ไฟในดวงใจ

 
 
 
                             แก้วเดินโซซัดโซเซ ลากเท้าจากห้างมาจนถึงคอนโด หน้าตาเธอดูเบลอๆ มึนๆ เพลียๆ ตาเริ่มห้อย ท้องก็ร้องจ๊อกๆ ด้วยความหิว 
 
 
 
                    ก๊อก ๆๆๆ  แก้วเคาะประตูหน้าห้องโทโมะ  เธอเข้าห้องไม่ได้ เพราะกระเป๋าของเธอลืมอยู่ในรถของเขา      โทโมะ ที่กำลังรอบสบายอารมณ์อยู่บนเตียง เค้านึกสะใจอยูตลอดเวลาที่เขาได้แกล้งครอบครัวของแก้ว  
 
 
 
               "  ขอโทษนะ คือ ชั้ลเข้าห้องไม่ได้ ชั้ลลืมกระเป๋าไว้ในรถของนาย  ขอกุญแจรถหน่อยนะ  "  แก้วพูดเสียงแผ่ว โทโมะเห็นสภาพแก้วก็สะใจ
 
 
 
                " แล้วนี่เธอกลับมายังไง  "  โทโมะมองแก้ว ทำท่าทีเหมือนจะเป็นห่วง
 
 
 
                "  ชั้ลก็เดินมานะสิ " แก้วบ่น แล้วแบมือขอกุญแจรถ  โทโมะดึงมือแก้วเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตู
 
 
 
                 " นวดให้ชั้ลก่อน แล้วชั้ลจะให้กุญแจรถ  "  โทโมะพูด พลางล้มตัวลงนอนบนเตียง
 
 
 
                 "  นาย  นี่มันสามทุ่มแล้วนะ นวดพรุ่งนี้ได้มั้ย  " เธอเหนื่อยจริงๆ 
 
 
 
                "  อะไร   ไหนบอกว่าทนไหวไง  นี่ยังไม่ครบ 24 ชั่วโมงเลยนะ   เร็วๆ รีบนวดจะได้รีบกลับห้อง  " โทโมะทำท่าทางหงุดหงิด  แก้วจำยอมฝืนสังขารนวดให้โทโมะ  เธอนั่งลงที่ขอบเตียงข้างๆร่างสูงที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง แล้วค่อยๆนวดให้เขา  หนังตาเธอเริ่มย่อนลงมาเรื่อยๆจนตาแทบจะปิด แต่เธอก็ฝืนเบิกตาให้กว้าง เพื่อนวดให้เขาต่อ  
 
 
 
                            แก้วนวดต่อไปได้ เกือบครึ่งชั่วโมง ก็ฝืนทนต่อไม่ไหว  ดวงตาหวานปิดสนิท ร่างเริ่มอ่อนแรงลง เธอฟุบหน้าซิบแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ 
 
 
 
 
                     "  นี่เธอ  ทำอะไรเนี่ย  "  โทโมะที่เห็นแก้วนิ่งไป ผงกหัวขึ้นมาดู  เขาผลิกร่างของตัวเองให้หงาย  จนหน้าของแก้วฟุบลงบนซิกแพ๊กของเขา โทโมะเขย่าร่างบางให้ตื่น แต่ก็เหมือนจะไร้ประโยชน์ 
 
 
 
 
                     "  ยัยบ้าเอ่ยยย   "  โทโมะโมโหตัวเอง  เกลียดแก้วก็เกลียด แต่จะเอาไปขว้างทิ้งใกล้ๆ ก็ทำไม่ลง เขาจึงค่อยๆรองหัวแก้วขึึ้นแล้วอุ้มเธอมานอนข้างๆ  ส่วนตัวเขาเองไปนอนที่โซฟา   ใช่ว่าเขาจะกลัวเพลอใจทำอะไรเธอหรอก  หากแต่เขารังเกียจเธอจนไม่อาจจะนอนร่วมเตียงกับเธอได้ 
 
 
 
 
 
