ไฟในดวงใจ

 
 
 
 
 
 
                    แกร๊ก ! เสียงประตูห้องฟางถูกปิดลงช้าๆ พร้อมกับใครสักคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องของเธอ 
 
 
                    มือหยาบแตะหน้าผากของผากอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนมาแตะที่แก้มนวล แล้วเลื่อนลงไปที่ซอกคอของเธอ 
 
 
 
                    " ช่วยไม่ได้นะ อยากจะดื้อเอง " เขาจะลุกจากเตียงเดินออกไป หากแต่มือเรียวของคนที่นอนอยู่จับข้อมือของเขาเอาไว้ 
 
 
 
 
                    " ฟางต้องทำยังไง พี่ถึงจะหายโกรธฟางสักที " ฟางพูดเสียงเบา 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลเคยเตือนเธอแล้ว ว่าอย่าโกหกชั้ล ชั้ลเคยบอกเธอแล้ว ว่ามันเป็นอย่างเดียวที่จะทำให้ชั้ลหมดรักเธอ  แต่เธอก็ยังทำ " ป๊อปพูดเสียงนิ่งๆ
 
 
 
 
 
                    " ฟางไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ฟางรักพี่ป๊อปจริงๆนะ " ฟางพูดทั้งน้ำตา เธอไม่ยอมปล่อยมือป๊อปไป เพราะกลัวว่าป๊อปจะจากเธอไปอีก 
 
 
 
 
 
                    " ความจริงของคนโกหก ยังไงมันก็มีความสงสัยซ่อนอยู่เสมอ " ป๊อปพูดนิ่งๆ แล้วพยามแกะมือฟางออก  เธอรีบเอามืออีกข้างนึงมากุมมือป๊อปเอาไว้แน่น
 
 
 
 
 
                    " พี่ลืมมันไปได้มั้ย ฟางสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้กับพี่อีกแล้ว " เธอพูดทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลลืมไปแล้ว ลืมไปแล้วว่าชั้ลเคยรักเธอ " ป๊อปพูด เขาเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน
 
 
 
 
                    " ฟางไม่ได้ตั้งใจ  ฟางไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ " ฟางสะอืื้นไห้หนักขึ้น 
 
 
 
 
 
                    " เธอตั้งใจจะมาแก้แค้นชั้ล แต่เธอไม่ได้ตั้งใจจะรักชั้ล ที่เธอรักชั้ลเพราะเธอแค่เผลอใจรักชั้ล ก็แค่นั้นเอง " ป๊อปกล้ำกลืน ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ 
 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปอย่าพูดแบบนั้นสิ ฟางรักพี่ป๊อปมากนะ ช่วยรับคำขอโทษจากฟางได้มั้นคะพี่ป๊อป ฮึก ฮึก "
 
 
 
 
 
                    " พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ " ป๊อปแกะมือฟางออกจนหลุด 
 
 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปเป็นห่วงฟางหรอ " เธอยิ้มดีใจ รีบเช็ดน้ำตา เธอคิดว่าป๊อปเป็นห่วงเธอ 
 
 
 
 
 
                    " จะได้รีบออกไปจากชีวิตของชั้ลสักที " ป๊อปหันหลังให้ฟางแล้วเดินออกไปทันที  
 
 
 
 
 
                    รอยยิ้มแห่งความดีใจค่อยๆหุบลง ก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " มันคงทั้งรักทั้งชัง คงจะสับสนกับใจตัวเองน่าดู " เขื่อน โอบบ่าเฟย์ แอบมองป๊อปที่เดินออกมาจากห้องฟาง 
 
 
 
 
 
                    " เราจะช่วยพวกเขายังไงดีพี่เขื่อน " เฟย์สงสารฟาง
 
 
 
 
 
                    " รอจนกว่ามันจะรู้ใจตัวเองแหละ ว่ามันต้องการอะไรกันแน่ " เขื่อนพูด 
 
 
 
 
 
                    " อีกนานหรือเปล่าคะ " เฟย์เงยมองหน้าเขื่อน เขื่อนส่ายหน้าไปมา 
 
 
 
 
 
 
                    กระท่อมในเกาะแห่งหนึ่ง ชวงสายๆของวันนี้ เป้เอาถาดข้าวพร้อมผลไม้มาให้แก้ว  
 
 
 
 
 
                    " พี่เป้ กินข้าวเสร็จเราไปหาผู้ชายคนนั้นกันนะ แก้วอยากช่วยเค้าตามหาคนรักของเค้า " แก้วเกาะแขนเป้อย่างอ้อนวอน
 
 
 
 
 
                    " เอ่ออ..." เป้พูดไม่ออก
 
 
 
 
 
                    " แก้วสงสารเค้า แก้วอยากช่วยเค้าตามหาแฟนของเค้า พี่เป้ไม่สงสารเค้าหรอ " แก้วอ้อนต่อ 
 
 
 
 
 
                    " แต่ผมว่า ... " เป้แย้ง
 
 
 
 
 
                    " ไม่เป็นไร ถ้าพี่เป้ไม่ไป แก้ไปจ้างคนในหมู่บ้านให้พาแก้วไปก็ได้ " ด้วยความดื้อของแก้ว มันจึงทำให้เป้ต้องยอมเธอ 
 
 
 
 
 
 
                    " ก็ได้ครับคุณหนู " เป้พยักหน้าย่างจำนน แก้วยิ้มดีใจ เธอรีบกินข้าวจนหมด แล้วลากเป้ไปทที่เรือทันที
 
 
 
 
 
                    " คุณหนูแน่ใจนะ ว่าจะไปช่วยเค้าหนะ " เป้ถามอีกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " อื้มม " แก้วพยักหน้า แล้วเดินขึ้นเรือไปก่อน 
 
 
 
 
 
 
                    ครื่นนน ครื่นนนน  ส่าาาาาาา  แต่ฟ้าฝนก็ดันตกลงมา ณ เวลานั้น 
 
 
 
 
 
                    " ฝนตกครับ เราออกไปไม่ได้ " เป้ได้จังหวะ รีบชวนแก้วลงจากเรือทันที  แก้วนั่งนิ่งๆตากฝนอยู่บนเรือ เหมือนคิดอะไรอยู่ 
 
 
 
 
 
 
                    " ฝนตกแบบนี้ แล้วผู้ชายคนนั้นเค้าจะอยู่ยังไง ถ้าเค้าตกทะเลตายขึ้นมาหละ " แก้วพูดคนเดียว แล้วอยู่ๆ ก็กระโดดลงจากเรือ วิ่งเข้ากระท่อมไป 
 
 
 
 
 
                    " คุณหนู ! คุณหนู ! " เป้วิ่งตะโกนเรียกแก้ว  แล้วแก้วก็ออกมา พร้อมกันเสื้อกันผม 2 ชุด เธอสวมใส่ชุดหนึ่ง แล้วยื่นให้เป้ชุดนึง
 
 
 
 
 
 
                    " แก้วพร้อมแล้ว เราไปกันเลย "
 
 
 
 
 
                    " แต่มันอันตรายนะครับ " เป้พูด 
 
 
 
 
 
                    " พี่เป้ ฝนมันตกอย่างเดียว ไม่มีลม คลื่นก็ไม่แรง เราออกทะเลได้นะ " แก้วพูด แล้วเดินนำไป  เป้เดินตามไปติดๆ 
 
 
 
 
 
                    " ขอโทษนะนาย มีอะไรก็จัดการกันเองแล้วกัน " เป้พูดขอโทษป๊อป แล้วค่อยๆออกเรือสู่กลางทะเล 
 
 
 
 
 
 
 
                    กลางทะเล 
 
 
 
 
                    วันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม เหมือนกันสองอาทิตย์ที่ผ่านมา  กลางทะเล ณ จุดๆนี้ จะมีเรือเพียง 1 ลำ และมีผู้ชายเพียง 1 คนที่ลอยตัวอยู่กลางทะเล หากจะมีเพิ่มมา ก็มีแค่เพียงสายฝนที่เทลงมาและเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ 
 
 
 
