ไฟในดวงใจ
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.
แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
38) สวนทาง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
" ป๊อป ฟางหละ " เขื่อนที่เดินโบบ่าเฟย์ลงมาทานข้าว หันมองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นฟาง
" ไม่รู้ " ป๊อปนั่งกินข้าวหน้าตาเฉย เหมือนคนไม่สนใจอะไร ขนาดเขื่อนถาม เขาก็ยังไม่สนใจเลย
" ระวังตัวไว้เถอะมึง ไอป๊อป " จนเขื่อนเริ่มจะขัดใจ
" เฟย์ไปรอพี่ที่โต๊ะนะ เดี๋ยวพี่จะไปตามฟางมากินข้าว " เขื่อนพูด เฟย์ยิ้มดีใจ แล้วพยักหน้า
" อย่าไปตามเลย กินข้าวไม่ลง " ป๊อปพูด เฟย์เงยมองหน้าป๊อป แต่ไม่กล้าพูดอะไร แล้วนั่งก้มหน้าต่อไป
" ถ้ากินไม่ลงก็ไม่ต้องกิน " เขื่อนเหลืออดในความแค้นของป๊อป เขาส่ายหน้าไปมาอย่างเบื่อหน่าย แล้วเดินออกไปตามฟาง
" เขาไปกินข้าวด้วยกัน " เขื่อนเดินมาหยุดตรงหน้าฟาง เขาสงสารฟางเหลือเกิน ที่ต้องมานั่งตากลม ตากยุง จากน้ำค้างที่สวนนอกบ้าน ความอดทนของฟาง มันทำให้เขื่อนรู้ ว่าเธอรักน้องของเขาจริง และเขื่อนเองก็ให้อภัยฟางไปแล้ว
" ไม่เป็นไรคะ ฟางยังไม่หิว " ฟางยิ้มน้อยๆให้เขื่อน
" ก็พี่บอกให้เขาไป ถ้าไม่อยากเขาไป ก็กลับบ้านไปได้แล้ว อย่ามานั่งทรมานตัวเองแบบนี้ มันไม่ดี " เขื่อนพูด
" ฟางแค่อยากให้พี่ป๊อป เค้าหายโกรธ ฟางไม่รู้จะทำยังไงแล้วคะพี่เขื่อน " ฟางน้ำตาคลอ
" ก็เลยมานั่งทรมานตัวเองอยู่แบบนี้ ?? " เขื่อนถาม ฟางไม่ตอบ ได้แต่นั่งก้มหน้าร้องไห้
" ไปๆ ลุกขึ้น ไปกินข้าวกินปลาก่อน " เขื่อนดึงแขนฟางให้ลุกขึ้น ฟางจำยอมลุกขึ้นตามเขื่อนไป
เขื่อนเดินนำฟาง เข้ามาในบ้าน ป๊อปจ้องฟางตาเป็นมัน ฟางเหลือบมองป๊อป แล้วต้องรีบหลบตาทันที เธอรู้ดีว่าเขาไม่พอใจในการที่เธอมานั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับเขาแบบนี้
" บ้านไม่มีหรือไง ถึงได้มานั่งกินข้าวบ้านคนอื่น " แล้วป๊อปก็หาเรื่องฟางทันที เมื่อฟางนั่งลงบนเก้าอี้
" ไอป๊อป ! " เขื่อนดุ
" หน้าไม่อายเนอะ เจ้าบ้านเค้าพูดซะขนาดนี้แล้ว ยังหน้าด้านนั่งดูอีก " ป๊อปไม่หยุด ฟางน้ำตาไหลพราก
" ขอโทษคะ ฟางขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ " ฟางค่อยๆลุกขึ้น แล้วหันไปยกมือไหว้ลา เขื่อน แล้วค่อยๆเดินออกไป
"พี่ฟาง พี่ฟาง " เฟย์ตะโกนเรียกฟาง แต่ฟางก็ไม่หยุด ป๊อปหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ เหมือนคนกำลังโกรธ แต่ก็ยังนั่งเฉยกินข้าวต่อไป
เพล็ง !! เหมือนเสียงแก้วตกลงมากระทบพื้น ทั้งสามรีบวิ่งออกไปดู
" ฟาง / พี่ฟางง !! " เขื่อน เฟย์ ตกใจ เมื่อเห็นร่างของฟางนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ทั้งสองคนรีบวิ่งเข้าไปดูฟาง
" ตัวร้อนจี๋เลย " เขื่อนแตะหน้าผากของฟาง แล้วหันไปพูดกับเฟย์
" เฟย์รีบโทรตามหมอนะ เดี๋ยวพี่พาฟางขึ้นไปบนห้องก่อน เสร็จแล้วรีบตามมาเลยนะ " เขื่อนออกคำสั่ง เฟย์พยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปโทรศัพท์ ป๊อปได้แต่ยืนเอ๋อ หันซ้ายหันขวา มองเขื่อนที่กำลังอุ้มฟางขึ้นไปข้างบน มองเฟย์ ที่กำลังโทรหาหมอ แต่ตัวเองกลับทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง
ไม่เกิน 20 นาที หมอก็มาที่บ้าน และเข้าตรวจอาการของฟางทันทีที่มาถึง
" ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ "เขื่อนยกมือไหว้หมอ แล้วเดินไปส่งหมอที่รถ
" พี่สาวเฟย์เป็นอะไร " ป๊อปกระซิบถามเฟย์
" พักผ่อนไม่เพียงพอคะ ก็เลยวูบไป " เฟย์พูด
" งั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรมากสินะ " ป๊อปทำเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร
" คะ เฟย์เสียใจด้วยนะคะ ที่พี่ฟางไม่ได้เป็นอะไรมาก พี่ป๊อปคงจะยังไม่สะใจเท่าไหร่ " เฟย์ประชด ป๊อปสะอึกไป ก่อนจะหันไปมองค้อนเฟย์
" เฟย์ขอโทษคะ ที่เฟย์พูดลามปามพี่ป๊อปเมื่อกี้ แต่เฟย์ตั้งใจพูดนะคะ ขอโทษอีกครั้งคะ " เฟย์พูดกวนๆ แล้วรีบเดินเข้าไปดูแลฟาง
มินิบาร์ ชั้นล่างของบ้าน
" เครียดอะไร ไอป๊อป " เขื่อนเดินเข้ามาหาป๊อป ที่นั่งซดเหล้าเป็นว่าเล่น
" ไม่ได้เครียด " ป๊อปตอบปัดๆ
" อย่าทำอะไรที่มันฝืนใจตัวเองเลยเหอะวะ ที่แกทำแค่นี้ ก็น่าจะพอแล้วนะ ฟางเค้าก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว " เขื่อนรู้ใจป๊อป
" ยังไม่พอ ! พี่ชายมันทำกับแก้วไว้เยอะ มันต้องชดใช้ " ป๊อปตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ ใจของเขากับสมองของเขา มันตีกันจนมั่วไปหมด จนเขาไม่รู้จะเชื่ออะไรดี
" ไอโทโมะ มันก็รับกรรมของมันอยู่ แล้วมันก็รักแก้ว มึงพอได้แล้วเหอะหวะ เจ็บกันมากพอแล้ว " เขื่อนเองก็เห็นใจโทโมะ
" ชั้ลยังไม่สะใจ " ป๊อปกำแก้วไว้แน่น ดวงตาฉายแล้วดุร้ายขึ้มาทันที
" ขีดจำกัดความสะใจของมึงมีแค่ไหนวะ " เขือนเริ่มจะหมดคามอดทนกับความดื้อด้านของป๊อป
" ...." ป๊อปไม่ตอบ หันหน้าไปทางอื่น จนเขื่อนเอิ่มระอา ต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง
เกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง
" พี่เป้ แก้วอยากไปซื้อของที่ฝั่ง พาแก้วไปหน่อยนะ " แก้วเกาะแขนเป้ แกว่งไปมาเหมือนเด็กเล็กออดอ้อนพี่ชาย
" แต่นายสั่งไว้ว่าไม่ให้คุณหนูออกจากเกาะนี้นะครับ " เป้พูด
"แล้วตอนนี้พี่ป๊อปเห็นหรือเปล่า ว่าเราทำอะไรกันอยู่ " แก้วพูด
" ไม่เห็นครับ "
" นั้นไง แสดงวาถ้าพี่เป้พาแก้วออกไป พี่ป๊อปก็ไม่รู้ ใช่มั้ย " แก้วพูด เป้พยักหน้า
" งั้นไปกัน " แก้วจูงมือเป้ แต่เป้รั้งไว้
" แต่ว่า .... "
" ถ้าพี่เป้ไม่บอก แล้วแก้วไม่บอก ป๊อปก็ไม่รู้ จริงมั้ย " แก้วพูด เป้พยักหน้า แก้วดึงเป้ให้ตามเธอไปทันที
เรือหางยาวแล่นออกจากเกาะเข้าสู่ฝั่ง แก้วดูเพลิดเพลินกับการนั่งเรือมาก เธอหันมองเกาะเล็กๆ ที่อยู่กลางทะเล มองน้ำทะเลสีเขียว ที่กว้างไกลจนลับตา ลมเย็นๆที่พัดผ่านมากระทบร่างกายของเธอ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆจนเต็มปอด
" สบายยยยยยยยจัง " แล้วเธอก็เบิกตากว้างอย่างคนสบายใจ รอยยิ้มหวานๆเริ่มมีให้เห็นบนใบหน้าของเธออีกครั้ง
" พี่เป้ พี่เป้หยุดก่อน " แล้วเหมือนว่าเธอจะเห็นอะไรบางอย่างอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่เรือของเธอแล่นอยู่
ทันทีที่เป้ได้ยินคำสั่งจากแก้ว เขารีบหลุดเรือทันที
แก้วจ้องมองใครสักคน ที่ดำพลุดดำว่ายอยู่กลางทะเล ผมพ้าวของเขายุ่งเหยิงรุงรัง ใบหน้าคล้ำๆ ที่เต็มไปด้วยหนวดเครา
" ผู้ชายคนนั้นเค้ากำลังทำอะไรอยู่ " เธอพยามเพ็งเล็งให้เห็นเขาให้ชัดเจนขึ้น
" คงจะหาปลามั้งครับ " เป้รู้อยู่แล้ว ว่าคนๆนั้นคือใคร แต่ด้วยคำสั่งของป๊อป เขาจึงไม่กล้าบอกเธอ
" จะหาปลาได้ยังไง เขาไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยนะ " แก้วสงสัย เธอยังจ้องมองการกระทำของชายคนนั้นต่อไป
" คงจะเป็นวิธีของเค้าหละมั้งครับคุณหนู" เป้พูด แล้วมองแก้วที่จ้องมองชายคนนั้น ด้วยความสงสาร
" เค้าเหมือนหาอะไรบ้างอย่างอยู่นะ " แก้วยังคงมองเขาอยู่
" เราไปกันเถอะนะครับ เดี๋ยวจะมืดค่ำ " เป้พุด
" อื้มๆ " แก้วพยักหน้า เป้รับเรือออกไปทันที แต่แก้วยังมองชายคนนั้นจนลับตา
" พี่เป้รอหนูอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวแก้วไปซื้อของแป๊ปเดียวเดี๊ยวกลับมา " แก้วพูด เป้พยักหน้ารับคำ แล้วนั่งรอแก้วในเรือ
แก้วเดินวนไปวนมา ดูเสื้อผ้าในตลาดอยู่หลายร้าน
" มันยังไม่กลับบ้านมันอีกหรอวะ " แม่ค้าขายปลาพูด
" เออหวะ ข้านี้สงสารมันจริงๆ แม่หนูคนนั้นคงจะตายแล้วถูกน้ำซัดหายไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ นี่ก็สองอาทิตย์กว่าแล้ว มันก็ยังตามหาอยู่อีก " แม่ค้าขายปูพูด
" มันคงจะรักของมันมากแหละมั้ง " แม่ค้าขายปลาพูด
" เออ แต่ข้ากลัวว่ามันจะตายกันซะก่อนพอดี ใครเตือนมันกี่คน มันก็ไม่ฟัง ยังจะออกตามหาอยู่แบบนั้นทุกวัน ไปตั้งแต่เช้ามืด กลับมาก็ตะวันตกดินแล้ว วันๆ ก็เอาแต่ดำพลุดดำว่ายอยู่ในทะเล " แม่ค้าขายปูพูด
" ขอโทษนะคะ ป้ากำลังพูดถึงผู้ชายที่ว่ายน้ำอยู่กลางทะเลหรือเปล่าคะ " แก้วได้ยินเข้าพอดี เลยเข้าไปถาม
" ใช่หนูเอ่ยยย คนรักของมันพลัดตกทะเลไปเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน มันคงทำใจไม่ได้แหละมั้ง ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้มันยังออกไปตามหา แฟนมันอยู่เลย " แม่ค้าขายปลาพูด แก้วนิ่งไป เธอยิ้มบางๆแล้วออกมาจากวงสนทนา
" ผู้ชายคนนั้น คือ ใคร " แก้วเองก็อยากจะให้เป็นโทโมะ แต่อีกใจหนึ่งของเธอ ก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้
" คงจะมีแค่คนรักกันเท่านั้นที่ทำแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นคงไม่ใช่นาย นายคงจะมีความสุขดี ที่ชั้ลออกากชีวิตของนายมาแบบนี้ " เธอพูดทั้งน้ำตา
" อ้าว คุณหนู ทำไมกลับเร็วจังครับ " เป้งง เมื่อเห็นแก้วเดินปร๋อขึ้นมาในเรืออย่างเร็ว แต่เมื่อแก้วไม่พูดไม่จาอะไร เขาก็ออกเรือกลับเกาะทันที
" ผู้ชายคนนั้น เค้าตามหาคนรักของเค้า ที่พลัดตกจากทะเลไป เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน " แก้วพูดทั้งน้ำตา เป้นิ่งไป กลัวความจะแตก
" เค้าคงจะรักผู้หญิงคนนั้นมาก เค้าคงจะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเธอ ฮึก ฮึก " แก้วสะอื้นหนักขึ้น จนเป้เริ่มกังวล เป้ก็ยังนิ่งอยู่
" ผิดกับคนที่ชั้ลรัก เค้าคงมีความสุขดี ที่รู้ว่าชั้ลตายไปแล้ว ฮืออ ฮืออ ฮืออ " ก้วร้องไห้โฮ จนเป้ตกใจ
" คุณหนูครับ มันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้นะครับ " เป้สงสารแก้วจับใจ
" แก้วรู้ตัวเองดีพี่เป้ เค้าไม่ได้รักแก้ว เค้าคงจะสะใจ ที่เห็นแก้วพลัดตกทะเลในวันนั้น และเค้าก็คง ฮึก ฮึก ไม่คิดจะตายหาแก้ว เหมือนที่ผู้ชายคนนั้นเค้าตามาคนที่เค้ารัก " แก้วก้มหน้าร้องไห้ ก่อนเข่าตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เรือของโทโมะ แลนผ่านสวนทางกับเรือของแก้ว
ด้วยความผิดหวังที่โทดมะเพิ่งได้รับมา มันทำให้เขาเหม่อลอยจนไม่ได้สังเกตว่าคนที่เขาตามหา อยู่ในเรืออีกลำที่แล่นสวนทางเรือเขาไป
" โธ่เว้ย ทำไมฟ้าลิขิตให้เป็นแบบนี้นะ " เป้เองก็ลุ้นให้โทโมะหันมาทางเรือของเขา แต่โทโมะก็ไม่หัน เป้มองโทโมะ แล้วรู้สึกสงสาร ใบหน้าหล่อๆ ขวๆของเขา นอนนี้มันคล้ำเพราะลมแดด ผิวพรรณพ่องๆของเขา ตอนนี้มันคล้ำมืดไปหมด
' นี่เขายังคุณหนูขนาดนี้เลยหรอวะ ' มันเป็นคำถามที่พลุดขึ้นมาในหัวใจของเป้ ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่เป้ไปแอบมองโทโมะตามหาแก้วแล้ว หากแต่เขาช่วยอะไรทั้งคู่ไม่ได้เลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