ไฟในดวงใจ

9.6

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.

  47 ตอน
  1113 วิจารณ์
  73.43K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

39) ปอดบวม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

                    แกร๊ก ! เสียงประตูห้องฟางถูกปิดลงช้าๆ พร้อมกับใครสักคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องของเธอ 

 

 

                    มือหยาบแตะหน้าผากของผากอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนมาแตะที่แก้มนวล แล้วเลื่อนลงไปที่ซอกคอของเธอ 

 

 

 

                    " ช่วยไม่ได้นะ อยากจะดื้อเอง " เขาจะลุกจากเตียงเดินออกไป หากแต่มือเรียวของคนที่นอนอยู่จับข้อมือของเขาเอาไว้ 

 

 

 

 

                    " ฟางต้องทำยังไง พี่ถึงจะหายโกรธฟางสักที " ฟางพูดเสียงเบา 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลเคยเตือนเธอแล้ว ว่าอย่าโกหกชั้ล ชั้ลเคยบอกเธอแล้ว ว่ามันเป็นอย่างเดียวที่จะทำให้ชั้ลหมดรักเธอ  แต่เธอก็ยังทำ " ป๊อปพูดเสียงนิ่งๆ

 

 

 

 

 

                    " ฟางไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ฟางรักพี่ป๊อปจริงๆนะ " ฟางพูดทั้งน้ำตา เธอไม่ยอมปล่อยมือป๊อปไป เพราะกลัวว่าป๊อปจะจากเธอไปอีก 

 

 

 

 

 

                    " ความจริงของคนโกหก ยังไงมันก็มีความสงสัยซ่อนอยู่เสมอ " ป๊อปพูดนิ่งๆ แล้วพยามแกะมือฟางออก  เธอรีบเอามืออีกข้างนึงมากุมมือป๊อปเอาไว้แน่น

 

 

 

 

 

                    " พี่ลืมมันไปได้มั้ย ฟางสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้กับพี่อีกแล้ว " เธอพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลลืมไปแล้ว ลืมไปแล้วว่าชั้ลเคยรักเธอ " ป๊อปพูด เขาเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน

 

 

 

 

                    " ฟางไม่ได้ตั้งใจ  ฟางไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ " ฟางสะอืื้นไห้หนักขึ้น 

 

 

 

 

 

                    " เธอตั้งใจจะมาแก้แค้นชั้ล แต่เธอไม่ได้ตั้งใจจะรักชั้ล ที่เธอรักชั้ลเพราะเธอแค่เผลอใจรักชั้ล ก็แค่นั้นเอง " ป๊อปกล้ำกลืน ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปอย่าพูดแบบนั้นสิ ฟางรักพี่ป๊อปมากนะ ช่วยรับคำขอโทษจากฟางได้มั้นคะพี่ป๊อป ฮึก ฮึก "

 

 

 

 

 

                    " พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ " ป๊อปแกะมือฟางออกจนหลุด 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปเป็นห่วงฟางหรอ " เธอยิ้มดีใจ รีบเช็ดน้ำตา เธอคิดว่าป๊อปเป็นห่วงเธอ 

 

 

 

 

 

                    " จะได้รีบออกไปจากชีวิตของชั้ลสักที " ป๊อปหันหลังให้ฟางแล้วเดินออกไปทันที  

 

 

 

 

 

                    รอยยิ้มแห่งความดีใจค่อยๆหุบลง ก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " มันคงทั้งรักทั้งชัง คงจะสับสนกับใจตัวเองน่าดู " เขื่อน โอบบ่าเฟย์ แอบมองป๊อปที่เดินออกมาจากห้องฟาง 

 

 

 

 

 

                    " เราจะช่วยพวกเขายังไงดีพี่เขื่อน " เฟย์สงสารฟาง

 

 

 

 

 

                    " รอจนกว่ามันจะรู้ใจตัวเองแหละ ว่ามันต้องการอะไรกันแน่ " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

                    " อีกนานหรือเปล่าคะ " เฟย์เงยมองหน้าเขื่อน เขื่อนส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

