ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                    ความเหงา ความอ้างว้าง ความว้าวุ่น มันกำลังเดินทางเข้าสู่หัวใจของใครบางคนอย่างช้าๆโดยไม่ทันตั้งตัว  

 

 

 

 

                    ในเวลาที่คนอื่นกำลังมีความสุข หากแต่มีเพียงหนุ่มคนหนึ่งที่จอดรถอยู่ริมทะเล และนั่งอยู่ในรถมองดูทะเลอยู่เพียงลำพังจนเขาเผลอหหลับไป

 

 

 

 

 

                    '  ทำไมพี่ถึงทำกับฟางได้ขนาดนี้  ' เสียงร้ำไห้ของหญิงคนรักที่เอ่ยถามเขาอย่างแ่วเบา เมื่อเธอถูกลงทัณฑ์จากเขาในตอนนั้น 

 

 

 

 

                    '   ก็ให้มันสาสมกับสิ่งที่เธอปละพี่ชายของเธอทำไว้กับครอบครัวชั้ลไง ' เขาตอบอย่างไม่แยแสกับความรู้สึกของเธอ ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่นอนหันหลังเปลือยกายในผ้าห่มผืนเดียวกับเขา 

 

 

 

 

                    ' แล้วมันสาสมกับความต้องการของพี่แล้วยัง ' เธอพูดกับเขาเสียงแผ่ว เหมือนคนหมดแรง

 

 

 

 

 

                    '  .... ' เขาไม่ตอบคำถามใดๆ ได้แต่นอนมองเธอนิ่งๆอยู่อย่างนั้น 

 

 

 

 

                    บทสนทนาจบลงไปชั่วขณะ ป๊อปจึงลุกจากเตียงไปสวมเสื้อผ้าในห้องน้ำ แล้วเดินออกมา  เขาได้โยนเศษเหรียญใส่ร่างของเธอ แล้วกำลังจะเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

                    ' ถ้ามันสาสมแล้วกับความสะใจของพี่ ฟางขอร้อง พี่อย่ายุ่งกับพี่โทโมะอีกนะ อย่าทำอะไรเค้าอีก แล้วฟางสัญญาว่าฟางจะไม่มาวุ่นวายกับชีวิตพี่อีกต่อไป ' เธอขยับร่างขึ้นมานั่ง ก่อนจะมองตรงไปยังผู้ชายคนนั้นที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

                    เขาไม่ตอบอะไร แต่กลับเดินออกไป โดยไม่คิดจะหันออกมา  เสียงร้องไห้คร่ำครวญของเธอ มันดังออกมาจากในห้อง จนทำให้ป๊อปหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตู  ความรู้สึกผิดมันแล่นเข้าสู่หัวใจเขาอย่างรวดเร็ว มือหยาบของเขาเอื้อมไปจับลูกบิดประตู หากแต่ความแค้นของเขา มันกลับดึงมือของเขากลับมา และบอกให้เขาเดินจากเธอไปในตอนนั้น....

 

 

 

 

 

                    " ฟางงงง " เขาเปรยเรียกชื่อเธอเบาๆ ก่อนจะตื่นขึ้นมา ร่างสูงภายในรถ ถนหายใจยาว ก่อนจะขับรถกลับบ้าน 

 

 

 

 

 

 

                    บ้านเขื่อน ป๊ออป แก้ว  

 

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อนว่าลูกจะชอบเสื้อที่เฟย์ซื้อให้มั้ย " อีกหนึ่งคู่รัก ที่เพิ่งจะรู้ข่าวดีเมื่อช่วงบ่ายของวันนี้ ว่าตัวเองตั้งท้องได้ 2 เดือน ด้วยความเห่อของทั้งคู่ จึงพากันไปซื้อเสื้อผ้าให้แก่ลูกน้อยทันที 

 

 

 

 

 

                    " ลูกจะชอบได้ยังไง ก็ลูกเป็นผู้ชายยย " เขื่อนที่ใฝ่ฝันอยากจะมีลูกชาย จึงเลือกซื้อแต่ชุดสีฟ้ามาให้ลูก เขาเถียงใส่เฟย์ ก่อนจะหยิบชุดที่ตัวเองเลือกขึ้นมาดู 

 

 

 

 

 

                    " ก็เฟย์อยากได้ลูกสาวหนิ ถ้าได้ลูกสาวนะ คงจะน่ารักเหมือนเฟย์แน่เลย " เฟย์พูด ก่อนจะนึกจิตนาการหน้าตาของลูกตัวเอง

 

 

 

 

 

                    "ต้องเหมือนพี่ด้วยซิ พี่เป็นพ่อเค้านะ " เขื่อนทำหน้าง้องอลใส่

 

 

 

 

 

                    " ก็เหมือนกันทั้งคู่นั่นแหละ " เฟย์พูด 

 

 

 

 

 

 

                    " เฟย์ นี่ก็ค่ำแลวนะ เฟย์ต้องทานข้าวได้แล้วนะ หมอบอกแล้วว่าเฟย์ต้องทานอาหารให้ตรงเวลาๆ แล้วก็ต้องทานเยอะๆด้วย ลูกจะได้แข็งแรง " เขื่อนดูลุกลี้ลุกลน รีบไปจัดอาหารมาให้เฟย์  เขาเตรียมทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย ภายในเวลา 10นาที ก่อนจะพาเฟย์เดินมานั่งที่โต๊ะ 

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อน นี่เฟย์ท้องนะคะ ไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย " เฟย์แซว  ตั้งแต่เขื่อนรู้ว่าเฟย์ท้อง เขาก็คอยเดินประคองตลอดเวลาจนเฟย์รู้สึกวาตัวเอง ใกล้จะเป็นง่อยเข้าไปทุกที

 

 

 

 

 

                    " หื้มมม  ก็เค้าห่วงของเค้านิน๊าาาา " เขื่อนเขิล เฟย์เองก็เขิล แต่ก็รู้สึกดีไม่น้อยที่เขื่อนดูแลไม่ห่าง 

 

 

 

 

 

 

                    "นี่ ผัก กินเยอะๆ นี่ปลากินเยอะๆ นี่ไก่ กินด้วย นี่... " เขื่อนตักอาหารใส่จานเฟย์จนเกือบจะล้นจาน 

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อนพอก่อน เฟย์กินไม่ทันแล้วนะ " เฟย์ก็กินเอากินเอาจนจะจุกอยู่แล้ว 

 

 

 

 

 

                    " อ้าวหรอ " เขื่อนจ้องมองจานเฟย์ ก็เลยหยุดตักกับข้าว ขืนตักต่อไป มีหวังตกลนลงบนโต๊ะแน่นอน 

 

 

 

 

 

 

                    ภาพของทั้งคู่ที่ดูหวานฉ่ำจนน่าอิจฉา มันทำให้อีกกคนที่แอบมองอยู่ห่างๆ ถึงกับยิ้มออกมาให้กับความ่ารักของคนทั้งคู่ ผิดกับแววตาของเขาที่มันดูเศร้าหมองกว่าเดิม เขาดูทั้งคู่อยู่นาน ก่อนจะปรีกตัวเดินออกมาจากมุมตรงนั้น แล้วเลี่ยงขึ้นห้องตัวเองไป

 

 

 

 

 

 

                    ณ บ้านไม่หลังเล็กๆ สีขาวๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอ ตื่นได้แล้วเค้าหิววว "  ร่างบางที่นั่งมองอีกคนที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้าเธอ สะกิดเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็ไม่แม้แต่จะขยับตัวเลย

 

 

 

 

 

                    " เธอคร้าบบบบ  ตื่นได้แล้วววว " เธอกระซิบเรียกที่ข้างหูของเขาอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

                    " เค้าเหนื่อย เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลย  นอนต่ออีกหน่อยนะครับ " เขาลุกทั้งๆที่หลับตามารวบเอวเธอไปนอนกอด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่นอนแล้วว เค้าหิว จะไปกินข้าวว " แก้วตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น แต่โทโมะกับรัดเอวเธอไว้แน่นกว่าเดิม 

 

 

 

 

 

                    " อึดจังเลยนะ เพิ่งจะนอนไปสองชั่วโมงเอง " เขากระซิบข้างหูของหญิงสาว เล่นเอาเธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว 

 

 

 

 

 

                    " ทะลึ่ง " เธอนิ่งไปทันที ก่อนจะตีเขาไม่ยั้ง

 

 

 

 

 

                    " คนอะไร น่ารักชะมัด " เอาพูดกับเธอเบาๆ ก่อนจะหอมแก้มเธอไปหนึ่งฟอด 

 

 

 

 

 

 

                    " ทำมาเป็นปากหวาน เดี๋ยวเถอะ " แก้วพูด ก่อนจะเหล่ตามองโทโมะอย่างหมั่นไส้

 

 

 

 

 

                    " นี่ อย่ามาหลีตามองแบบนี้นะ มันน่าาาา...." โทโมะหมั่นเคี้ยว 

 

 

 

 

 

                    " ตื่นแล้วก็ลุกเลย ไปทำกับข้าวให้เค้ากิน " แก้วผละโทโมะออก แล้วดึงมือโทโมะให้ลุกขึ้น

 

 

 

 

 

                    " ไม่มีแรงเลยอะ " เขาทิ้งน้ำหนักตัว ไม่ยอมลุก แก้วดึงเท่าไหร่ ก็ดึงไม่ขึ้น 

 

 

 

 

 

                    " อย่าดื้ออออ ลุกขึ้นมา " จนเธอต้องยืนบนเตียง แล้วออกแรงดึงเขาให้ลุกขึ้น 

 

 

 

 

 

 

                    " จูบก่อน เดี๋ยวลุกเลยย " โทโมะออกแรงดึงแก้ว จนเธอเซลงมานอนทาบอกเขาอยู่ 

 

 

 

 

 

                    " จูบทุกทีก็ยาวทุกทีอะ " นั่นสิ เมื่อกี่ก็บอกให้จูบแล้วจะลุก สุดท้ายเป็นไงหละ ยาวไปจนเกือบเที่ยงเลยเนี่ย 

 

 

 

 

 

 

                    " 555555  ก็บอกให้จูบ ไม่ใช่ให้เล่นลิ้น เธออยากทำนอกคำสั่งทำไมหละ "  นี่ก็ยั่วเหลือเกิน 

 

 

 

 

 

                    " ทำอะไรก็ผิดไปหมดอะ จุ๊ฟเบาๆ ก็หาว่าไม่รัก จุ๊ฟเร็วๆก็หาว่ารักเกลียด พอจูบนานเข้าหน่อย ก็หาว่ายั่ว  ตกลงจะให้จูบยังไง " แก้วงอล 

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวสอนให้ มาาา "แล้วเขาก็ลุกมาคร่อมร่างของเธอ ก่อนจะให้นิ้วดันคางของเธอเล็กน้อย แล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แก้วหลับตาพริ้ม โทโมะบรรจงจูบเธอช้าๆ จุีฟเบาๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะเม้มปากของเธอเบาๆเป็นการเย้าหยอก และสอดลิ้นเข้าไปในโพร่งปากหวาน ลิ้นหนาตลัดไล่ลิ้นหญิงสาวอย่างยั่วยวน จนเธอเคลิบเคลิ้มตาม

 

 

 

 

                    " อื้อออ " เสียงหวานครางในลำคอเบาๆ ก่อนที่มือเรียวจะโอบรัดต้นคอของเขา

 

 

 

 

 

                    " ใครกันแน่ที่ทำให้เรื่องมันยาวอะ " เขาถอนจูบออก เพราะกลัวว่าเรื่องจะยาวไปกว่านี้อีก 

 

 

 

                    " ก็เธออะหาเรื่อง " แก้วเบือนหน้าหนีด้วยความเขิลอาย 

 

 

 

 

                    " 55555 " โทโมะขำแก้ว ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง 

 

 

 

 

 

                    " ไปๆ ไปกินข้าวได้ละ " เขายิ้มหรุ่มกริ่ม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แก้วเขิลจนหน้าแดง ไม่กล้าเดินตามเขาออกไป 

 

 

 

 

 

                    " ทะลึ่ง จริงๆไอบ้าหนิ " แก้วมองแผ่นหลังกว้างที่เดินออกจากห้องไป