ไฟในดวงใจ

 
 
 
 
                   ต่างประเทศ 
 
 
 
 
                    ฟางตะเกียกตะกายรีบลุกขึ้นจากที่นอน แล้ววิ่งเขาห้องน้ำอย่างเร็ว เธอเปิดประตูวิ่งตรงไปที่อ่างน้ำ ก่อนจะอ้วกออกมา 
 
 
 
 
 
                    " อั๊วว  อั๊วววว  อั๊ววววว " เสียงของฟางมันดังลั่นออกมาข้างนอก แม่และลินดาหันมองหน้ากันด้วยความสงสัย 
 
 
 
 
 
                    " พี่ฟางเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะคะแม่ใหญ่ " ลินดาพูด ก่อนจะมองตรงไปที่ห้องของฟาง 
 
 
 
 
 
                    " ใช่ กินอะไรก็ไม่ค่อยได้ เหม็นไปหมด อาการไม่ค่อยจะดีเลยนะ " แม่ขมวดคิ้ว ก่อนจะมองไปที่ห้องฟาง
 
 
 
 
 
                    " นี่ถ้าพี่ฟางแต่งงานแล้ว  ลินดาคงจะคิดว่าพี่ฟางแพ้ท้องอยู่แน่ๆเลยคะแมใหญ่ " ลินดาพูด ผู้เป็นแม่ฉุนคิด ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องของฟาง 
 
 
 
 
 
                    ฟางอ้วกจนหมแรง ฟุบนั่งลงข้างประตูห้องน้ำ 
 
 
 
 
 
 
                    " ฟางเป็นอะไรไปลูก ดูไม่ค่อยดีเลยนะ แม่ว่าไปหาหมอดีกว่ามั้ย " แม่นั่งยองๆลงข้างๆฟาง 
 
 
 
 
 
 
                    " ไม่คะ ไม่ไป ฟางไม่ไปหาหมอ " ดวงตาหวานเหลือกหลากเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง จนผูเป็นแม่ผิดสังเกต
 
 
 
 
 
                    " แม่ฟางอาการไม่ดีเลยนะ กินอะไรก็ไม่ได้ อ้วกตลอดเลยเนี่ย ยังกันคนแพ้ท้อง " แม่แกล้งพูดไปเพราะต้องการจะจับผิดฟาง  
 
 
 
 
 
                    ท้อง ???  ฟางหน้าถอดสีทันทีที่ได้ยินคำพูดของแม่ 
 
 
 
 
 
 
                    " ฟางไม่ได้ท้องนะแม่ ฟางไม่ได้ท้องฟางแค่เป็นโรคกระเพาะเฉยๆ " ฟางพูดอย่างลุกลี้ลุกลน
 
 
 
 
 
                    " งั้นก็ไปเอายามากินซะ จะได้หายไวๆ " แม่พูดต่อ 
 
 
 
 
 
                    " ได้คะ เดี๋ยวฟางจะไปซื้อยามากินนะคะ " ฟางยินรับคำทันที 
 
 
 
 
 
                    " งั้นก็ไปเลย แม่มีตรวจพอดี " แม่จับมือฟาง ก่อนจะลุกขึ้นยืน ฟางรั้งไว้ไม่ยอมไป
 
 
 
 
 
                    " แม่คะ ตอนนี้ฟางยังไงไม่ได้นะ คือ คือฟางปวดหัว นะคะ อยากจะนอนพักก่อนน " ฟางรีบหาข้ออ้างทันที 
 
 
 
 
 
                    " อื้ม ก็ได้ งั้นแม่ไปก่อนนะ แล้วเจอกันลูก " แล้วอยู่ๆ แม่ก็ทำหน้านิ่งๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
 
 
                    " เฝ้าไว้ให้ดี อย่าให้พี่ฟางหนีไปไหน " ผู้เป็นแม่เดินมากระซิบกับลินดา ก่อนจะจ้ำเท้าออกจากห้องอย่างไว 
 
 
 
 
 
 
                    " แม่ใหญ่ แม่ใหญ่คะ " ลินดามองแม่ใหญ่ที่เดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่งงจัด ก่อนจะหันกลับไปมองหองของฟางที่ยังคงปิดสนิท เมื่อแม่ใหญ่เดินออกมา 
 
 
 
 
 
 
 
                    เกือบ 2 ชั่วโมง แม่ใหญ่ก็กลับมา พร้อมกับคุณหมอ 
 
 
 
 
 
 
                    " พี่ฟางหละ " แม่ใหญ่ทักขึ้นทันทีที่เข้ามาในห้อง ลินดาชี้ไปที่ห้องของฟาง แม่ใหญ่ก็เดินนำหน้าคุณหมอเข้าไปในห้องทันที
 
 
 
 
 
                    " แม่กลับมาแล้วหรอคะ " ฟางงัยเงียตื่นขึ้นมา เธอพยามลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องที่เปิดออก พร้อมกับเสียงของคนที่เดินเข้ามา
 
