ไฟในดวงใจ

9.6

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.

  47 ตอน
  1113 วิจารณ์
  73.44K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

38) สวนทาง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                    " ป๊อป ฟางหละ " เขื่อนที่เดินโบบ่าเฟย์ลงมาทานข้าว หันมองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นฟาง 

 

 

 

 

                    " ไม่รู้ " ป๊อปนั่งกินข้าวหน้าตาเฉย เหมือนคนไม่สนใจอะไร ขนาดเขื่อนถาม เขาก็ยังไม่สนใจเลย

 

 

 

 

 

                    " ระวังตัวไว้เถอะมึง ไอป๊อป " จนเขื่อนเริ่มจะขัดใจ 

 

 

 

 

 

                    " เฟย์ไปรอพี่ที่โต๊ะนะ  เดี๋ยวพี่จะไปตามฟางมากินข้าว " เขื่อนพูด เฟย์ยิ้มดีใจ แล้วพยักหน้า 

 

 

 

 

 

                    " อย่าไปตามเลย  กินข้าวไม่ลง "  ป๊อปพูด เฟย์เงยมองหน้าป๊อป แต่ไม่กล้าพูดอะไร  แล้วนั่งก้มหน้าต่อไป

 

 

 

 

 

                    " ถ้ากินไม่ลงก็ไม่ต้องกิน " เขื่อนเหลืออดในความแค้นของป๊อป เขาส่ายหน้าไปมาอย่างเบื่อหน่าย แล้วเดินออกไปตามฟาง 

 

 

 

 

 

 

                    " เขาไปกินข้าวด้วยกัน " เขื่อนเดินมาหยุดตรงหน้าฟาง เขาสงสารฟางเหลือเกิน ที่ต้องมานั่งตากลม ตากยุง จากน้ำค้างที่สวนนอกบ้าน  ความอดทนของฟาง มันทำให้เขื่อนรู้ ว่าเธอรักน้องของเขาจริง และเขื่อนเองก็ให้อภัยฟางไปแล้ว

 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรคะ ฟางยังไม่หิว " ฟางยิ้มน้อยๆให้เขื่อน 

 

 

 

 

 

                    " ก็พี่บอกให้เขาไป ถ้าไม่อยากเขาไป ก็กลับบ้านไปได้แล้ว อย่ามานั่งทรมานตัวเองแบบนี้ มันไม่ดี " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

                    " ฟางแค่อยากให้พี่ป๊อป เค้าหายโกรธ ฟางไม่รู้จะทำยังไงแล้วคะพี่เขื่อน " ฟางน้ำตาคลอ 

 

 

 

 

 

                    " ก็เลยมานั่งทรมานตัวเองอยู่แบบนี้ ?? " เขื่อนถาม ฟางไม่ตอบ ได้แต่นั่งก้มหน้าร้องไห้ 

 

 

 

 

 

                    " ไปๆ ลุกขึ้น ไปกินข้าวกินปลาก่อน " เขื่อนดึงแขนฟางให้ลุกขึ้น ฟางจำยอมลุกขึ้นตามเขื่อนไป 

 

 

 

 

 

 

 

                    เขื่อนเดินนำฟาง เข้ามาในบ้าน ป๊อปจ้องฟางตาเป็นมัน ฟางเหลือบมองป๊อป แล้วต้องรีบหลบตาทันที เธอรู้ดีว่าเขาไม่พอใจในการที่เธอมานั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับเขาแบบนี้ 

 

 

 

 

 

                    " บ้านไม่มีหรือไง ถึงได้มานั่งกินข้าวบ้านคนอื่น " แล้วป๊อปก็หาเรื่องฟางทันที เมื่อฟางนั่งลงบนเก้าอี้ 

 

 

 

 

 

                    " ไอป๊อป ! " เขื่อนดุ 

 

 

 

 

 

                    " หน้าไม่อายเนอะ เจ้าบ้านเค้าพูดซะขนาดนี้แล้ว ยังหน้าด้านนั่งดูอีก " ป๊อปไม่หยุด  ฟางน้ำตาไหลพราก 

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษคะ ฟางขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ " ฟางค่อยๆลุกขึ้น แล้วหันไปยกมือไหว้ลา เขื่อน แล้วค่อยๆเดินออกไป 

 

 

 

 

 

                    "พี่ฟาง พี่ฟาง " เฟย์ตะโกนเรียกฟาง แต่ฟางก็ไม่หยุด  ป๊อปหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ เหมือนคนกำลังโกรธ แต่ก็ยังนั่งเฉยกินข้าวต่อไป 

 

 

 

 

 

 

 

                    เพล็ง !! เหมือนเสียงแก้วตกลงมากระทบพื้น  ทั้งสามรีบวิ่งออกไปดู 

 

