ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                          แล้วเดินเข้ามาชกกาแฟให้โทโมะ เธอแค้นใจ จนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้  

แก้วยืนชงกาแฟให้โทโมะนเสร็จแล้วเช็ดน้ำตา ก่อนจะยกกาแฟออกไปให้เขา

 

 

 

                    " พุ้ยยย "  โทโมะบ้วนกาแฟลงพื้น  แก้วมองโทโมะอย่างแค้นใจ 

 

 

 

                    "  ไปทำมาใหม่  กินไม่ได้ ! "  โทโมะวางแก้วกาแฟลง แล้วทำหน้าเหมือนไม่มีอะไร  แก้วจ้องหน้าโทโมะ แล้วรับหยิบแก้วกาแฟไปชงมาใหม่ 

 

 

 

 

                     "  ไปเอาผ้ามาเช็ดสิ  ไม่เห็นหรือไงว่ามันสกปรก "  ทันทีที่แก้าเอากาแฟมาให้ โทโมะก็พูด พลางเหล่ตามองคราบกาแฟที่เปื้อนพูด  แก้วกลับไปเอามาผ้าเช็ด  ในขณะที่แก้วนั่งเช็ดคราบกาแฟอยู่  

 

 

 

 

                          แซ่  กาแฟอีกปริมาณมากก็ถูกชายตรงหน้าเทลงพื้น  ก่อนที่ชายคนนั้นจะวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วหันไปทำงานต่อ  แก้วข่มความโกรธแล้วก้มหน้าก้มตาเช็ดกาแฟต่อจนเสร็จ

 

 

 

                    " หิววะ ไปหาขนมมาให้กินหน่อยสิ "  หลังจากเช็ดเสร็จ โทโมะก็ใช้ต่อทันที

 

 

 

                    " แล้วอยากจะกินขนมอะไรหละ " แก้วถาม

 

 

 

                    "  จะขนมอะไรก้ไปหาๆมาเถอะ " โทโมะทำหน้าทำตาใส่  แก้วจะเดินออกไป

 

 

 

                    "  แล้วไปต้องเอารถไปนะ ชั้ลไม่อนุญาต "  โทโมะพูดไล่หลัง  แก้วโมโหรีบเดินจ้ำๆออกไปอย่างเร็ว 

 

 

 

 

 

 

                                      ป็อป  ฟาง 

 

 

 

 

                    "  อะไรนะ  วิศวะลาออกหรอ "  ป๊อปคุยกับเป้หน้าเครียด  ฟางชำเลิงมองป๊อป แล้วแสยะยิ้ม

 

 

 

                    "  แล้วทำไมลาออกวะ โทรไปหน่อยดิ ชั้ลจะคุยกับเค้าก่อน "  ป๊อปเครียด

 

 

 

                    "  โทรติดต่อแล้วครับ แต่ติดต่อไม่ได้เลย เหมือนว่าเค้าจะหนีไปที่อื่นแล้ว " เฟ้พูด  ป๊อปทรุดนั่งลงกับเก้าอี้

 

 

 

                    "  มีอะไรหรือเปล่าปะ  "  ฟางทำหน้าสงสัย

 

 

 

                    "  พอดีวิศวะที่เค้ารับทำงาน เค้าลาออกหนะครับ ตอนนี้ยังคิดต่อเค้าไม่ได้เลย "  ป๊อปพูด 

 

 

 

                    "  เพื่อนฟ้าเป็นวิศวะเหมือนกันนะคะ  เกียรตินิยมด้วย ประสบการณ์ทำงานก็ดี คุณลองคุยก่อนมั้ยคะ "ฟางพูด  ป๊อปหันมองหน้าเป้ว่าจะเอาไงดี เป้พนักหน้า

 

 

 

 

                    "  เอางั้นก็ได้ครับ  ฝากฟ้าช่วยนัดให้หน่อยนะครับ  " ป๊อปหนักใจ 

 

 

 

                    "  ได้คะ ไม่มีปัญหา " ฟางยิ้มหวาน 

 

 

 

                    "  นายครับ งั้นเดียวผมไปดูงานต่อนะครับ "  เป้ขอตัวเดินออกไป

 

 

 

                    "  คุณดูเครียดๆนะคะ "  ฟาทำเป็นสงสาร

 

 

 