                    เพราะเขาอยู่แต่กลางทะเลมานับสองอาทิตย์กว่าๆ เพราะร่างกายมันเริ่มอ่อนแรง เพรราะเขาพักผ่อนน้อยเกินไป และเพราะว่าเขาทานอะไรไม่ลง มันจึงทำให้ร่างกายเขาทรุดนัก 
 
 
 
 
                   ร่างสูงพยามปีนป่ายขึ้นเรือ เพราะเขารู้ตัวดีว่าหากเขายังฝืนดำน้ำกลางสายฝนแบบนี้ต่อไป เขาอาจจะตายก่อนที่จะได้พบกับเธออีกครั้ง แต่เพราะความอ่อนแรง มันจึงทำให้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะกลับขึ้นไปบนเรือ มือหนาเกาะแคมเรือไว้แน่น ปล่อยตัวจมอยู่ในน้ำ  ดวงตาของเขาเพิ่มพร่ามัวและกำลังจะมืดลง
 
 
 
 
 
                    " พี่เป้ ! เค้าเป็นอะไรหนะ " แต่เธอก็มาทันเวลาๆ แก้วจ้องมองชายหนุ่มที่ทิ้งน้ำอยู่ในน้ำ มีเพียงมือทั้สองข้างของเขาที่เกาะแคมเรือเอาไว้ 
 
 
 
 
 
                    " แย่แล้ว " เป้อุทานเสียงดัง ก่อนจะขับเรือเข้าไปใกล้ๆเรือของชายคนนั้น 
 
 
 
 
 
 
                    " คุณหนูนั่งรอตรงนี้นะครับ " เป้ออกคำสั่ง ก่อนจะข้ามไปยังเรือของชายคนนั้น 
 
 
 
 
                    ด้วนความยามของเส้นผมที่เปียกน้ำ มันทำให้ให้ของเขาปกปิดใบหน้าของเขาจนเธอมองไม่ชัด 
 
 
 
 
 
 
                    " โอ้ยยยย  " เป้ออกแรงจนสุดกำลัง ดึงชายคนนั้นขึ้นมาบนเรือจนได้ 
 
 
 
 
 
                    " พี่เป้ เค้าเป็นอะไรหรือเปล่า " แก้วจ้องมองเขาด้วยความตกใจ 
 
 
 
 
                    เป้ไม่พูดอะไร ก่อนจะค่อยๆ ลากร่างสูงขึ้นมาบนเรือของเขา 
 
 
 
 
 
 
 
                    " คุณ ! คุณ ! " ทันทีที่ร่างสูงข้ามมานอนแผ่ราบอยู่ที่เรือของเป้ แก้วก็รีบเข้ามาดูอาการทันที  เธอเขย่าแขนร่างสูงที่นอนแน่นิ่งอย่างแรง หวังให้เขาฟื้นตัว 
 
 
 
 
 
                    " พี่เป้ รีบกลับเกาะเร็ว " แก้วหันไปบอกเป้ ก่อนจะอุ้มศรีษาะของชายคนนั้นมาหนุมตักตัวเอง แต่เธอก็ไม่ทันได้สังเกตใบหน้าของเขา  แก้วสละเสื้อกันฝนให้กับเขา เธอถอดเสื้อกันฝนที่เธอสวมใส่ มาใส่ให้กับเขา 
 
 
 
 
 
                    เรือแล่นมาจนถึงฝั่ง เป้รีบอุ้มโทโมะไปไว้ในกระท่อมของแก้ว
 
 
 
 
 
 
                    " เดี๋ยวผมไปตามหมอก่อนนะครับ " เป้รีบลงจากกระท่อมไปทันที 
 
 
 
 
 
                    " นาย นายจะตายไม่ได้นะ นายยังไม่ได้เจอคนรักของนายเลย นาย ฟื้นสิ ฟื้น" แก้วเกี่ยเส้นผมที่ปกปิดใบหน้าของเขาออก 
 
 
 
 
 
 
                    O_O 
 
 
 
 
 
 
                    " .... " เธอถอนหลังกรูด เมื่อได้เห็นใบหน้าเต็มๆของเขา 
 
 
 
 
 
 
                     " TT " น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว 
 
 
 
 
 
                    ตึกตัก ตึกตัก ใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ 
 
 
 
 
 
 
                    " ฮึก ฮึก " ร่างกายเธอสั่นสะท้าน ด้วยความตกใจ ดวงตาคู่นี้จ้องมองไปที่ร่างสูงที่นอนสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น ปากแดงๆและใบหน้าของเขาเริ่มซีดเผือด ตัวของเขาเริ่มกร็งด้วยอากาศที่หนาวเย็นจนเกินไป 
 
 
 
 
 
                    " ฮือออ ฮือออ ฮือออ " เธอปล่อยโฮออกมา ก่อนจะลุกเข้าไปกอดเขาไว้แน่น 
 
 
 
 
 
                    " ทำแบบนี้ทำไม  ฮือออ ฮือออ ฮืออ " เธอกอดเขาไว้แน่นขึ้นไม่ยอมปล่อย
 
 
 
 
 
                    "ทางนี้ครับหมอ ทางนี้ครับ " เป้วิ่งนำหมอเข้ามาในกระท่อม 
 
 
 
 
 
                    " อาการไม่ค่อยดี พาไปโรงพยาบาลเลย " หมอตรวจเช็คอาการของโทโมะ ก่อนจะออกคำสั่ง 
 
 
 
 
 
                    โทโมะถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลบนเกาะทันที  
 
 
 
 
 
                    " พี่เป้รู้เรื่องนี้หรือเปล่า "แก้วถามเป้ทั้งน้ำตา  เป้ไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งก้มหน้ารู้สึกผิด 
 
 
 
 
 
                    " ทำไมไม่บอกเค้าไป ว่าแก้วยังไม่ตาย  " แก้วพูด
 
 
 
 
 
                    " ...." เป้นิ่งเงียบไม่ตอบ
 
 
 
 
 
                    " ถ้าเค้าตายไป แก้วจะทำยังไง " แก้วพูดทงน้ำตา  เป้ยังเงียบไม่ตอบ 
 
 
 
 
 
                    " หมอคะ หมอ เค้าเป็นยังไงบ้าง " แก้วรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที
 
 
 
 
 
                    " คนไข้ปอดบวมครับ หมอกลัวว่าปอดจะติดเชื้อ จึงอยากให้นอนห้องไอซียูไปก่อน " หมอพูด แก้วพยักหน้า 
 
 
 
 
                    " ผมขอโทษนะครับคุณหนู ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ " เป้รู้สึกผิด 
 
 
 
 
                    " แก้วรู้ ว่าพี่เป้ต้องทำตามคำสั่งของป๊อป " แก้วพูดนิ่งๆ  สายตาของเธอจับจ้องมองไปที่โทโมะ ที่นอนใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ในห้องไอซียู แล้วทรุดลงนั่งร้องไห้อยู่ทรงนั้น 
 
 
 
 
 
                    " เค้าคงจะรักคุณหนูมากนะครับ " เป้พูด แล้วนั่งลงข้างๆแก้ว 
 
 
 
 
 
                    สภาพร่างกายของโทโมะ ผมผ้าวของเขาที่ดูรุงรังจนยุ่งเหยิง ผิวกายผิวหน้าของเขาที่มันเคยขาวเนียม แต่ตอนนี้มันกลับดำคล้ำราวกับคนละคน ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเนียนไม่มีหนวดเคลา แต่ตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยหนวดเครา 
 
 
 
 
                    " มันออกตามหาตั้งแต่เช้ามืดจนตะวันตกดินนู้น กว่าจะกลับเข้ามา " เสียงของป้าขายปลาก็แว็บเข้ามาในหัวของแก้ว 
 
 
 
 
                    " มันทำแบบนี้ก็เป็นสองอาทิตย์แล้ว  สงสัยมันยังทำใจไม่ได้ " คำพูดของป้าคนนั้น ยังคงดังกึ่งก้องอยู่ในหูของแก้ว 
 
 
 
 
                    " ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย  ฮือออ ฮืออ ฮือออ " เธอนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียู โดยมีเป้ที่นั่งปลอบอยู่ข้างๆ