 

 

 

                    กระท่อมในเกาะแห่งหนึ่ง ชวงสายๆของวันนี้ เป้เอาถาดข้าวพร้อมผลไม้มาให้แก้ว  

 

 

 

 

 

                    " พี่เป้ กินข้าวเสร็จเราไปหาผู้ชายคนนั้นกันนะ แก้วอยากช่วยเค้าตามหาคนรักของเค้า " แก้วเกาะแขนเป้อย่างอ้อนวอน

 

 

 

 

 

                    " เอ่ออ..." เป้พูดไม่ออก

 

 

 

 

 

                    " แก้วสงสารเค้า แก้วอยากช่วยเค้าตามหาแฟนของเค้า พี่เป้ไม่สงสารเค้าหรอ " แก้วอ้อนต่อ 

 

 

 

 

 

                    " แต่ผมว่า ... " เป้แย้ง

 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไร ถ้าพี่เป้ไม่ไป แก้ไปจ้างคนในหมู่บ้านให้พาแก้วไปก็ได้ " ด้วยความดื้อของแก้ว มันจึงทำให้เป้ต้องยอมเธอ 

 

 

 

 

 

 

                    " ก็ได้ครับคุณหนู " เป้พยักหน้าย่างจำนน แก้วยิ้มดีใจ เธอรีบกินข้าวจนหมด แล้วลากเป้ไปทที่เรือทันที

 

 

 

 

 

                    " คุณหนูแน่ใจนะ ว่าจะไปช่วยเค้าหนะ " เป้ถามอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " อื้มม " แก้วพยักหน้า แล้วเดินขึ้นเรือไปก่อน 

 

 

 

 

 

 

                    ครื่นนน ครื่นนนน  ส่าาาาาาา  แต่ฟ้าฝนก็ดันตกลงมา ณ เวลานั้น 

 

 

 

 

 

                    " ฝนตกครับ เราออกไปไม่ได้ " เป้ได้จังหวะ รีบชวนแก้วลงจากเรือทันที  แก้วนั่งนิ่งๆตากฝนอยู่บนเรือ เหมือนคิดอะไรอยู่ 

 

 

 

 

 

 

                    " ฝนตกแบบนี้ แล้วผู้ชายคนนั้นเค้าจะอยู่ยังไง ถ้าเค้าตกทะเลตายขึ้นมาหละ " แก้วพูดคนเดียว แล้วอยู่ๆ ก็กระโดดลงจากเรือ วิ่งเข้ากระท่อมไป 

 

 

 

 

 

                    " คุณหนู ! คุณหนู ! " เป้วิ่งตะโกนเรียกแก้ว  แล้วแก้วก็ออกมา พร้อมกันเสื้อกันผม 2 ชุด เธอสวมใส่ชุดหนึ่ง แล้วยื่นให้เป้ชุดนึง

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วพร้อมแล้ว เราไปกันเลย "

 

 

 

 

 

                    " แต่มันอันตรายนะครับ " เป้พูด 

 

 

 

 

 

                    " พี่เป้ ฝนมันตกอย่างเดียว ไม่มีลม คลื่นก็ไม่แรง เราออกทะเลได้นะ " แก้วพูด แล้วเดินนำไป  เป้เดินตามไปติดๆ 

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษนะนาย มีอะไรก็จัดการกันเองแล้วกัน " เป้พูดขอโทษป๊อป แล้วค่อยๆออกเรือสู่กลางทะเล 

 

 

 

 

 

 

 

                    กลางทะเล 

 

 

 

 

                    วันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม เหมือนกันสองอาทิตย์ที่ผ่านมา  กลางทะเล ณ จุดๆนี้ จะมีเรือเพียง 1 ลำ และมีผู้ชายเพียง 1 คนที่ลอยตัวอยู่กลางทะเล หากจะมีเพิ่มมา ก็มีแค่เพียงสายฝนที่เทลงมาและเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

 

                    เพราะเขาอยู่แต่กลางทะเลมานับสองอาทิตย์กว่าๆ เพราะร่างกายมันเริ่มอ่อนแรง เพรราะเขาพักผ่อนน้อยเกินไป และเพราะว่าเขาทานอะไรไม่ลง มันจึงทำให้ร่างกายเขาทรุดนัก 

 

 

 

 

                   ร่างสูงพยามปีนป่ายขึ้นเรือ เพราะเขารู้ตัวดีว่าหากเขายังฝืนดำน้ำกลางสายฝนแบบนี้ต่อไป เขาอาจจะตายก่อนที่จะได้พบกับเธออีกครั้ง แต่เพราะความอ่อนแรง มันจึงทำให้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะกลับขึ้นไปบนเรือ มือหนาเกาะแคมเรือไว้แน่น ปล่อยตัวจมอยู่ในน้ำ  ดวงตาของเขาเพิ่มพร่ามัวและกำลังจะมืดลง

 

 

 

 

 

                    " พี่เป้ ! เค้าเป็นอะไรหนะ " แต่เธอก็มาทันเวลาๆ แก้วจ้องมองชายหนุ่มที่ทิ้งน้ำอยู่ในน้ำ มีเพียงมือทั้สองข้างของเขาที่เกาะแคมเรือเอาไว้ 

 

 

 

 

 


                    " แย่แล้ว " เป้อุทานเสียงดัง ก่อนจะขับเรือเข้าไปใกล้ๆเรือของชายคนนั้น 

 

 

 

 

 

 

                    " คุณหนูนั่งรอตรงนี้นะครับ " เป้ออกคำสั่ง ก่อนจะข้ามไปยังเรือของชายคนนั้น 

 

 

 

 

                    ด้วนความยามของเส้นผมที่เปียกน้ำ มันทำให้ให้ของเขาปกปิดใบหน้าของเขาจนเธอมองไม่ชัด 

 

 

 

 

 

 

                    " โอ้ยยยย  " เป้ออกแรงจนสุดกำลัง ดึงชายคนนั้นขึ้นมาบนเรือจนได้ 

 

 

 

 

 

                    " พี่เป้ เค้าเป็นอะไรหรือเปล่า " แก้วจ้องมองเขาด้วยความตกใจ 

 

 

 

 

                    เป้ไม่พูดอะไร ก่อนจะค่อยๆ ลากร่างสูงขึ้นมาบนเรือของเขา 

 

 

 

 

 

 

 

                    " คุณ ! คุณ ! " ทันทีที่ร่างสูงข้ามมานอนแผ่ราบอยู่ที่เรือของเป้ แก้วก็รีบเข้ามาดูอาการทันที  เธอเขย่าแขนร่างสูงที่นอนแน่นิ่งอย่างแรง หวังให้เขาฟื้นตัว 

 

 

 

 

 

                    " พี่เป้ รีบกลับเกาะเร็ว " แก้วหันไปบอกเป้ ก่อนจะอุ้มศรีษาะของชายคนนั้นมาหนุมตักตัวเอง แต่เธอก็ไม่ทันได้สังเกตใบหน้าของเขา  แก้วสละเสื้อกันฝนให้กับเขา เธอถอดเสื้อกันฝนที่เธอสวมใส่ มาใส่ให้กับเขา 

 

 

 

 

 

                    เรือแล่นมาจนถึงฝั่ง เป้รีบอุ้มโทโมะไปไว้ในกระท่อมของแก้ว

 

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวผมไปตามหมอก่อนนะครับ " เป้รีบลงจากกระท่อมไปทันที 

 

 

 

 

 

                    " นาย นายจะตายไม่ได้นะ นายยังไม่ได้เจอคนรักของนายเลย นาย ฟื้นสิ ฟื้น" แก้วเกี่ยเส้นผมที่ปกปิดใบหน้าของเขาออก 

 

 

 

 

 

 

                    O_O 

 

 

 

 

 

 

                    " .... " เธอถอนหลังกรูด เมื่อได้เห็นใบหน้าเต็มๆของเขา 

 

 

 

 

 

 

                     " TT " น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว 

 

