ไฟในดวงใจ

 

 

 

                    ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก 

 

 

 

 

                    เขื่อนยังจัดการเรื่องของแก้วไม่ได้ เฟย์ก็ดันโทรมาบอกว่าโทโมะหนีออกจากโรงพยาบาลไปซะอีก 

 

 

 

 

 

                    " เฟย์ลอกโทรหาที่บ้านดูนะ ว่ามันกลับไปที่นั่นหรือเปล่า " เขื่อนร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูก ไหนจะเรื่องแก้ว ไหนจะเรื่องป๊อป นี่ยังมีเรื่องโทโมะเข้ามาอีก 

 

 

 

 

 

                    ( ไม่อยู่คะ พี่โทโมะ ไม่ได้อยู่ที่นั่น ) เฟย์พูดอย่างร้อนใจ 

 

 

 

 

 

                    " โอเคๆ งั้นเฟย์กลับไปรอโทโมะที่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไป " เขื่อนพูด แล้ววิ่งออกจากบ้านไปทันที 

 

 

 

 

 

 

                    ในขณะที่ทุกคนกำลังชุลมุลวุ่นวายกับการหาตัวโทโมะ ป๊อปก็ได้แต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องโดยมีเหล้าเป็นสหาย ที่อยู่เคียงข้างกายเขาตลอดทั้งคืน 

 

 

 

 

 

                    " เพราะมันทำกับชั้ล กับ แก้ว มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ " ป๊อปพูดไม่ค่อยเป็นคำ เพราะฤทธิ์น้ำเมา 

 

 

 

 

 

 

                    อีกมุมหนึ่งของบ้าน ชายในชุดดำคนหนึ่งกำลังแอบลักลอบเข้ามาในบ้านของแก้ว ด้วยความชำนาญทางที่เขาแอบมาดูทางหนีทีไร่ไว้ตั้งแต่ตอนกลางวัน เขาจึงรู้ว่ามุมไหนขอบ้านที่มีคนเฝ้าเยอะ และมุมไหนของบ้านที่มีคนเฝ้าน้อย และเขาได้แอบเข้ามาทางที่แก้วเคยใช้หนีออกจากบ้านบ่อยๆ

 

 

 

 

 

                    ชายชุดเข้าเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ได้จนสำเร็จ และด้วยความที่เจ้าของบ้านรักในความเป็นส่วนตัว จึงไม่มีลูกน้องคนไหนที่กล้าเข้ามาป่วนเปี่ยนภายในบ้านได้แม้แต่คนเดียว ซึ่งมันทำให้การขึ้นไปบนชั้นลองของบ้านสะดวกมากยิ่งขึ้น

 

 

 

                    เขาเดินขึ้นไปอย่างระวังตัว และเปิดประตูห้องทีละห้อง จนมาเจอประตูบานหนึ่งที่ถูกล็อคไว้จากข้างนอก เขาจึงตัดสินใจใช้ปืนเก็บเสียงยิงประตูทันที ก่อนจะเปิดเข้าไปอย่างเงียบๆ

 

 

 

 

                    และด้วยความมืดมิด มันทำให้หญิงสาวคนหนึ่งที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงไม่เห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นใครกันแน่

 

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อน พี่เขื่อน " ซึ่งเธอก็นึกว่าเป็นพ่ชายของเธอ ร่างบางโผล่เข้ากอดชายคนนั้นไว้แน่น จนเขาแทบจะหายใจไม่ออก ด้วยความคิดถึงมีมันมีมหาศาลมันทำให้เขาเองก็กอดเธอตอบแน่นกว่าเป็นเท่าตัว 

 

 

 

 

 

 

                    ปัก ! ปัก ! เธอทุบตีแผ่นหลังกว้างเบาๆ เพื่อให้เขาคลายกอดเธอออก

 

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อน แก้วหายใจไม่ออก " ทันทีที่ได้ยิน เขาก็รีบคลายกอดออกทันที ก่อนจะจ้องมองหน้าสวยที่มองมาที่เขาเช่นกัน 

 

 

 

 

                    ชายชุดดำบรรจูงจูบหน้าผากหญิงตรงหน้าด้วยความอ่อนโยนก่อนจะรวบร่างของเธอกลับเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อนเป็นอะไรเนี่ย " เธอเองก็กอดตอบเขา แต่ก็ยังไม่เขาใจในสิ่ที่เขาปฏิบัติต่อเธอ 

 

 

 

 

 

 

                    "... " เขาไม่ตอบอะไร แต่กลับขวาข้อมือของเธอมากุมไว้ ก่อนจะดึงเธอลงจากเตียงให้เดินตามเขาไป 

 

 

 

 

 

                    ทั้งคู่ค่อยๆย่องออกมานอกห้อง คนหนึ่งมองขวา คนหนึ่งมองซ้าย เมื่อเห็นว่าทางสะดวก  เลยรีบลงบันได 

 

 

 

 

 

 