 
                       เช้าของวันใหม่   โทโมะตื่นนอนก่อนแก้ว เขาลุกไปอาบน้ำ  อาบน้ำจนเสร็จ แต่งตัวจนเสร็จ แก้วก็ยังไม่ตื่น  โทโมะเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง แล้วออกมาพร้อมกับแก้วน้ำที่มีน้ำอยู่เต็มแก้ว
 
 
 
 
                         ซ่าาาาาาา    น้ำทั้งแก้วถูกสาดใส่หน้าร่างบางอย่างจัง จนเธอตะดุ้งตื่นขึ้นมา
 
 
 
 
                  "  ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย  "  แก้วโวยวาย  โทโมะเบ้ปากใส่ 
 
 
 
                  "  ชั้ลก็ปลุกเธอไง  " เขาทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย  แล้วก็เดินออกจากห้องหน้าตาเฉย
 
 
 
                  "  ป่าเถื่อน " แก้วอุทานเบาๆ ก่อนะลุกจากเตียงเดินออกจากห้องนอนไป 
 
 
 
                 "  นั้นเธอจะไปไหน  " แก้วถือวิสาสะหยิบกุญจรถของโทโมะ แล้วเดินไปที่ประตูห้อง   โทโมะเรียกเอาไว้
 
 
 
                 "  ก็จะไปเอากระเป๋าไง แล้วก็เข้าห้องไปอาบน้ำ " แก้วพูด 
 
 
 
                 "  รีบอาบหละ  ชั้ลจะเข้าบริษัท  "  โทโมะพูดจบ แก้วก็เปิดประตูเดินออกไปทันที
 
 
 
 
             
 
 
                                  ป๊อป ฟาง    ที่ทำงาน
 
 
 
 
                 "   เป้ เอาเทปที่อยู่ในรถชั้ลไปซ่อมแล้วยัง "  ป๊อปพูด  เป้อึกอักแล้วส่ายหน้าไปมา 
ฟางที่นั่งอยู่ในกลุ่มด้วย เริ่มตะหงิดๆ กลัวว่าป๊อปจะรู้ตัวคนร้าย
 
 
 
               " เทปอะไรหรอคะ "  ฟางแสร้งทำเป็นสงสัย 
 
 
 
                " อ่อ  เทปบันทึกภาพจากกล้องวงจรปิดวันเกิดเหตุนะครับ พอมีมันพัง ยังไม่ได้เอาไปซ่อมเลย  " ป๊อปพูด 
 
 
 
               "  เกิดเหตุ ?  เกิดเหตุอะไรหรอคะ  "  ทำเป็นสงสัยต่อ  ป๊อปหลงเชื่อสนิทใจ
 
 
 
               "   มีคนมาวางเพลิงเผาโรงแรมที่ผมกำลังสร้างอยู่นะครับ  ถ้าเทปนี้ไม่เสีย คงจะรุ้ตัวคนร้ายไปนานแล้วหละครับ  " ป๊อปพูด พลางฝืนยิ้มใหฟาง
 
 
 
               "  ฟ้ามีเพื่อนที่ซ่อมไปพวกนี้อยู่นะคะ ถ้าคุณไว้ใจฟ้า ให้ฟ้าเอาไปซ่อมให้ก็ได้นะคะ " ฟางยิ้มหวาน  ป๊อปหันไปมองหน้าเป้ 
 
 
 
               "  เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ "  ป๊อปตอบรับฟาง ก่อนจะพยักหน้าเชิงสั่งให้เป้ไปเอาเทปบันทึกภาพมาให้ฟาง
 
 
 
 
                "  นี่ครับ  รบกวนฟ้าด้วยนะครับ  "  ป๊อปยื่นเทปให้  ฟางยิ้มร้ายแล้วรับมันไว้ 
 
 
 
                "  ไม่เป็นไรคะ  ก็ฟ้าเป็นเลขาของคุณนิคะ "  ทั้งคู่ยิ้มให้กัน  ทั้งคู่นั่งคุยกันได้สักพัก ก็มีโทรศัพท์มาถึงป๊อป  เป้รีบไปรับโทรศัพท์ แล้วยื่นให้กับป๊อป 
 