 

 

 

 

 

                    " ฟาง / พี่ฟางง !! " เขื่อน เฟย์ ตกใจ เมื่อเห็นร่างของฟางนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ทั้งสองคนรีบวิ่งเข้าไปดูฟาง 

 

 

 

 

 

                    " ตัวร้อนจี๋เลย " เขื่อนแตะหน้าผากของฟาง แล้วหันไปพูดกับเฟย์ 

 

 

 

 

 

                    " เฟย์รีบโทรตามหมอนะ เดี๋ยวพี่พาฟางขึ้นไปบนห้องก่อน เสร็จแล้วรีบตามมาเลยนะ " เขื่อนออกคำสั่ง เฟย์พยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปโทรศัพท์  ป๊อปได้แต่ยืนเอ๋อ หันซ้ายหันขวา มองเขื่อนที่กำลังอุ้มฟางขึ้นไปข้างบน มองเฟย์ ที่กำลังโทรหาหมอ  แต่ตัวเองกลับทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง 

 

 

 

 

 

 

                    ไม่เกิน 20 นาที หมอก็มาที่บ้าน และเข้าตรวจอาการของฟางทันทีที่มาถึง 

 

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ "เขื่อนยกมือไหว้หมอ แล้วเดินไปส่งหมอที่รถ 

 

 

 

 

 

                    " พี่สาวเฟย์เป็นอะไร " ป๊อปกระซิบถามเฟย์

 

 

 

 

 

                    " พักผ่อนไม่เพียงพอคะ ก็เลยวูบไป " เฟย์พูด 

 

 

 

 

 

                    " งั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรมากสินะ " ป๊อปทำเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร

 

 

 

 

 

                    " คะ เฟย์เสียใจด้วยนะคะ ที่พี่ฟางไม่ได้เป็นอะไรมาก พี่ป๊อปคงจะยังไม่สะใจเท่าไหร่ " เฟย์ประชด  ป๊อปสะอึกไป ก่อนจะหันไปมองค้อนเฟย์ 

 

 

 

 

 

                    " เฟย์ขอโทษคะ ที่เฟย์พูดลามปามพี่ป๊อปเมื่อกี้  แต่เฟย์ตั้งใจพูดนะคะ ขอโทษอีกครั้งคะ "  เฟย์พูดกวนๆ แล้วรีบเดินเข้าไปดูแลฟาง  

 

 

 

 

 

                    มินิบาร์ ชั้นล่างของบ้าน 

 

 

 

 

 

                    " เครียดอะไร ไอป๊อป " เขื่อนเดินเข้ามาหาป๊อป ที่นั่งซดเหล้าเป็นว่าเล่น 

 

 

 

 

                    " ไม่ได้เครียด " ป๊อปตอบปัดๆ

 

 

 

 

 

                    " อย่าทำอะไรที่มันฝืนใจตัวเองเลยเหอะวะ ที่แกทำแค่นี้ ก็น่าจะพอแล้วนะ ฟางเค้าก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว " เขื่อนรู้ใจป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " ยังไม่พอ ! พี่ชายมันทำกับแก้วไว้เยอะ มันต้องชดใช้ " ป๊อปตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ ใจของเขากับสมองของเขา มันตีกันจนมั่วไปหมด จนเขาไม่รู้จะเชื่ออะไรดี 

 

 

 

 

 

                    " ไอโทโมะ มันก็รับกรรมของมันอยู่ แล้วมันก็รักแก้ว มึงพอได้แล้วเหอะหวะ เจ็บกันมากพอแล้ว " เขื่อนเองก็เห็นใจโทโมะ

 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลยังไม่สะใจ " ป๊อปกำแก้วไว้แน่น ดวงตาฉายแล้วดุร้ายขึ้มาทันที

 

 

 

 

 

                    " ขีดจำกัดความสะใจของมึงมีแค่ไหนวะ " เขือนเริ่มจะหมดคามอดทนกับความดื้อด้านของป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " ...." ป๊อปไม่ตอบ หันหน้าไปทางอื่น จนเขื่อนเอิ่มระอา ต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง 

 

 

 

 

 

 

 

                    เกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่เป้ แก้วอยากไปซื้อของที่ฝั่ง พาแก้วไปหน่อยนะ " แก้วเกาะแขนเป้ แกว่งไปมาเหมือนเด็กเล็กออดอ้อนพี่ชาย

 

 

 

 

 

                    " แต่นายสั่งไว้ว่าไม่ให้คุณหนูออกจากเกาะนี้นะครับ " เป้พูด 

 

 

 

 

 

 

