ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าฟางทำไมทำสีหน้ากังวลใจแบบนี้ล่ะ”โทโมะพูดเมื่อเดินมาส่งฟาง

 

 

 

 

 

“ผู้ตรวจการคนใหม่คนั้น เค้าหน้าเหมือนพี่ชายใจดีคนนั้นที่ช่วยชีวิตฟางเมื่อ15ปีก่อนเลย แต่เอ

ฟางทำไมถึงนึกไม่ออกนะว่าพี่ชายคนนั้นชื่ออะไร เหมือนติดอยู่ที่ปากนี่ล่ะ”ฟางพูดแล้วนิ่วหน้า

ครุ่นคิด

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำหน้ายู่ยี่แบบนี้สิ ไม่สวยเลยนะ เค้าก็บอกเราแล้วว่าเค้าชื่อมิสเตอร์พอล มาจากเมืองหลวง

ก็ดีสิได้ผู้ตรวจการรุ่นใหม่ไฟแรงแบบนี้มาจะได้ช่วยดูแลและแบ่งเบาภาระจากพวกนักล่าปิศาจ

ได้”โทโมะพูดแล้วนึกถึงแก้วที่บู๊ซะเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

“เห้อ นั่นน่ะสิ บ้าจริงๆที่คิดมากเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไปเถอะ เดี๋ยวกั้งกับธามไทได้บ่นเจ้ายาวเหยียด

แน่”ฟางพูดแล้วยิ้มขำเมื่อนึกถึงกั้งและธามไทน้องชายของโทโมะที่ชอบทุกครั้งเวลาที่โทโมะแอบ

หนีมาหาเธอที่หมู่บ้าน

 

 

 

 

 

 

“อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆนะฟาง แล้วเราจะได้แต่งงานไปอยู่ด้วยกัน”โทโมะพูดแล้วสวมกอดฟางก่อน

จะปีนป่ายขึ้นสนสูงแล้วหายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หรืออาจจะไม่อยู่ถึงวันวิวาห์”ป๊อปปี้มองฟางจากมุมมืดแล้วพูดขึ้นก่อนจะเดินหายไปในความมืด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดเรื่องขนาดนี้เท่ากับว่าปิศาจทุกวันนี้มันแข็งแกร่งขึ้น พ่อจะอยู่เฉยไม่ได้แล้วแก้ว พ่อต้องตาม

เพื่อนของพ่อที่เป็นนักล่าปิศาจในเมืองหลวงเพื่อมากำจัดพวกปิศาจอย่างถอนรากถอนโคนซะ”พ่อ

ของแก้วพูดเมื่อไปสำรวจในหมู่บ้านในวันต่อมา

 

 

 

 

 

“งั้นแก้วไปด้วยสิพ่อ แก้วเองก็จะได้ช่วยปกป้องพ่อระหว่างทาง”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องหรอก พ่อไปไม่นาน แล้วพ่อจะกลับมา ดูแลเจ้า2แสบนี้แล้วก็เอ่อ ดูแลแม่ของเจ้าด้วย พ่อ

ไปเก็บของก่อนล่ะ”พ่อของแก้วพูดแล้วรีบเข้าบ้านไป

 

 

 

 

 

“ลุงเค้ารักป้ามากแล้วปากแข็งก็งี้”ปีเตอร์แอบแซวพ่อแก้ว

 

 

 

 

“น้อยๆหน่อยปีเตอร์ เราไปสำรวจรอบๆหมูบ้านอีกครั้งกันเถอะ”แก้วพูดแล้วเดินนำปีเตอร์และมิณ

ทร์ไป

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะจ้ะ ตอนนี้ปิศาจไม่อยู่แล้ว”เฟย์ที่มากับพวกนักบุญในโบสถ์เพื่อช่วยเหลือและปลอบ

ชาวบ้านที่เสียขวัญจากเหตุการณ์ร้ายๆเมื่อคืนนี้ ก่อนจะเอาขนมปังและนมอุ่นๆจากโบสถ์ให้ชาว

