ไฟในดวงใจ
เขียนโดย 
กลางสายฝน
วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.
แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
43)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
บ้านพักริมชายหาดแห่งหนึ่ง ในทางใต้ของประเทศ
บ้านที่เป็นเพียงบ้านไม้หลังเล็กๆสีขาว ยกพื้น มีสวนหย่อมรอบบ้าน มีต้นไม้ใหญ่เพียงไม่กี่ต้น ให้พอร่มรื่น บ้านที่มีห้องนอนเพียงห้องเดียว แต่มันพิเศษก็ตรงที่คนในห้องสามารถมองน้ำทะเลได้อย่างชัดเจนจนลิบตา
" วันนี้ออกทะเลหรอครับ " หญิงสาวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปถามเขาก่อนจะยิ้มกวนๆใส่เขา
" กวนละๆ เดี๋ยวจะโดนจูบนะ " เขาขยี้ผมของเธออย่างหมั่นไส้ ก่อนจะรัดกอดเธอแน่นขึ้น
" นายคิดยังไง ถึงได้ออกเรือไปหาชั้ลแบบนั้น " เธอเปลี่ยนสู่โหมดจริงจังทันที เมื่ออยากรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเขา
" เพราะรู้สึกว่าแก้วยังอยู่กับเค้าไง เลยออกไปหา ถึงแก้วจะไม่อยู่แล้ว ขอแค่ได้เจอร่างของแก้วก็ยังดี " เขาสวมกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม เมื่อนึกถึงความรู้สึกโหยหาในตอนนั้น
" แล้วถ้าสมมุตว่าเค้าตายไปแล้วในตอนนั้น เธอจะทำยังไง " เธอเงยหน้ามองเขา เพื่อรอฝังคำตอบ
" คงจะตรอมใจตายหละมั้ง จะให้อยู่โดยไม่มีเธอ เค้าอยู่ไม่ได้หรอก " โทโมะจ้องตาแก้วอย่างหวานซึ่ง ก่อนจะเปรยคำนั้นออกมา
"ขี้โม้รึปล่าวน๊าา " แก้วเขิล
" ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอต้องเสียใจมาตลอด " ความรู้สึกผิดที่ทำกับเธอมันคงจะติดอยู่ในใจเขาไปจนตาย
" ไม่เป็นไรหรอก ก็ที่รักของเค้าไม่รู้นี่น๊าา " แก้วพลิกตัวหันหน้าให้กับโทโมะ ก่อนจะโอบหน้าของเขาไว้ด้วยสองมือเล็กๆของเธอ
" ไม่คิดเลย ว่าชีวิตนี้จะได้กลับมาอยู่กับเธอแบบนี้อีก " ตาเขาเริ่มแดงๆเหมือนจะร้องไห้ แก้วเองก็ไม่ต่างกัน
" เค้าก็เหมือนกัน " ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ด้วยความรัก ความต้องการ และความโหยหามันทำให้ใบหน้าของทั้งคู่จูนเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
" ชั้ลจะรักเธอหมดหัวใจ ชั้ลจะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด " เขาโอบหน้าของเธอด้วยสองมือของเขา ก่อนจะบรรจงจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอ่อนโยน และหญิงสาวเองก็เปิดปากรับลิ้นของเขาด้วยความเต็มใจ
บทเพลงรักครั้งนี้มันบรรเลงด้วยความรักของคนทั้งคู่ มันสร้างความสุขให้ทั้งคู่อยางมหาศาลโดยไม่รู้ลืม
ทางด้านของป๊อป ที่เพิ่งจะปริตัวออกมาจากห้องของตัวเอง เขารีบเดินมาหาแก้วที่ห้อง แต่กลับต้องชะงักนิ่ง เมื่อในห้อง ไม่มีแก้วอยู่
" แก้วหายไปไหน ? แก้ว !!!! แก้ววววววว !!!! " เขาตะโกนเรียกหาแก้วจนทั้งทั่วบ้าน เขื่อนที่นั่งโอบเฟยืดูทีวีอยู่ชั้นล่างยิ้มมุมปากอย่างสะใจ
ไม่ถึง 2 นาที เจ้าน้องชายตัวแสบก็หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขื่อน เขื่อนเงยมองหน้าของอีกคนที่พร้อมจะจู่โจมเข้าทำร้ายเขาในทันทีนันได้เลย
" ไง อดข้าวอดน้ำ 2 วัน รู้สึกยังไงบ้างวะ " เขื่อนกวนโทสะ
" แก้วหายไปไหน " ป๊อปไม่สนในคำพูดของเขื่อน เขามาเพ่อถามหาน้องสาวของเขาเท่านั้น
" ไปแล้ว " เขื่อนเชิดหน้าตอบอย่างสะใจ
" นี่พี่ช่วยแก้วใช่มั้ย !" ป๊อปเรื่อยขึ้นเสียงใส่เขื่อน
" ชั้ลไม่ได้ช่วย " เขื่อนตอบนิ่งๆ แล้วนั่งดูทีวีต่อ เขื่อนทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผิดกับเฟย์ที่นั่งเกร็งกลัวป๊อปจนตัวสั่น
" ถ้าไม่ใช่พี่แล้วใคร ??? " ป๊อปตะคอกจนคอขึ้นเอ็น
