ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“5555นี่นานทีเห็นพี่แก้วใส่กระโปรง พี่เฟย์สุดยอดทำให้ให้พี่แก้วใส่กระโปรงได้”ปีเตอร์หัวเราะ

เมื่อเห็นแก้วเดินลงมาจากชั้นบนในชุดกระโปรงยาวสีครีมของเฟย์อย่างเก้ๆกังๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เงียบเถอะน่าพวกเจ้าน่ะ ที่ยอมน่ะเพราะแม่ข้าอยากเห็นหรอกน่า”แก้วพูดแล้วเดินไปหาแม้

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะเด็กๆอย่าเสียเวลาพูดกันอีกเลย ไปในงานกันเถอะ วันนี้งานครบรอบก่อตั้งหมู่บ้าน แถมพวก

นักล่าปิศาจไล่ปิศาจวัวที่ออกอาละวาดตรงท้ายหมู่บ้านได้สำเร็จ วันนี้เลยเฉลิมฉลองกันใหญ่โตกว่า

เดิมด้วย”แม่แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ดีเลยครับน้า พวกเราจะได้เที่ยวเล่นหาความสุชสำราญกับตัวเอง ไปกันเถอะปีเตอร์”มิณทร์พูดแล้ว

รีบกอดคอเพื่อนรักออกไปเที่ยวกันที ก่อนที่แก้วและเฟย์จะแยกเดินออกมาด้วยกันอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้มางานครบรอบนานมากแล้วสินะ”แก้วพูดแล้วมองบรรยากาศในงานอย่างตื่นเต้น

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ตรงนั้นมีโรงละครหุ่นนี่ ไปดูกันเถอะ”เฟย์พูดแล้วรีบดึงแก้วไปที่กระโจมขนาดใหญ่ที่ด้านในมี

การแสดงละครหุ่นอยู่

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ ไปดูตรงนั้นกันมีโชว์ตัวตลกด้วย”ฟางจูงมือโทโมะแล้วเดินไปใกล้ตัวตลกที่กำลังเล่นกันกับ

เด็กๆในหมู่บ้าน

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวมานะฟาง”โทโมะพูดเมื่อหั้นไปเห็นขนมหวานขายที่เพิงขายของฝั่งตรงข้ามก็รีบเดินไปซื้อให้

ฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ตุ๊กตาของคุณตัวตลกจ้ะ ชั้นให้”ฟางเห็นตุ๊กตาตกอยู่แล้วหันไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยังไม่ได้

ของเล่นจากตัวตลกที่มาแจกของเล่นให้เด็กๆในหมู่บ้านก็เดินเอาไปให้เด็กคนนั้นแล้วยิ้มอย่างอ่อน

โยน

 

 

 

 

 

 

 

“พี่อยู่ที่ท้ายหมู่บ้าน แม่บอกว่าพี่เป็นแม่มด หนูไม่รับของจากแม่มดหรอกเดี๋ยวตาย”เด็กน้อยพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนสิ พี่ไม่ใช่แม่มดสายดำนะ พี่ไม่เคยทำร้ายใคร”ฟางพูดแต่ช้าไปแล้วเด็กน้อยรีบวิ่งหนีไป

ก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึๆ สมน้ำหน้า มารยาเจ้าใช้ไม่ได้ผลกับเด็กหรอก”เสียงหัวเราะและพูดมาตามลมของชายคนหนึ่ง

ทำให้ฟางชะงักก่อนจะหันไปมองรอบๆด้วยความตกใจ ใครกัน ที่พูดแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้า ข้ากำลังจะซื้อขนมห่อนี้นะ”โทโมะร้องเมื่อแก้วเดินมาคว้าห่อขนมไปต่อหน้าต่อตาเขา

 

 

 

 

 

“ข้ารีบ ถ้าเจ้าอยากกินก็ไปเอาอย่างอื่นสิ ข้าไปนะ”แก้วพูดแล้วเดินหนีแต่โทโมะมาเดินขวาง

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ นี่คนรักของข้าชอบ เจ้านั่นล่ะที่ตัดหน้าข้า ดังนั้นเอาห่อขนมห่อนี้มาให้ข้า”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

“นี่เจ้า ข้าเป็นหญิงนะ เจ้าน่ะควรจะเสียสละให้หญิงสิ”แก้วพูดแล้วเดินหนีโทโมะ โทโมะจึงรีบคว้า

แขนแก้วไว้

 

 

 

 

 

 

“ทำไมมือเจ้าเย็นชืดแบบนี้”แก้วชะงักรับรู้ถึงมือที่มาสัมผัสที่แขนเธอ มันเย็นชืดเหลือเกิน

 

 

 

 

 

“เย็นอะไรล่ะ นี่เจ้าอย่ามาเฉไฉ เอาขนมข้ามา ข้าจะเอาไปให้ฟาง”โทโมะรีบพูดไปปัดๆแล้วดึงห่อ

ขนมมา

 

 

 

 

 

 

“ไม่ให้ เจ้านั่นล่ะไปซื้อที่อื่นข้าจ่ายเงินไปแล้วนะ”แก้วโวยวายและยื้อแย่งขนมกับแก้ว

