ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วอย่าเป็นอะไรนะแก้ว เจ้าต้องหาย”โทโมะพูดเมื่อบินพาแก้วที่ถูกลูกธนูปักที่อกขวาของแก้ว

ก่อนที่ชายหนุ่มจะเริ่มเซเมื่อการทรงตัวเสียไปเพราะเขาเริ่มไม่มีสมาธิเมื่อใกล้กลิ่นเลือดมนุษย์

ก่อนจะบินลงไปที่ด้านล่างแล้วพาแก้วพิงกับต้นไม้

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”แก้วเริ่มสำลักเลือดออกมาทำให้โทโมะเสียก่อนจะเปิดเสื้อของแก้วพบว่าเลือดไหลไม่

หยุด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ เราต้องตั้งสติ ละ เลือดมนุษย์แค่นี้ไม่ทำอะไรเราได้หรอกน่า”โทโมะเตือนสติตัวเองแล้ว

มองผิวขาวเนียนของแก้วเริ่มซีดเพราะเลือดไหลไม่หยุด โทโมะรีบประคองตัวแก้วมาใกล้เพื่อดู

แหล ยิ่งเห็นเลือดที่ไหลที่แผลของแก้วยิ่งทำให้ชายหนุ่มห้ามใจตัวเองไม่อยู่ก่อนสติจะขาดผึง โท

โมะก้มลงเลียเลือดที่ไหลมาจากอกขวาทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”แก้วเริ่มดิ้นเมื่อรู้สึกว่าชายหนุ่มกำลังซุกไซร้ตามตัวโทโมะที่ไม่เคยต้องเนื้อตัวหญิงใดมา

ก่อนขนาดนี้เริ่มเปลี่ยนจากเลียเลือดที่ไหลมาเป็นจูบ ชายหนุ่มเลื่อนขึ้นมาจูบตามลำคอก่อนจะมา

ถึงแก้มเนียนที่มีเลือดเกาะอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้มม”โทโมะเลียเลือดบริเวณแก้มและปากก่อนจะประกบปากกับแก้วเพื่อใช้ลิ้นตักตวงเลือดหวาน

จากโพรงปากของแก้ว เช่นเดียวกับแก้วที่สติเริ่มพร่าเลือนแต่สัญชาตญาณในร่างกายเผลอยกมือ

โอบรอบลำคอ

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”แก้วที่ยังไม่หายเพราะมีธนูปักอกสำลักออกมาอีกครั้งนั่นทำให้โทโมะได้สติผละออกจาก

แก้ว

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ”โทโมะนึกขึ้นได้ก่อนจะกรีดเลือดตัวเองแล้วเอาให้แก้วกิน

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าต้องหายนะแก้ว”โทโมะพูดก่อนจะดึงธนูออกอย่างแรง ก่อนจะเอาเลือดที่กรีดตรงข้อมือปิด

แผลที่อกขวาของแก้ว เหมือนกับปาฏิหาริย์ที่จู่ๆ แผลของแก้วก็หายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อาการของแก้วดีขึ้นๆ เขานึกถึงคำพูดของผู้อาวุโสที่พูดกันแล้วบังเอิญไปได้ยินเข้าว่า แก้วต้องมี

อะไรพิเศษแน่ๆไม่อย่างงั้น โชคชะตาจะนำทางแก้วให้เข้ามาในปราสาทที่เป็นถิ่นของพวกผีดูด

เลือดแบบนี้ได้รึ และโชคก็เข้าข้างเมื่อชายหนุ่มลองเสี่ยงกรีดเลือดแล้วท่องคาถาโบราณที่ช่วยใน

การรักษาจากพลังวิญญาณของตัวเองให้กับแก้ว และแก้วก็ไม่เป็นไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าช่วยคนได้เหมือนเจ้านะฟาง โชคชะตาโปรดเห็นใจนำข้าไปหาฟางได้เร็วไวเถอะ”โทโมะล้มตัว

นอนข้างๆแก้วที่สลบอยู่อย่างอ่อนแรงก็จะมองท้องฟ้าที่มีพระจันทร์เต็มดวงแล้วคิดถึงคนรักสุด

หัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กินเยอะๆนะ ข้าทำพายมาเพียบเลย”ฟางที่ทำพายมาเผื่อพวกคนแคระที่ทำหน้าที่รับใช้ป๊อปปี้

และมดในปราสาท

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ยตาย นี่เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน ถึงได้กล้าเออาหารในปราสาทไปแจกจ่ายให้พวกคนแคระ”มด

เดินมาเห็นก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าพวกเค้าช่วยงานพวกเรามาโดยตลอดไงล่ะ แค่ขนมเล็กๆน้อยๆ ที่เราทำมาแบ่งพวกเค้า

ก็ได้นิ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่กับมนุษย์มา จิตใจดีอ่อนโยนแบบนี้น่าอายนัก พวกนอกคอก”มดว่า

 

 

 

 

 

 

 

“การที่จะเป็นแม่มดที่ยิ่งใหญ่แต่เจ้ากลับมีแต่ความน่ากลัวแบบนี้ก็น่าอับดายเหมือนกันนะ”ฟางพูด

ตามตรง มันผิดรึที่เธอทำอาหารมาเผื่อแผ่คนอื่น

 

 

 

 

 

 

“ปากดี เจ้ามันน่าตบยิ่งนัก”มดโมโหง้างจะตบฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ลองทำร้ายฟางดูสิ ข้าไม่เอาเจ้าไว้แน่”โฟร์เดินเข้ามาห้ามและขู่มด

 

 

 

 

 

 

“พวกเจ้าขู่ข้างั้นรึ คอยดู ข้าจะหาทางไล่พวกเจ้าไปจากปราสาทนี้ให้ได้”มดว่าแล้วเดินปึงปังออก

ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าว่าเจ้าเลิกหาเรื่อง2คนนั่นเถอะมด แล้วกลับมาอยู่ตามปกติดีกว่า”กรีนว่า

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าไปไหนมาทำไมไม่มาตามดูแลข้า ห้ะ”มดตรงเข้าไปเอาเรื่องกรีนอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็ตามนายท่านไปสำรวจผืนป่าละแวกนี้น่ะสิ อย่าลืมว่านายท่านเป็นใครมีหน้าที่ดูแลความสงบ

บริเวณอาณาเขตของเรานะ”กรีนพูดแล้วส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าว สำเร็จแล้วโฟร์ข้าเสกได้แล้ว”ฟางพูดแล้วพลางชูนกจดหมายที่เธอลองเสกคาถาง่ายๆกับจด

หมายของโฟร์

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปเลยนะเจ้านก ไปให้ถึงธามไทเลย”โฟร์พูแล้วยิ้มกับฟางเมื่อปล่อยนกจดหมายไป เพราะฟาง

เป็นแม่มดสายขาวแม้จะไม่มีพลังที่ทำร้ายใครแต่เมื่อพลังเธอกลับคืนมา คาถาง่ายๆเช่นเสกข้าว

ของนั้นก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ๊ะ นั่นนกจดหมายนี่”กรีนที่เดินกลับไปที่พักตัวเองเห็นนกจดหมายบินออกจากปราสาทแล้ว

ชะงัก สงสัย ใครกันนะที่ส่งนกจดหมายไป เพราะมดคงจะไม่ใช่ ยัยนั่นเลิกใช้เวทย์มนต์ง่ายๆแบบนี้

ไปนานแล้วนิ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจมากนะป๊อปปี้ที่พาข้ามางานเทศกาลนี้”โฟร์พูดแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้ที่เดินมากับเธอและฟางใน

งานเทศกาลในเมืองหลวงที่จัดมหสพรื่นเริงมากมาย

 

 

 

 

 

 

“เพื่อเจ้า ข้าทำให้เจ้าได้เสมอ โฟร์”ป๊อปปี้ยิ้มให้กับโฟร์จนโฟร์ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าว มีเขาวงกตด้วยรึ ไปเล่นกันเถอะ”โฟร์เปลี่ยนเรื่องแล้วดึงมือป๊อปปี้และฟางเข้าไปในเขาวงกต

จำลอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์อย่าเดินเร็วนักสิ ที่นี่มันมืดนะ”ป๊อปปี้เรียกโฟร์ที่เดินดุ่มๆนำตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าน่ะเล่นทุกปีอยู่แล้วไม่ต้องห่วงหรอกป๊อปปี้ เจ้าดูแลฟางด้วยสิ”โฟร์หันกลับมาพูดแล้วเดินต่อ

ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าย อะไรน่ะ อย่านะๆ”ฟางร้องเมื่อถูกแมงมุมปลอมในเขาวงกตเกาะแล้วหลับตาปี๋เหมือนเด็กๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่ตัวปัญหาเหลือเกิน เดินก็เดินขักข้า ขาสั้น”ป๊อปปี้เดินมาเอาแมงมุมที่เกาะฟางอยู่ออกแล้ว

บ่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าท่านไม่อยากเดินกับข้าท่านก็ไปกับโฟร์สิ ข้าไม่เล่นแล้ว ข้าไม่ชอบที่มืดๆ”ฟางหน้างอแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ เจ้าไม่ชอบพวกนี้งั้นรึ หึๆ งั้นมาเล่นกับข้าซะเถอะ”ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึงก่อนท่ะกระชากฟางมา

เดินข้างๆตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“ใจร้ายที่สุด ข้าจะกลับแล้ว ปล่อย”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้ล๊อคไม่ให้เธอเดินกลับ

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าอุตส่าห์พาเจ้ามาเล่นสนุก กล้าขัดคำสั่งเจ้านายเจ้ารึ ไม่มีแต่ ต้องเล่น”ป๊อปปี้ดุทำให้ฟางอ้า

ปากเถียงแทบไม่ทันก่อนจะจำเป็นต้องยอมเล่นเขาวงกตกับป๊อปปี้ไปเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

“ว้าว ดาวสวยจัง”เมื่อเดินในทางวงกตโล่งฟางร้องออกมาเมื่อเห็นดาว

 

 

 

 

 

 

 

“สนใจเรื่องพวกนี้ด้วยรึ”ป๊อปปี้เห็นฟางมองบนฟ้าก็หยุดแล้วมองด้วย

 

 

 

 

 

“สนสิ แม่ข้าเป็นคนสอนข้าให้ดูดาวตั้งแต่จำความได้”ฟางยิ้มแล้วพูดก่อนจะชักงักเมื่อคิดถึงแม่ตัว

เอง

 

 

 

 

 

 

“พูดแต่แม่ๆ เจ้าน่ะไม่มีพ่อเลยรึไง”ป๊อปปี้เห็นฟางเศร้าก็รีบเปลี่ยนเรื่องแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ข้าไม่เคยเห็นพ่อเลย แม่ข้าบอกว่าพ่อของข้าคือผู้ยิ่งใหญ่ แต่สิ่งที่พ่อข้าเป็ยอยู่นั้นทำให้

แม่ข้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ แม่เลยต้องอุ้มท้องข้าออกมาจากตรงนั้น”ฟางพูดตามที่ตัวเองรับรู้มา

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ รึว่าแม่เจ้าเป็นเมียน้อยใครเค้าเข้าให้ล่ะเลยหนีมา”ป๊อปปี้เยาะ

 

 

 

 

 

 

“ท่านนี่ปากเสีย แม่ข้าไม่เคยเป็นเมียน้อยใครนะ”ฟางโมโหที่ป๊อปปี้ว่าแม่ตัวเองก็ผลักป๊อปปี้แล้ววิ่ง

หนีป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน ยอดรักของข้า”ธามไทที่มาตามนัดของโฟร์แล้วกอดโฟร์แน่นด้วยความรัก

 

 

 

 

 

 

“ข้าเองก็คิดถึงท่าน ธาม”โฟร์กอดธามไทแน่น

 

 

 

 

 

“งั้นรออะไรอยู่ เราหนีกันเถอะ”ธามไทพูดแล้วรีบพาโฟร์ออกจากเขาวงกต

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ธาม ข้าจะทิ้งฟางเพื่อนของข้าไปไม่ได้”โฟร์คิดถึงฟางเพื่อนตัวเองก็รีบรั้งข้อมือตัวเองไว้

 

 

 

 

 

 

“โธ่โฟร์งั้นเราก็ไปกันก่อนแล้วให้พี่โทโมะเกณฑ์พรรคพวกมาช่วยฟางอีกทีก็ได้ แต่ข้าน่ะไม่ยอม

อีกแล้วนะที่จะต้องเสียเจ้าไปแบบนี้อีก ไปกับข้าเถอะนะโฟร์”ธามไทพูดทำให้โฟร์นิ่งคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเจ้าเป็นอะไรน่ะ เด็กบ้า”เสียงของป๊อปปี้พูดเสียงดังลั่นทำให้โฟร์และธามไทตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับไปก่อนนะธามแล้วข้าจะนัดเจ้ามาอีกที ข้าไปดูฟางก่อน”โฟร์รีบผละออกจากธามไทแล้ววิ่ง

ไปหาทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ข้าไม่เอาไม้ออก ฮือๆมันเจ็บ”ฟางร้องเมื่อตัวเองเดินตกสะพานไม้ผุๆในเขาวงกตแล้วไม้ตำ

ขาอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“เด็กบ้า แล้วมันจะหายมั้ยเล่า มานี่”ป๊อปปี้ดุก่อนจะกดฟางแล้วดึงไม้ออกจากขาของฟางอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด เจ็บ ฮือๆ”ฟางร้องสุดเสียงแล้วกอดป๊อปปี้แน่นเพื่อร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ย เอาออกแค่นี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว อ้าว ฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วตกใจเมื่อฟางร้องไห้จนเป็นลมไป

แล้วก็ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะตัดสินใจอุ้มฟางขึ้นแล้วเดินออกไป โฟร์แอบมองการกระทำของป๊อปปี้

ที่ดูแลฟางเงียบๆแล้วคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เอาแล้สไง แก้วกับโทโมะเผลอทำอะไรกันเนี่ยๆ

 

 

บางทีป๊อปปี้ก็ใดี บางทีก็ใจร้าย มาดูกันว่าลึกๆป๊อปปี้เป็นยังไงกัน

 

 

จะพยายามเอามาลงในช่วงที่ว่างนะ อย่าพึ่งหนีหายไปไหนน้าา