 
 
               "  สวัสดีครับ  "  ป๊อปพูด 
 
 
 
               (  คุณป๊อปหรอครับ  คือ ผมไดข่าวว่าโรงแรมของคุณถูกไฟไหม้นะครับ ถ้าผมจะถอนหุ้นคืนได้มั้ยครับ  )  หุ้นส่วนพูด  ป๊อปสีหน้าหนักใจ
 
 
 
               " โรงแรมไม่ได้เสียหายมากนะครับ ผมสามารถทำใหเสร็จภายในกำหนดได้  คุณอย่าถอนหุ้นเลยนะครับ  "  ป๊อปพูด ฟางได้ยินก็ยิ้มสะใจทันที
 
 
 
               (  คุณแน่ใจหรอ  ว่าจะทำเสร็จตามกำหนด   )  หุ้นส่วนพูด 
 
 
 
               "  ครับ ผมแน่ใจครับ " ป๊อปพูดอย่างหนักแน่น 
 
 
 
               (  งั้นก็ไม่เป็นไร  ผมจะใหโอกาสคุณอีกครั้งก็แล้วกัน  แค่นี้ก่อนนะครับ สวัสดีครับ )  หุ้นส่วนวางสายไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ป๊อปถอนยาวใจยาว ทอดกายพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยใจ 
 
 
 
                "  มีอะไรหรือเปล่าคะ "  ฟางแสร้งทำเป็นห่วง
 
 
 
                "  หุ้นส่วนเค้าจะถอนหุ้นนะครับ  แต่อนนี้ยังไม่ถอน "  ป๊อปพูด 
 
 
 
                 "  เพราะเหตุที่โรงแรมไฟไหม้นะหรอคะ  "  ฟางถามต่อ  ป๊อปพยักหน้า
 
 
 
               "  ไม่เป็นไรนะคะ ชั้ลเชื่อว่าคุณต้องผ่านมันไปได้   "  ฟางจงใจเลื่อนมือมากุมมือปีอป เหมือนกับคนที่ให้กำลังใจกัน แต่เธอไม่คิดแบบนั้นเลยจริงๆ  ผิดกับป๊อปที่รู้สึกดีกับเธอขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
 
 
 
                " ขอบคุณมากนะครับ สำหรับกำลังใจ  " ป๊อปยิ้ม แล้วเอามืออีกข้างมากุมทับมทอของฟางไว้ 
 
 
 
 
 
 
                           แก้ว  โทโมะ 
 
 
 
 
                    ปัง ๆๆๆๆ  เสียงเคาะประตูห้องแก้ว ดังสนั่นเข้ามาถึงในห้องน้ำ   แก้วรีบหยิบเสื้อคุมแล้วไปเปิดประตู 
 
 
 
 
               "  นายทำบ้าอะไรของนาย  ประตูชั้ลจะพังเป็นเศษอยู่แล้วเนี่ย  "  แก้ววีน  โทโมะไม่สนเดินเข้าไปในห้องแก้วหน้าตาเฉย
 
 
 
               "  ชั้ลให้เวลาเธอ 5 นาที  ไปแต่งตัวให้เสร็จ  ถ้าช้าแม้แต่วินาทีเดียว อาะมีผลต่อหุ้นของเธอก็ได้  "  โทโมะพูด แล้วนั่งลงบนโซฟา 
 
 
 
               "  จิ๊  "  แก้วเหมือนถูกบังคับ ซึ่งเธอไม่ชอบเอาเลย แต่จะทำอย่างไรได้ เมื่อเธอเป็นรองเขา
 
 
 
 
                         แล้วก็เป็นไปตามคำสั่งของเขา ไม่เกิน 5 นาที แก้ว็แต่งตัวเสร็จ  แต่เสร็จในสภาพที่ไม่น่าลองเท่าไหร่ เพราะเธอยังไม่ทันแต่งหน้า  เสือผ้าก็หยิบๆมาใส่ ไม่ค่อยจะเรียบร้อยสักเท่าไหร่
 