 

 

 

 

                    ตึกตัก ตึกตัก ใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ 

 

 

 

 

 

 

                    " ฮึก ฮึก " ร่างกายเธอสั่นสะท้าน ด้วยความตกใจ ดวงตาคู่นี้จ้องมองไปที่ร่างสูงที่นอนสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น ปากแดงๆและใบหน้าของเขาเริ่มซีดเผือด ตัวของเขาเริ่มกร็งด้วยอากาศที่หนาวเย็นจนเกินไป 

 

 

 

 

 

                    " ฮือออ ฮือออ ฮือออ " เธอปล่อยโฮออกมา ก่อนจะลุกเข้าไปกอดเขาไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    " ทำแบบนี้ทำไม  ฮือออ ฮือออ ฮืออ " เธอกอดเขาไว้แน่นขึ้นไม่ยอมปล่อย

 

 

 

 

 

                    "ทางนี้ครับหมอ ทางนี้ครับ " เป้วิ่งนำหมอเข้ามาในกระท่อม 

 

 

 

 

 

                    " อาการไม่ค่อยดี พาไปโรงพยาบาลเลย " หมอตรวจเช็คอาการของโทโมะ ก่อนจะออกคำสั่ง 

 

 

 

 

 

                    โทโมะถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลบนเกาะทันที  

 

 

 

 

 

                    " พี่เป้รู้เรื่องนี้หรือเปล่า "แก้วถามเป้ทั้งน้ำตา  เป้ไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งก้มหน้ารู้สึกผิด 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมไม่บอกเค้าไป ว่าแก้วยังไม่ตาย  " แก้วพูด

 

 

 

 

 

                    " ...." เป้นิ่งเงียบไม่ตอบ

 

 

 

 

 

                    " ถ้าเค้าตายไป แก้วจะทำยังไง " แก้วพูดทงน้ำตา  เป้ยังเงียบไม่ตอบ 

 

 

 

 

 

                    " หมอคะ หมอ เค้าเป็นยังไงบ้าง " แก้วรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที

 

 

 

 

 

                    " คนไข้ปอดบวมครับ หมอกลัวว่าปอดจะติดเชื้อ จึงอยากให้นอนห้องไอซียูไปก่อน " หมอพูด แก้วพยักหน้า 

 

 

 

 

                    " ผมขอโทษนะครับคุณหนู ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ " เป้รู้สึกผิด 

 

 

 

 

                    " แก้วรู้ ว่าพี่เป้ต้องทำตามคำสั่งของป๊อป " แก้วพูดนิ่งๆ  สายตาของเธอจับจ้องมองไปที่โทโมะ ที่นอนใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ในห้องไอซียู แล้วทรุดลงนั่งร้องไห้อยู่ทรงนั้น 

 

 

 

 

 

                    " เค้าคงจะรักคุณหนูมากนะครับ " เป้พูด แล้วนั่งลงข้างๆแก้ว 

 

 

 

 

 

                    สภาพร่างกายของโทโมะ ผมผ้าวของเขาที่ดูรุงรังจนยุ่งเหยิง ผิวกายผิวหน้าของเขาที่มันเคยขาวเนียม แต่ตอนนี้มันกลับดำคล้ำราวกับคนละคน ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเนียนไม่มีหนวดเคลา แต่ตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยหนวดเครา 

 

 

 

 

                    " มันออกตามหาตั้งแต่เช้ามืดจนตะวันตกดินนู้น กว่าจะกลับเข้ามา " เสียงของป้าขายปลาก็แว็บเข้ามาในหัวของแก้ว 

 

 

 

 


                    " มันทำแบบนี้ก็เป็นสองอาทิตย์แล้ว  สงสัยมันยังทำใจไม่ได้ " คำพูดของป้าคนนั้น ยังคงดังกึ่งก้องอยู่ในหูของแก้ว 

 

 

 

 

                    " ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย  ฮือออ ฮืออ ฮือออ " เธอนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียู โดยมีเป้ที่นั่งปลอบอยู่ข้างๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา