ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                    

 

 

 

                           เที่ยงคืนสิบห้านาที  แก้วนอนหลับสนิทอยู่ภายในห้องนอน  แต่เหมือนจะมีเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากทางระเบียงห้อง มันดังอย่างต่อเนื่อง ดังขึ้นเรื่อยๆ จนแก้วต้องลุกออกไปหา  ด้วยความที่เป็นคนผ่านอดีตเรื่องสงครามมาเยอะ แก้วก็ไม่วายใจรีบคว้า ปืนพาเดินออกไปเป็นเพื่อน   

 

 

 

                           ร่างเล็กย่องไปเรื่อยๆไปหยุดอยู่หลังม่าน  ก่อนจะค่อยๆใช้นิวแกวกม่านบางเล็กน้อย พอให้มองเห็นริมระเบียง แล้วเธอก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นแผนหลังกว้างของหนุ่มปรีศนา ที่ด่อมๆมองๆ ก้มๆเงยๆอยู่ที่ระเบียงห้องของเธอ  แก้วหยุดมองอยู่นอน แต่ก็ไม่เห็นใบหน้าของหนุ่มคนนั้น  เธอจึงเปิดประตูออกไป พร้อมกับเล็งปืนไปที่เขา

 

 

 

 

                 "   เขามาทำอะไรที่นี่  "   เสียงหวานขู่ชายหนุ่มคนนั้น 

 

 

 

 

                   "  เห้ย !  เอาปืนออกมาทำบ้าอะไรเนี่ย  "  แล้วชายคนนั้นก็เป็นคู่อริของเธอนี่เอง  

 

 

 

                   " แล้วนายเข้ามาในห้องชั้ลทำไม  ออกไป ! "  แล้วยังเล็งปืนไปที่โทโมะ 

 

 

 

 

                    " ชั้ลมาตากผ้า แล้วทำมือถือตกลงมาทางนี้  แต่หาไม่เจอ  ขอความกรุณาด้วยวางปืนแล้วเข้าไปเปิดไฟหน่อยได้มั้ยค่ะ " โทโมะประชดประชัน   

 

 

 

 

                    "  ชั้ล  ไม่    ไป  "  แก้วเองก็ไม่วายที่จะเอาคืน 

 

 

 

 

                    "  งั้นขอโทษนะ ที่เสียมารยาท  แต่มันจำเป็น  " โทโมะเดินเบียนร่างบางเข้าไปในห้องอย่างวิสาสะ แก้วรีบเดินตามเข้าไปติดๆ  เขาเดินไปเปิดสวิตไฟ แล้วเดินออกมาหาของต่อ 

 

 

 

 

                     " ไม่คิดว่าตัวเองงจะเสียมารยาทไปหน่อยหรอ  เดินเข้าห้องคนอื่นเค้าแบบนี่เนี่ย " แก้วโวยวาย  โทโมะไม่สนใจ หาของต่อ 

 

 

 

 

                      "  นี่ชั้ลพูดกับคนหรือ พูดกับผีเนี่ย  " เมื่อเห็นท่าทีของโทโมะที่ดูไม่สนใจเธอเลย แก้วก็ชิ่งเข้าห้อง ปิดประตู ล็อคกร  นอน และไม่ลืมที่จะปิดไฟแกล้งโทโมะ 

 

 

 

                          

                               ก๊อก ๆๆๆๆๆ    โทโมะยืนเคาะประตูอยู่นอกระเบียง

 

 

 

 

                     "  เปิดไฟให้หน่อยสิ ชัั้ลยังหาของไม่เจอเลย  "  โทโมะโวยวายอยู่นาน  แต่แก้วก็ไม่ยอมเปิดประตูให้ จนเขาต้องปีนกลับห้องตัวเอง 

 

 

 

 

                               คอนโดของทั้งคู่ห้องติดกัน ระเบียงติดกัน แต่ระเบียงของโทโมะ จะสูงกว่าระเบียงห้องแก้วเล็กน้อย แต่ก็ให้รั่วเดียวกันในการคั่นเขตของห้อง 

