ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเขื่อนถึงยังไม่กลับมานะ”เฟย์พูดเมื่อมองไปทางนอกถ้ำที่เป็นยามเย็น นี่ผ่านไป4วันแล้ว

เขื่อนบอกกับเธอว่าต้องกลับไปทำธุระที่ปราสาท เฟย์ยังไม่พร้อมที่จะอยู่กับเขาเลยต้องอยู่ที่ถ้ำนี้

รอเขื่อนจัดการเรื่องให้ก่อน

 

 

 

 

 

“อาหารก็หมดแล้ว ข้าก็เบื่อเป็นนะเขื่อน”เฟย์บ่นอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง เสบียงร่อยหรอ

แล้ว เธออยากไปเดินเล่นเหมือนครั้งที่เป็นมนุษย์ เขื่อนจะห้ามอะไรนักหนานะ แค่ป่าข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

“เราเป็นปิศาจเหมือนเขื่อนไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอกมั้ง”เฟย์ที่คงดื้อไม่เชื่อที่เขื่อนห้ามเดินทะลุม่าน

บางๆที่เขื่อนใช้ป้องกันเฟย์ในถ้ำออกไป ร่างบางเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าว แหล่งน้ำ มิน่าล่ะ เขื่อนหาน้ำมาใกล้ๆนี่เอง”เฟย์อย่างดีใจก่อนจะค่อยๆหย่อยเท้าลงไปใน

แม่น้ำอย่างสดชื่น

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

ทันใดนั้นเอง เหมือนมีอะไรบางอย่างมาตวัดเฟย์ตกลงไปในน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”ร่างบางตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งตาสีแดงด้านล่างเป็นงูกำลังรัดเธอ เฟย์ใช้มือดันปิศาตั

วนั้นออกไปเหมือนครั้งที่ทุบหินแตกในถ้ำแต่ไม่เป็นผลเมื่อปิศาจตัวนั้นแรงเยอะกว่า

 

 

 

 

 

 

 

“นานทีมีมนุษย์สาวๆหลงป่ามาก็ดี เนื้อคงจะหวานนัก”เสียงปิศาจตัวนั้นพูดก้องหูเฟย์ทำให้เฟย์

ชะงัก มนุษย์งั้นหรอ

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

จู่ๆน้ำก็แยกแตกกระจาย เขื่อนพุ่งเข้ามาข่วนปิศาจตัวนั้นให้ปล่อยเฟย์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามายุ่งกับเฟย์ กลับไปซะลาเมีย”เขื่อนตวาดใส่ปิศาจตัวนั้นก่อนที่ลาเมียจะหนีหายไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ เจ้าไปไหนมา”เฟย์ถูกเขื่อนอุ้มกลับมาในถ้ำตามเดินก็รีบถาม

 

 

 

 

“ก็ทำธุระไง เฟย์ข้าบอกว่าอย่าออกไปข้างนอกๆทำไมเจ้ายังขัดคำสั่งข้าอีกห้ะ ข้าบอกแล้วใช่มั้ย

ว่าปิศาจมันมีมากมายในเขตป่าแถบนี้”เขื่อนดุเฟย์ทันที เพราะถ้ำนี้อยู่ใกล้กับปราสาทตอนใต้ไม่

แปลกที่จะมีปิศาจมากมายแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ข้าหิวนิ เจ้าจะกลัวทำไมในเมื่อเจ้าบอกว่าข้าก็คือปิศาจ แล้วปิศาจก็ไม่ข้าพวกเดียวกันด้วย รึว่า

ข้าจะไม่ใช่ปิศาจ”เฟย์เถียงเขื่อนแล้วเริ่มคิด เพราะเมื่อกี้อยู่ในน้ำลาเมียบอกว่าข้าคือมนุษย์งั้นเรอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหลวไหล เพราะเจ้าเป็นปิศาจหน้าใหม่ต่างหากและอีกอย่างลาเมียก็ไม่ค่อยชอบพวกปิศาจสาวๆ

ด้วยกันหรอก มานี่เลย ข้าจะลงโทษเจ้า อยากดื้อนักใช่มั้ย”เขื่อนพูดแล้วดันเฟย์ลงไปที่แท่นหิน