" มึงหน้าจะเดาได้นะป๊อป ว่าใคร มา ช่วย " เขื่อนพูดชัดทุกคำ
" ไอโทโมะ ! แล้วมันพาแก้วไปไว้ที่ไหน " ป๊อปถามด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง
" ไปในที่ที่มึงตามหามันไม่เจอไง " เขื่อนพูด เพราะเขาเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน ถ้าคิดจะหนี ก็ต้องหนีไปให้ไกลและลับที่สุด
" พี่จะต้องเสียใจ ที่ปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ " พูดจบป๊อปก็หยิบกุญแจรถแล้วเดินออกไปทันที
เขาขับรถออกมาจากบ้าน ก่อนจะหยุดตรงปากทาง แล้วกดโทรศัพท์หาใครสักคน
" ปิดเครื่องหนีชั้ลหรอ อยากจะลองดีกับชั้ลใช่มั้ย ! " ดวงตาเขาโกรธกร้าว จนน่ากลัว ป๊อปเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่เบาะข้างคนขับ ก่อนจะออกรถไปด้วยความเร็ว
บ้านฟาง ป๊อปจอดรถตรงหน้าบ้านก่อนจะเดินลุยแหวกกลุ่มลูกน้องโทโมะจนเข้าไปหาฟางในบ้านได้
" คุณหนูไม่อยู่แล้วครับ " ลูกน้องรีบตามมาบอกป๊อป หากแต่ป๊อปไม่เชื่อ และคิดว่ามันเป็นเพียงแค่คำโกหก เขาเลยลุยๆ ขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ก่อนจะเปิดประตูทุกห้องจนครบ
และก็ไม่เจอเธอ
" ฟางไปไหน ! " เขาตะโกนถามลูกน้องโทโมะที่ยืนอยู่ตรงหน้า
" ไปหานายหญิงที่ต่างประเทศครับ " ลูกน้องก้มหน้าพูด
ตึก ตัก ตึก ตัก เหมือนใจมันเต้นหาลง ใจมันหายวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม หน้าที่เหี้ยมเกรียมเมื่อครู่กับทอดสี เป็นใบหน้าที่ซีดเผือด มองดูเหมือนเขานิ่งและอึ้งไป เมื่อรู้ว่าคนที่เขามาหา ไม่อยู่แล้ว
" ตั้งแต่เมื่อไหร่ " เขาถามเสียงแผ่ว โดนไม่ได้มองหน้าคนตรงหน้า
" เมื่อสองวันที่แล้วครับ " เขาตอบในขณะที่ยังก้มหน้าอยู่
ป๊อปนิ่งไป แล้วเดินตัวลอยออกจากบ้านมาอย่างช้าๆ
เขารู้สึกเหมือนตัวของเขามันช้า ไม่รู้สึก ไม่รับรู้อะไรเลย
" ... " มันไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเขา ป๊อปเดินขึ้นรถและขับออกไปอย่างไร้ทิศทาง
ฟางเองก็มีสภาพไม่ต่างไปจากป๊อป แม้ว่าเธอจะไม่เจอหน้าเขาแล้วก็ตาม แต่ใจเธอเองยังคงเจ็บปวด และคิดถึงเขาตลอด จนผู้เป็นแม่จ้องมองเธออย่างสงสัย
" หนูเป็นอะไรไปลูก มีอะไรหรือเปล่า " หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาใกล้ๆฟาง ก่อนจะลูบผมเธอด้วยความเป็นห่วง
" ฟาง.... ฟางไม่เป็นไรคะแม่ " เธอนิ่งไป ก่อนจะตอบคำถามแม่และฝืนยิ้มออกมา เพื่อให้ผู้เป็นแม่สบายใจ
" แล้วเมื่อไหร่ ไอตัวดีมันจะกลับมาหาแม่สักที " แม่ถามถึงลูกชายหัวดื้อของเธอ
" อีกไม่นานหรอกคะ ^^ " ฟางยิ้มบางๆ
" พี่ฟาง รู้จักแก้ว เพื่อนลินดาป่าวคะ " ลินดาถาม
" อื้ม ทำไมหรอ " ฟางสะอึกไป ก่อนจะปั้นหน้าให้เป็นปกติ
" ลินดาอ่านเมลล์แก้ว แล้วไม่เข้าใจคะพี่ฟาง เหมือนแก้วพยามจะบอกลินดา ว่ามีปัญหากับพี่โท.. " ลินดายังพูดไม่จบ ฟางก็ตัดบทเสียก่อน
" ไม่มีอะไรนิจ๊ะ พี่เห็นเค้าก็ปดติดี " ฟางไม่อยากให้แม่เครียด
" หรอคะ แต่ลิน... " ลินดาจะพูดต่อ แต่ฟางดักไว้ก่อน
" ลินดาจร๊ พาแม่ไปนอนได้แล้วนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว " ฟางพูด
" ก็ได้คะ " ลินดาหน้าจ๋อย ก่อนจะประคองแม่เข้าไปนอน แต่แม่ยังหันกลับมามองฟางด้วยความสงสัย
ในห้อง เมื่อลินดาประคองปม่ขึ้นบนเตียง
" ติดต่อโทโมะให้แม่หน่อยนะลินดา " เธอกล่าวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
" ได้คะแม่ใหญ่ " ลินดาพยักหน้ารับคำ
" ขอบใจมากนะ แล้วก็ไปนอนได้แล้ว เป็นเด็ก นอนดึกๆมันไม่ดีนะลูก " เธอจูบหน้าผากลินดา ก่อนจะกอดเธอด้วยความรัก
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