บ้านกิน

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเป็นหญิงที่อ่อนโยนจริงๆนะ”เขื่อนที่เดินมาตรวจตรารอบๆแล้วเจอเฟย์ก็นึกขึ้นได้ว่า ผู้หญิง

คนนี้คือคนที่เรียกชาวบ้านไปหลบในโบสถ์เมื่อคืนนี้ ซึ่งโบสถ์คืนสถานที่ที่ปิศาจร้ายเข้าไปไม่ได้

นั่นเอง ซึ่งรวมถึงเขาด้วย

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อข้าสอนไว้ว่า เราต้องช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเวลายากลำบาก ว่าแต่ท่านเถอะ เมื่อคืนนี้

ข้าเองก็เห็นท่าน ทำไมท่านถึงไม่ไปหลบในโบสถ์ล่ะ”เฟย์ถามด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็ต้องช่วยเหลือมิสเตอร์พอลจัดการปิศาจและดูแลชาวบ้านที่เหลือน่ะสิ เข้าไปหลบไม่ได้

หรอก”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ ข้าว่าจะขอบคุณมิสเตอร์พอลสักหน่อย แล้วท่านไปไหนแล้วล่ะ”เฟย์ถามต่อ เขื่อนยิ้มนิดนึง

แต่ไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ข้าไม่ไหวแล้วท่าน”เสียงสาวน้อยคนหนึ่งร้องครวญครางใต้ร่างสูง ก่อนที่ร่างสูงจะขยับ

ร่างกายอย่างรวดเร็วและร้อนแรงก่อนจะกระตุก2-3ที แล้วลุกขึ้นไปสวมเสื้อผ้าทันที

 

 

 

 

 

 

“ข้ารักท่านเหลือเกิน ข้ายอมเป็นของท่าน วิญญาณข้าเป็นของท่าน”สาวน้อยคนนั้นกอดป๊อปปี้

จากด้านหลังแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้าวิญญาณเจ้าเป็นของข้า เจ้าก็ต้องเชื่อฟังข้าทุกอย่างเข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้หันไปมองสาวน้อยก่อน

จะพูดแล้วบดจูบสาวน้อยอย่างร้อนแรง ก่อนจะมีไอสีขาวไหลจากร่างกายของสาวน้อยไปสู่ร่างของ

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้ามาพอดี ถ้าเจ้าเป็นของข้าจริงๆเจ้าก็ต้องช่วยเหลือคนสนิทของข้าทีสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วมอง

เขื่อนที่กลับมาจากด้านนอก

 

 

 

 

 

 

 

“ได้สิ”สาวน้อยคนนั้นยิ้มก่อนจะเดินไปจูบเขื่อนแล้วไอสีขาวก็ไหลจากตัวไปสู่ตัวเขื่อนเหมือนกับ

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วเราจะดูดพลังวิญญาณสาวๆพวกนี้อีกนานเท่าไหร่กันล่ะ”เขื่อนพูดแล้วช้อนร่างบางที่พลังชีวิต

อ่อนแอและสลบไปแล้วไปนอนบนเตียง ที่พวกเขามีร่างกายเหมือนมนุษย์ปกติไม่มีกลิ่นอายปิศาจ

สามารถเดินทะลุพวกสิ่งที่กั้นไว้เพื่อกันปิศาจหน้าหมู่บ้านเข้ามาได้เพราะดูดพลังชีวิตมนุษย์แต่ก็ยัง

ไม่แข็งแรงที่จะเข้าโบสถ์ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ต่อเมื่อ ครอบครัวของสาวน้อยคนนั้น จะต้องเจอแต่ความวิบัติน่ะสิ ให้พวกนั้นไม่สามารถอยู่ที่นี่

ได้อีกต่อไป”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“แต่ครอบครัวนั่นคือแม่มดขาวนะ ไม่ใช่พวกแม่มดดำดังนั้นพวกนั้นไม่มีทางทำชั่วแน่”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ทำชั่วจริงๆ เราก็สร้างเรื่องสิ เจ้าลืมไปแล้วรึว่าข้าคือใคร ข้าคือผู้ตรวจการหมูบ้านคนใหม่ ข้า

จะพูดอะไร ชาวบ้านก็ต้องเชื่อ ข้านี่ล่ะ จะพูดชักจูงให้ชาวบ้านไล่2แม่ลูกนั่นออกไป ให้พบแต่

ความลำบากข้างนอกซะ”ป๊อปปี้พูดอย่างสะใจแล้วย้อนนึกถึงเมื่อ2วันก่อนที่พวกเขาจะมาที่หมู่บ้าน

พวกเขาบังเอิญเจอผู้ตรวจการคนใหม่กับผู้ช่วยที่มาจากเมืองหลวงเพื่อมาดูแลหมู่บ้านกลางป่านี้

เขาและเขื่อนจึงตัดสินใจฆ่าและดูดพลังชีวิตมาก่อนจะสวมรอยเป็นผู้ตรวจการและผู้ช่วยทันที

 

 

 

 

 

 

 

“รีบๆละกัน เพราะข้าเองก็อยากรีบกลับปราสาททางใต้เร็วๆ ข้าไม่อยากยุ่งกับพวกทางเหนือสัก

เท่าไหร่”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“จริงสิ ทายาทปิศาจทางเหนืออย่างโทโมะกำลังรักอยู่สาวนั่นจริงๆสินะ”ป๊อปปี้เยาะ

 

 

 

 

 

 

“นั่นสิ ถ้าเกิดสาวน้อยคนนั้นกับแม่ถูกไล่ออกจากหมู่บ้าน ยังไงไอ้โทโมะก็ต้องเอา2คนนั้นไปอยู่ที่

ปราสาททางเหนือแน่ๆ”เขื่อนสันนิษฐาน เพราะฟางคือหญิงสาวที่โทโมะหมั้นหมายไว้เพื่อแต่งงาน

กันในอนาคต

 

 

 

 

 

“หึ ไม่มีวันที่แม่นั่นจะมีความสุขได้หรอก รักกันมากนักใช่มั้ย หึๆ”ป๊อปปี้พูดอย่างสะใจก่อนจะเดิน

ออกไปข้างนอกโดยมีเขื่อนเดินตามไปติดๆ ป๊อปปี้เดินลัดเลาะไปทางชายหมู่บ้านตรงไปยังบ้านที่

ติดชายป่า บ้านหลังนั้นคือบ้านของฟางนั่นเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่จ๋า เดี๋ยวฟางว่าจะไปเก็บของป่าและสมุนไพรที่ชายป่ามาให้แม่ปรุงยารักษาชาวบ้านนะจ้ะ ฟาง

ไปไม่นานหรอกจ้ะ”เสียงใสๆของฟางพูดกับแม่ในบ้าน ป๊อปปี้และเขื่อนรีบหลบเมื่อเห็นฟางหิ้ว

ตะกร้าเดินออกมาแล้วไปที่ชายป่า2หนุ่มรีบตามฟางไปติดๆ

 

 

 

 

 

 

“อุ้ย ลูกเบอรรี่ป่า เก็บไปทำพายดีกว่า”ฟางพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วยืนเก็บลูกเบอรรี่โดยไม่ทันระวัง

ฟึบๆ ฟางหันขวับไปเห็นกวางตัวหนึ่งกระโดดมากินหญ้าใกล้ๆเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้ากวางน้อย น่ารักจังเลย”ฟางพูดแล้วมองกวางตัวนั้นด้วยสายตาอ่อนโยน แล้วจู่ๆภาพที่เธอเห็น

ป๊อปปี้เมื่อคืนตีขึ้นมาสวนกับภาพที่ป๊อปปี้ช่วยชีวิตเธอในอดีต ทำไมทั้งคู่ถึงหน้าเหมือนกันนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ทราบว่าผู้หญิงตัวเล็กๆมาทำอะไรที่ชายป่าเพียงลำพังตรงนี้ครับ”ป๊อปปี้เดินย่างสามขุมเข้ามา

หาฟาง

 

 

 

 

 

 

“ท่านผู้ตรวจการ เอ่อ ข้ามาเก็บของป่ามาให้แม่จ้ะไม่มีอะไรเดี๋ยวข้าก็กลับ”ฟางหันไปมองแล้ว

ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ก่อนจะรีบเดินหนี แต่ป๊อปปี้กลับข้าแขนฟางไว้ แล้วล๊อกตัวฟาง2ข้างเพื่อไม่

ให้ฟางไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ของเจ้างั้นรึจริงสิ ข้าได้ข่าวมาว่าแม่ของเข้าช่วยรักษาคนในหมู่บ้านได้นิ แม่ของเจ้าเป็นหมอ

งั้นหรอ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ก็พอรักษาได้จากยาสมุนไพร ความรู้ชาวบ้านงูๆปลาๆไม่ใช่หมอหรอก”ฟางพูดแล้วหลบตาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“เป็นแค่ชาวบ้านไม่ใช่หมออะไรงั้นรึแต่มีความรู้เหมือนหมอ แบบนี้ก็คล้ายกับพวกที่มีเวทย์มนต์

เลยน่ะสิ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่ พวกเราไม่ใช่แม่มดนะ”ฟางตกใจกลัวความลับแตกก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมต้องขึ้นเสียงกับข้าด้วยล่ะ ทำอย่างกับเจ้าและแม่มีความลับอะไรอยู่งั้นล่ะ”ป๊อปปี้ยังซัก

ไม่เลิก

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มี พวกเราไม่มี เอ่อ ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าจะกลับบ้านแล้ว”ฟางพูดแล้วพยายามแกะตัวเองออก

จากป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นเจ้าทำอะไรฟางน่ะ ปล่อยฟางเดี๋ยวนี้นะ”โทโมะพูดแล้ววิ่งเข้ามาดึงฟางออกจากป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ท่านโผล่มาจากไหนน่ะข้าไม่ยักจะเห็น”เขื่อนที่แม้จะรู้ว่าโทโมะคือใครแต่ก็แกล้งทำเป็นสงสัย

เพื่อสังเกต

 

 

 

 

 

“ข้าก็มาหาฟางตามเวลาปกติของข้าน่ะสิพวกเจ้าอย่าคิดนะว่าเป็นผู้ตรวจการหมู่บ้านแล้วจะมา

ทำร้ายลูกบ้านอย่างฟางได้ ข้าไม่ยอมหรอกนะถ้าใครมาแตะต้องคู่หมั้นคนนี้ของข้า”โทโมะพูด

อย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ทันจะทำอะไรเธอคนนี้เลย อย่ามีน้ำโหน่า ข้าเห็นนางอยู่ตามลำพังเลยมาชวนคุยด้วย ถ้านัด

เจอกันก็แล้วไป ดีแล้วไม่ต้องอยู่คนเดียว เพราะช่วงนี้ปิศาจเข้ามาในหมู่บ้านง่าย ใครที่ทำตัวมี

ความลับจะต้องถูกจับตามองเป็นพิเศษ เอาล่ รีบๆกลับบ้าน เพราะจะมืดแล้ว ไปกันเถอะ

เขื่อน”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไป ฟางเมื่อเหล่มองป๊อปปี้ก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆตามตัว

 

 

 

 

 

 

 

“พวกนั้นไม่ได้สงสัยหรือทำอะไรฟางใช่มั้ย”โทโมะถาม“จ้ะ ไม่มีอะไรหรอกเรากลับกันเถอะ”ฟาง

พูดแล้วเดินพาโทโมะกลับบ้านตัวเอง โดยที่ป๊อปปี้หันกลับไปมองฟางแล้วยิ้มร้ายๆออกมาอย่างมี

แผนการ

 

 

 

 

 

 

 

 

เป็นไงล่ะผุตรวจการคนใหม่ ร้ายและแฝงไปด้วยความลลับพอมั้ย ในเมื่อยืนยันว่าจะบีบฟางออกจากหมู่บ้านแล้ว มาดูกันว่าปิศาจอย่างป๊อปปี้ทำอะไรได้บ้างงง