                    " นี่ถึงกลับต้องคุมหน้าคุมตากันเลยหรอคะ " เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นคลุมไอโม่งดำจนเหลือให้เห็นแค่ดวงตา เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าแล้วพาเธอเดินออกจากบ้านหลังใหญ่ไปอย่างระวัง

 

 

 

 

 

 

                    " นี่พี่เขื่อนรู้ได้ยังไง ว่าตรงนี้เป็นทางออก " เธอชะงักนิดนึง เมื่อมาหยุดอยู่ที่ทางลับ ที่มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้คนเดียว  ชายคนนั้นไม่ตอบ แต่กลับพลักเธอให้ออกจากประตูไป ก่อนที่เขาจะตามออกมาติดๆ 

 

 

 

 

 

                    " แก้วนึกว่าแก้วจะรู้คนเดียว ..." เธอเก้อเขิล เมื่อคิดว่าตัวเองเก่ง หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูด ทันทีที่หลุดออกมาจากบริเวณบ้านของแก้ว ชายคนนั้นกลับดึงเธอเข้าไปกอดอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " ฮึก ... " เมื่อเสียงอะไรบางอย่างมันดังออกมาจากคนตัวสูง ร่างบางที่ยังึคงอยู่ในกอดของเขา ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย 

 

 

 

 

 

                    " ใครทำอะไรพี่เขื่อนคะ " เธอกอดปลอบชายคนนั้นอย่างอ่อนโยน 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลนึกว่าชั้ลจะไม่ได้เจอเธอแล้วซะอีก " เขาคลายกอดออก ก่อนจะถอดไอโม่งดำออกแสดงใบหน้าให้คนตรงหน้าเห็น 

 

 

 

 

 

 

                    O_O แก้วช็อค นิ่งไป 

 

 

 

 

 

                    " นายมาได้ยังไง " แก้วยังมองโทโมะตาค้าง ไม่คิดว่าเขาจะบ้าบิ่นขนาดที่มาช่วยเธอถึงที่นี่ได้ 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมทำกับชั้ลแบบนี้ ไม่สงสารชั้ลบางหรือไง " เขาน้ำตาเอ่อ มองหน้าเธอด้วยความเจ็บปวด 

 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เคยคิดด้วยซ้ำ ว่านายจะตามหาชั้ล ชั้ลคิดว่านายน่าจะดีใจซะอีก ที่ชั้ล... " เธอยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

 

 

                    " อื้ออ " ก็โดนเขารวบไปจูบ

 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลรักเธอมาก และชั้ลอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ ชั้ลขอโทษสำหรับทุกอย่าง ให้อภัยชั้ลได้มั้ยแก้ว " เขาถอนจูบออก ก่อนจะประคองใบหน้าสวยด้วยสองมือของเขา น้ำตาลูกผูชายไหนออกมาอีกครั้ง เมื่อเขาได้สารภาพความในใจจากใจที่แท้จริงของเขาให้เธอฟัง

 

 

 

 

 

                    " มันอาจจะเป็นคำหลอกลวงของนายอีกก็ได้ " เธอเองก็มีน้ำตาไม่ต่างจากเขา เหตุการณ์ร้ายๆมันยังคงฝังใจ จนเธอไม่อาจลืม 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลยอบรับ ว่าชั้ลมาที่นี่เพื่อแก้แค้นครอบครัวของเธอ ชั้ลพยายามทำให้เธอรักและหวังจะทำลายเธอ แต่ชั้ลก็ดันพลาดท่ารักเธอซะเอง โดยที่ชั้ลไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ มารู้อีกที ก็ตอนที่เธอจากชั้ลไป และชั้ลคิดว่าเธออาจจะไม่กลับมาหาชั้ลอีกแล้ว " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " นายอาจจะแค่รู้สึกผิด ที่นายทำร้ายชั้ล นายอาจจะไม่ได้รักชั้ลจริงๆก็ได้ นายลองคิดดูให้ดีๆนะ โทโมะ " แก้วพูด 

 

 

 

 

 

                    " 3 อาทิตย์ที่ผ่านมา มันยังทำให้เธอดูไม่ออกอีกหรอ ว่าชั้ลรักเธอ ชั้ลขาดเธอไม่ได้  แก้ว "  โทโมะหมดหนทางแล้ว ที่จะทำให้เธอเชื่อในสิ่งที่เขาพูด 

 

 

 

 

 

                    " แต่ชั้ล.. " แก้วยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไร ชั้ลมาหาเธอ เพื่อจะมาขอโทษกับสิ่งที่ชั้ลทำกับเธอ และอยากจะบอกในสิ่งที่ชั้ลไม่เคยคิดจะบอกกับใครมาก่อน ชั้ลรักเธอนะ แล้วจะรักตลอดไป " เขาจำใจรับกรรม หากเธอไม่รักเขาอีกต่อไปแล้ว เขาก็จะยอมออกไปจากชีวิตของเธอ 

 

 

 

 