                    "แล้วตอนนี้พี่ป๊อปเห็นหรือเปล่า ว่าเราทำอะไรกันอยู่ " แก้วพูด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่เห็นครับ "

 

 

 

 

                    " นั้นไง  แสดงวาถ้าพี่เป้พาแก้วออกไป พี่ป๊อปก็ไม่รู้ ใช่มั้ย " แก้วพูด เป้พยักหน้า 

 

 

 

 

 

 

                    " งั้นไปกัน " แก้วจูงมือเป้ แต่เป้รั้งไว้

 

 

 

 

 

                    " แต่ว่า .... "

 

 

 

 

 

                    " ถ้าพี่เป้ไม่บอก แล้วแก้วไม่บอก ป๊อปก็ไม่รู้ จริงมั้ย " แก้วพูด เป้พยักหน้า แก้วดึงเป้ให้ตามเธอไปทันที 

 

 

 

 

 

 

                    เรือหางยาวแล่นออกจากเกาะเข้าสู่ฝั่ง  แก้วดูเพลิดเพลินกับการนั่งเรือมาก เธอหันมองเกาะเล็กๆ ที่อยู่กลางทะเล มองน้ำทะเลสีเขียว ที่กว้างไกลจนลับตา ลมเย็นๆที่พัดผ่านมากระทบร่างกายของเธอ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆจนเต็มปอด

 

 

 

 

 

 

                    " สบายยยยยยยยจัง " แล้วเธอก็เบิกตากว้างอย่างคนสบายใจ รอยยิ้มหวานๆเริ่มมีให้เห็นบนใบหน้าของเธออีกครั้ง 

 

 

 

 

 

                    " พี่เป้ พี่เป้หยุดก่อน " แล้วเหมือนว่าเธอจะเห็นอะไรบางอย่างอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่เรือของเธอแล่นอยู่    

 

 

 

 

                    ทันทีที่เป้ได้ยินคำสั่งจากแก้ว เขารีบหลุดเรือทันที 

 

 

 

 

                    แก้วจ้องมองใครสักคน ที่ดำพลุดดำว่ายอยู่กลางทะเล ผมพ้าวของเขายุ่งเหยิงรุงรัง ใบหน้าคล้ำๆ ที่เต็มไปด้วยหนวดเครา 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ผู้ชายคนนั้นเค้ากำลังทำอะไรอยู่ " เธอพยามเพ็งเล็งให้เห็นเขาให้ชัดเจนขึ้น 

 

 

 

 

 

                    " คงจะหาปลามั้งครับ " เป้รู้อยู่แล้ว ว่าคนๆนั้นคือใคร แต่ด้วยคำสั่งของป๊อป เขาจึงไม่กล้าบอกเธอ 

 

 

 

 

 

                    " จะหาปลาได้ยังไง เขาไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยนะ " แก้วสงสัย เธอยังจ้องมองการกระทำของชายคนนั้นต่อไป 

 

 

 

 

 

                    " คงจะเป็นวิธีของเค้าหละมั้งครับคุณหนู" เป้พูด แล้วมองแก้วที่จ้องมองชายคนนั้น ด้วยความสงสาร 

 

 

 

 

 

                    " เค้าเหมือนหาอะไรบ้างอย่างอยู่นะ " แก้วยังคงมองเขาอยู่ 

 

 

 

 

 

 

                    " เราไปกันเถอะนะครับ เดี๋ยวจะมืดค่ำ " เป้พุด 

 

 

 

 

 

                    " อื้มๆ " แก้วพยักหน้า  เป้รับเรือออกไปทันที  แต่แก้วยังมองชายคนนั้นจนลับตา 

 

 

 

 

 

 

                    

 

 

                    " พี่เป้รอหนูอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวแก้วไปซื้อของแป๊ปเดียวเดี๊ยวกลับมา " แก้วพูด เป้พยักหน้ารับคำ แล้วนั่งรอแก้วในเรือ 

 

 

 

 

 

                    แก้วเดินวนไปวนมา ดูเสื้อผ้าในตลาดอยู่หลายร้าน 

 

 

 

 

 

                    " มันยังไม่กลับบ้านมันอีกหรอวะ " แม่ค้าขายปลาพูด 

 

 

 

 

 

                    " เออหวะ ข้านี้สงสารมันจริงๆ แม่หนูคนนั้นคงจะตายแล้วถูกน้ำซัดหายไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้  นี่ก็สองอาทิตย์กว่าแล้ว  มันก็ยังตามหาอยู่อีก " แม่ค้าขายปูพูด 

 

 

 

 

 

                    " มันคงจะรักของมันมากแหละมั้ง " แม่ค้าขายปลาพูด 

 

 

 

 

 

                    " เออ แต่ข้ากลัวว่ามันจะตายกันซะก่อนพอดี  ใครเตือนมันกี่คน มันก็ไม่ฟัง ยังจะออกตามหาอยู่แบบนั้นทุกวัน  ไปตั้งแต่เช้ามืด กลับมาก็ตะวันตกดินแล้ว วันๆ ก็เอาแต่ดำพลุดดำว่ายอยู่ในทะเล " แม่ค้าขายปูพูด

 

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษนะคะ ป้ากำลังพูดถึงผู้ชายที่ว่ายน้ำอยู่กลางทะเลหรือเปล่าคะ " แก้วได้ยินเข้าพอดี เลยเข้าไปถาม 

 

 

 

 

 

                    " ใช่หนูเอ่ยยย  คนรักของมันพลัดตกทะเลไปเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน มันคงทำใจไม่ได้แหละมั้ง ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้มันยังออกไปตามหา แฟนมันอยู่เลย " แม่ค้าขายปลาพูด  แก้วนิ่งไป เธอยิ้มบางๆแล้วออกมาจากวงสนทนา 

 

 

 

 

 

 

                    " ผู้ชายคนนั้น คือ ใคร " แก้วเองก็อยากจะให้เป็นโทโมะ แต่อีกใจหนึ่งของเธอ ก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ 

 

 

 

 

 

                    " คงจะมีแค่คนรักกันเท่านั้นที่ทำแบบนี้  ผู้ชายคนนั้นคงไม่ใช่นาย  นายคงจะมีความสุขดี ที่ชั้ลออกากชีวิตของนายมาแบบนี้ " เธอพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

 

 

                    " อ้าว คุณหนู  ทำไมกลับเร็วจังครับ " เป้งง เมื่อเห็นแก้วเดินปร๋อขึ้นมาในเรืออย่างเร็ว  แต่เมื่อแก้วไม่พูดไม่จาอะไร เขาก็ออกเรือกลับเกาะทันที 

 

 

 

 

 

                    " ผู้ชายคนนั้น เค้าตามหาคนรักของเค้า ที่พลัดตกจากทะเลไป เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน " แก้วพูดทั้งน้ำตา  เป้นิ่งไป กลัวความจะแตก 

 

 

 

 

 

                    " เค้าคงจะรักผู้หญิงคนนั้นมาก เค้าคงจะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเธอ  ฮึก ฮึก " แก้วสะอื้นหนักขึ้น  จนเป้เริ่มกังวล เป้ก็ยังนิ่งอยู่ 

 

 

 

 

 

                    " ผิดกับคนที่ชั้ลรัก  เค้าคงมีความสุขดี ที่รู้ว่าชั้ลตายไปแล้ว ฮืออ ฮืออ ฮืออ " ก้วร้องไห้โฮ จนเป้ตกใจ 

 

 

 

 

 

                    " คุณหนูครับ มันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้นะครับ " เป้สงสารแก้วจับใจ

 

 

 

 

                    " แก้วรู้ตัวเองดีพี่เป้  เค้าไม่ได้รักแก้ว เค้าคงจะสะใจ ที่เห็นแก้วพลัดตกทะเลในวันนั้น  และเค้าก็คง ฮึก ฮึก ไม่คิดจะตายหาแก้ว เหมือนที่ผู้ชายคนนั้นเค้าตามาคนที่เค้ารัก " แก้วก้มหน้าร้องไห้ ก่อนเข่าตัวเอง  เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เรือของโทโมะ แลนผ่านสวนทางกับเรือของแก้ว 

 

 

 

 

 

                    ด้วยความผิดหวังที่โทดมะเพิ่งได้รับมา มันทำให้เขาเหม่อลอยจนไม่ได้สังเกตว่าคนที่เขาตามหา อยู่ในเรืออีกลำที่แล่นสวนทางเรือเขาไป 

 

 

 

 

 

                    " โธ่เว้ย ทำไมฟ้าลิขิตให้เป็นแบบนี้นะ " เป้เองก็ลุ้นให้โทโมะหันมาทางเรือของเขา แต่โทโมะก็ไม่หัน  เป้มองโทโมะ แล้วรู้สึกสงสาร ใบหน้าหล่อๆ ขวๆของเขา นอนนี้มันคล้ำเพราะลมแดด ผิวพรรณพ่องๆของเขา ตอนนี้มันคล้ำมืดไปหมด  

 

 

 

                      '   นี่เขายังคุณหนูขนาดนี้เลยหรอวะ ' มันเป็นคำถามที่พลุดขึ้นมาในหัวใจของเป้ ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่เป้ไปแอบมองโทโมะตามหาแก้วแล้ว หากแต่เขาช่วยอะไรทั้งคู่ไม่ได้เลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา