก่าๆที่นี่หน่อย จะได้จำไว้

ว่ามันเคยทำอะไรไว้กับข้าบ้าง”ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องมองไปยังร่างบางในชุดกระโปรงยาวสีขาวเดินยิ้ม

กับชายร่างสูงในชุดคลุมสีดำ หึ ผ่านไปแล้ว15ปีจากเด็กน้อยกลายเป็นสาวงามสะพรั่งขนาดนี้งั้นรึ

สายตาคมจ้องมองแล้วยิ้มร้ายๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“การแก้แค้นกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วล่ะสิ”เขื่อนมองป๊อปปี้แล้วพูดออกมาเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาน่าเฟยืข้าไม่มีวันสวมกระโปรงบ้านี่แน่ๆ”แก้วร้องและวิ่งหนีเฟย์ที่พยายามวิ่งไล่ให้แก้วสวม

กระโปรงของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใส่สักหน่อยก็ไม่เสียหายอะไรนี่แก้ว เจ้าอย่าลืมสิ นี่เจ้ามาพบท่านแม่ของเจ้า เจ้าต้องดูดีเป็น

พิเศษ”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ข้าเป็นลูกของนักล่าปิศาจข้าไม่มีเวลาว่างพอมาแต่งเนื้อแต่งตัวหรอก”แก้วกอดอกแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีแม้แต่จะแต่งงตัวให้แม่เจ้าดูเลยรึ”แม่ของกิวเดินเข้ามาในห้องของเฟย์แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านจัง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”แก้ววิ่งไปกอดแมม่ตัวเองแน่นด้วยความคิดถึง

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ก็สบายดี แล้วเจ้ากับพ่อเจ้าล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง แล้วกลับมาที่หมู่บ้านคราวนี้เจะอยู่สักกี่วัน”แม่

แก้วถามแก้วเพราะแก้วและพ่อนั้นยังคงทำอาชีพนักล่าปิศาจต้องเดินทางไปทั่วไม่ค่อยได้อยู่ติดกับ

บ้านสัเท่าไหร่

 

 

 

 

 

 

 

 

“คราวนี้คงจะอยู่เป็นเดือนน่ะจ้ะแม่ ไม่ได้กลับมานานบ้านเมืองเปลี่ยนแปลงไปมากมายเลยนะจ้ะ

จนข้าไม่อยากจะนึกว่าที่นี่รึคือหมู่บ้านเล็กๆไม่ใช่เมืองท่าใหญ่โตอะไรนัก”แก้วพูดแล้วมองไปรอบๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาของมันล่ะ เจ้าไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ แล้วคืนนี้มีงาน

ครบรอบก่อตั้งหมู่บ้าน เจ้ากับเฟย์จะได้ไปสนุกกันไงล่ะ”แม่แก้วพูดแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“บางทีข้าก็เบื่อนะที่ต้องทำหน้าที่ไล่ฆ่าปิศาจไปทั่วทุกที่กับพ่อข้า”แก้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมไม่พอล่ะ ถ้าไม่ชอบมัน”เฟย์มองเพื่อนสาวอย่างเข้าใจก่อนจะนั่งลงข้างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพาะโชคชะตาของข้ามันถูกกำหนดให้เป็นคู่กับปิศาจไงล่ะ มันคือสิ่งที่พวกข้าไม่อยากจะยอมรับ

มัน ปิศาจคือสิ่งเลวร้ายข้าไม่มีวันที่จะยอมรับโชคชะตาตัวเองข้อนี้ได้หรอก”แก้วพูดแล้วชวนเฟย์

ไปอาบน้ำด้วยกันที่ริมแม่น้ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คืนนี้โทโมะจะอยู่เที่ยวงานก่อตั้งหมู่บ้านรึเปล่าล่ะ”แม่ฟางถามเมื่อเห็นโทโมะแอบมาช่วยงานเธอ

ประจำ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่แน่นอนครับท่านแม่ ข้าไม่ได้มาสูดอากาศบริสุทธิ์นานแล้ว อยู่แต่ในปราสาทเรียนการต่อสู้ น่า

เบื่อมาก”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เจ้าเป็นทายาทคนโตนี่นา เจ้าต้องยอมรับข้อนี้และทำมัน”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าเกิดข้าเป็นผู้นำลำดับต่อไป หญิงที่ข้าจะมาเลือกเป็นคู่ครองนั้นคือเข้านะฟาง”โทโมะพูด

แล้วกุมมือฟางไว้ทำให้ฟางหน้าแดงก่ำแล้วหันไปมองแม่ตัวเอง โทโมะไม่รอช้ารีบคุกเข่าแล้วขอ

ฟางแต่งงาน

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าเลือกเจ้าแล้วนะฟาง เจ้าคือหญิงที่ข้ารักสุดหัวใจ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็รักเจ้าโทโมะ”ฟางยิ้มหวานให้โทโมะ โทโมะดีใจนำแหวนประจำตระกูลมาสวมให้ฟางแล้วก

อดฟางแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“รอข้าก่อนนะ ข้าจะบอกเรื่องของเราให้ผู้อาวุโสรับรู้แล้วข้าจะมารับเข้ากับแม่ไปอยู่ร่วมกันที่

ปราสาททางเหนือ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ข้าจะรอเจ้านะโทโมะ”ฟางพูดแล้วเดินออกมาข้าวนอกกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ดอกไม้ตรงนั้นช่างงามเหมาะกับเจ้ามาก เจ้ารอตรงนีก่อนนะข้าจะไปเอามันมาให้เจ้าเอง”โทโมะ

พูดแล้วมองเห็นพุ่มดอกไม้ป่าที่อยู่ด้านหน้าก็รีบวิ่งไปเด็ดดอกไม้พวกนั้นให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แซ่กๆ

 

 

 

 

 

ฟางได้ยินเสียงอะไรดังมาจากพุ่มไม้หลังเธอก็รีบหันขวับไปมอง

 

 

 

 

 

 

 

“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง”ฟางมองพุ่มไม้ที่เงียบไปแล้วแล้วพูดก่อนจะเดินไปหาโทโมะแล้วชวนชาย

หนุ่มไปเดินเล่นอีกด้านหนึ่งทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีความสุขได้อีกไม่นานหรอก เพราะข้าจะเป็นผู้ที่นำเจ้าไปตกนรกทั้งเป็น อีกไม่นานเท่านั้นล่ะ

ฟาง”ป๊อปปี้มองฟางที่มีความสุขก็พูดออกมาอย่างเหี้ยมเกรียมก่อนสายตาสีเงินจะเป็นประกาย

 

 

 

 

 

 

 

 

บอกเลยว่าเรื่องนี้ดราม่าเเน่แต่เพราะเป็นยุคสมัยก่อนรับรอง พระเอกทรมานนางเอกเรื่องนี้ต่างจากฟิคดราม่าของไรเตอร์แน่นอน หุหุ

 

 

 

ส่วนรายชื่อตัวละคร เดี๋ยวถ้าเน็ตไรเตอร์ไวจะแก้ไขให้น้า เพราะตัวละครเรื่งนี้เยอะ

มาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 

 

 

 

ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยน้าาาา