ไฟในดวงใจ
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.
แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
39) ปอดบวม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
แกร๊ก ! เสียงประตูห้องฟางถูกปิดลงช้าๆ พร้อมกับใครสักคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องของเธอ
มือหยาบแตะหน้าผากของผากอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนมาแตะที่แก้มนวล แล้วเลื่อนลงไปที่ซอกคอของเธอ
" ช่วยไม่ได้นะ อยากจะดื้อเอง " เขาจะลุกจากเตียงเดินออกไป หากแต่มือเรียวของคนที่นอนอยู่จับข้อมือของเขาเอาไว้
" ฟางต้องทำยังไง พี่ถึงจะหายโกรธฟางสักที " ฟางพูดเสียงเบา
" ชั้ลเคยเตือนเธอแล้ว ว่าอย่าโกหกชั้ล ชั้ลเคยบอกเธอแล้ว ว่ามันเป็นอย่างเดียวที่จะทำให้ชั้ลหมดรักเธอ แต่เธอก็ยังทำ " ป๊อปพูดเสียงนิ่งๆ
" ฟางไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ฟางรักพี่ป๊อปจริงๆนะ " ฟางพูดทั้งน้ำตา เธอไม่ยอมปล่อยมือป๊อปไป เพราะกลัวว่าป๊อปจะจากเธอไปอีก
" ความจริงของคนโกหก ยังไงมันก็มีความสงสัยซ่อนอยู่เสมอ " ป๊อปพูดนิ่งๆ แล้วพยามแกะมือฟางออก เธอรีบเอามืออีกข้างนึงมากุมมือป๊อปเอาไว้แน่น
" พี่ลืมมันไปได้มั้ย ฟางสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้กับพี่อีกแล้ว " เธอพูดทั้งน้ำตา
" ชั้ลลืมไปแล้ว ลืมไปแล้วว่าชั้ลเคยรักเธอ " ป๊อปพูด เขาเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน
" ฟางไม่ได้ตั้งใจ ฟางไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ " ฟางสะอืื้นไห้หนักขึ้น
" เธอตั้งใจจะมาแก้แค้นชั้ล แต่เธอไม่ได้ตั้งใจจะรักชั้ล ที่เธอรักชั้ลเพราะเธอแค่เผลอใจรักชั้ล ก็แค่นั้นเอง " ป๊อปกล้ำกลืน ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ
" พี่ป๊อปอย่าพูดแบบนั้นสิ ฟางรักพี่ป๊อปมากนะ ช่วยรับคำขอโทษจากฟางได้มั้นคะพี่ป๊อป ฮึก ฮึก "
" พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ " ป๊อปแกะมือฟางออกจนหลุด
" พี่ป๊อปเป็นห่วงฟางหรอ " เธอยิ้มดีใจ รีบเช็ดน้ำตา เธอคิดว่าป๊อปเป็นห่วงเธอ
" จะได้รีบออกไปจากชีวิตของชั้ลสักที " ป๊อปหันหลังให้ฟางแล้วเดินออกไปทันที
รอยยิ้มแห่งความดีใจค่อยๆหุบลง ก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
" มันคงทั้งรักทั้งชัง คงจะสับสนกับใจตัวเองน่าดู " เขื่อน โอบบ่าเฟย์ แอบมองป๊อปที่เดินออกมาจากห้องฟาง
" เราจะช่วยพวกเขายังไงดีพี่เขื่อน " เฟย์สงสารฟาง
" รอจนกว่ามันจะรู้ใจตัวเองแหละ ว่ามันต้องการอะไรกันแน่ " เขื่อนพูด
" อีกนานหรือเปล่าคะ " เฟย์เงยมองหน้าเขื่อน เขื่อนส่ายหน้าไปมา
กระท่อมในเกาะแห่งหนึ่ง ชวงสายๆของวันนี้ เป้เอาถาดข้าวพร้อมผลไม้มาให้แก้ว
" พี่เป้ กินข้าวเสร็จเราไปหาผู้ชายคนนั้นกันนะ แก้วอยากช่วยเค้าตามหาคนรักของเค้า " แก้วเกาะแขนเป้อย่างอ้อนวอน
" เอ่ออ..." เป้พูดไม่ออก
" แก้วสงสารเค้า แก้วอยากช่วยเค้าตามหาแฟนของเค้า พี่เป้ไม่สงสารเค้าหรอ " แก้วอ้อนต่อ
" แต่ผมว่า ... " เป้แย้ง
" ไม่เป็นไร ถ้าพี่เป้ไม่ไป แก้ไปจ้างคนในหมู่บ้านให้พาแก้วไปก็ได้ " ด้วยความดื้อของแก้ว มันจึงทำให้เป้ต้องยอมเธอ
" ก็ได้ครับคุณหนู " เป้พยักหน้าย่างจำนน แก้วยิ้มดีใจ เธอรีบกินข้าวจนหมด แล้วลากเป้ไปทที่เรือทันที
" คุณหนูแน่ใจนะ ว่าจะไปช่วยเค้าหนะ " เป้ถามอีกครั้ง
" อื้มม " แก้วพยักหน้า แล้วเดินขึ้นเรือไปก่อน
ครื่นนน ครื่นนนน ส่าาาาาาา แต่ฟ้าฝนก็ดันตกลงมา ณ เวลานั้น
" ฝนตกครับ เราออกไปไม่ได้ " เป้ได้จังหวะ รีบชวนแก้วลงจากเรือทันที แก้วนั่งนิ่งๆตากฝนอยู่บนเรือ เหมือนคิดอะไรอยู่
" ฝนตกแบบนี้ แล้วผู้ชายคนนั้นเค้าจะอยู่ยังไง ถ้าเค้าตกทะเลตายขึ้นมาหละ " แก้วพูดคนเดียว แล้วอยู่ๆ ก็กระโดดลงจากเรือ วิ่งเข้ากระท่อมไป
" คุณหนู ! คุณหนู ! " เป้วิ่งตะโกนเรียกแก้ว แล้วแก้วก็ออกมา พร้อมกันเสื้อกันผม 2 ชุด เธอสวมใส่ชุดหนึ่ง แล้วยื่นให้เป้ชุดนึง
" แก้วพร้อมแล้ว เราไปกันเลย "
" แต่มันอันตรายนะครับ " เป้พูด
" พี่เป้ ฝนมันตกอย่างเดียว ไม่มีลม คลื่นก็ไม่แรง เราออกทะเลได้นะ " แก้วพูด แล้วเดินนำไป เป้เดินตามไปติดๆ
" ขอโทษนะนาย มีอะไรก็จัดการกันเองแล้วกัน " เป้พูดขอโทษป๊อป แล้วค่อยๆออกเรือสู่กลางทะเล
กลางทะเล
วันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม เหมือนกันสองอาทิตย์ที่ผ่านมา กลางทะเล ณ จุดๆนี้ จะมีเรือเพียง 1 ลำ และมีผู้ชายเพียง 1 คนที่ลอยตัวอยู่กลางทะเล หากจะมีเพิ่มมา ก็มีแค่เพียงสายฝนที่เทลงมาและเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
เพราะเขาอยู่แต่กลางทะเลมานับสองอาทิตย์กว่าๆ เพราะร่างกายมันเริ่มอ่อนแรง เพรราะเขาพักผ่อนน้อยเกินไป และเพราะว่าเขาทานอะไรไม่ลง มันจึงทำให้ร่างกายเขาทรุดนัก
ร่างสูงพยามปีนป่ายขึ้นเรือ เพราะเขารู้ตัวดีว่าหากเขายังฝืนดำน้ำกลางสายฝนแบบนี้ต่อไป เขาอาจจะตายก่อนที่จะได้พบกับเธออีกครั้ง แต่เพราะความอ่อนแรง มันจึงทำให้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะกลับขึ้นไปบนเรือ มือหนาเกาะแคมเรือไว้แน่น ปล่อยตัวจมอยู่ในน้ำ ดวงตาของเขาเพิ่มพร่ามัวและกำลังจะมืดลง
" พี่เป้ ! เค้าเป็นอะไรหนะ " แต่เธอก็มาทันเวลาๆ แก้วจ้องมองชายหนุ่มที่ทิ้งน้ำอยู่ในน้ำ มีเพียงมือทั้สองข้างของเขาที่เกาะแคมเรือเอาไว้
" แย่แล้ว " เป้อุทานเสียงดัง ก่อนจะขับเรือเข้าไปใกล้ๆเรือของชายคนนั้น
" คุณหนูนั่งรอตรงนี้นะครับ " เป้ออกคำสั่ง ก่อนจะข้ามไปยังเรือของชายคนนั้น
ด้วนความยามของเส้นผมที่เปียกน้ำ มันทำให้ให้ของเขาปกปิดใบหน้าของเขาจนเธอมองไม่ชัด
" โอ้ยยยย " เป้ออกแรงจนสุดกำลัง ดึงชายคนนั้นขึ้นมาบนเรือจนได้
" พี่เป้ เค้าเป็นอะไรหรือเปล่า " แก้วจ้องมองเขาด้วยความตกใจ
เป้ไม่พูดอะไร ก่อนจะค่อยๆ ลากร่างสูงขึ้นมาบนเรือของเขา
" คุณ ! คุณ ! " ทันทีที่ร่างสูงข้ามมานอนแผ่ราบอยู่ที่เรือของเป้ แก้วก็รีบเข้ามาดูอาการทันที เธอเขย่าแขนร่างสูงที่นอนแน่นิ่งอย่างแรง หวังให้เขาฟื้นตัว
" พี่เป้ รีบกลับเกาะเร็ว " แก้วหันไปบอกเป้ ก่อนจะอุ้มศรีษาะของชายคนนั้นมาหนุมตักตัวเอง แต่เธอก็ไม่ทันได้สังเกตใบหน้าของเขา แก้วสละเสื้อกันฝนให้กับเขา เธอถอดเสื้อกันฝนที่เธอสวมใส่ มาใส่ให้กับเขา
เรือแล่นมาจนถึงฝั่ง เป้รีบอุ้มโทโมะไปไว้ในกระท่อมของแก้ว
" เดี๋ยวผมไปตามหมอก่อนนะครับ " เป้รีบลงจากกระท่อมไปทันที
" นาย นายจะตายไม่ได้นะ นายยังไม่ได้เจอคนรักของนายเลย นาย ฟื้นสิ ฟื้น" แก้วเกี่ยเส้นผมที่ปกปิดใบหน้าของเขาออก
O_O
" .... " เธอถอนหลังกรูด เมื่อได้เห็นใบหน้าเต็มๆของเขา
" TT " น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ตึกตัก ตึกตัก ใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
" ฮึก ฮึก " ร่างกายเธอสั่นสะท้าน ด้วยความตกใจ ดวงตาคู่นี้จ้องมองไปที่ร่างสูงที่นอนสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น ปากแดงๆและใบหน้าของเขาเริ่มซีดเผือด ตัวของเขาเริ่มกร็งด้วยอากาศที่หนาวเย็นจนเกินไป
" ฮือออ ฮือออ ฮือออ " เธอปล่อยโฮออกมา ก่อนจะลุกเข้าไปกอดเขาไว้แน่น
" ทำแบบนี้ทำไม ฮือออ ฮือออ ฮืออ " เธอกอดเขาไว้แน่นขึ้นไม่ยอมปล่อย
"ทางนี้ครับหมอ ทางนี้ครับ " เป้วิ่งนำหมอเข้ามาในกระท่อม
" อาการไม่ค่อยดี พาไปโรงพยาบาลเลย " หมอตรวจเช็คอาการของโทโมะ ก่อนจะออกคำสั่ง
โทโมะถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลบนเกาะทันที
" พี่เป้รู้เรื่องนี้หรือเปล่า "แก้วถามเป้ทั้งน้ำตา เป้ไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งก้มหน้ารู้สึกผิด
" ทำไมไม่บอกเค้าไป ว่าแก้วยังไม่ตาย " แก้วพูด
" ...." เป้นิ่งเงียบไม่ตอบ
" ถ้าเค้าตายไป แก้วจะทำยังไง " แก้วพูดทงน้ำตา เป้ยังเงียบไม่ตอบ
" หมอคะ หมอ เค้าเป็นยังไงบ้าง " แก้วรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที
" คนไข้ปอดบวมครับ หมอกลัวว่าปอดจะติดเชื้อ จึงอยากให้นอนห้องไอซียูไปก่อน " หมอพูด แก้วพยักหน้า
" ผมขอโทษนะครับคุณหนู ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ " เป้รู้สึกผิด
" แก้วรู้ ว่าพี่เป้ต้องทำตามคำสั่งของป๊อป " แก้วพูดนิ่งๆ สายตาของเธอจับจ้องมองไปที่โทโมะ ที่นอนใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ในห้องไอซียู แล้วทรุดลงนั่งร้องไห้อยู่ทรงนั้น
" เค้าคงจะรักคุณหนูมากนะครับ " เป้พูด แล้วนั่งลงข้างๆแก้ว
สภาพร่างกายของโทโมะ ผมผ้าวของเขาที่ดูรุงรังจนยุ่งเหยิง ผิวกายผิวหน้าของเขาที่มันเคยขาวเนียม แต่ตอนนี้มันกลับดำคล้ำราวกับคนละคน ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเนียนไม่มีหนวดเคลา แต่ตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยหนวดเครา
" มันออกตามหาตั้งแต่เช้ามืดจนตะวันตกดินนู้น กว่าจะกลับเข้ามา " เสียงของป้าขายปลาก็แว็บเข้ามาในหัวของแก้ว
" มันทำแบบนี้ก็เป็นสองอาทิตย์แล้ว สงสัยมันยังทำใจไม่ได้ " คำพูดของป้าคนนั้น ยังคงดังกึ่งก้องอยู่ในหูของแก้ว
" ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ฮือออ ฮืออ ฮือออ " เธอนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียู โดยมีเป้ที่นั่งปลอบอยู่ข้างๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