ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kaew part

 

 

 

ในแสงยามเย็นของอาทิตย์ที่จะลับขอบฟ้าในวันหนึ่ง ได้มีครอบครัว3พ่อแม่ลูก พาลูกสาว

วัย10ขวบมาเดินงานฉลองวันก่อตั้งเมืองที่พวกเขาอยู่กัน ภายในงานมีการแสดงรื่นเริงมากมาย

ตลอดจนไปถึงเกมส์ต่างๆและร้านค้า

 

 

 

 

 

 

“แม่ขาแก้วอยากได้จัง”แก้ววิ่งไปชี้ที่สร้อยเส้นหนึ่งเป็นรูปพระอาทิตย์และพระจันทร์เกี่ยวคู่กัน

 

 

 

 

 

 

 

“แหมหนูตาแหลมจริงๆเลยนะ รู้มั้ยว่าชิ้นนี้น่ะมีชิ้นเดียวในโลกเลยนะ”พ่อค้าพูดขึ้นเมื่อเห็นแก้วใน

ความสนใจสร้อยเส้นนี้เป็นอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

“เท่าไหร่หรอครับ”พ่อแก้วถามราคาและเมื่อทราบราคาพ่อแก้วก็ซื้อแล้วเอามาให้ลูกสาวทันที

 

 

 

 

 

 

“อ่ะ นี่พ่อให้นะ ชิ้นเดียวในโลกเก็บรักษามันดีๆนะ”พ่อแก้วพูดแล้วสวมสร้อยคอให้ลูกสาว

 

 

 

 

 

“ขอบคุณค่ะ แก้วรักพ่อที่สุดเลย”แก้วยิ้มก่อนจะกระโดดกอดพ่อทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ แม้หนูคนนั้นไม่สนใจดูดวงหน่อยหรอจ้ะ นี่ท่านแม่หมอเค้ารับดูจากลูกแก้วพยากรณ์ด้วย

นะ”ชายคนหนึ่งเดิมออกมาจากกระโจมดูดวงก็ทักขึ้น

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พอดีพวกเราไม่ค่อยชอบดูดวงน่ะพ่อหนุ่ม”แม่แก้วตอบ

 

 

 

 

 

 

“ดูไปก็ไม่เสียหายนะ โดยเฉพาะแม่หนูคนนี้ ชั้นดูให้ฟรี”แม่หมอเดินออกมาจากกระโจมดูดวงพูด

ก่อนจะชี้ไปที่แก้วที่ยืนข้างพ่อแม่ตัวเอง ทั้งหมดจึงเดินเข้าไปในกระโจมเพื่อให้แม่หมอดูดวงตาม

คำชวน

 

 

 

 

 

 

 

“ดูลูกแก้วแล้วลูกของผมเป็นยังไงครับแม่หมอ”พ่อแก้วถามแม่หมอที่เอาแต่เพ่งดูลูกแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ตามโดยพื้นแล้วแม่หนูคนนี้เป็นเด็กที่มีวาสนาดี กตัญญู และเข้มแข็งหนักแน่น จะเสียก็ตรงเรื่องคู่

เนี่ยล่ะ”แม่หมอพูด

 

 

 

 

 

 

 

“คู่ คู่ของลูกชั้นมีอะไรหรอคะแม่หมอ”แม่แก้วถามต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“แม่หนูคนนี้จะได้คู่แท้ ที่ไม่ใช่คน แต่ไม่ต้องห่วงเพราะคู่ของแม่หนูจะดูแลแม่หนูคนนี้ดีไปจน

ตลอดชีวิตเลย”แม่หมอพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ ถึงจะดีแค่ไหนก็ไม่ใช่คนนะแม่หมอ และอีกอย่างพวกเราเป็นนักล่าปิศาจอยู่แล้วด้วย”พ่อ

แก้วพูดแล้วพาลูกเมียออกไปจากกระโจมดูดวงทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึๆ แต่ถ้ามันเป็นโชคชะตาจากฟ้ามาแล้วต่อให้หนีไปเท่าไหร่สุดท้ายก็ต้องคู่กันอยู่ดี ไม่มีใครหนี

พ้นจากโชคชะตาจากฟ้าได้หรอก”แม่หมอพูดแล้วยิ้มเมื่อเห็นภาพในลูกแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tomo part

 

 

 

 

 

“นั่นพี่จะไปไหนน่ะ”กั้งน้องชายคนรองวิ่งไปหาโทโมะที่เดินหลบพวกองค์รักษ์มาที่ประตูในสวน

เก่าๆบานหนึ่ง โทโมะใช้พลังสีดำมาจากฝ่ามือปล่อยใส่ประตูนั้นก้อนประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไป

กั้งรีบวิ่งตาม

 

 

 

 

 

 

 

“จะตามพี่มาทำไมกันกั้งกลับปราสาทไปซะเถอะ”โทโมะพูดเมื่อหันมาเห็นกั้งเดินตามตัวเองมา

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วพี่ล่ะทำไมไม่กลับ อย่าคิดนะว่าเป็นพี่ใหญ่แล้วจะทำอะไรตามอำเภอใจได้น่ะ”กั้งว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นอายุ15แล้วนะชั้นดูแลตัวเองได้น่าแกนั่นล่ะกลับไป อ่อนกว่าชั้นต้อง3ปีนะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอา กั้งตามพี่มาขนาดนี้แล้วถ้าไปก็ไปด้วยกัน กลับก็กลับด้วยกัน”กั้งพูด โทโมะไม่พูดอะไรแต่

เดินเข้าไปยังปราสาทเก่าๆเล็กๆหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างจากปราสาทตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย นี่มันแท่นที่จะทำให้เราข้ามไปโลกมนุษย์นิ กั้งก็นึกว่าจะมีแต่ตรงหน้าเมืองปิศาจเราอย่าง

เดียวซะอีก”กั้งพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ตระกูลเราเป็นตระกูลเก่าแก่นินาจะมีก็ไม่แปลก เอาล่ะ ได้ข่าวว่าวันนี้ที่โลกมนุษย์มีงานเลี้ยงนิ

เราไปเที่ยวกันเถอะ”โทโมะพูดจบก็ร่ายมนต์ให้ตัวเองและกั้งทะลุแสงที่พุ่งออกมาจากแท่นมิติแล้ว

ลงมาถึงโลกมนุษย์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

“ฮือออ”แก้วนั่งลงกับพื้นแล้วร้องไห้เมื่อวิ่งชนกับโทโมะก่อนจะล้มลงแล้วที่เข่าถลอกจนเลือดออก

 

 

 

 

 

 

“เลือด”กั้งพูดเมื่อมองเห็นเลือดพลางสูดกลิ่นมัน โทโมะรีบโยนผ้าปิดปากให้กั้งทันที เช่นเดียวกับ

เขาที่ใส่เพื่อกันกลิ่นเลือดของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะที่ข้าชนเจ้าน่ะ มาให้ข้าดูแผลนะ”โทโมะพาแก้วไปนั่งที่ม้าหินข้างทางก่อนจะเลิก

กระโปรงแก้วขึ้นเพื่อดูแผลแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นเลือดโทโมะข่มตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ดื่มเลือด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เลือดออกด้วยทำไงดี ฮืออ”แก้วร้องไห้เมื่อเห็นเลือดตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“งั้นเอางี้นะ ข้ามีพรวิเศษรักษาแผลเจ้าได้นะ เอาล่ะหลับตาลงเดี๋ยวข้าจะช่วย”โทโมะพูดแกมสั่ง

แก้ว แก้วจึงหลับตาลงทันทีโทโมะจึงเริ่มร่ายมนต์ใส่ที่แผลฟางตอนนี้หายเป็นปลิดทิ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“โห เจ้าทำได้ยังไงกันน่ะ สอนข้าไว้หน่อยสิ เพราะข้าเป็นคนซุ่มซ่ามด้วยน่ะสิ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“วิชานี้เป็นความลับน่ะ เอาเป็นว่าข้าชื่อโทโมะนะ”โทโมะยิ้มให้แก้ว

 

 

 

 

 

“ข้าชื่อแก้วนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”แก้วยิ้มแล้วทั้งคู่ก็จับมือเช็คแฮนด์กัน

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะข้าไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อแม่จะจับได้”โทโมะพูดก็ลากกั้งที่ทำท่าจะดื่มเลือดอย่างเดียวไปด้วย

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fang&Poppy Part

 

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านแม่ขาฟางอยากช่วยท่านแม่จัง”ฟางเดินเข้ามาหาแม่ตัวเองที่ปรุงยารักษาคนไข้ที่เข้ามา

ให้การรักษาที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

“ไว้ลูกโตก่อนนะฟางเดี๋ยวแม่จะสอนให้ลูกปรุงยารักษาคน”แม่ฟางพูด ฟางจึงนั่งมองแม่ตัวเองปรุง

ยารักษาบ้าง ใช้พลังช่วยรักษาบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ถ้าหนูเบื่อหนูออกไปเดินเล่นข้างนอกก็ได้นะลูก”แม่ฟางบอกให้ฟางออกไปด้านนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอชั้นเล่นด้วยคนได้มั้ยจ้ะ”ฟางวิ่งไปหากลุ่มเด็กที่เล่นกันอยู่

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเจ้าก็สาปพวกเรา”เด็กชายคนหนึ่งพูด

 

 

 

 

 

 

“ใช่ๆแม่ข้าบอกว่าแม่ของเจ้าน่ะเป็นแม่มด”เด็กชายตัวอ้วนในกลุ่มพูด

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะแม่ข้าไม่ใช่แม่มด”ฟางพยายามพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ล่ะพวกข้าไม่เล่นกับลูกแม่มดอย่างเจ้าหรอก”เด็กผู้หญิงในกลุ่มพูดจบก็ชวนเพื่อนวิ่งหนีออก

ไปจากฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ง้อหรอก ข้าเล่นคนเดียวก็ได้”ฟางปาดน้ำตาทิ้งเพราะตลอดเวลาเด็กๆรุ่นเดียวกับเธอใน

หมู่บ้านไม่มีใครเล่นกับเธอเลยไม่แปลกที่เธอจะอยู่กับแม่ตลอดเวลา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านแม่ก็ยุ่งอยู่ข้าไม่เข้าไปกวนดีกว่า”ฟางเห็นแม่กำลังง่วนกับการรักษาคนไข้ก็ไม่เข้าไปยุ่งก่อน

จะเดินมาเรื่อยๆตามชายป่าของหมู่บ้านในเวลาโพล้เพล้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าว เจ้ากวางน้อย มานี่เร็วๆ”ฟางเห็นลูกกวางก็รีบวิ่งไปหา เจ้ากวางน้อยไม่มีท่าทางจะกลัวคนยิ่ง

ทำให้ฟางชอบใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าเจ้าไม่มีที่อยู่นะ เรามาอยู่ด้วยกันได้นะ บ้านของข้ามีแค่ข้ากับแม่เอง อยู่ด้วยได้เพราะแม่ข้า

ใจดีไม่ต้องกลัว”ฟางพูดแล้วลูบหัวลูกกวางอย่างอ่อนโยนโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมของบางอย่าง

จ้องมองอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

แซ่กๆ

 

 

 

 

 

“อะไรน่ะ เจ้ากวางๆ เจ้ากวางจะไปไหนน่ะ”ฟางร้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงก่อนที่กวางจะหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะ อะไรน่ะ กระต่ายน่ะหรอ”ฟางตกใจเมื่อเห็นกระต่ายวิ่งออกมาจากพุ่มไม้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“น่ารักจัง ว้ายยย ตาสีแดง”ฟางจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆต้องร้องตกใจเมื่อกระต่ายลืมตามามีตาสีแดงก็

รีบวิ่งหนีทำให้ฟางล้มลงไปในพุ่มไม้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แซ่กๆ

 

 

 

 

 

“ไม่น้า”ฟางร้องหลับตาปี๋ ก่อนจะรู้สึกตัวลอยเบาหวือเหมือนถูกอุ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ในป่าตอนพลบค่ำไม่น่าจะมีเด็กผู้หญิงมาเดินเล่นในเวลาแบบนี้นะรู้มั้ยมันอันตราย”ชายหนุ่มวัยรุ่น

คนหนึ่งอุ้มฟางขึ้นขึ้นแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่พี่ชายนั่นล่ะมาทำอะไรที่นี่คะรู้มั้ยมันอันตราย”ฟางย้อน

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ะยังจะย้อนอีก บ้านอยู่ไหนล่ะห้ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”ชายวัยรุ่นถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้านอยู่ใกล้ชายป่าค่ะ หนูชื่อฟางพี่ชายอยู่อะไรคะ”ฟางถามขณะที่ถูกพี่ชายอุ้มเพื่อเดินทางกลับ

บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ชื่อป๊อปปี้นะ พี่มาหาของป่าเอาล่ะสาวน้อยเจ้าต้องกลับบ้านเพราะที่มีมันอันตรายจากสัตว์

ร้าย”ป๊อปปี้พูดเตือนฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อันตรายจากอะไรหรอคะ สัตว์ร้ายอะไร”ฟางพูดยังไม่ทันจบจู่ๆก็มีมนุษย์หมาป่าตัวสีดำพุ่งออกมา

จากพุ่มไม้หมายจะกระโจนเข้าหาป๊อปปี้และฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดดดด”ฟางร้องกรี๊ด ป๊อปปี้จึงดันตัวฟางออกห่างตัวเองแต่มนุษย์หมาป่ากลับจ้องจะกิน

ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ชายช่วยข้าด้วย”ฟางงร้องไห้ด้วยความกลัวขอความช่วยเหลือจากป๊อปปี้

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ปกป้องฟางด้วยการเอาไม้ข้างๆฟาดใส่มนุษย์หมาป่าทันที

 

 

 

 

 

 

 

“หนีไปซะ เร็ว”ป๊อปปี้หันไปพูดกับฟาง

 

 

 

 

 

 

“ไม่ แต่พี่ชายจะตายนะ”ฟางร้องไห้ด้วยความกลัวแต่ไม่ยอมหนี จังหวะนั้นที่ป๊อปปี้หันมาพูดกับ

ฟาง มนุษย์หมาป่ากัดเข้าที่ต้นคอป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ากกก/กรี๊ดดดด”ป๊อปปี้ร้องเมื่อโดนกัดเช่นเดียวกับฟางที่ร้องตกใจเมื่อเห็นเลือดแดงฉานออก

มา

 

 

 

 

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงปืนดังขึ้นยิงถูกมนุษย์หมาป่า มนุษย์หมาป่าปล่อยป๊อปปี้ลงก่นจะวิ่งหนีเข้าป่าไป

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางลูกแม่”แม่ฟางวิ่งมากอดลูกสาวพร้อมๆกับพวกชาวบ้านที่มาล่ามนุษย์หมาป่า

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านแม่ช่วยพี่ชายที ฮือๆ”ฟางร้องไห้เมื่อเห็นเลือดออกมาไม่หยุด

 

 

 

 

 

 

“ฟางอย่า แม่ช่วยอะไรกับคนที่ถูกมนุษย์หมาป่ากัดไม่ได้ นี่เค้ากำลังจะกลายร่าง”แม่ฟางพูดฟาง

ร้องไห้หันไปมองป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าขอโทษนะพี่ชาย”ฟางพูดก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากป๊อปปี้เพื่อบอกลาก่อนจะวิ่งไปกับแม่แล้ว

ทิ้งให้ป๊อปปี้นอนเดียวดายตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้องสาว ทำไม”ป๊อปปี้น้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ นี่เขาต้องมาตายตรงนี้เพียงเพราะเขา

เป็นคนดีช่วยชีวิตเด็กน้อยนั่นน่ะหรอ ทำไมมันไม่ยุติธรรมแบบนี้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขอลงฟิคอีกเรื่องก่อนนะ เพราะช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่งมาก กลัวว่าฟิคที่พิมไว้จะเทลงมาไม่หมด เลยจะลงให้ทุกคนอ่านก่อน

ไม่รู้ถูกใจรึเปล่า แรงบรรดาลใจมาจากตะวันตกยุคกลางหน่อยๆนะ

 

 

 

สัญญา แม้ไรเตอร์จะลงฟิคติดกันหลายเรื่องแต่ไรเตอร์จะพยายามมาอัพจนจบนะ

 

 

ขอแค่รีดเดอร์ไม่หายไปก็พอ