 

 

 

 

 

                            เช้าของวันใหม่   เมื่อแก้วรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก็รีบเดินไปดูนอกระเบียงห้อง เมื่อไม่เห็นโทโมะ ก็รีบเปิดประตูออกไป แล้วมองหาของของโทโมะ เธอมองหาอยู่นาน แต่ก็ไม่เจอ 

 

 

 

                       ตึ๊ง   ตึ๊ง   ตึ๊ง   เหมือนเสียงโทรโสัพท์ ดังอยู่ไม่ไกลจากที่แก้วยืนอยู่ แก้วเดินตามหาเสียง จนเจอโทรศัพท์เครื่องหนึ่งที่ตกอยู่ที่กระถางต้นไม้ริมระเบียงห้องของเธอ  เสียงโทรศัพท์ยังดังต่อเนื่อง 

 

 

 

 

                   "  ฟาง  "  แก้วจ้องมองชื่อที่ขึ้นอยู่บนจอโทรศัพท์ และจ้องมองรูปภาพของปลายสายที่โชว์อยู่  

 

 

 

 

                    "  เหมือนเคยเห็นที่ไหน  "  แก้วคิดยังไงก็คิดไม่ออก  เธอเลยกดรับสายด้วยความสงสัย 

 

 

 

                    ( ถึงแล้วนะ มารับหน่อย ) พูดแค่สั้นๆ แล้วเธอก็ตัดสายไป  แก้วจะพูด แต่ก็ไม่ทัน 

 

 

 

                              ควับ !  โทโมะที่จะออกมาหาโทรศัพท์ รีบคว้าโทรศัพท์ไปทันที

 

 

 

 

                 " ขะขอโทษนะ  คือ โทรศัพท์นายมีสายเข้า  แล้ว..." แก้วพยามอธิบาย แต่โทโมะไม่สนใจ เอาแต่กดโทรศัพท์ เมื่อเข้าเห็นว่าเป็นเบอร์ของฟางที่โทรเข้ามา โทโมะก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าโกรธทันที

 

 

 

 

                   "  ไม่มีใครสอนหรือไง ว่าอย่ายุ่งกับโทรศัพท์ของคนอื่น มันเสียมารยาท  " ด่าจบก็เดินเข้าห้องไปอย่างหัวเสีย 

 

 

 

 

                    "  อ้าว  "  แก้วยื่นหน้าเหวอ  งุนงงกับอารมณ์ของโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

                    "  ป๊อป คุยงานอยู่หรือเปล่า "  แก้วยังคงสงสัยเรื่องฟาง เลยโทรไปหาป๊อป 

 

 

 

 

                     (  มีอะไรหรือเปล่า  )  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    " คือ แก้วเหมือนเคยเห็นผู้หญิงคนนึงมาก่อน แต่แก้วจำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน เค้าชื่อฟาง  เพื่อนของป๊อปหรือเปล่า  " แก้วหน้าซีเรียสมาก 

 

 

 

                    (  ก็ไม่นะ ป๊อปไม่เคยมีเพื่อนชื่อฟาง ) ป๊อปพยามนึง แต่ก็นึงไม่ออก 

 

 

 

                      "  แต่แก้วเคยเห็นจริงๆนะ  แต่นึงไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน "  แก้วพูด 

 

 

 

                    ( เอาน๊า ยังมันเหอะ  แล้วนั้นเป็นไงบ้าง นอนหลับสบายดีรึเปล่า )  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                      "  ก็สบายดีนะ ดีกว่าอยู่บ้าน ไม่มีป๊อป ไม่มีเขื่อน แก้วเหงา " แก้วพูด 

 

 

 

                   (  เอาน๊าา ทนหน่อยแล้วกัน อีก 1 วันก็กลับแล้ว )   ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                      " รีบๆกลับละกัน  ดูแลตัวเองด้วยนะ " แก้วพูด 

 

 

 

                    (  เออนี่  ช่วงบ่ายมีประชุมที่บริษัท ป๊อปไปไม่ได้ แก้วไปแทนป๊อปหน่อยนะ ) ป๊อปพูด

 

 

 

 

                      " อื้มๆ "  แล้วแก้วก็วางสายไป แต่เธอก็ยังคิดถึงเรื่องของฟางอยู่

 

 

 

 

 

                              สนามบิน ฟางยืนรอโทโมะอยู่ที่สนามบิน ไม่นาน โทโมะก็มา

 

 

 

 

                    "  กว่าจะมาได้นะ " ฟางบ่น  โทโมะรับกระเป๋ามาถือให้ 

 

 

 

                     " รู้มั้ย เมื่อกี้ใครรับโทรศัพท์ " โทโมะมองฟาง ฟางส่ายหน้าไปมา

 

 

 

                    "  แก้ว  "

 

 

 

                     " แก้ว    แก้วน้องเขื่อนนะหรอ " ฟางอึ้งไป 

 

 

 

                   " ใช่  ฟางพูดอะไรไปบ้างหละ " โทโมะกลุ้มใจ

 

 

 

 

                    "  ก็ไม่ได้พูดอะไรนะ แค่บอกว่าถึงแล้ว ให้มารับ แล้วก็วางสาย " ฟางพูด 

 

 

 

                    "  ดีแล้วหละ   จะได้ทำอะไรได้สะดวกๆ  อยุ่ที่นี่ อย่าลืมนะ ว่าเราไม่ได้เป็นพี่น้องกัน เราเป็นแค่คนรู้จักกัน " โทโมะมองฟางอย่างบังคับ

 

 

 

 

                   " รู้แล้วน๊า  แต่เราจะทำแบบนั้นจริงๆหรอโมะ  มันไม่ดูใจร้ายไปหน่อยหรอ " ฟางหน้าเครียด  โทโมะสายตาชิงชัง

 

 

 

 

                    " กับสิ่งที่พวกมันทำไว้กับเรา มันก็สมควรแล้วหละ   ไปกันเถอะ เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง "  โทโมะตัดบท รีบเดินหนีทันที  ฟางเดินตามไป 

 

 

 

 

 

                           คอนโดฟาง  โทโมะวางกระเป๋า แล้วเดินสำรวจห้องจนทั่ว 

 

 

 

 

                   "  ชอบมั้ย  " โทโมะพูด พลางมองห้องไปรอบๆ 

 

 

 

                   " ชอบ  สวยดี อากาศก็ดี  "  ฟางพูด  ทั้งคู่ไม่ได้อยู่ที่เดียวกัน  

 

 

 

                    "  งั้นไปก่อนนะ ต้องเข้าไปที่บริษัท "  โทโมะพูด  ฟางพยักหน้า โทโมะเดินออกจากห้องไป   ฟางเปิดประเป๋าจัดของเข้าตู้  เธอหยิบรูปถ่ายขึ้นมาวางบนโต๊ะเขียนหนังสือ 

 

 

 

 

                   "  เธออยู่ที่ไหนนะ น้องสาวของพี่  " ฟางลูบรูปภาพที่มีด้วยกัน 3 คน คือตัวเธอเอง โทโมะ แล้วก็เฟย์ น้องสาวของเธอ ก่อนจะตัดใจวางรูปภาพลง แล้วไปจัดของต่อ 

 

 

 

 

 

                           บริษัท KKT  แก้วนั่งยังตำแหน่งประธานบริษัท โดยมีกรรมการผู้ถือหุ้นนั่งอยู่จนครบ เหลือเพียงเกาอี้ตัวเดียวที่ว่างอยู่ 

 

 

 

 

                   " เชิญได้เลยคะ " แก้วพูด 

 

 

 

                   " ไม่คิดจะรอผมเลยหรอครับ  " ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ด้วยเสียงที่คุ้นเคย ทำให้แก้วต้องหันไปมอง 

 

 

 

 

                    "  นายมาทำอะไรที่นี่ " เธออึ้งไป ก่อนจะซักโทโมะ  โทโมะทำเหมือนไม่เห็นแก้ว แล้วเดินมานั่งเก้าอี้ข้างแก้ว ที่ว่างอยู่ 

 

 

 

 

                   "  ที่ผมเชิญทุกคนมาประชุมในวันนี้ ผมอยากแจงให้ทราบว่า ผมได้ขายหุ้น 30 %ของผมใหกับคุณโทโมะเรียบร้อยแล้วครับ " ทุกคนพยักหน้า  มีเพียแก้วที่ช็อคจนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

 

 

 

 

                    "  ส่วนผมเอง ก็ได้ขายหุ้น 5 % ให้กับคุณโทโมะ แล้วครับ " กรรมการคนหนึ่งพูดขึ้นอีก 

 

 

 

                    " ผมก็ขายหุ้น 5 % ของผมให้กับคุณโทโมะแล้วครับ "  กรรมการคนหนึ่งพูด  แก้วยังชอคอยู่

 

 

 

                    "  ก็เท่ากับว่าตอนนี้  ผมชื่อหุ้นที่บริษัท KKT ถึง 40 % " โทโมะหันมาพูดกับแก้วอย่างจงใจ

 

 

 

 

                    "  มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมทุกคนถึงได้ขายหุ้นให้กับเค้าง่ายขนาดนี้  " แก้วแปลกใจ เพราะกรรมการที่ขายหุ้นล้วนแล้วแต่เป็นคนเก่าคนแก่ของบริษัท และง่ายต่อการควบคุม ส่วนโทโมะ เป็นคนแปลกหน้าที่เธอเพิ่งจะเคยเห็นมาไม่กี่ครั้ง แล้วจำไมอยู่ๆถึงได้มามีหุ้นในบริษัทของเธอ  บริษัทที่พ่อกับแม่เธอเริ่มต่อตั้งขึ้นมา 

 

 

 

 

                    "  ผมลานะครับ สวัสดีครับคุณหนู  " กรรมการทุกคนถยอยเดินออกจากห้องไป  แก้วมองตามไปจนลับตา ก่อนจะหันมามองโทโมะ 

 

 

 

 

                     "  ชั้ลขอซื้อหุ้นคืน ทั้งหมด " แก้วพูด เธออย่างจริงจังและต้องการจริงๆ ผิดกับโทโมะ ที่นั่งไขว้ห้างมองแก้วอย่างพอใจ ที่เห็นแก้วเป็นเดือดเป็นร้อน 

 

 

 

 

                     "  ชั้ล ไม่ ขาย " โทโมะพูดชัดทุกคน

 

 

 

 

                      " แต่ชั้ลจะเอา  " แก้วทุบโต๊ะ ลุกขึ้นยืนอย่างโมโห โทโมะยิ้มพอใจ ลุกขึ้นยืนประชันกับแก้ว 

 

 

 

 

                     " แต่  ผม  ไม่  ขาย  " พูดจบก็เดินออกไป  แก้วหัวเสียรีบโทรหาป๊อป 

 

 

 

 

                     "  ป๊อป กลับมาด่วนเลยนะ ที่บริษัทมีเรื่อง  "  แก้วโทรหาป๊อปไม่ได้ เพราะป๊อปปิดเครื่อง เธอได้แต่ฝากข้อความเสียงไว้  

 

 

 

 

             

 

                   

                      "  ชั้ลขอร้องนะ ช่วยขายหุ้นคืนเถอะ  ชั้ลไม่อยากให้บิษัทมีปัญหา "  แก้วเดินตามโทโมะมาที่ลานจอดรถ 

 

              

 

 

                      "  คุณก็ถือหุ้น 60 % อยู่แล้วนิ จะไปกลัวอะไร ผมก็แค่ 40% เอง " โทโมะพูด  

 

 

 

                      " แต่ชั้ลไม่ไว้ใจนาย นายแปลกเกินไป  " แก้วพูดไปตามสัญชาตญาณ  เธอรู้สึกไม่ดีต่อโทโมะ โดยที่หาเหตุผลไม่ได้

 

 

 

 

                     "  แล้วชั้ลแปลกยังไง " โทโมะมองแก้ว เขาเริ่มแกล้งเธออีกครั้ง โดยการยื่นหน้าหล่ๆของเขาเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนแก้วต้องถอยห่าง 

 

 

 

 

                      " ชั้ลขอแค่ 20 % ก็ได้ " แก้วต่อรอง  โทโมะทำเป็นคิด 

 

 

 

 

                     "  อยากได้หรอ " เขาทำหน้าจริงจัง จนแก้วคิดว่าเขาจริงจัง 

 

 

 

                     "  อื้ม  "  แก้วยิ้มอย่างมีความหวัง 

 

 

 

 

                      " ชั้ลมีข้อแม้ " โทโมะพูด สายตาเขามีเลศนัยบางอย่าง  

 

 

 

 

                      " บอกมาสิ "  ด้วยความที่รักบริษัทจนไม่อาจเสียมันไปได้ เธอจึงยอมทำทุกอย่างเพื่ให้ได้กลับคืนมา 

 

 

 

 

                      "  ด้วยมาดูแล ชั้ลสัก 1 เดือนสิ  แล้วชั้ลจะคืนให้ " โทโมะพูด  แก้วนิ่งไป 

 

 

 

                     "  ดูแล ?   ดูแลยังไง  "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                     "  ก็ดูแลทุกเรื่องนั้นแหละ  เรื่องเที่ยว  เรื่องกิน เรื่องสุขภาพ เรื่องทำความสะอาดบ้าน  ทุกอย่าง " โทโมะพูด 

 

 

 

                      "  ให้ชั้ลไปเป็นคนรับใช้นายเนี่ยนะ "  แก้วพูด เธอดูฝืนๆ ไม่อยากทำ 

 

 

 

                     " ก็แล้วแต่นะ จะให้พี่ชายของเธอมาจัดการก็ได้นะ  ให้มันปวดหัวตายไปเลย ทั้งเรื่องรีสอร์ทที่ต่างจังหวัดก็ยังทำไม่เสร็จ   ทั้งเรื่องโรงแรมก็ยังไม่ถึงไหน  หึ !  นี่ถ้ามันรู้ว่าหุ้นหายไปถึง 40 %  ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้างเนอะ " โทโมะพูด แล้วจะเดินขึ้นรถ 

 

 

 

 

                    "  อย่าบอกเรื่องนี้ให้พี่ชั้ลรู้ได้มั้ย  "  แก้วเองก็รู้ว่าป๊อปเหนื่อยจริงๆ เธอเลยยอมเพื่อแบ่งเบาภาระของป๊อป 

 

 

 

                    "  ตกลงสิ ว่าจะมาดูแลชั้ล  " โทโมะยื่นคำขาด 

 

 

 

                   " อื้ม   ตกลง  " แก้วก้มหน้ารับกรรม

 

 

 

                     "  พอมีปัญหา ก็หายปากเก่งเลยนะ  " โทโมะแซว

 

 

 

                     "  ชั้ลยังปากเก่งเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน  " แก้วเงยหน้า มองโทโมะอย่างโอหังทันที 

 

 

 

                    "  ก็ดี  เก่งให้ตลอดแล้วกัน   แล้วก็ขึ้นมาได้แล้ว  ชั้ลจะไปกินข้าว  " โทโมะออกคำสั่งทันที  แก้วหน้าหงิก เดินขึ้นไปบนรถ ตำแหน่งคนขับ   โทโมะมองแก้ว ที่ทำตามคำสั่งตนเองอย่างพอใจ   ก่อนจะยิ้มใส่แก้วที่ขับรถอยู่อย่างสะใจ