ไฟในดวงใจ

 
 
 
 
                    " ป๊อป ฟางหละ " เขื่อนที่เดินโบบ่าเฟย์ลงมาทานข้าว หันมองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นฟาง 
 
 
 
 
                    " ไม่รู้ " ป๊อปนั่งกินข้าวหน้าตาเฉย เหมือนคนไม่สนใจอะไร ขนาดเขื่อนถาม เขาก็ยังไม่สนใจเลย
 
 
 
 
 
                    " ระวังตัวไว้เถอะมึง ไอป๊อป " จนเขื่อนเริ่มจะขัดใจ 
 
 
 
 
 
                    " เฟย์ไปรอพี่ที่โต๊ะนะ  เดี๋ยวพี่จะไปตามฟางมากินข้าว " เขื่อนพูด เฟย์ยิ้มดีใจ แล้วพยักหน้า 
 
 
 
 
 
                    " อย่าไปตามเลย  กินข้าวไม่ลง "  ป๊อปพูด เฟย์เงยมองหน้าป๊อป แต่ไม่กล้าพูดอะไร  แล้วนั่งก้มหน้าต่อไป
 
 
 
 
 
                    " ถ้ากินไม่ลงก็ไม่ต้องกิน " เขื่อนเหลืออดในความแค้นของป๊อป เขาส่ายหน้าไปมาอย่างเบื่อหน่าย แล้วเดินออกไปตามฟาง 
 
 
 
 
 
 
                    " เขาไปกินข้าวด้วยกัน " เขื่อนเดินมาหยุดตรงหน้าฟาง เขาสงสารฟางเหลือเกิน ที่ต้องมานั่งตากลม ตากยุง จากน้ำค้างที่สวนนอกบ้าน  ความอดทนของฟาง มันทำให้เขื่อนรู้ ว่าเธอรักน้องของเขาจริง และเขื่อนเองก็ให้อภัยฟางไปแล้ว
 
 
 
 
 
                    " ไม่เป็นไรคะ ฟางยังไม่หิว " ฟางยิ้มน้อยๆให้เขื่อน 
 
 
 
 
 
                    " ก็พี่บอกให้เขาไป ถ้าไม่อยากเขาไป ก็กลับบ้านไปได้แล้ว อย่ามานั่งทรมานตัวเองแบบนี้ มันไม่ดี " เขื่อนพูด 
 
 
 
 
 
                    " ฟางแค่อยากให้พี่ป๊อป เค้าหายโกรธ ฟางไม่รู้จะทำยังไงแล้วคะพี่เขื่อน " ฟางน้ำตาคลอ 
 
 
 
 
 
                    " ก็เลยมานั่งทรมานตัวเองอยู่แบบนี้ ?? " เขื่อนถาม ฟางไม่ตอบ ได้แต่นั่งก้มหน้าร้องไห้ 
 
 
 
 
 
                    " ไปๆ ลุกขึ้น ไปกินข้าวกินปลาก่อน " เขื่อนดึงแขนฟางให้ลุกขึ้น ฟางจำยอมลุกขึ้นตามเขื่อนไป 
 
 
 
 
 
 
 
                    เขื่อนเดินนำฟาง เข้ามาในบ้าน ป๊อปจ้องฟางตาเป็นมัน ฟางเหลือบมองป๊อป แล้วต้องรีบหลบตาทันที เธอรู้ดีว่าเขาไม่พอใจในการที่เธอมานั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับเขาแบบนี้ 
 
 
 
 
 
                    " บ้านไม่มีหรือไง ถึงได้มานั่งกินข้าวบ้านคนอื่น " แล้วป๊อปก็หาเรื่องฟางทันที เมื่อฟางนั่งลงบนเก้าอี้ 
 
 
 
 
 
                    " ไอป๊อป ! " เขื่อนดุ 
 
 
 
 
 
                    " หน้าไม่อายเนอะ เจ้าบ้านเค้าพูดซะขนาดนี้แล้ว ยังหน้าด้านนั่งดูอีก " ป๊อปไม่หยุด  ฟางน้ำตาไหลพราก 
 
 
 
 
 
                    " ขอโทษคะ ฟางขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ " ฟางค่อยๆลุกขึ้น แล้วหันไปยกมือไหว้ลา เขื่อน แล้วค่อยๆเดินออกไป 
 
 
 
 
 
                    "พี่ฟาง พี่ฟาง " เฟย์ตะโกนเรียกฟาง แต่ฟางก็ไม่หยุด  ป๊อปหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ เหมือนคนกำลังโกรธ แต่ก็ยังนั่งเฉยกินข้าวต่อไป 
 
 
 
 
 
 
 
                    เพล็ง !! เหมือนเสียงแก้วตกลงมากระทบพื้น  ทั้งสามรีบวิ่งออกไปดู 
 
 
 
 
 
 
                    " ฟาง / พี่ฟางง !! " เขื่อน เฟย์ ตกใจ เมื่อเห็นร่างของฟางนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ทั้งสองคนรีบวิ่งเข้าไปดูฟาง 
 
 
 
 
 
                    " ตัวร้อนจี๋เลย " เขื่อนแตะหน้าผากของฟาง แล้วหันไปพูดกับเฟย์ 
 
 
 
 
 
                    " เฟย์รีบโทรตามหมอนะ เดี๋ยวพี่พาฟางขึ้นไปบนห้องก่อน เสร็จแล้วรีบตามมาเลยนะ " เขื่อนออกคำสั่ง เฟย์พยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปโทรศัพท์  ป๊อปได้แต่ยืนเอ๋อ หันซ้ายหันขวา มองเขื่อนที่กำลังอุ้มฟางขึ้นไปข้างบน มองเฟย์ ที่กำลังโทรหาหมอ  แต่ตัวเองกลับทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง 
 
 
 
 
 
 
                    ไม่เกิน 20 นาที หมอก็มาที่บ้าน และเข้าตรวจอาการของฟางทันทีที่มาถึง 
 
 
 
 
 
 
                    " ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ "เขื่อนยกมือไหว้หมอ แล้วเดินไปส่งหมอที่รถ 
 
 
 
 
 
                    " พี่สาวเฟย์เป็นอะไร " ป๊อปกระซิบถามเฟย์
 
 
 
 
 
                    " พักผ่อนไม่เพียงพอคะ ก็เลยวูบไป " เฟย์พูด 
 
 
 
 
 
                    " งั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรมากสินะ " ป๊อปทำเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร
 
 
 
 
 
                    " คะ เฟย์เสียใจด้วยนะคะ ที่พี่ฟางไม่ได้เป็นอะไรมาก พี่ป๊อปคงจะยังไม่สะใจเท่าไหร่ " เฟย์ประชด  ป๊อปสะอึกไป ก่อนจะหันไปมองค้อนเฟย์ 
 
 
 
 
 
                    " เฟย์ขอโทษคะ ที่เฟย์พูดลามปามพี่ป๊อปเมื่อกี้  แต่เฟย์ตั้งใจพูดนะคะ ขอโทษอีกครั้งคะ "  เฟย์พูดกวนๆ แล้วรีบเดินเข้าไปดูแลฟาง  
 
 
 
 
 
                    มินิบาร์ ชั้นล่างของบ้าน 
 
 
 
 
 
                    " เครียดอะไร ไอป๊อป " เขื่อนเดินเข้ามาหาป๊อป ที่นั่งซดเหล้าเป็นว่าเล่น 
 
 
 
 
                    " ไม่ได้เครียด " ป๊อปตอบปัดๆ
 
 
 
 
 
                    " อย่าทำอะไรที่มันฝืนใจตัวเองเลยเหอะวะ ที่แกทำแค่นี้ ก็น่าจะพอแล้วนะ ฟางเค้าก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว " เขื่อนรู้ใจป๊อป 
 
 
 
 
 
                    " ยังไม่พอ ! พี่ชายมันทำกับแก้วไว้เยอะ มันต้องชดใช้ " ป๊อปตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ ใจของเขากับสมองของเขา มันตีกันจนมั่วไปหมด จนเขาไม่รู้จะเชื่ออะไรดี 
 
 
 
 
 
                    " ไอโทโมะ มันก็รับกรรมของมันอยู่ แล้วมันก็รักแก้ว มึงพอได้แล้วเหอะหวะ เจ็บกันมากพอแล้ว " เขื่อนเองก็เห็นใจโทโมะ
 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลยังไม่สะใจ " ป๊อปกำแก้วไว้แน่น ดวงตาฉายแล้วดุร้ายขึ้มาทันที
 
 
 
 
 
                    " ขีดจำกัดความสะใจของมึงมีแค่ไหนวะ " เขือนเริ่มจะหมดคามอดทนกับความดื้อด้านของป๊อป 
 
 
 
 
 
                    " ...." ป๊อปไม่ตอบ หันหน้าไปทางอื่น จนเขื่อนเอิ่มระอา ต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง 
 
 
 
 
 
 
 
                    เกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง 
 
 
 
 
 
 
                    " พี่เป้ แก้วอยากไปซื้อของที่ฝั่ง พาแก้วไปหน่อยนะ " แก้วเกาะแขนเป้ แกว่งไปมาเหมือนเด็กเล็กออดอ้อนพี่ชาย
 
 
 
 
 
                    " แต่นายสั่งไว้ว่าไม่ให้คุณหนูออกจากเกาะนี้นะครับ " เป้พูด 
 
 
 
 
 
 
                    "แล้วตอนนี้พี่ป๊อปเห็นหรือเปล่า ว่าเราทำอะไรกันอยู่ " แก้วพูด 
 
 
 
 
 
                    " ไม่เห็นครับ "
 
 
 
 
                    " นั้นไง  แสดงวาถ้าพี่เป้พาแก้วออกไป พี่ป๊อปก็ไม่รู้ ใช่มั้ย " แก้วพูด เป้พยักหน้า 
 
 
 
 
 
 
                    " งั้นไปกัน " แก้วจูงมือเป้ แต่เป้รั้งไว้
 
 
 
 
 
                    " แต่ว่า .... "
 
 
 
 
 
                    " ถ้าพี่เป้ไม่บอก แล้วแก้วไม่บอก ป๊อปก็ไม่รู้ จริงมั้ย " แก้วพูด เป้พยักหน้า แก้วดึงเป้ให้ตามเธอไปทันที 
 
 
 
 
 
 
                    เรือหางยาวแล่นออกจากเกาะเข้าสู่ฝั่ง  แก้วดูเพลิดเพลินกับการนั่งเรือมาก เธอหันมองเกาะเล็กๆ ที่อยู่กลางทะเล มองน้ำทะเลสีเขียว ที่กว้างไกลจนลับตา ลมเย็นๆที่พัดผ่านมากระทบร่างกายของเธอ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆจนเต็มปอด
 
 
 
 
 
 
                    " สบายยยยยยยยจัง " แล้วเธอก็เบิกตากว้างอย่างคนสบายใจ รอยยิ้มหวานๆเริ่มมีให้เห็นบนใบหน้าของเธออีกครั้ง 
 
 
 
 
 
                    " พี่เป้ พี่เป้หยุดก่อน " แล้วเหมือนว่าเธอจะเห็นอะไรบางอย่างอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่เรือของเธอแล่นอยู่    
 
 
 
 
                    ทันทีที่เป้ได้ยินคำสั่งจากแก้ว เขารีบหลุดเรือทันที 
 
 
 
 
                    แก้วจ้องมองใครสักคน ที่ดำพลุดดำว่ายอยู่กลางทะเล ผมพ้าวของเขายุ่งเหยิงรุงรัง ใบหน้าคล้ำๆ ที่เต็มไปด้วยหนวดเครา 
 
 
 
 
 
 
 
                    " ผู้ชายคนนั้นเค้ากำลังทำอะไรอยู่ " เธอพยามเพ็งเล็งให้เห็นเขาให้ชัดเจนขึ้น 
 
 
 
 
 
                    " คงจะหาปลามั้งครับ " เป้รู้อยู่แล้ว ว่าคนๆนั้นคือใคร แต่ด้วยคำสั่งของป๊อป เขาจึงไม่กล้าบอกเธอ 
 
 
 
 
 
                    " จะหาปลาได้ยังไง เขาไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยนะ " แก้วสงสัย เธอยังจ้องมองการกระทำของชายคนนั้นต่อไป 
 
 
 
 
 
                    " คงจะเป็นวิธีของเค้าหละมั้งครับคุณหนู" เป้พูด แล้วมองแก้วที่จ้องมองชายคนนั้น ด้วยความสงสาร 
 
 
 
 
 
                    " เค้าเหมือนหาอะไรบ้างอย่างอยู่นะ " แก้วยังคงมองเขาอยู่ 
 
 
 
 
 
 
                    " เราไปกันเถอะนะครับ เดี๋ยวจะมืดค่ำ " เป้พุด 
 
 
 
 
 
                    " อื้มๆ " แก้วพยักหน้า  เป้รับเรือออกไปทันที  แต่แก้วยังมองชายคนนั้นจนลับตา 
 
 
 
 
 
 
                    
 
 
                    " พี่เป้รอหนูอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวแก้วไปซื้อของแป๊ปเดียวเดี๊ยวกลับมา " แก้วพูด เป้พยักหน้ารับคำ แล้วนั่งรอแก้วในเรือ 
 
 
 
 
 
                    แก้วเดินวนไปวนมา ดูเสื้อผ้าในตลาดอยู่หลายร้าน 
 
 
 
 
 
                    " มันยังไม่กลับบ้านมันอีกหรอวะ " แม่ค้าขายปลาพูด 
 
 
 
 
 
                    " เออหวะ ข้านี้สงสารมันจริงๆ แม่หนูคนนั้นคงจะตายแล้วถูกน้ำซัดหายไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้  นี่ก็สองอาทิตย์กว่าแล้ว  มันก็ยังตามหาอยู่อีก " แม่ค้าขายปูพูด 
 
 
 
 
 
                    " มันคงจะรักของมันมากแหละมั้ง " แม่ค้าขายปลาพูด 
 
 
 
 
 
                    " เออ แต่ข้ากลัวว่ามันจะตายกันซะก่อนพอดี  ใครเตือนมันกี่คน มันก็ไม่ฟัง ยังจะออกตามหาอยู่แบบนั้นทุกวัน  ไปตั้งแต่เช้ามืด กลับมาก็ตะวันตกดินแล้ว วันๆ ก็เอาแต่ดำพลุดดำว่ายอยู่ในทะเล " แม่ค้าขายปูพูด
 
 
 
 
 
 
                    " ขอโทษนะคะ ป้ากำลังพูดถึงผู้ชายที่ว่ายน้ำอยู่กลางทะเลหรือเปล่าคะ " แก้วได้ยินเข้าพอดี เลยเข้าไปถาม 
 
 
 
 
 
                    " ใช่หนูเอ่ยยย  คนรักของมันพลัดตกทะเลไปเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน มันคงทำใจไม่ได้แหละมั้ง ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้มันยังออกไปตามหา แฟนมันอยู่เลย " แม่ค้าขายปลาพูด  แก้วนิ่งไป เธอยิ้มบางๆแล้วออกมาจากวงสนทนา 
 
 
 
 
 
 
                    " ผู้ชายคนนั้น คือ ใคร " แก้วเองก็อยากจะให้เป็นโทโมะ แต่อีกใจหนึ่งของเธอ ก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ 
 
 
 
 
 
                    " คงจะมีแค่คนรักกันเท่านั้นที่ทำแบบนี้  ผู้ชายคนนั้นคงไม่ใช่นาย  นายคงจะมีความสุขดี ที่ชั้ลออกากชีวิตของนายมาแบบนี้ " เธอพูดทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
 
 
                    " อ้าว คุณหนู  ทำไมกลับเร็วจังครับ " เป้งง เมื่อเห็นแก้วเดินปร๋อขึ้นมาในเรืออย่างเร็ว  แต่เมื่อแก้วไม่พูดไม่จาอะไร เขาก็ออกเรือกลับเกาะทันที 
 
 
 
 
 
                    " ผู้ชายคนนั้น เค้าตามหาคนรักของเค้า ที่พลัดตกจากทะเลไป เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน " แก้วพูดทั้งน้ำตา  เป้นิ่งไป กลัวความจะแตก 
 
 
 
 
 
                    " เค้าคงจะรักผู้หญิงคนนั้นมาก เค้าคงจะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเธอ  ฮึก ฮึก " แก้วสะอื้นหนักขึ้น  จนเป้เริ่มกังวล เป้ก็ยังนิ่งอยู่ 
 
 
 
 
 
                    " ผิดกับคนที่ชั้ลรัก  เค้าคงมีความสุขดี ที่รู้ว่าชั้ลตายไปแล้ว ฮืออ ฮืออ ฮืออ " ก้วร้องไห้โฮ จนเป้ตกใจ 
 
 
 
 
 
                    " คุณหนูครับ มันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้นะครับ " เป้สงสารแก้วจับใจ
 
 
 
 
                    " แก้วรู้ตัวเองดีพี่เป้  เค้าไม่ได้รักแก้ว เค้าคงจะสะใจ ที่เห็นแก้วพลัดตกทะเลในวันนั้น  และเค้าก็คง ฮึก ฮึก ไม่คิดจะตายหาแก้ว เหมือนที่ผู้ชายคนนั้นเค้าตามาคนที่เค้ารัก " แก้วก้มหน้าร้องไห้ ก่อนเข่าตัวเอง  เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เรือของโทโมะ แลนผ่านสวนทางกับเรือของแก้ว 
 
 
 
 
 
                    ด้วยความผิดหวังที่โทดมะเพิ่งได้รับมา มันทำให้เขาเหม่อลอยจนไม่ได้สังเกตว่าคนที่เขาตามหา อยู่ในเรืออีกลำที่แล่นสวนทางเรือเขาไป 
 
 
 
 
 
                    " โธ่เว้ย ทำไมฟ้าลิขิตให้เป็นแบบนี้นะ " เป้เองก็ลุ้นให้โทโมะหันมาทางเรือของเขา แต่โทโมะก็ไม่หัน  เป้มองโทโมะ แล้วรู้สึกสงสาร ใบหน้าหล่อๆ ขวๆของเขา นอนนี้มันคล้ำเพราะลมแดด ผิวพรรณพ่องๆของเขา ตอนนี้มันคล้ำมืดไปหมด  
 
 
 
                      '   นี่เขายังคุณหนูขนาดนี้เลยหรอวะ ' มันเป็นคำถามที่พลุดขึ้นมาในหัวใจของเป้ ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่เป้ไปแอบมองโทโมะตามหาแก้วแล้ว หากแต่เขาช่วยอะไรทั้งคู่ไม่ได้เลย