 
 
 
 
                    " หมอ  ! " เธออุทานเสียงหลงเมื่อเห็นถึงคนที่ยืนอยู่ตรงข้างกับแม่ของเธอ ฟางจะลุกหนี 
 
 
 
 
 
                    " หยุดเดี๋ยวนี่  แล้วนอนลงที่เดิม ! " แม่ออกคำสั่ง ฟางหยุดนิ่ง ก่อนจะกลับมานอนที่เดิม  เธอถามใจเข้าออกถี่มาก จนมันทำให้ผู้เป็นแม่รู้สึกเหมือนฟางกำลังปิดบังอะไรเธออยู่
 
 
 
 
 
                    " ตรวจได้เลยคะ คุณหมอ " แม่พูด หมอพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปที่เตียงของฟาง เธอสะดุ้งเล็กน้อย แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น  น้ำตาเธอค่อยๆไหนออกมา 
 
 
 
 
                    หมอให้เวลาตรวจอยู่เกือบสิบนาที ก็เก็บเครื่องมือเข้ากระเป๋า 
 
 
 
 
 
 
                    " ลูกดิฉันเป็นอะไรคะ " เธอถามด้วยความเป็นห่วงระคนสงสัย
 
 
 
 
 
 
                    " ยินดีด้วยนะครับ คุณกำลังจะมีหลาน ^^ " หมอยิ้มแสดงความดีใจ 
 
 
 
 
 
                    แม่ช็อค ตาค้าง ก่อนจะหันไปมองหน้าฟาง ที่ยังเบือนหน้าหนีเธออยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
                    " หมอแนะนำให้ไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลนะครับ " หมอพูด แม่พยักหน้า 
 
 
 
 
 
 
                    แม่เดินลงมาส่งหมอที่ลานจอดรถ เธอแทบจะล้มทั้งยืนที่รู้ว่าลูกสาวตัวเองท้อง หลังจากที่หมอขึ้นรถไป แม่ก็พาร่างที่ไร้สติกลับขึ้นมาบนห้อง ก่อนจะเข้าไปคุยกับฟาง 
 
 
 
 
 
 
                    " กับใครลูก " เธอเดินเข้าไปนั่งบนเตียงแล้วจับมือลูกสาวที่ซุกหน้าร้องไห้อย่างหนัก 
 
 
 
 
                    " แม่คะ ฟางไม่ยากพูดถึงเค้าอีกแล้ว " ฟางพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
                    " แม่ต้องรู้ว่าเค้าเป็นใคร ลูกต้องบอกแม่นะฟาง " เธอพูดอย่างใจเย็น 
 
 
 
 
 
                    " ฟางไม่อยากยุ่งกับเค้าอีกแล้ว แม่อย่าถามฟางเรื่องนี้อีกได้มั้ย "  
 
 
 
 
 
                    " งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่จะไปหาคำตอบจากพี่โทโมะเอง " แม่พูดจบ จะลุกออกจากเตียง ฟางตกใจรีบลุกขึ้นมารั้งแม่เอาไว้ 
 
 
 
 
 
 
                    " แม่คะ ฮึก ฮึก ฟางขอร้องหละนะอย่าไปยุ่งกับเค้าอีกเลยนะ ฮืออ ฮืออ ฮือออ "  ฟางพูดทั้งน้ำตา เธอกอดรั้งแม่เอาไว้เพื่อขอความเห็นใจ
 
 
 
 
 
 
                    " ฟางยังเห็นแม่เป็นแม่อยู่หรือเปล่า ฟางเข้าใจความรู้สึกของแม่บ้างมั้ย ที่ลูกตัวเองท้องไม่มีพ่อแบบนี้  ฟางไม่คิดว่าแม่จะเสียใจบ้างหรอที่เห็นฟางในสภาพแบบนี้ " แม่น้ำตาไหล
 
 
 
 
 
 
                    " ฟางอยู่ได้นะแม่  แค่มีแม่ฟางก็อยู่ได้แล้ว ฟางไม่ได้ต้องการเค้าเลย " ฟางพูด 
 
 
 
 
 
                    " แล้วถามหลานของแม่หรือเปล่า ว่าเค้าต้องการพ่อมั้ย " แม่หันมาหาฟาง  ฟางเงียบไป 
 
 
 
 
 
                    " มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ทีผู้หญิงจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้นะลูก " แม่พูด 
 
 
 
 
 
 
                    " แต่ฟาง.... " ฟางจะพูด 
 
 
 
 
 
 
                    " ฟางรักเค้าหรือเปล่าลูก " แม่ถามจริงจัง ฟางรีบหลบตา ไม่กล้าตอบ ผู้เป็นแม่ก็รู้ทันทีว่าเธอคิดยังไงกับผู้ชายคนนั้น 
 
 
 
 
 
                    " เค้าเกลียดฟาง ฟางทนอยู่กับคนที่เกลียดฟางไม่ได้หรอกคะแม่ " ฟางพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
                    " เค้าที่ว่า นั้นใคร " แม่ถามต่อ 
 
 
 
 
 
 
                    " ..... " ฟางไม่ตอบ 
 
 
 
 
 
                    " สรุป คือ ฟางจะไม่บอกแม่ใช่มั้ย " แม่พูด ฟางนิ่งไป เอาแต่ร้องไห้ 
 
 
 
 
 
                    " โอเค งั้นแม่จะไปถามจากโทโมะเอง "  แม่พูด แล้วลุกจะเดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
 
 
                     " เค้าเป็นน้องชายของพี่เขื่อน ! " สุดท้ายฟางก็หลุดพูดออกมา  เธอรู้ดีว่าหากแม่เธอไปหาโทโมะ ทุกอย่างมันคงจะวุ่นวายไปมากกว่านี่แน่นนอน 
 
 
 
 
 
 
                    " ป๊อปหรอ " เธออึ้งไป ก่อนจะหันมาถามฟางเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
                    " แม่รู้จักพี่ป๊อปด้วยหรอ " ฟางเองก็อึ้งไปไม่ต่างกัน แม่รีบเดินเข้ามานั่งข้างๆฟาง
 
 
 
 
 
 
                    " มันเกิดอะไรขึ้นฟาง  เล่าให้แม่ฟังทั้งหมดเลยนะ " แม่ทั้งตกใจทั้งกลัว 
 
 
 
 
                    ฟางเล่าทุกอย่างให้แม่ฟังทั้งหมด ทั้งเรื่องที่ตนกับโทโมะหนีแม่ไปและให้ลินดามาดูแล ทั้งเรื่องที่ตนและโทโมะเปลี่ยนชื่อ ทั้งเรื่องที่ตนไปหลอกป๊อปและเรื่องที่โทโมะไปทำร้ายแก้ว เล่าจนหมดแม้กระทั้งตอนที่เธอรู้ความจริงและพยายามง้อป๊อป แต่มีเรื่องเดียวที่เธอไม่เล่าคือเรื่องที่ป๊อปทำร้ายเธอในวันนั้น 
 
 
 
 
 
 
                    " โธ่ว ฟางง  แม่บอกกี่ครั้ง ทำไมลูกถึงไม่ฟังแม่บ้างเลย " แม่น้ำตาไหลพราก เธอรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี และพยยามเล่าทุกอย่างให้ทั้งคู่ฟัง แต่ก็เหมือนจะไร้ประโยชน์เมื่อทั้งคู่ไม่ฟังอะไรเลย
 
 
 
 
 
                    " หนูผิดไปแล้ว หนูเลยต้องมาชดใช้กรรมอยู่แบบนี้ไงคะ " ฟางพูด 
 
 
 
 
 
 
                    " แล้วป๊อปเค้ารู้แล้วยังว่าหนูท้อง " แม่สงสารฟางจับใจ
 
 
 
 
 
                    " หนูไม่อยากบอกเค้าคะ หนูไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเค้าอีกแล้ว หนูทำให้ชีวิตเค้าวุ่วายมามากพอแล้วคะ " ฟางพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
 
                    " แต่แม่ไม่อยากให้ฟางทุกข์ทรมานแบบนี้นะ " แม่พูด 
 
 
 
 
 
 
                     " หนูรักเค้า แต่เค้าเกลียดหนู ถ้าเราอยู่ด้วยกัน หนูคงจะแย่กว่ากาารที่หนูต้องอยู่คนเดียว " ฟางพูด แม่นิ่งคิด 
 
 
 
 
 
                    " แล้วหนูจะเอายังไงต่อไปหละฟาง " 
 
 
 
 
 
                    " หนูจะอยู่กับแม่กับลูกที่นี่ และจะไม่กลับไปที่นั่นอีกคะ " ฟางพูดเสียงหนักแน่น 
 
 
 
 
 
 
                    " หนูจะอยู่ได้จริงๆหรอ " แม่สงสารฟาง 
 
 
 
 
 
                    " คะ หนูอยู่ได้ " ฟางพูดอย่างมั่นใจ แม่พยักหน้าอย่างหนักใจ 
 
 
 
 
 
                    " แล้วเฟย์กับโทโมะ เมื่อไหร่จะกลับมาหาแม่ " แม่ถาม
 
 
 
 
 
                    " คงอีกไม่นานหรอกคะ เฟย์เค้ามีความสุขกับพี่เขื่อน ส่วนพี่โทโมะ เค้าก็รักแก้วมาก เค้าคงจะทำทุกอย่างให้แก้วให้อภัยเค้า " ฟางพูด 
 
 
 
 
 
                    " แล้วถ้าป๊อปเค้ารักฟาง ฟางจะ... " แม่ยังพูดไม่จบ 
 
 
 
 
 
                    " เค้าไม่ได้รักฟางคะ เค้า เกลียด ฟาง " ฟางพูดชัดทุกคำ แม่ถอดหายใจ มองหน้าฟางด้วยความหนักใจ