แล้วซุกไซร้ตามตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขื่อน พอแล้วข้าจะไม่ทำแล้วไม่เล่นแบบนี้สิ ข้าเป็นสาวพรหมจรรย์ทำงานรับใช้โบสถ์มาก่อนนะ

อย่าทำอะไรข้าเลย”เฟย์หน้าแดงจัดเพราะไม่เคยมาก่อนก็รีบร้องขอปิศาจหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

“5555ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้วก็ได้ เจ้านี่เวลาหน้าแดงนี่น่ารักดีนะ เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวข้าหา

อะไรให้เจ้ากินเอง”เขื่อนลุกขึ้นมาแล้วหัวเราะเฟย์ก่อนจะเอาถุงผ้าที่พกมาด้วยยื่นให้เฟย์แล้วตัว

เองก็ไปหาอะไรให้เฟย์กินข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

“ปิศาจบ้า ชอบแกล้งข้าอีกแล้วนะ”เฟย์หน้าแดงกับการกระทำก่อนจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าทำไมชักช้า พวกเราแค่แวบกลับไปสำรวจหมู่บ้านวันเดียวเท่านั้นนะ”โทโมะบ่นเมื่อถึงเวลา

นัดแก้วมาช้า

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็อยากเอาอะไรไปให้แม่ข้าบ้างสิ อย่าบ่นไปหน่อยเลย”แก้วบ่นอุบก่อนจะหยิบเอาผ้าคลุมส่ง

ให้โทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรเนี่ย”โทโมะถาม

 

 

 

 

 

“ผ้าคลุม ถ้าชาง้านเห็นว่าเจ้าเป็นศาจคงแย่แน่ๆ”แก้วพูด ทำให้โทโมะยิ้มรับบางๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะพร้อมแล้ว มา เจ้าขี่หลังข้า เดี๋ยวข้าจะพาเข้าไปบิน”โทโมะพูดก่อนจะเปิดหน้าต่างหอคอย

ทำให้แก้วแทบกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่เมื่อเห็นว่าด้านล่างมันสูงแค่หน ตกไปมีหวังต้องตายแน่ๆ ว่า

แล้วโทโมะก็ตัดแก้วให้เกาะหลังตัวเองก็จะพุ่งบินทะยานออกไปแล้วกางปีก

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดด ช้าๆหน่อย ข้าจะเป็นลม”แก้วร้องสุดเสียงกอดคอโทโมะแน่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มหัวเราะ

ชอบใจยิ่งขึ้นที่แกล้งแก้วได้อีกครั้งหนึ่งก่อนที่ทั้งคู่จะบินมาถึงชายป่าใกล้กับหมู่บ้านของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นำพวกลาดตระเวนให้ทั่วหมู่บ้านด้วยนะ”เสียงของทีเจสั่งลูกน้องตัวเองก่อนจะเดินไปกับพ่อของ

แก้วที่ทำหน้าที่สอดส่องคอยดูแลชาวบ้านที่เหลือในระหว่างการซ่อมแซมหมู่บ้าน ซึ่งเมื่อถึงเวลา

กลางคืนแล้ว ฝ่ายที่คอยดูแลรักษาความปลอดภัยอย่างกพวกทีเจและพ่อของแก้วต้องดูแลให้แน่น

หนาเป็น2เท่า แก้วเห็นเช่นนั้นก็รีบดึงโทโมะเดินเลาะเพื่อไปที่โบสถ์ตรงทางเดินเล็กๆที่ไม่ค่อยมี

ใครผ่าน ตามที่สมัยเด็กๆที่เคยมาเล่นกับเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

แก้วค่อยๆเปิดปะตูด้านหลังของโบสถ์เข้าไป

 

 

 

 

 

“เข้าไปเถอะ ข้าเข้าไปไม่ได้”โทโมะรู้ดีก็บอกกับแก้ว ร่างบางพยักหน้าก่อนะเดินเข้าไปในโบสถ์

ตามลำพัง ส่วนโทโมะเองก็รีบกลับไปที่ทางบ้านหลังเดิมของฟางเพื่อสืบหาฟางต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว”แม่แก้วตกใจเมื่อเห็นลูกสาวเดินเข้ามาในห้องนอน ร่างบางรีบวิ่งไปกอดแม่ด้วยความรัก

 

 

 

 

 

 

 

“แม่จ๋า ฮึก แก้วมันไม่ดี แก้วช่วยน้องไม่ได้ ทำให้น้องต้องกลายเป็นผีดูดเลือดทั้งมิณทร์ ทั้งปี

เตอร์เลย”แก้วร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะแก้ว ไม่ต้องร้อง นี่อาจจะเป็นโชคชะตาของปีเตอร์กับมิณทร์ให้เป็นแบบนั้น พระเจ้า

คือผู้ลิขิตชะตาชีวิตพวกเราไว้หมดแล้ว ไม่ต้องร้องนะลูก แล้วนี่เป็นยังไงบ้างไปอยู่ที่หนมา แล้ว

เจ้า2คนนั่นทำร้ายเราบ้างมั้ย”แม่แก้วถามไถ่แก้วด้วยความเป็นห่วงและปลอบลูกสา

 

 

 

 

 

 

 

ว “แต่พระเจ้าไม่สามารถกำหนดให้แก้วไปอยู่กับปิศาจได้”พ่อแก้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“พ่อ”แก้วตกใจเช่นเดียวกับแม่แก้ว

 

 

 

 

 

“แก้วกลับมาแล้วใช่มั้ยดีอย่าจากพ่อกับแม่ไปไหนอีกนะ”พ่อแก้วพูด

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

เสียงปืนและระเบิดดังขึ้น

 

 

 

 

 

“ปิศาจที่ชายป่าจับมันให้ได้”เสียงชาวบ้านร้องทำให้แก้วตกใจ โทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“พวกปิศาจ ดี ข้าจะฆ่ามัน เอ้า แก้ว”พ่อแก้วพดและตกใจเมื่อแก้วหุนหันรีบวิ่งไปที่ชายป่าบริเวณ

บ้านของฟางอย่างไม่คิดชีวิต แล้วแก้วต้องตกใจเมื่อชาวบ้าน ลูกน้องของทีเจล้อมโทโมะไว้หมด

ก่อนจะเอาไม้กางเขนชูเพื่อให้โทโมะพลังอ่อนลง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้ว”แก้วผลักทีเจก่อนจะวิ่งไปขวาง

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงคนนี้เป็นมนุษย์แต่เข้าข้างปิศาจนี่คงจะเป็นเมียของปิศาจล่ะสิท่า”ทีเจเยาะ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ แก้วลูกข้าเป็นนักล่าปิศาจไม่ใช่เมียปิศาจอย่างแน่นอน”พ่อแก้วรีบวิ่งมาพูด

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ข้าไม่ใช่เมียของปิศาจ แต่นี่คือเพื่อนของข้า โทโมะไม่คิดร้ายอะไรกับพวกเรานะ เค้ามา

ดี”แก้วพยายามพูด

 

 

 

 

 

“เหลวไหล ขึ้นชื่อว่าปิศาจมันก็ร้ายเหมือนกันหมดล่ะน่า หลีกไปถ้าไม่อยากโดนหางเลขไปด้วย”ที

เจว่า

 

 

 

 

 

“ข้ามาดีนะ ถ้าจะให้ข้าไปงั้นบอกมาซะ เจ้าของบ้านนี้ไปไหนแล้ว”โทโมะตะโกนถาม

 

 

 

 

 

“เหอะ นังฟางนะรึก็ทรยศเหมือนกับแม่มันที่เรียกปิศาจมาทำลายหมู่บ้านน่ะสิ ป่านนี้หนีไปกับพวก

แม่มดมนุษย์หมาป่าไปแล้ว”ชาวบ้านคนหนึ่งพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฆ่ามันซะ ไอ้ปิศาจเนี่ย”ทีเจสั่งลูกน้อง

 

 

 

 

 

“อย่าทำร้ายโทโมะ”แก้วเอาตัวขวางโทโมะทำให้ลูกธนูพุ่งใส่แก้วเต็มๆต่อหน้าต่อตาพ่อของแก้ว

 

 

 

 

 

“ข้าไม่อยากทำร้ายใคร หลีกไป”โทโมะประคองกอดแก้วไว้ก่อนจะกางปีกสีดำแล้วอุ้มแก้วขึ้น

 

 

 

 

 

 

“นั่นเจ้าจะเอาลูกข้าไปไหน ไอ้ปิศาจปล่อยลูกข้านะ”พ่อแก้วตกใจเมื่อเห็นโทโมะกำลังจะพาแก้ว

ไป

 

 

 

 

 

 

“ข้าบอกแล้วข้ามาดี ข้าจะไม่ทำร้ายลูกของท่านหรอก แล้วข้าจะส่งตัวลูกของท่านกลับมา”โทโมะ

พูดแล้วบินขึ้นฟ้าพลางหลบหลีกลูกธนูที่ถูกพวกชาวบ้านและลูกน้องทีเจยิงตามมาอย่าง

คล่องแคล่ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทานคุกกี้มั้ยโฟร์ ข้าอบมาเผื่อเจ้าด้วยนะ”ฟางและดีดี้นำถาดคุกกี้ที่ช่วยกันอบมาให้โฟร์ที่นั่งอ่าน

หนังสือในห้องหนังสือ

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจนะฟาง นี่ป๊อปปี้คงไม่แกล้งเจ้าลับหลังข้าใช่มั้ย”โฟร์รีบถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ ไม่หรอกสบายใจได้เลย”ฟางตอบและนึกถึงตอนที่เธอขึ้นไปทำความสะอาดชั้นบนกำลังเช็ดตู้

อยู่ เธอเสียหลักตกลงมาแล้วจู่ๆป๊อปปี้ก็พุ่งขึ้นมารับตัวเธอไว้ในอ้อมกอดแล้วบ่นใส่เธอยกใหญ่

เรื่องที่เธอซุ่มซ่าม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ ดีแล้วที่เจ้าไม่ถูกป๊อปปี้แกล้ง”โฟร์พูดแล้วยิ้มเศร้าๆกับโชคชะตาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“โฟร์มีคนรักมาก่อนจะเจอป๊อปปี้ใช่มั้ย”ฟางสังเกตน้ำเสียงและแววตาของโฟร์ก็รู้ทันทีว่าโฟร์นั้น

เศร้าก็มองไปที่นิ้วนางข้างซ้ายที่มีแหวนวงหนึ่ง คล้ายกับแหวนประจำตระกูลเก่าแก่ ช่างคุ้นตาเธอ

เหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ข้าเคยมีคนรัก เรารักกันมากและเค้าเป็นคนมอบแหวนนี้แทนคำมั่นสัญญาที่มีให้ข้า”โฟร์พูด

แล้วยกมือข้างซ้ายพลางมองแหวนที่นิ้วนางแล้วคิดถึงธามไทผู้เป็นที่รักสุดหัวใจ เมื่อมองพินิจดูดีๆ

แล้วฟางตกใจก่อนจะล้วงเข้าไปที่สร้อยตัวเองแล้วแกะแหวนที่โทโมะเคยให้เธอไว้ออกมาเทียบกัน

มันคือตราประจำตระกูลของตระกูลโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนรักของโฟร์ไม่ใช่มนุษย์ใช่มั้ย นี่มันตราของตระกูลผีดูดเลือดเก่าแก่ ต้องเป็นผู้สืบสายเลือดแท้

เท่านั้นถึงจะมีแหวนนี่ แหวนของข้าได้จากคนรักข้าชื่อโทโมะ แล้วคนรักของเจ้าชื่อว่าอะไร”ฟาง

รีบบอกให้ดีดี้ไปเอาของด้านล่างก่อนจะรีบปิดประตูแล้วถามโฟร์ทันที มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพา

กลแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ธามไท ข้าไม่แน่ใจว่าธามเป็นมนุษย์รึเปล่าเพราะเราเจอกันแค่ตอนกลางคืนของบาร์ในเมืองหลวง

แล้วเราก็รักกัน แม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม”โฟร์พูดตามตรง แล้วนึกถึงธามไทที่โผล่มาหาเธอ

เฉพาะเวลากลางคืนเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

“ต้องใช่ธามไทเดียวกับธามไทน้องของโทโมะแน่ๆ”ฟางทบทวนและเรียบเรียงข้อมูลที่รับรู้แล้วพูด

ขึ้น

 

 

 

 

 

 

ปังๆ

 

 

 

 