 
 
                  "  ไม่เกิน 5 นาที  "  โทโมะดูนาฬิกา แล้วมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะส่ายหน้าไปมา   แก้วรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แก้อะไรไม่ได้แล้ว 
 
 
 
 
                         ในรถ แก้วเป็นคนขับ ส่วนโทโมะ นั่งข้างหลัง
 
 
 
 
                 "  ไหนนายบอกว่าจะเข้าบริษัทไง  แล้วทำไมบอกให้ชั้ลไปทางนี่เนี่ย  "  แก้ว งง 
 
 
 
                 "  ก็ชั้ลจะไปบริษัทชั้ล ไม่ใช่บริษัทของเธอ "  โทโมะพูด 
 
 
 
                "  แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรกเล๊า  "  แก้วคิ้วขมวด 
 
 
 
 
 
                          หน้าบริษัทโทโมะ  แก้วมาจอดรถยังทางเข้าบริษัท แต่โทโมะไม่ยอมลง รปภ ที่หน้าบริษัทจะเดินมาเปิดประตูให้ แต่โทโมะยกมือสั่งห้าม  แก้วหันไปมองโทโมะ  
 
 
 
               "  ลงมาเปิดประตูสิ  " โทโมะนั่งไขว้ห่างพูดอย่างเหนือชั้น 
 
 
 
                "  นายไม่คิดว่ามันจะเยอะไปหน่อยหรอ  "  แก้วรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ไม่อยากจะทำให้  
 
 
 
 
                 "  ก็แล้วแต่นะ "  โทโมะยังนั่งเฉย  แก้วทั้หงุดหงิดทั้งเซ็ง แต่ก็ฝืนคำสั่งอะไรไม่ได้เลย จำต้องลไปเปิดประตูให้โทโมะ 
 
 
 
                "  เอารถไปเก็บนะ  แล้วตามชั้ลขึ้นไปที่ห้อง  "  โทโมะออกคำสั่งราวกับตัวเองเป็นเจ้านาย แล้วแก้วก็เป็นคนใช้  แก้วรู้สึกเสียศักดิ์ศรีอย่างบอกไม่ถูก  แต่ก็ไม่มีทางเลือก จำต้องทำตามทุกอย่าง
 
 
 
 
                      หลังจากเอารถไปเก็บ แก้วก็เดินเข้าไปในบริษัท  พนักงานหนุ่มสาว ต่างมองดูแก้วอย่างประหลาด  มองทำไมนะหรอ  ก็เธอดูมอมแมมนะสิ  หน้าก็ไม่ได้แต่ง  เสื้อผ้าก็กระโปโลสุดๆ  แก้วเดินบากหน้าเข้าไปในบริษัท เธอพยามมองตงไปข้างหน้าโดยไม่สนใจใครที่กำลังมองเธออยู่  เธอเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหม้าย เพราะไม่รู้ว่าห้องโทโมะอยู่ไหน  เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงบันไดหนีไฟ
 
 
 
 
 
                  "  ห้องคุณโทโมะ อยู่ชั้นไหนคะ " แก้วถามแม่บ้าน
 
 
 
                   "  ชั้ล 7 คะ " แม่บ้านตอบ แก้วยิ้มแล้วจะเดินไปใช้ลิฟ 
 
 
 
                  "  ไม่ใช่พนักงานหรือลูกค้าของบริษัท ใช้ลิฟต์ไม่ได้นะคะ  " พนักงานสาวเดินมาทักท้วง
 
 
 
                 "  แล้วคุณรู้ได้ไงว่าชั้ลไม่ใช่ลูกค้า  "  แก้วรู้สึกเหมือนตัวเองโดนดูถูก โดนเหยียบหน้า   พนักงานทำหน้าเจ่อๆ ไม่ตอบคำถาม แต่กลับมองแก้วตั้งแต่ตัวจรดเท้า แล้วผ่ายมือไปทางบันไดหนีไฟ 
 
