ไฟในดวงใจ

 
 
 
 
                    บ้านพักริมชายหาดแห่งหนึ่ง ในทางใต้ของประเทศ 
 
 
 
                    บ้านที่เป็นเพียงบ้านไม้หลังเล็กๆสีขาว ยกพื้น มีสวนหย่อมรอบบ้าน มีต้นไม้ใหญ่เพียงไม่กี่ต้น ให้พอร่มรื่น บ้านที่มีห้องนอนเพียงห้องเดียว แต่มันพิเศษก็ตรงที่คนในห้องสามารถมองน้ำทะเลได้อย่างชัดเจนจนลิบตา 
 
 
 
 
                    " วันนี้ออกทะเลหรอครับ " หญิงสาวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปถามเขาก่อนจะยิ้มกวนๆใส่เขา 
 
 
 
 
 
                    " กวนละๆ เดี๋ยวจะโดนจูบนะ " เขาขยี้ผมของเธออย่างหมั่นไส้ ก่อนจะรัดกอดเธอแน่นขึ้น 
 
 
 
 
 
                    " นายคิดยังไง ถึงได้ออกเรือไปหาชั้ลแบบนั้น " เธอเปลี่ยนสู่โหมดจริงจังทันที เมื่ออยากรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเขา
 
 
 
 
 
 
                    " เพราะรู้สึกว่าแก้วยังอยู่กับเค้าไง เลยออกไปหา ถึงแก้วจะไม่อยู่แล้ว ขอแค่ได้เจอร่างของแก้วก็ยังดี " เขาสวมกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม เมื่อนึกถึงความรู้สึกโหยหาในตอนนั้น 
 
 
 
 
 
                    " แล้วถ้าสมมุตว่าเค้าตายไปแล้วในตอนนั้น เธอจะทำยังไง " เธอเงยหน้ามองเขา เพื่อรอฝังคำตอบ 
 
 
 
 
 
                    " คงจะตรอมใจตายหละมั้ง จะให้อยู่โดยไม่มีเธอ เค้าอยู่ไม่ได้หรอก " โทโมะจ้องตาแก้วอย่างหวานซึ่ง ก่อนจะเปรยคำนั้นออกมา 
 
 
 
 
 
                    "ขี้โม้รึปล่าวน๊าา "  แก้วเขิล
 
 
 
 
 
                    " ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอต้องเสียใจมาตลอด " ความรู้สึกผิดที่ทำกับเธอมันคงจะติดอยู่ในใจเขาไปจนตาย
 
 
 
 
 
                    " ไม่เป็นไรหรอก ก็ที่รักของเค้าไม่รู้นี่น๊าา " แก้วพลิกตัวหันหน้าให้กับโทโมะ ก่อนจะโอบหน้าของเขาไว้ด้วยสองมือเล็กๆของเธอ 
 
 
 
 
 
                    " ไม่คิดเลย ว่าชีวิตนี้จะได้กลับมาอยู่กับเธอแบบนี้อีก " ตาเขาเริ่มแดงๆเหมือนจะร้องไห้ แก้วเองก็ไม่ต่างกัน
 
 
 
 
 
                    " เค้าก็เหมือนกัน "  ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ด้วยความรัก ความต้องการ และความโหยหามันทำให้ใบหน้าของทั้งคู่จูนเข้าหากันโดยอัตโนมัติ 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลจะรักเธอหมดหัวใจ ชั้ลจะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด " เขาโอบหน้าของเธอด้วยสองมือของเขา ก่อนจะบรรจงจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอ่อนโยน และหญิงสาวเองก็เปิดปากรับลิ้นของเขาด้วยความเต็มใจ 
 
 
 
 
                    บทเพลงรักครั้งนี้มันบรรเลงด้วยความรักของคนทั้งคู่ มันสร้างความสุขให้ทั้งคู่อยางมหาศาลโดยไม่รู้ลืม 
 
 
 
 
 
 
 
                    ทางด้านของป๊อป ที่เพิ่งจะปริตัวออกมาจากห้องของตัวเอง เขารีบเดินมาหาแก้วที่ห้อง แต่กลับต้องชะงักนิ่ง เมื่อในห้อง ไม่มีแก้วอยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
                    " แก้วหายไปไหน ?  แก้ว !!!! แก้ววววววว !!!! " เขาตะโกนเรียกหาแก้วจนทั้งทั่วบ้าน  เขื่อนที่นั่งโอบเฟยืดูทีวีอยู่ชั้นล่างยิ้มมุมปากอย่างสะใจ 
 
 
 
 
 
 
                    ไม่ถึง 2 นาที เจ้าน้องชายตัวแสบก็หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขื่อน เขื่อนเงยมองหน้าของอีกคนที่พร้อมจะจู่โจมเข้าทำร้ายเขาในทันทีนันได้เลย
 
 
 
 
 
                    " ไง อดข้าวอดน้ำ 2 วัน รู้สึกยังไงบ้างวะ " เขื่อนกวนโทสะ 
 
 
 
 
 
 
                    " แก้วหายไปไหน " ป๊อปไม่สนในคำพูดของเขื่อน เขามาเพ่อถามหาน้องสาวของเขาเท่านั้น 
 
 
 
 
 
                    " ไปแล้ว " เขื่อนเชิดหน้าตอบอย่างสะใจ 
 
 
 
 
 
                    " นี่พี่ช่วยแก้วใช่มั้ย !" ป๊อปเรื่อยขึ้นเสียงใส่เขื่อน 
 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่ได้ช่วย " เขื่อนตอบนิ่งๆ แล้วนั่งดูทีวีต่อ เขื่อนทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผิดกับเฟย์ที่นั่งเกร็งกลัวป๊อปจนตัวสั่น
 
 
 
 
 
                    " ถ้าไม่ใช่พี่แล้วใคร ??? " ป๊อปตะคอกจนคอขึ้นเอ็น 
 
 
 
 
 
                    " มึงหน้าจะเดาได้นะป๊อป ว่าใคร มา ช่วย " เขื่อนพูดชัดทุกคำ 
 
 
 
 
 
                    " ไอโทโมะ ! แล้วมันพาแก้วไปไว้ที่ไหน " ป๊อปถามด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง 
 
 
 
 
 
                    " ไปในที่ที่มึงตามหามันไม่เจอไง " เขื่อนพูด เพราะเขาเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน ถ้าคิดจะหนี ก็ต้องหนีไปให้ไกลและลับที่สุด 
 
 
 
 
 
                    " พี่จะต้องเสียใจ ที่ปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ " พูดจบป๊อปก็หยิบกุญแจรถแล้วเดินออกไปทันที 
 
 
 
 
 
 
 
                    เขาขับรถออกมาจากบ้าน ก่อนจะหยุดตรงปากทาง แล้วกดโทรศัพท์หาใครสักคน 
 
 
 
 
 
                    " ปิดเครื่องหนีชั้ลหรอ อยากจะลองดีกับชั้ลใช่มั้ย ! " ดวงตาเขาโกรธกร้าว จนน่ากลัว ป๊อปเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่เบาะข้างคนขับ ก่อนจะออกรถไปด้วยความเร็ว 
 
 
 
 
 
 
                    บ้านฟาง  ป๊อปจอดรถตรงหน้าบ้านก่อนจะเดินลุยแหวกกลุ่มลูกน้องโทโมะจนเข้าไปหาฟางในบ้านได้ 
 
 
 
 
 
 
                     " คุณหนูไม่อยู่แล้วครับ " ลูกน้องรีบตามมาบอกป๊อป หากแต่ป๊อปไม่เชื่อ และคิดว่ามันเป็นเพียงแค่คำโกหก เขาเลยลุยๆ ขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ก่อนจะเปิดประตูทุกห้องจนครบ 
 
 
 
 
 
                    และก็ไม่เจอเธอ 
 
 
 
 
 
 
                    " ฟางไปไหน ! " เขาตะโกนถามลูกน้องโทโมะที่ยืนอยู่ตรงหน้า
 
 
 
 
 
                    " ไปหานายหญิงที่ต่างประเทศครับ " ลูกน้องก้มหน้าพูด 
 
 
 
 
 
 
                    ตึก ตัก ตึก ตัก เหมือนใจมันเต้นหาลง ใจมันหายวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม หน้าที่เหี้ยมเกรียมเมื่อครู่กับทอดสี เป็นใบหน้าที่ซีดเผือด มองดูเหมือนเขานิ่งและอึ้งไป เมื่อรู้ว่าคนที่เขามาหา ไม่อยู่แล้ว 
 
 
 
 
 
                    " ตั้งแต่เมื่อไหร่ " เขาถามเสียงแผ่ว โดนไม่ได้มองหน้าคนตรงหน้า 
 
 
 
 
 
                    " เมื่อสองวันที่แล้วครับ " เขาตอบในขณะที่ยังก้มหน้าอยู่ 
 
 
 
 
 
                    ป๊อปนิ่งไป แล้วเดินตัวลอยออกจากบ้านมาอย่างช้าๆ 
 
 
 
 
                    เขารู้สึกเหมือนตัวของเขามันช้า ไม่รู้สึก ไม่รับรู้อะไรเลย 
 
 
 
 
 
 
                    " ... " มันไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเขา  ป๊อปเดินขึ้นรถและขับออกไปอย่างไร้ทิศทาง 
 
 
 
 
 
 
 
                    ฟางเองก็มีสภาพไม่ต่างไปจากป๊อป แม้ว่าเธอจะไม่เจอหน้าเขาแล้วก็ตาม แต่ใจเธอเองยังคงเจ็บปวด และคิดถึงเขาตลอด จนผู้เป็นแม่จ้องมองเธออย่างสงสัย
 
 
 
 
 
                    " หนูเป็นอะไรไปลูก มีอะไรหรือเปล่า " หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาใกล้ๆฟาง ก่อนจะลูบผมเธอด้วยความเป็นห่วง 
 
 
 
 
 
                    " ฟาง.... ฟางไม่เป็นไรคะแม่ " เธอนิ่งไป ก่อนจะตอบคำถามแม่และฝืนยิ้มออกมา เพื่อให้ผู้เป็นแม่สบายใจ 
 
 
 
 
 
                    " แล้วเมื่อไหร่ ไอตัวดีมันจะกลับมาหาแม่สักที " แม่ถามถึงลูกชายหัวดื้อของเธอ 
 
 
 
 
 
                    " อีกไม่นานหรอกคะ ^^ " ฟางยิ้มบางๆ 
 
 
 
 
 
                    " พี่ฟาง รู้จักแก้ว เพื่อนลินดาป่าวคะ " ลินดาถาม 
 
 
 
 
 
                    " อื้ม ทำไมหรอ " ฟางสะอึกไป ก่อนจะปั้นหน้าให้เป็นปกติ 
 
 
 
 
 
                    " ลินดาอ่านเมลล์แก้ว แล้วไม่เข้าใจคะพี่ฟาง เหมือนแก้วพยามจะบอกลินดา ว่ามีปัญหากับพี่โท.. " ลินดายังพูดไม่จบ ฟางก็ตัดบทเสียก่อน 
 
 
 
 
 
                    " ไม่มีอะไรนิจ๊ะ พี่เห็นเค้าก็ปดติดี " ฟางไม่อยากให้แม่เครียด 
 
 
 
 
 
                    " หรอคะ แต่ลิน... " ลินดาจะพูดต่อ แต่ฟางดักไว้ก่อน 
 
 
 
 
 
 
                    " ลินดาจร๊ พาแม่ไปนอนได้แล้วนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว " ฟางพูด 
 
 
 
 
 
                    " ก็ได้คะ " ลินดาหน้าจ๋อย ก่อนจะประคองแม่เข้าไปนอน แต่แม่ยังหันกลับมามองฟางด้วยความสงสัย 
 
 
 
 
 
 
                    ในห้อง เมื่อลินดาประคองปม่ขึ้นบนเตียง
 
 
 
 
 
 
 
                    " ติดต่อโทโมะให้แม่หน่อยนะลินดา " เธอกล่าวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
 
 
 
 
 
                    " ได้คะแม่ใหญ่ " ลินดาพยักหน้ารับคำ 
 
 
 
 
 
                    " ขอบใจมากนะ แล้วก็ไปนอนได้แล้ว เป็นเด็ก นอนดึกๆมันไม่ดีนะลูก " เธอจูบหน้าผากลินดา ก่อนจะกอดเธอด้วยความรัก