 

                    โทโมะหันหลังจะก้าวเดินจากไป แต่ก็อดใจไม่ไหว หันกลับมาหาเธอก่นจะคว้าร่างบางเข้าไปกอดอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

                    " ขอกอดหน่อยนะ " เขากอดเธออยู่นาน ก่อนจะคลายกอดออก แล้วจูบหน้าผากลาเธอเป็นครั้งสุดท้าย 

 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลรักเธอ " โทโมะพูดเสียงแผ่ว น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังให้แก้ว 

 

 

 

 

 

                    " แล้วนายจะไปไหน " แก้วถาม

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลก็เฝ้าแอบมองเธออยู่แถวนี้แหละ ไม่ไปไหนหรอก " โทโมะหันหลังพูด 

 

 

 

 

 

                    " หรอ " แก้วพูด โทโมะนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร แต่กลับเดินหน้าต่อไปโดยไม่หันกลับมา 

 

 

 

 

 

                    แก้วเองก็ทนกับความต้องการของหัวใจตัวเองไม่ไหว เธอเดินตามโทโมะไปก่อนจะเอามือของตัวเองไปประสานกับมือของโทโมะ 

 

 

 

 

                    โทโมะหยุดกึก ชะงัก นิ่ง ก่อนจะหันมามองหน้าแก้ว 

 

 

 

 

 

                    " ไหนๆก็ช่วยชั้ลออกมาแล้ว รับผิดชอบชีวิตชั้ลด้วยสิ " เธอยิ้มเขิล ก่อนจะพูดกับเขา 

 

 

 

 

                    ด้วยความดีใจ โทโมะรวบร่างบางมากอดไว้แน่น ก่อนจะอุ้นร่างเธอหมุนรอบตัวเอง

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากนะ ขอบคุณที่ให้โอกาสชั้ลอีกครั้ง ขอบคุณจริงๆ " เขาประคองหน้าเธอด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ลูบผมเธอด้วยความดีใจ โทโมะน้ำตาปริ่มๆ ใบหน้าหล่อยิ้มทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

                    " อย่าทำให้ชั้ลร้องไห้อีกนะ " แก้วทำหน้างอลๆ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลสัญญา  ... ชั้ลจะทำให้เธอรู้ว่ามีชั้ลเป็นสามีมันดีแค่ไหน ชั้ลสัญญาว่าชั้ลจะทำให้ดีที่สุด ให้เธอมีความสุขที่สุด " เขาพูดรัวๆจนแทบไม่ได้หายใจ 

 

 

 

 

                    " อื้มมม  ไปได้แล้วเถอะ เดี๋ยวป๊อปก็ออกมาเห็นกันพอดี " แก้วเขิลจนหน้าแดง เธอจูงมือโทโมะ ให้เดินออกห่างจากรั่วบ้านของเธอไปไกลๆ

 

 

 

 

 

 

                    บ้านโทโมะ  เฟย์ เขื่อน ยังโทรติดต่อหาโทโมะไม่ได้ ลูกน้องของโทโมะ ก็ตามตัวโทโมะ ไม่เจอ จนทำให้ทั้งคู่เริ่มจิตตก 

 

 

 

 

 

                    " นี่มันรู้แล้วยังว่าแก้วยังไม่ตาย " เขื่อนกลัวว่าโทโมะ จะกลับไปหาแก้วในทะเลอีก 

 

 

 

 

                    " พีเขื่อน เฟย์ลืมบอกไปเลย ว่าพี่โทโมะรู้แล้วว่าแก้วยังไม่ตาย " เฟย์หน้าเสีย

 

 

 

 

 

 

                    " หึ ! งั้นไม่ต้องไปหามันที่ไหนหรอก มันคงจะไปหาแก้วที่บ้านพี่นั่นแหละ " เขื่อนพูดอย่างมั่นใจ 

 

 

 

 

 

                    " งั้นก็แย่นะสิคะ ถ้าพี่ป๊อปรู้ พี่โทโมะต้องตายแน่ๆเลย " เฟย์ตกใจ เขื่อนหน้าเสียไปทันที

 

 

 

 

 

                    "งั้นไปที่บ้านเลย " เขื่อน เฟย์ รีบวิ่งออกไปหาโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

                    บ้านเขื่อน ทันทีที่มาถึงบ้าน เขื่อนรีบวิ่งไปที่ห้องของแก้ว โดยมีเฟย์ วิ่งตามมาติดๆ 

 

 

 

 

                    " ทุกอย่าง ชัดเจนน " เขื่อนหันมายิ้มกับเฟย์ 

 

 

 

                    " เราจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้หรอคะ "เฟย์เริกคิ้วถามเขื่อน เขื่อนยักคิ้ว

 

 

 

 

                    " ที่นี่ก็ดูไอป๊อปมันทรมานบ้าง  แล้วกัน อยากจะดื้อดีนัก " เขื่อนพูด เฟย์ยิ้มแห้งๆ