                    " ก็นิดหน่อยครับ " ป๊อปพยามยิ้ม แต่ก็ยิ้มไม่ออก เพราะทั้งเหนื่อยทั้งท้อ  

 

 

 

              อยู่ๆ ฟางก็ลุกเดินออกจากห้อง แล้วเข้าไปในห้องครัว เธอชงชาร้อนมาให้ป๊อป

 

 

 

 

                    "  ดื่มช้านะคะ พี่ป๊อป จะได้ผ่อนคลาย ^^ " เธอส่งยิ้มหวานให้เขาอย่างเป็นมิตร หากแต่มันเป็นเพียงแค่การหลองลวงของเธอเท่านัน     ป๊อปยิ้มแก้วมาจิบชา

 

 

 

                    "ขอบคุณนะครับ  ขอบคุณมาก ชาอร่อยมากครับ "  รอยยิ้มของผู้หญิงอื่นนอกจากน้องสาวของเขา ที่เขาไม่ได้เห็น ไม่ได้สนใจ ไม่ได้ใส่ใจมานาน  ตอนนี้เขาแอบหลงมองมันอย่างไม่รู้ตัว

 

 

 

                    "  อย่าเครียดมากนะคะ  ทุกปัญหามันมีทางออกคะ  ฟ้าเชื่อว่าพี่ต้องผ่านมันไปได้ "  ฟางพูดปลอบใจ ป๊อปยิ่งรู้สึกดีกับเธอมากขึ้น 

 

 

 

 

                    "  ขอบคุณมากนะฟ้า  "  ป๊อปส่งยิ้ม  ยิ้มที่รู้สึกมีพลังขึ้นมา

 

 

 

 

 

                                     แก้วเดินตากแดดริมถนน หาขนมให้โทโมะ เธอรู้ว่าเขาต้องหาเรื่องเธอแน่ ถ้าเธอซื้อขนมเพียงไม่กี่อย่างไม่ให้เขา เธอจึงเลือกซื้อขนมทุกชนิที่หาได้ ไปให้เขาให้มากที่สุด  แก้วเินซื้อถุงขนมเต็มสองมือ 

 

 

 

 

                    "  มาทำบ้าอะไรแบบนี้ " แล้วอยู่ๆก็มีใครบางคนมากระชากแขนแก้วจนถุงขนมหล่นตกพื้น

 

 

 

                    "  พี่เค  TT  "  เหมือนว่าเธอเจอที่พักพิง เหมือนเธอเจอคนที่เธออยากจะกอด อยากจะร้องไหกับเขา  แก้วทิ้งถุงขนมแล้วโผล่เข้ากอดเค แล้วร้องไห้หนัก  เคกอกแก้ไว้แน่น  ใจเขาสั้นไม่หมด สงสารแก้วจับใจ  ยิ่งสัมผัสถึงความร้อนที่ผิวกายของแก้ว เขายิ่งใจแก้ว  

 

 

 

                    "  ทำไมมาเดินกลางแดดแบบนี้  ไอป๊อปไปไหน รถไปไหน คนขับรถหายไปไหน  ทำไมถึงมาเดินหิ้วของหนักๆคนเดียว ทำไมไม่ให้ใครพามา ทำไมไม่ใช้ให้คนมาซื้อให้ ทำไม...."  เขาทั้งไม่เข้าใจ ทั้งสงสารแก้ว แก้วเขาแต่ร้องไห้ไม่ตอบคำถามเคเลย

 

 

 

                    " ขอแก้วอยู่กับพี่เคสัก 2 ชั่วโมงได้มั้ย  พี่เคมีเวลาว่างให้แก้วหรือเปล่า  ฮึก ฮึก  "  แก้วเงยมองหน้าเคทั้งน้ำตา  เคเห็นน้ำตาแก้วก็ปวดใจ เขากระชับกอดให้แน่นขึ้น

 

 

 

                    "  ได้สิครับ  แต่แก้วไม่ร้องแล้วนะ "  สำหรับเค แก้วเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจ ที่เคอยากทะนุถนอม ไว้อย่างดี ไม่อยากให้แก้วเจ็บ ไม่อยากให้แก้วเสียใจ ไม่อยากให้ใครมาทำร้ายแก้ว  แต่นี่เธอร้องไห้ เพราะอะไรกัน

 

 

 

 

                              เคพาแก้วขึ้นรถแล้ว  คนขับรถเคขับรถออกทันที 

 

 

 

                       บ้านของเค  บ้านที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยเหยียบเข้ามาได้เลย น้องจากแก้วคนเดียว  บ้านหลังนี้มีแค่ผู้ชาย 

 

 

 

 

                    "  แก้ว  "  เสียงชายวัยกลางคนเรียกแก้ว ทันทีที่เห็นแก้วเดินเข้ามาในบ้าน ชายคนนั้นตาค้างราวกับคาดไม่ถึงว่าแก้วจะมาที่นี่  เคส่งยิ้มให้ชายคนดังกล่าว  ชายคนนั้นรีบเดินเข้ามาแก้ว แล้วสวมกอดเธอไว้แน่น

 

 

 

                    " ป๋าคะ "  แก้วปล่อยโฮ เมื่อได้รับอ้อมกอดจากเขา 

 

 

 

                    "  เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ  ป๋าคิดว่าจะไม่ได้เจอแก้วแล้วสะอีก "  อธิคมน้ำตาซึม

 

 

 

                    "  แต่แก้วคิดถึงป๋าเสมอนะ "  แก้วเช็ดน้ำตาแล้วพูดกับอธิคม

 

 

 

                    "  เคไปเจอน้องได้ยังไง  "  อธิคมหันมาถามเค พลางโอบแก้วไปนั่งที่โซฟา 

 

 

 

                    " เอ่อ  ก็นัดเจอกันครับ เห็นป๋าไม่ได้เจอแก้วนานเลยพามาหา "  เคจำต้องโกหก เพราะหากรู้ว่าแก้วตกอยู่ในสภาพแบบนั้น มีหวังเป็นเรื่องแน่ๆ  เคไม่เคยเข้าใจว่าทำไมอธิคมถึงได้รักได้เป็นห่วงแก้วมากขนาดนี้ ราวกับเป็นลูกสาวของเขาเอง แต่เขาก็ดีใจที่ผู้เป็นพ่อรักผู้หญิงที่เขารักได้มากขนาดนี้

 

 

 

                    "  ต่อไปห้ามนัดเจอกันอีกนะเค  ป๋าไม่อยากให้แก้วเป็นอันตราย "  อธิคมกระซิบเค  เคพยักหน้ารับคำ 

 

 

 

                      "  เมฆ  ไปเอาขนมมาให้น้องกินหน่อยไป "  อธิคมสั่งสมุนคนหนึ่งที่ยืนคุมอยู่ด้านหลัง เมฆพยักหน้าแล้วเข้าไปในครัว  ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับขนม และน้ำส้ม

 

 

 

                    " ของโปรดของแก้ว ยังชอบอยู่เหมือนเดิมมั้ยลูก " อธิคมลูบผมแก้วอย่างเอ็นดู  แก้วยิ้มแล้วพยักหน้า ก่อนจะหยิบขนมมากิน

 

 

 

                    "  ชอบคะป๋า  ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม "  แก้วพูด แล้วซบอกอธิคม  แก้วเองก็รู้สึกวาอธิคมเป็นเหมือนพ่ออีกคนของตน

 

 

 

 

                    "  หลับเหมือนเดิม "  อธิคมมองแก้วที่หลับคาอกของตัวเอง แล้วยิ้มให้กับร่างบาง " เคพาน้องไปนอนหน่อยลูกไป "  อธิคมหันมาสั่ง  เคพยักหน้ารับก่อนจะช้อนร่างบางอย่างเบามือ พาไปนอนในห้อง 

 

 

 

                    "  พี่ต้องรู้ให้ได้ ว่าใครมะนทำกับแก้วแบบนี้  "  เคเกี่ยไร้ผมให้แก้ว ก่อนจะจูบหน้าผาก ห่มผ้าให้แก้ว  แล้วเดินออกจากห้องมา

 

 

 

 

 

                                     โทโมะเงยมองนาฬิกา  เขากมกร้ามแน่น เมื่อยังไม่เห็นแก้วกลับมา  นี่เวลาก็ผ่านไปเกือบ 4 ชั่วโมง  แต่ก็ไร้วี่แววของแก้ว  โทโมะกดโทรศัพท์หาแก้ว 

 

 

 

                    "  ฮัลโหล  " โทโมะพูดอย่างใส่อารมร์ แต่ก็ต้องชะงักไป เมื่อปลายสายไม่ใช่เสียงของแก้ว

 

 

                    (  ฮัลโหลครับ  เออ ใช่เจ้าของโทรศัพท์หรือเปล่าครับ ) เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูด 

 

 

 

                    " ครับ  "  โทโมะดวงตาโกรธกร้าว

 

 

                    ( เอ่อ คุณจะมารับโทรศัพท์คืนที่ไหนครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้าง...)

 

 

 

                    "  ผมจะไปรับที่นั้นตนนี้เลยครับ  "  หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ โทโมะก็ลุกพรวดเดินออกจากห้องไปทันที

 

 

 

                    

                                 ห้างแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

                    " ขอบคุณนะครับที่ช่วยเก็บโทรศัพท์ให้  ว่าแต่มันตกอยู่ตรงไหนอยู่ครับ "  โทโมะพูด

 

 

 

                    " มันตกอยู่ตรงหน้าห้างหนะครับ ตกอยู่ใกล้ๆกับถุงขนม " ชายคนนั้นชี้ไปที่ถุงขนม ที่ยังตกเหลืออยู่เพียงไม่กี่ชิ้น

 

 

 

                    " ขอบคุณมากครับ " โทโมะยังจ้องมองอยู่ที่ถุงขนม แล้วกดโทรศัพท์  แต่ก็ไม่เจอเบอร์โทรเข้าโทรออก   เขากำโทรศัพท์แน่น แล้วเดินไปที่รถ ขับกลับคอนโด 

 

 

 

 

 

                      

                           ป๊อป ฟาง   ฟาง เก็บเอกสารบนโต๊ะ พลางเหลือบมองป๊อปที่ยังนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่

 

 

 

 

                    "  งานยังไม่เสร็จหรอคะ มีอะไรให้ฟ้าช่วยมั้ย  "  ฟางเดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าป๊อป 

 

 

 

                    "  ไม่เป็นไรครับ  ฟ้ากลับบ้านเถอะ นี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว " ป๊อปส่งยิ้มให้ฟาง

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปไม่หิวหรอคะ พี่ไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่ช่วงกลางวันแล้วนะคะ "  ฟางทำหน้าเป็นห่วง

 

 

 

                    "  ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่หิว ขอบคุณมากนะ ที่เป็นห่วง "  ป๊อปพูดจบก็ยิ้มหวาให้ฟาง แล้วทำงานต่อ  ฟางเดินออกมาจากที่ทำงาน

 

 

 

 

 

 

                     "  พี่ป๊อปคะ ฟ้าซือข้าวมาให้  "  เธอกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมอาหารค่ำ

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปคะ "  ฟางกระซิบเรียกป๊อป เมื่อเห็นป๊อปฟุบหลับอยู่บนโต๊ะทำงาน  เธอเผลอมองหน้าชายหนุ่มที่หลับสนิท ก่อนที่มือของเธอจะเลือนไปแตะจมูกของเขาอย่างไม่รู้ตัว  ทันทีที่นิ้วมือของฟางสัมผัสกับจมูกเขา  ป๊อปสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

 

 

 

                    "  อุ้ย ขอโทษนะคะ "  ฟางเองก็สะดุ้งเหมือนกัน 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรครับ  แล้วนี่ฟ้ายังไม่กลับบ้านอีกหรอ "  ป๊อปมองฟาง

 

 

 

                      "  ฟ้ากลัวว่าพี่ป๊อปจะทำงนจนลืมกินข้าว ก็เลยซื้อข้าวมาให้  "  ฟ้าชูถุงอาหารขึ้นอวด 

 

 

 

                    "  เกรงใจจังเลย " ป๊อปยิ้ม

 

 

 

                    "  ไม่เป็นไรคะ  ฟ้าเต็มใจ  เดี๋ยวฟ้าไปจัดมาให้นะคะ " ว่าแล้วเธอก็เดินเข้าไปในครัวเล็กๆ แล้วเตรียมข้าวผัดใส่จานให้ป๊อป แล้วก็ของตัวเอง แล้วยกออกมา 

 

 

 

                    "  นี่ของพี่ป๊อปคะ  นี่ของฟ้า  ฟ้ากินเป็นเพื่อนนะ เดี๋ยวพี่จะเหงา  '  ฟางวางจานตรงหน้าป๊อป แล้ววางของตัวเองลง ก่อนจะนั่งลงตรงหน้า  ป๊อปมองฟางอย่างซึ่งใจ นอกจากแก้ว ก็ไม่มีใครเคยทำแบบนี้กับเขามาก่อน 

 

 

 

                    "  ขอบคุณมากนะฟ้า ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่เป็นห่วง "  ป๊อปซึ่ง  ฟางยิ้มหวานให้ แล้วทั้งคู่ก็กินข้าวด้วยกัน 

 

 

 

 

 

                    เพล้ง !!  แก้วน้ำในคอนโดโทโมะถูกเขี่ยงแตก หน้าเขาโกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้า  นี่ก็เกือบสามทุ่มแล้ว แต่แก้วยังไม่กลับ

 

 

 

 

                    บ้านอธิคม   แก้วบิดตัวไปมา แล้วตื่นตาขึ้นอย่างงัวเงีย  เธอสะดุ้งโหยงดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงทันทีที่นึกถึงโทโมะ 

 

 

                    

 

                    "  แย่แล้ว  "  แก้วรีบวิ่งออกจากห้อง ลงบันไดมาชั้นล่าง

 

 

 

                    "  แก้ว  แก้ว !!! "  เคและอธิคมรีบตะโกนเรียกแก้ว  แก้วหยุดกึกแล้วหันมามองทั้งคู่ที่กำลังมองมาจากตนอยู่

 

 

 

                    "  ป๋า  พี่เค  แก้วกลับก่อนนะคะ "  แก้วยกมือไวห้ลา แล้วรบวิ่งออกไป 

 

 

 

 

 

                           ในรถแท็กซี่  เธอร้อนรนไปหมด กลัวว่าโทโมะจะโกรธ พยามคว้าหาโทรศัพท์ ทั้งในกระเป๋ากางเกง ในกระเป๋าสะพาย แต่ก็หาไม่เจอจนรถแท็กซี่ขับมาส่งถึงหน้าคอนโด  

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องถอนนะคะ "  แก้วรีบกระโดดลงจากรถแท็กซี่แล้วรีบขึ้นไปหาโทโมะ

 

 

 

 

 

                          ตึ้งตึ่ง  แก้วกดกริ่งเรียกโทโมะ คนในห้องรู้ทันทีว่าต้องเป็นแก้ว  เขาเปิดประตู แล้วทำหน้าโหดใส่เธอ  แก้วหวั่นใจ เพราะรู้อยู่แล้วว่าต้องโดนด่าแน่ๆ

 

 

 

 

                    "  คือ ชั้ล  ชั้ลขอโทษ '  แก้วยกมือไหว้ขอโทษ

 

 

 

                       พลึบ !   โทโมะกระชากแขนแก้วจนร่างเล็กเสียพลักถลำเข้าหาโทโมะ 

 

 

 

                    " ชั้ลให้เธอไปทำอะไร " โทโมะพุดใส่หน้า  แก้วหน้าซีด

 

 

 

                    " ปะไปซื้อขนม  "  แก้วเสียงสั้น

 

 

 

                    "  แล้วไปซื้อถึงไหนวะ !! "  โทโมะกำแขนเล็กแน่นขึ้น 

 

 

 

                    " ชั้ลเจ็บนะ "  แก้วหน้าแหย พยามแกะมือโทโมะออก

 

 

 

                    "  ชั้ลถามทำไมไม่ตอบ !!! "  โทโมะจับแขาแก้วอีกข้างมากำแน่น  เขาระบายความโกรธผ่านของมือของเขา  แก้วน้ำตาคลอ ทั้งกลัวทั้งเจ็บ

 

 

 

                    " พอดีชั้ลเจอคนรู้จัก แล้วชั้ลแวะไปหาเค้ามา แต่ชั้ลก็ซื้อขนมมาให้นายแล้วนะ "  แก้วน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้  เพราะตอนนี้โทโมะหน้ากลัวมาก

 

 

 

                    "  แล้วชั้ลสั่งให้เธอไปกับมันหรอ  !! "  เสียงตะคอกของเขามันทำให้แก้วต้องเบือนหน้าหนี  เขาดูน่ากลัวมากในตอนนี้ 

 

 

 

                    "  ขอโทษนะ ทีหลังจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว  "  แก้วรู้สึกผิดจริงๆ  เธอเงยมองหน้าโทโมะแล้วกล่าวคำขอโทษจากใจ  แต่แค่คำของโทษของเธอนะหรอ  ไม่พอทำหรับความผิดในครั้งนี้หรอก 

 

 

 

                    "  คนอย่างเธอมันต้องทำให้หลาบจำ ถึงจะไม่ทำอีก "  พูดจบก็ลากร่างบางเข้าไปในห้องนอน  แก้วเหมือนรู้ชะตากรรม เธอให้แรงที่มีขัดขืนการกระชากของเขา แต่เหมือนมันจะไม่มีผลอะไรเลย เมื่อตอนนี้ร่างของเธอถูกเขาโยนลงเตียงอย่างง่ายดาย

 

 

 

                       ตุบ !  