 
 
                 "  เชิญขึ้นบันไดทางด้านนู้นคะ "  พนักงานพูดจบก็สบัดบอมเดินออกไป   แก้วกำหมัดแน่น แล้วเดินขึ้นบันไดหนีไฟไปที่ห้องของโทโมะ 
 
 
 
 
                 
 
                  "  นายช่วยอบรมมารยาทของพนักงานในบริษัทนายหน่อยได้มั้ย "  แก้วโวย โทโมะทำหน้าทำตาเหมือนไม่รู้สึกอะไร 
 
 
 
                  "  ทำไม มีอะไรหรอ "  โทโมะพูด
 
 
 
                 "  ชั้ลไม่เข้าใจว่าทำมั้ยคนทั่วไปถึงใช้ลิฟต์ไม่ได้ ทำไมถึงใช้ได้เฉพาะพนักงานกับลูกค้าเท่านั้น  "  แก้วโวย
 
 
 
                "  แล้วไง  "  โทโมะพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร  แล้วยังมองเธอ เหมือนเธอไร้สาระมาก 
 
 
 
                 "  แล้วทำไมถึงใช้ทุกคนไม่ได้  มันไม่เกินไปหน่อยหรอ " แก้วโวยหนักไปอีก
 
 
 
 
                 "  ก็ใช้กันได้ทุกคนนะ มีแค่เธอเท่านั้นแหละที่ใช้ไม่ได้  "  โทโมะพูด  แก้วมองน้าโทโมะอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
                  "  แล้วทำไมชั้ลถึงใช้ไม่ได้ "  
 
 
 
 
                  "  ก็ชั้ลไม่พอใจให้เธอเดินขึ้นบันไดมาหาชั้ลหนิ  " โทโมะพูด  แก้วโกรธ
 
 
 
                  "  ชั้ลว่านายทำกับชั้ลเกินไปนะ "  แก้วกำหมัดแน่น  โทโมะมองมือแก้ว แล้วเงยมามองหน้าเธอ 
 
 
 
                  " แล้วไง  เธอต่อรองอะไรได้ด้วยหรอ "  โทโมะทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร  แก้วเดินตรงเข้าไปหาโทโมะ ก่อนจะปล่อยหมัดใส่เขาอย่างจัง
 
 
 
                  พลั๊วะ  !! หน้าโทโมะ หันไปตามแรงต่อยของแก้ว  โทโมะหันหน้ากลับมาแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้ามาหแก้วอย่างช้าๆ แก้วสู้ ไม่ถอยหนี  ถ้าเขาจะชกเธอกลับเธอก็พร้อมที่จะรับมัน   
 
 
                        แต่  เข้าไม่ได้ทำแบบนั้น   โทโมะโมโ รวบร่างบางเข้ามาชิดตัว ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของแก้วเป็นการลงโทษ  แก้วใช้เท้าถีบขาโทโมะ สองมือของเธอทุบตีใล่เขา  โทโมะบีบกราม จนแก้วต้องอ้าปากออก เขาสอดแทรกลิ้นตัวเองเข้าไปในโพร่งปากหวาน  แก้วสะอิดสะเอียน ขยะแขยงจนแทบอ้วก ยิ่งดิ้นแรงมากขึ้น มากขึ้นจนหลุดออกจากเขามาได้   แก้วง่างมือจะตบโทโมะ 
 
 
 
                "  ถ้าตบชั้ลอีก ชั้ลจะปล้ำเธอในห้อนี่แหละ  "  โทโมะชี้หน้าด่า  แก้วลดมือลง เธอแค้นจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
 
 
 
                 "  อย่ามากำแหงกับชั้ลอีก  ไม่งั้นเรื่องหุ้น เธอเลิกคิดไปได้เลย  " โทโมะพูด แล้วกลับไปนั่งที่เดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
 
 
                " เอ้า ยืนเซ่ออยู่ทำไมหละ  ไปชงกาแฟมาสิ "  เขาด่าแก้วอีกครั้ง  แก้วเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไป