ไฟในดวงใจ

 
 
                                    
                                    ภายในรถ แก้วขับรถอย่างหัวเสีย เพราะโทโมะ เหมือนจะแกล้งเธอให้ขับเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา เลี้ยวไปเลี้ยวมาจนวนอยู่ตรงที่เดิม แถมยังบอกในระยะกระชั้นชิด ที่เธอเกือบจะเลี้ยวไม่ทัน รถคันหลังยังด่าแม่ซ้ำอีก 
 
 
 
                           เอี๊ยดดดดดดด   แล้วเธอก็ทนไม่ไหว แก้วเบรครถกระทันหันจนคนนั่งข้างๆ หัวแทบทิ่ม โทโมะลองหน้าแก้วอย่างเอาเรื่อง 
 
 
 
                    " ทำไม ทีเมื่อกี้นายยังแกล้งชั้ลได้เลย  ชั้ลจะแกล้งกลับบ้างไม่ได้หรือไง "  แก้ววีนใส่ก่อน
 
 
 
                    "  ลืมไปแล้วหรอ ว่าเธอเป็นคนใช้ของชั้ล ยังจะมาทำปากเก่งอีก " โทโมะพูด แก้วนิ่งไป แล้วเพิ่งจะคิดได้ว่าตัวเองควรจะทำตัวดีๆ ใก้เค้าเห็นใจมากกว่าจะมาชวนเขาทะเลาะ 
 
 
 
 
                    " โอเค ชั้ลขอโทษ  แล้วตกลงนายจะไปที่ไหน ยังไง บากมา เดี๋ยวชั้ลจะพาไป "  แก้วพูด  โทโมะเบ้ปากอย่างผู้ชนะ  แก้วหมั่นไส้แทบจะกระโดดถีบหน้า แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ 
 
 
 
 
                   "  ชั้ลหิว " เขาพูดสั้นๆ แก้วชะเง้อมองคนข้างๆ อย่างสงสัย 
 
 
 
                  " แล้วจะไปกินอะไรที่ไหน บอกมาสิคะ " แก้วประชด 
 
 
 
                  "  ก็คิดเอาเองสิ  เอาแบบเร็วๆ  ไปนั่งปุบ ได้กินปั๊บ ไม่ต้องรอนาน อาหารอร่อยๆ กินอิ่มๆ อะ " โทโมะจงใจแกล้งให้เธอหัวเสีย  แต่แก้วจะหรือจะยอมเขาง่ายๆ 
 
 
 
                 " โอเค รอสักครู่นะคะ " แก้วพูดจบก็บึ่นรถออกไปทันที 
 
 
 
 
 
                          หน้าร้านหมูกระทะ  แก้วมองถอดยาวเข้าไปในร้าน เมื่อเห็นว่าไม่ค่อยมีคนเยอะเท่าไหร่ ก็เดินนำลงไป  โทโมะชะงัก ไม่อยากลง แต่เมื่อแก้วเดินลงไปจองโต๊ะไว้แล้ว เขาจำต้องเดินลงตามไป 
 
 
 
 
                    "  นี่ใช่อะไรคิดเนี่ย ถึงได้พามานั่งร้านแบบนี้ " โทโมะคิ้วขมวด แก้วเบ้ปากใส่ ก่อนจะนั่งลง แล้วผ่ายมือเชิญให้เขานั่งอย่างกวนตีน 
 
 
 
                    "  รอนี้นะ เดี๋ยวมา " หลังจากที่พนักานร้านหมูกระทะ ยกกระทะ และถังน้ำแข็งมาให้ แก้วก็ลุกขึ้นไปหยิบของ  ไม่นานก็เอาถาดมาวางไว้หน้าโทโมะ มีทั้งหมู ไก่ เนื้อ ลูกชิ้น ปลา ผัก น้ำจิ้ม ครบชุด 
 
 
 
                   "  เร็วทันใจใช่มั้ย  " แก้วพูด โทโมะนิ่งไป ก็มันเร็วจริงๆ แค่ 5 นาที ทุกอย่างก็มาอยู่ตรงหน้าเขา
 
 
 
 
                   "  ลองนี้ดูนะ  " แก้วย่าเนื้อหมู  เมื่อสุกได้ดีก็จิ้มน้ำจิ้ม แล้วยื่นใส่ให้ในจานโทโมะ โทโมะมองอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจกิน อย่างเอื่อมๆ  
 
 
 
 
                    "  ทำหน้าแบบนี้ อร่อยสินะ " แก้วจ้องมองหน้าโทโมะ  โทโมะทำหน้าฟิน เมื่อได้ลิ้มรสกับอาหารที่เขาไม่เคยได้ทานมาก่อน 
 
 
 
 
                    "  ก็ดีกว่าอด " แต่เขาก็ยังวางฟอร์ม  โทโมะนั่งสังเกตวิธีการย่างของแก้ว แล้วเขาก็เริ่มย่างเอง เพราะแก้วย่างแล้วกินเองจนหมด ซึ่งเขาไม่ได้กินเลย นอกจากชิ้นแรกที่แก้วย่างให้ 
 
 
 
 
                   "  เออนี้นาย  ไอพวกลูกสมุนของนาย หายไปไหนหมดแล้วหรอ  ไม่เห็นตามตูดนายเหมือนครั้งนั้นเลย  "  แก้วสงสัยตั้งนาย แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ถาม  โทโมวางตะเกียบแล้วหันมามองหน้าแก้วอย่างจริงจัง 
 
 
 
 
                   "  ชั้ลสั่งให้พวกมันไปทำงาน " โทโมะพูดอย่างเลือดเย็น แก้วรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่หน้ากลัว  หน้าของเขาที่ดูเหมือนจะมีความสุขเมื่อคู่เปรียบไปทันที  แก้วยิ้มเจื่อนๆ แล้วก้มลงกินต่อ โดยไม่ถามอะไรอีก 
 
 
 
 
 
                               ป๊อป 
 
 
 
                    "  เป้  โทรไปที่บริษัทหน่อยดิ แก้วส่งข้อความมาว่าที่บริษัทมีปัญหา   "  ป๊อปหน้าเครียด งานโรงแรมที่นี่ก็วุ่นวาย งานบริษัทก็ยุ่ง จนชีวิตมันมั่วซั้วไปหมด 
 
 
 
 
                    " แล้วทำไมนายไม่โทรไปหาคุณหนูหละครับ จะได้รู้เรื่องเลย ไม่ต้องโทรไปที่บริษัทอีก " เป้พูด  ป๊อปถอนหายใจ
 
 
 
                   " โธ่ ไอเป้ครับ ถ้ากูโทรหาคุณหนูมึงได้ กูไม่สั่งให้มึงโทรไปที่บริษัทหรอกครับ ไอควายเป้  "  แล้วยิ่งมีลูกน้องกากๆแบบนี้อีก ยิ่งปวดหัวไปใหญ่
 
 
 
 
                  "  อ่อ  คุณหนูปิดเครื่อง นาย็เลยสั่งให้ผมโทรไปที่บริษัท " เป้เพิ่งนึงได้ 
 
 
 
                 "  เก่งมากครับคุณเป้  ถ้าเข้าใจแล้ว  ก็วอนโทรโดยด่วนเลยนะครับ " ป๊อปพูดจบก็ถอนหายใจอีกรอบ แล้วหันหน้ามานั่งทำงานต่อ  เป้โทรหาทางบริษัท พูดได้อยู่ครู่นึงก็วางสาย 
 
 
 
 
                  " ป้าศรีบอกว่าไม่มีอะไรครับ ทุกอย่างปกติดี คุณหนูก็มาแล้ว แล้วก็กลับไปแล้วครับ  "   เรื่องหุ้น มีเพียงแก้ว โทโมะ และผู้ถือหุ้นเดิมที่ขายหุ้นให้แก่โทโมะ เท่านั้นที่รู้
 
 
 
 
                 "  เออ งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว ไปทำงานได้  " ป๊อปพูด เป้เดินไปได้สองก้าว ก็หันกลับมา 
 
 
 
 
                 "  นายครับ แล้วเลขาของนายที่จะมาทำงานที่นี่หละครับ จะเอายังไง " เป้พูด ป๊อปนิ่งคิด
 
 
 
 
                    "  ติดประกาศเลย  " พูดจบก็ก้มลงทำงานต่อ เป้พยักหน้าแล้วเดินออกไป 
 
 
 
 
 
 
                             ในรถ  หลังจากกินหมูกระทะจนอิ่ม  ทั้งคู่ก็ขึ้นรถกลับ 
 
 
 
 
                   " นี่เธอ ว่าแต่เธอออกมาอยู่กับชั้ลแบบนี้  พี่ชายเธอไม่ว่าหรอ " โทโมะจงใจจะถามถึงป๊อป  
 
 
 
                   "  นายรู้ได้ยังไงว่าชั้ลมีพี่ชาย " แก้วสงสัย 
 
 
 
 
                   "  ก็ลินดาบอก "  โทโมะพูด แต่ที่จริงก็รู้ประวัติแก้วมาก่อนนั้นแล้ว
 
 
 
                   "  พี่ชั้ลไปทำธุระที่ต่างจังหวัด พรุ่งนี้คงจะกลับ  " แก้วพูด 
 
 
 
 
                  " แล้วเธอจะกลับไปที่บ้าน หรือจะอยู่ที่คอนโด "  โทโมะถามต่อ 
 
 
 
 
                    " ชั้ลอยู่คอนโดไม่ได้หรอก ชั้ลต้องกลับบ้าน " แก้วพูด โทโมะขบกร้ามแน่น ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ 
 
 
 
 
                    "  แล้วเธอจะดูแลชั้ลยังไง " โทโมะพูด  แก้วเงียบไป 
 
 
 
 
                    "  แล้วนายจะให้ชั้ลดูแลนายตอนไหนหละ " แก้วพูด 
 
 
 
 
                   "  24 ชั่วโมง  " โทโมะพูดห้วนๆ 
 
 
 
 
                     "  ไม่ได้ มันเยอะไป ชั้ลไม่มีเวลาให้นายขนาดนั้นหรอกนะ แค่ชั้ลเข้าไปในบ้าน ชั้ลก็ออกมาไม่ได้แล้ว  นานลดเวลาให้ชั้ลหน่อยเถอะนะ  "  แก้วต่อรอง 
 
 
 
                    "  เธอต่อรองได้ด้วยหรอ  "  โทโมะพูดนิ่งๆ  แก้วซึมไปเลย
 
 
 
 
                  "  งั้นชั้ลก็คงไม่ซื้อหุ้นจากนายแล้วหละ  กลับเองแล้วกันนะ ชั้ลขอตัวก่อน "  เมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองถูกบังคับจนแทบไม่เป็นตัวเอง  แก้วเลยยอมตัดใจ  เธอจอดรถข้างทาง แล้วเดินลงจากรถมา  โทโมะโมโห ที่ทุกอย่างมันไม่เป็นไปตามที่เขาคาดหวังไว้  เขจำต้องให้แผนสอง 
 
 
 
 
                   " จัดการทุกอย่าง  ทำให้งานของมันมีปัญหา  " โทโมะโทรไปสั่งการลูกน้องของตัวเอง ก่อนจะวางสายแล้วขับรถออกไป โดยไม่สนใจแก้วเลย
 
 
 
 
                        ช่วงคำของวันเดียวกัน   ที่ คอนโดของฟาง  
 
 
 
 
                   " นี่พี่ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรอ  ถ้าตำรวจจับได้ขึ้นมา เราไม่แย่หรอคะ "  ฟางเครียด ผิดกับโทโมะที่นั่งยิ้มอย่างสะใจ 
 
 
 
                  " เพราะพวกมัน พ่อถึงได้ตาย แม่ถึงได้นอนไม่รู้สึกตัวอยู่แบบนั้น  อย่าเป็นคนอ่อนแอเด็ดขาดนะฟาง จำเอาไว้  "  โทโมะพูด ฟางกลุ้มใจ กล้าๆกลัวๆ
 
 
 