 

 

 

 

                      "  ทำอะไร !! "  แก้วร้องลั่นเมื่อโทโมะถอดเสื้อตัวเองแล้วขึ้นมาคร่อมร่างของเธอ

 

 

 

                      "  ก็จะทำให้หลาบจำไง  ที่หลังจะได้ไม่ทำผิดซ้ำซากอีก "  

 

 

 

                      แซกกกก   แก้วเสื้อของเธอก็ถูกฉีกออก 

 

 

 

 

                       "  กรี๊ดดดดด ออกไป ออกไป !!!  "  แก้วร้องลั้นแล้วกระหน่ำทุบตีแผงอกโทโมะอย่างไม่คิดชีวิต  แต่มันสร้างความรำคาญให้กับคนด้นบนอย่างมาก  เขารวบมือเธอไว้ชูขึ้นเหนือหัว

 

 

 

                      "  ร้องไห้หรอ  หึ ! คงจะกลัวมากสินะ  แต่ก็ดีเหมือนกัน ยิ่งกลัวมาก จะได้จำได้ขึ้นใจหน่อยไง  ว่าทีหลังอย่าทำให้ชั้ลโกรธอีก  เพราะเธออาจจะต้องเธอกับสิ่งที่เธอกลัวที่สุดในชีวิต  "  แล้วชายหนุ่มก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงราวกับจะจูบเธอ แก้วสะบัดหน้าหนีอย่างเร็ว หน้าโทโมะจึงตกมาอยู่ที่ซอกคอขาวโดยปริยาย 

 

 

 

                      "  ปล่อยยยย  ฮืออ ฮืออ ฮืออ ปล่อยยยเถอะนะ  อย่าทำแบบนี้  ปล่อยชั้ลเถอะ  ฮืออ ฮืออ ฮืออ "  แก้วสั่นไปทั้งตัว เมื่อชายหนุ่ม เริ่มจูบและซุกไซคอขาว  เขาค่อยๆทำมันอย่างช้าๆ ราวกับเสื้อที่ค่อยๆฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆ   ชายนุ่มขมแม่มจาคอหญิงสาวเป็นราวแดงกล่ำ ก่อนจะเลื่อนมาจัดการกับคออีกฟากของเธอ 

 

 

 

 

                       " พอได้แล้ว  พอได้แล้วว  ฮืออ ฮืออ ฮืออ  "  แก้วร้องไห้ไม่หยุด กลัวจนแทบจะขาดใจ  ยิ่งตอนนี้มือของเขายิ่งซุกซนมาขึ้น มันเลือนต่ำลงไปที่อกอิ่มของเธอ 

 

 

 

                       "  อย่าทำ  อย่าทำ   ฮืออ ฮืออ ฮืออ  "  แก้วร้องไห้จนหมดเสียง ชายหนุ่มเลื่อนหน้าต่ำลงมาหยุดที่อกอิ่ม เขาใช้ลิ้นสัมผัสกับมันจนหญิงสาวสะดุ้งโหยง สั่นสะท้านไปทั้งตัว แล้วแน่นิ่งไป

 

 

 

                      "  ไม่ขัดขืน  หึ ! มีอารมณ์ร่วมแล้วสินะ  "  เมื่อเห็นว่าแก้วแน่นิ่งไป เขาจึงหยุดกระทำทุกอย่าง แล้วเงยมองเธอ 

 

 

 

 

 

                         "  แก้ว !!  แก้ว  !!! "  โทโมะตกใจ เมื่อเห็นแก้วสลบไป  เขาพยามปลุกเธอเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่ยอมตื่น  

 

 

 

 

                         "  โธ่เว้ยยยย !!  "  แล้วก็พบว่าร่างกายก็ร้อนระอุไปทั้งตัว