เสียงทุบประตูเสียงดังทำให้โฟร์และฟางหันไปมองอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

“นี่ดีดี้บอกว่าพวกเจ้าให้ไปเอาชามาเพิ่มแล้วทำไมต้องล๊อค มีความลับอะไรกันน่ะห้ะ”ป๊อปปี้ถาม

เข้าไปอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ป๊อปปี้ ข้าเป็นคนมีจิตใจนะ ข้าไม่ใช่นักโทษของเจ้า ข้าอยากมีเวลาส่วนตัวกับฟางคุยกันตาม

ประสาเพื่อนหญิงไม่ได้รึไง”โฟร์รีบตะโกนกลับไปทันที ก่อนที่เสียงของป๊อปปี้จะเงียบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวข้าเอาของไปเก็บก่อนนะโฟร์”สักพักใหญ่ฟางเปิดประตูออกมาพร้อมถาดขนมก่อนะเดิน

กลับไปที่ครัวเพื่อนำไปเก็บแล้วหมายจะเดินกลับมาอยู่กับโฟร์ต้องตกใจเมื่อมีมือหนากระชากเธอ

เข้าไปในห้องอีกห้องอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“บอกมา ว่าเจ้าพูดอะไรกับโฟร์ในห้องเมื่อกี้นี้นานสองนาน ห้ะ”ป๊อปปี้ถามฟางทันที

 

 

 

 

 

“ข้าเจ็บนะ นี่พวกเราจะพูดคุยกันท่านต้องรู้ทุกเรื่องด้วยรึ”ฟางสะบัดตัวหนีจากการเกาะกุมแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ข้าคือสามีของโฟรืข้าต้องรู้”ป๊อปปี้พูด ฟางชะงักคิดถึงคำพูดของโฟร์ว่าเธอไม่เคยรักป๊อปปี้

เชิงชู้สาวเลย

 

 

 

 

 

 

“ข้าว่า ถ้าผู้หญิงไม่รักท่านก็ควรจะปล่อยนางไปนะ อย่ารั้งเค้าไว้เลย”ฟางพูดแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

“ไม่ นี่เจ้าไปรู้อะไรมาบอกข้ามานะ เอ๊ะ รึว่าเจ้ากำลังยุให้โฟร์ไปจากข้า บอกข้ามานะ”ป๊อปปี้ดึง

ฟางชิดกับกำแพงก่อนจะล๊อคตัวแล้วขยับเข้าไปใกล้แล้วซักฟาง

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ ปล่อยข้า”ฟางตกใจพยายามดิ้นป๊อปีป้รำคาญจึงรวบกอดฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“ก็บอกข้ามาสิ ไม่อย่างงั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไปหรอก”ป๊อปปี้กระซิบข้างหูทำให้ฟางหน้าแดงขนลุกซู่

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ โฟร์บ่นว่าอยากไปดูงานเทศกาลในเมืองน่ะท่านรีบทำคะแนนได้ใจโฟร์สิ”ฟางไม่ตอบและ

พยายามเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

 

 

 

“โฟร์อยากไปงั้นรึ ดี ต่อไปนี้เจ้าต้องมารายงานข้านะว่าโฟร์ชอบรึไม่ชอบอะไร อยากไปไหน อยาก

ได้อะไร รายงานข้าให้หมดไม่อย่างงั้น ข้าจะลงโทษและแกล้งเจ้าหนักกว่าเดิมแน่”ป๊อปปี้ยิ้มกับ

ข้อมูลที่ได้มาก่อนจะสั่งฟางยาวเหยียดแล้วปล่อยตัวฟางเป็นอิสระก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั้น

 

 

 

 

 

 

“เผด็จการที่สุด”ฟางบ่นอุบก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นตามป๊อปปี้โดยมีมดแอบมองด้วยสายตา

ไม่พอใจมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้อัดใส่ให้ครบ3คู่เลย ชอบคู่ไหนอย่าลืมเม้นโหวตนะ

 

 

ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยไม่ว่างจริงๆกว่าจะมาอัพได้ก็ดึก เพราะไม่มีเวลาอัพตอนกลางวัน รีดเดอร์อย่าพึ่งหายไปนะ ขอให้ไรเตอร์ได้ปั่นงานส่งก่อนนะ