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด ปิศาจอาละวาด”เสียงกรีดร้องของคนในหมู่บ้านร้องเสียงดังทำให้แก้วและโทโมะหันไปมอง

อย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวๆ นั่นเธอจะไปไหนน่ะ เค้าวิ่งหนีไปหลบปิศาจอยู่นะ”โทโมะรั้งแขนแก้วเมื่อเห็นแก้ววิ่งเข้าไป

ในทางที่ปิศาจอาละวาด

 

 

 

 

 

“จะหลบทำไมล่ะ วันนี้วันครบรอบก่อตั้งหมู่บ้านแท้ๆ แต่กลับมีปิศาจมาอาละวาดแบบนี้ชั้นยอมไม่ได้

นะ มันต้องตายกันให้รู้เเล้วรู้รอดกันไปข้างหนึ่ง”แก้วพูดอย่างแค้นเคือง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำเป็นมาพูดดี เธอเป็นนักล่าปิศาจรึยังไงน่ะจะเข้าไปสู้แบบนั้น”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ชั้นนี่ล่ะ นักล่าปิศาจ”แก้วพูดก่อนจะถลกกระโปรงที่สวมกางเกงรัดรูปและมีมีดพกที่ต้นขาพุ่ง

เข้าไปในทางเดิมชายหนุ่มอึ้ง

 

 

 

 

“จริงสิ ฟางล่ะ”โทโมะนึกได้ก็รีบวิ่งกลับไปที่เดิมแล้วต้องตกใจที่ไม่เห็นฟางอยู่ที่เดิมก็รีบตามหา

ฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ แม่จ๋า พ่อจ๋า”เด็กหญิงชาย2คนนั่งกอดเข่าร้องไห้หลบผู้คนที่วิ่งหนีปิศาจจนพลัดหลงกับพ่อ

แม่ตัวเองแล้วหลบอยู่ที่ตรอกแคบๆของบ้านที่อยู่ติดๆกัน

 

 

 

 

 

 

 

“หนูจ้ะ ไม่เป็นไรนะ ไม่ร้องไห้นะ”ฟางที่ตกใจแล้วได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ก็รีบวิ่งเข้าไปปลอบเด็ก

ทั้ง2

 

 

 

 

 

 

 

“ปิศาจเขี้ยวยาว ฮือๆ หนูกลัว”เด็กหญิงร้องไห้แล้วโผกอดฟางแน่น ตามด้วยเด็กชาย ฟางจึงกอด

เด็กทั้ง2แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แสดงว่าปิศาจพวกนั้นต้องมีมากกว่า1ตัวแน่ๆ เรามาหลบทางนี้กันก่อนเร็ว”ฟางพูดแล้วรีบพาเด็กๆ

ไปหลบด้านในสุดของตรอกที่เป็นกล่องพอให้ยัดเข้าไปหลบได้ สักพักฟางก็รีบปิดปากเด็กทั้ง2เมื่อ

รู้สึกได้ว่าเหมือนมีเสียงลากเท้าแล้วเอาเล็บยาวกรีดตามกำแพงเด็กทั้ง2กอดฟางแน่นด้วยความกลัว

ฟางนิ่งสักพักก่อนจะตัดสินใจคว้าเอาไม้กายสิทธิ์ขนาดพอมือที่แอบพกเป็นประจำค่อยๆล้วงออกมา

จากกระเป๋ากระโปรงเพื่อเป็นอาวุธ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาหลบอยู่นี่ทำไมจ้ะเด็กน้อยมาเล่นกันเถอะ ฮี่ฮี่”ปิศาจเปิดกล่องออกมาแล้วยิ้มแสยะก่อนจะจ้วง

มือลงไปจับเด็กๆ

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำร้ายเด็กๆนะ”ฟางตกใจรีบร่ายคาถาใส่ปิศาจตัวนั้นจนลอยหวือไปกระแทกกำแพง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เด็กๆ หนีไปเร็ว”ฟางไล่เด็กน้อยทั้ง2วิ่งไปอีกทางก่อนจะหันไปประจันหน้ากับปิศาจตัวนั้นที่แสยะ

ยิ้มใส่ฟางเมื่อลุกขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปีเตอร์ โยนแห”มิณทร์ที่อยู่บนหลังคาสั่งปีเตอร์ที่อยู่อีกหลังสั่งก่อนจะโยนแหที่อาบน้ำมนต์ใส่

ปิศาจตัวนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“จับไว้ให้มั่นปีเตอร์เดี๋ยวพี่ขอจัดการกับอีก2ตัวทางซ้ายก่อน”แก้ววิ่งมาตะโกนบอกปีเตอร์และมิณ

ทร์ที่ร่วมกันมัดปิศาจตัวที่อยู่หน้าฟาง ฟางตกใจกับการกระทำของนักล่าปิศาจได้แต่ยืนอึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”โทโมะที่วิ่งมาหลังจากช่วยแก้วฆ่าปิศาจด้านหลังแล้ววิ่งมากอดฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรๆโทโมะเป็นยังไงบ้าง”ฟางพูดโทโมะกำลังจะบอกแล้วชะงักเมื่อเห็นแผลถลอกที่ข้อศอก

ของฟางทำให้ชุดที่ฟางใส่นั้นขาดจนเลือดซึมออกมา ชายหนุ่มรีบผละออกห่างจากคนรัก

 

 

 

 

 

 

 

“นายระวัง”แก้วตกใจที่โทโมะผละมาห่างจากฟางเป็นจังหวะเดียวที่ปีเตอร์และมิณทร์รั้งปิศาจไว้ไม่

อยู่ทำให้ปิศาจพุ่งออกมาหมายจะจัดการโทโมะที่ยืนอยู่

 

 

 

 

 

 

ฉึกๆ

 

 

 

 

 

ธนู2ดอกซ้อนถูกยิงมาจากธนูของแก้วทำให้ปิศาจนั้นร่างสลายไปต่อหน้าต่อตา

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้ว อีกตัวมันหนีไปแล้วทำไงดี”มิณทร์ที่วิ่งกลับมาจากแยกไปจัดการปิศาจที่เหลือพร้อมปีเตอร์

เพื่อมาบอกแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะ ตอนนี้เรารีบกลับไปดูคนในเมืองก่อนเถอะ แตกตื่นกันแบบนี้ นี่เรื่องบ้าอะไรกันทำไม

ปิศาจถึงบุกมาในวันครบรอบแบบนี้แล้วยามที่ประตูหมู่บ้านล่ะไปไหนหมด”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ตายหมดแล้วพี่มือดีแท้ๆกลับมาตายแบบนี้”มิณทร์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ ดูลักษณะศพแล้วเหมือนมีใครมาลอบฆ่ามากกว่า”ปีเตอร์เถียง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางที่ข้อศอก”โทโมะพูดแล้วหลบตาซ่อนความกระหายตัวเองเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 “อ๊ะ เลือดจริงสิ โทโมะขอโทษนะนี่ๆปิดแผลแล้ว”ฟางพูดแล้วเดินกลับไปหาโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ลูกชั้นไม่นะ”เสียงหญิงคนหนึ่งร้องไห้ด้วยความเสียใจฟางและโทโมะหันไปมองด้วยความ

สงสัยแล้วต้องตกใจเมื่อเด็กหญิงชายที่ฟางช่วยจากปิศาจเมื่อกี้นี้นั้นนอนจมกองเลือดโดยมีพ่อแม่

ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเด็กน้อยถึงเป็นแบบนี้”ฟางรีบวิ่งไปถามชายหญิงคู่นั้น

 

 

 

 

 

 

“อาจจะเป็นเพราะว่าเด็กทั้ง2อาจจะกลัวอะไรบางอย่างมาจากตรอกตรงนั้นแล้ววิ่งมาเจอปิศาจทำให้

ต้องเคราะห์ร้ายเป็นแบบนี้ยังไงล่ะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาพร้อมกับเขื่อนแล้วพูด ฟางมองหน้าป๊อปปี้ดีๆ

แล้วอึ้ง ชายคนนี้หน้าเหมือนกับพี่ชายที่ช่วยชีวิตเธอเมื่อ15ปีก่อนราวกับแกะ หญิงสาวหน้าซีดเผือด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พวกท่านเป็นใครกัน’เฟยืที่รีบวิ่งมาแล้วตกใจก่อนจะถาม

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเราคือผู้ตรวจการมาจากเมืองหลวง มาดูแลความไม่สงบของหมู่บ้านนี้แทนคนเก่าที่ย้าย

ไป”เขื่อนพูดแล้วเอาตราอนุญาตจากทางเมืองหลวงให้ชาวบ้านทุกคนเห็นว่าเขาและป๊อปปี้คือใคร

 

 

 

 

"ขอบคุณนะคะที่ส่งกำลังเสริมจากเมืองหลวงมาช่วยทันเวลา"เฟย์พูด

 

 

 

 

“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้”ฟางมองหน้าป๊อปปี้แล้วอึ้ง

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าฟาง”โทโมะมองท่าทางของฟางแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะ เรารู้จักกันมาก่อนหรอ อย่าทำหน้าตกใจแบบนั้นสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น

ก่อนจะเดินไปสั่งลูกน้องช่วยกันพาชาวบ้านที่เจ็บไปดูแล ฟางมองตามอย่างไม่กระพริบ นี่ทำไมชาย

คนนี้ถึงเหมือนกับพี่ชายคนนั้นนะ

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้กับเขื่อนเป็นปิศาจแล้วทำไมถึงมาเป็นผู้ตรวจการได้ล่ะ

 

แล้วยามที่เฝ้าประตูทำไมถึงถูกฆ่าใครฆ่ากัน

 

 

บอกเลยว่าเรื่องนี้ความลับของป๊อปปี้เค้าเยอะพร้อมๆกับการแก้เเค้นเเน่นอน  

 

 

เดี๋ยวสัญญา ป๊อปปี้เข้าหมู่บ้านมาได้แล้ว จะจัดให้อยู่กับฟางเยอะๆแน่นอนน