                  "  แต่ฟาง.... "  ฟางยังพูดไม่จบ 
 
 
 
 
                    " ทำยังไงก็ได้ ให้รู้จักกับมัน หลอกให้มันเชื่อใจ  ทำให้มันรักได้เลยยิ่งดี  "  โทโมะพูดโดยที่ไม่มองหน้าฟา  ฟางจะค้าน แต่โทโมะก็ลุกออกจากห้องไปเลย  ฟางคิดหนัก 
 
 
 
 
 
                                  โรงแรมที่ป๊อปกำลังก่อสร้างอยู่ที่ต่างจังหวัด  ในขณะที่ป๊อปฟุบหลับอยู่บนโต๊ะทำงาน  เป้ก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา  
 
 
 
 
                     " นายครับนาย  ไฟไหม้โรงแรมครับ  ตอนนี้ดับเพลิงกำลังช่วยอยู่  รีบไปเถอะครับนาย  "  ป๊อปตกใจ รีบวิ่งออกไปทันที  
 
 
 
 
                             ผ่านไปเกือบชั่วโมง ไฟก็มอดดับ  โรงแรมเสียหายไปเกือบครึ่ง  ป๊อปทรุดนั่งลงกับพื้น เป้ประคองเอาไว้ 
 
 
 
 
                  "  ชั้ลดูแลอะไรไม่ได้เลย  ชั้ลทำอย่างที่รับปากกับพ่อแม่ไว้ไม่ได้เลย  " ป๊อปพูด 
 
 
 
 
                  "  แก้ว พรุ่งนี้ป๊อปคงไม่กลับบ้านนะ " ป๊อปโทรไปหาแก้ว  แก้วที่กำลังจะนอนลุกขึ้นมา เพราะฟังจากน้ำเสียงของป๊อป ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
 
 
 
  
                  "  ป๊อป ป๊อปเป็นอะไรหรือเปล่า  "  แก้วเป็นห่วง
 
 
 
                (  โรงแรมมีปัญหานิดหน่อยหนะ ไม่มีอะไรมากหรอก  แก้วกลับรอป๊อปที่บ้านก่อนนะ )  ป๊อปพูดเสียงเศร้า  แก้วยิ่งคิดหนัก 
 
 
 
 
                  "  ป๊อป ป๊อปไม่โอเคใช่มั้ย  ป๊อปเป็นอะไรหรือเปล่า  " แก้วพูด 
 
 
 
                  ( แค่นี้ก่อนนะ  ป๊อปรักแก้วนะ ดูแลตัวเองด้วย   )  แก้วป๊อปก็วางสายไป 
 
 
 
 
                  " ป๊อป !! ป๊อป !! " แก้วตกใจ กลัวป๊อปจะคิดสั้น จะเปลี่ยนชุดกกลัวไม่ทัน เลยวิ่งออกจากห้องไปทั้งชุดนอน  
 
 
 
 
                   "  จะไปไหน  " โทโมะที่เพิ่งจะกลับมาที่คอนโด เดินสวนกับแก้วที่ลานจอดรถ  ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ ก็แกล้งถามแก้วไปงั้นๆแหละ 
 
 
 
                   "  ไปธุระ " แก้วพูดจบก็รีบขึ้นรถขับออกไปทันที 
 
 
 
                  "  อย่าเพิ่งขับรถคว่ำตายสะก่อนหละ  ชั้ลยังมีอะไรให้เธอต้องทำอีกเยอะเลย " โทโมะมองแก้วที่ขับรถออกไปด้วยความสะใจ 
 
 
 
 
 
                              บ้านพักป๊อปที่ต่างจังหวัด  แก้วใช้เวลาขับรถาไม่ถึง 1 ชั่วโมง ด้วยความชำนาญในเรื่องรถอยู่แล้ว แก้วจึงขับรถเร็วกว่าคนปกติมาก  ทันทีที่ถึงบ้านพัก แก้วรีบวิ่งไปเคาะประตูบ้าน 
 
 
 
 
                 "  ป๊อป !!  ป๊อป !!!  ได้ยินแก้วหรือเปล่า  ออกมาหาแก้วก่อน  ป๊อป !!! " แก้วเคาะอยู่นาน  สุดท้ายป๊อปก็ออกมาเปิดประตู 
 
 
 
 
                 "  แก้วว  "  ทันทีที่ป๊อปเห็นหน้าแก้ว  เขาก็คว้าร่างบางไปกอดอย่างเร็ว  แก้วกอดตอบ
 
 
 
                " แต่ทุกอย่างมันกำลังจะพัง  เราจะไม่เหลืออะไรเลย ทุกอย่างมันแย่ไปหมด ตั้งแต่พ่อกับแม่จากเราไป  ตั้งแต่เกิดเรื่องบ้าๆนั้น  " ป๊อปพูด 
 
 
 
               "  ไม่เอานะ ไมพูดถึงเรื่องอดีตอีกแล้วนะป๊อป  เราต้องอยู่กับปัจจุบัน เราต้องเข้มแข็ง ป๊อปต้องสู้ต่อไปนะ   "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                "  ถ้าไอเขื่อนมันอยู่ด้วยก็คงจะดี  "  ป๊อปพูด 
 
 
 
 
                 " ก็ป๊อปบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าอีกไม่นานพี่เขื่อนจะกลับมา  "  แก้วพูด ป๊อปพยักหน้า
 
 
 
 
                 "   แก้ว  ช่วยดูแลบริษัทแทนป๊อปหน่อยได้  ป๊อปต้องอยู่ดูโรงแรมที่นี่  "  ป๊อปจำต้องให้แก้วช่วย 
 
 
 
 
                  "  ได้สิ  ป๊อปไม่ต้องเปนห่วงนะ แก้วจะดูแลให้  "  แก้วพูด แล้วยิ้มให้กำลังใจ
 
 
 
 
                  " แต่แก้วต้องกลับไปอยู่บ้านนะ จะได้มีคนดูแล แก้วจะได้ไม่เป็นอันตราย   "  ป๊อปผละกอดออก แล้วมองแก้วอย่างเป็นห่วงและรู้สึกผิดที่ตัวเองไม่สามารถอยู่ดูแลน้องได้ 
 
 
 
 
                   " ป๊อปไม่ต้องเป็นห่วงนะ แก้วอยู่ได้ แก้วจะอยู่ที่คอนโดไม่กลับบ้าน  แล้วไม่ต้องส่งใครมาดูแลด้วย แก้วอยู่คนเดียวไม่เป็นเป้าสายตา จะปลอดภัยกล้า  "  แก้วพูด   ป๊อปนิ่งคิด 
 
 
 
 
                   "  แต่ต้องสัญญาก่อนนะ ว่าต้องดูแลตัวเองดีๆ ห้ามให้ใครมาทำร้ายเด็ดขาด " ป๊อปพูด  แก้วยิ้มขำ พยักหน้ารับคำ 
 
 
 
                   "  ขอโทษนะ ที่ดูแลแก้วไม่ได้  "  ป๊อปพูดเสียงเศร้า
 
 
 
 
                    "  อย่าพูดแบบนั้นสิ  ป๊อปดูแลแก้วดีมาตลอดนะ แล้วตอนนี้แก้วก็โตแล้ว  แก้วดูแลตัวเองได้  ป๊อปไม่ต้องเป็นห่วงนะ  ไม่มีอันตรายแล้ว ไม่มีใครมาทำร้ายเราแล้ว  " แก้วพูด  แก้วเองคิดว่าป๊อประแวงไป  เพราะเหตุการณ์ในอดีตมันยังฝังใจอยู่  แต่จริงๆ เหตุการณ์ร้ายๆมันยังมีอยู่จนถึงปัจจุบัน  หากแต่ป๊อปไม่อยากจะบอกแก้ว  เพราะตอนนี้เขาเองก็จับทางใครไม่ถูก ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร  
 
 
 
 
                  " เป็นน้องป๊อป ป๊อปก็ต้องเป็นห่วงอยู่ดีนั้นแหละ "  ป๊อปพูด แววตาเป็นห่วงแก้วและรู้สึกผิดกับแก้วอย่างเห็นได้ชัด