ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                    ระยะเวลาแห่งการรอคอย ระยะเวลาแห่งความหวัง ระยะเวลาแห่งปฎิหารย์ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

                    นี่ก็เกือบ 2 อาทิตย์แล้วสินะ

 

 

                     2 อาทิตย์แล้ว ที่ไม่มีเธอ

 

 

                     2 อาทิตย์แล้วที่ชั้ลต้องอยู่คนเดียว

 

 

                    2 อาทิตย์แล้วที่ชั้ลต้องอยู่เพียงลำพัง และรอการกลับมาของเธอ 

 

 

 

 

 

                    ความหวังมันยังคงมีอยู่ หากแต่มันเหมือนค่อยๆจางลงไป เขาทำหมดทุกอย่าง ทำหมดทุกทางแล้ว เพื่อให้พบเจอ เพื่อได้เห็นเธออีกสักครั้ง ..... แต่ก็ไร้วี่แววของเธอ 

 

 

 

 

 

                    เธอจากเขาไปแล้วจริงๆ  จากไปแล้วจริงๆ และคงไม่หวนกลับมา 

 

 

 

 

 

 

                    ชายร่างสูง ที่ฝบหน้าหล่อเริ่มเต็มไปด้วยหนวดเคราลางๆ ในชุดเสื้อกล้าม กางเกงชาวเล ที่จอดเรืออยู่กลางทะเล ทอดสายตาออกสู่ทะเล  เขายังทำเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา เขายังมารเธอ มายังจุดที่เธอตกลงไปในทะเล เขาดำลงไปหาเธอทุกวัน แต่ก็ไร้วี่แววของเธอ 

 

 

 

 

                    จนตกเย็น ชายหนุ่มออกเรือ แล่นไปรอบๆเกาะ เมื่อหาร่างของคนรัก และก็เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา  คือเขาจะพบเจอกับว่างว่างเปล่า และวันนี้เขาก็กลับไปพร้อมกับความผิดหวัง 

 

 

 

 

                    " ทำใจเถอะพ่อหนุ่มเอ๊ยยยย " ลุงชาวประมงที่จอดเรืออยู่ข้างๆโทโมะ เดินมาตบบ่าให้กำลังใจ

 

 

 

 

 

                    " ครับ " เขายิ้มน้อยๆใหกับลุงคนนั้น ก่อนจะเดินกลับบ้านพักไป 

 

 

 

 

 

                    " คงจะเป็นเพราะสิ่งที่ชั้ลทำกับเธอสินะ  ชั้ลถึงได้ทุกข์ทรมานขนาดนี้ " เขาได้แต่ยอมรับกรรมของตัวเอง 

 

 

 

 

                    มันไม่ดีเลยนะ ที่ไม่มีเธออยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ในกระท่อมหลังหนึ่งบนเกาะแห่งหนึ่ง 

 

 

 

 

 

 

                    " มื้อค่ำครับคุณหนู " เป้เดินถือถาดอาหารมาให้แก้ว ที่นั่งซึม อยู่ทีระเบียง

 

 

 

 

 

                    " เมื่อไหร่ป๊อปมาให้แก้วกลับบ้านเนี่ยพี่เป้ "  แก้วหันไปถามเป้  เป้วางถาดข้าวแล้วเข้ามานั่งข้างๆแก้ว 

 

 

 

 

 

                    " ผมก็เดาใจนายไปออกเหมือนกันครับ " เป้เองก็จนปัญญา เวลาป๊อปโกรธ นี่ก็เอาเรื่องเหมือนกัน ไม่ยอมฟังอะไรเลย 

 

 

 

 

 

                    " เห้อ  เหนื่อยใจจริงๆ " แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วลุกเดินเข้าไปในครัว ก่อนจะหยิบช้อนอกมาอีกเล่ม

 

 

 

 

 

                    " พี่เป้กินข้าวกับแก้วหน่อยนะ แก้วเบื่อที่จะต้องมานั่งกินข้าวคนเดียว " แก้วยืนช้อนให้เป้ก่อนจะนั่งลงตรงหน้า

 

 

 

 

 

                    " เอ่ออ " เป้ไม่กล้า 

 

 

 

 

 

 

                    " ไม่งั้นแก้วหนีกลับนะ " แก้วยื่นคำขาด เป้พยักหน้า แล้วรับช้อนมา แล้วทั้งคู่ก็นั่งเขี่ยข้าวกันไปมาด้วยความเบื่อหน่าย 

 

 

 

 

 

 

                    ที่บริษัทของแก้ว ป๊อป เขื่อน เข้ามาบริหารงานในบริษัท โดยทั้งคู่ช่วยกันจัดการกับหนีสินทุกอย่างจนสำเร็จเรียบร้อย 

 

 

 

 

 

 

                    " ดูสิเขื่อน จะไม่ให้แค้นได้ยังไง ดูมันทำกับเราสิ " ป๊อปยังคงเจ้าคิดเจ้าแค้น 

 

 

 

 

 

                    " ที่มันทำไมก็เพราะมันไม่รู้น๊าา  แกอย่าเจ้าคิดเจ้าแค้นได้มั้ยไอป๊อป ชีวิตคนเรามันสั้นนะ " เขื่อนพูดเตือนสติ 

 

 

 

 

 

                    " หึ ! แกก็พูดได้หนิ ก็แกเกรงใจเฟย์หนิ "ป๊อปพูด 

 

 

 

 

 

                    " แล้วแกไม่สงสารฟางหรือไง ที่มานั่ง นั่งรอแก ให้แกมาทำร้ายเค้าทุกวันแบบนี้เนี่ย " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ !! " ป๊อปถูกจี้ใจดำ เดินถือแฟ้มออกไปจากห้องเขื่อนทันที 

 

 

 

 

 

 

 

                   ที่บ้านของเขื่อน ป๊อป เฟย์ที่มาอยู่ในบ้านนหลังนี้ในฐานะสะใภ้คนโตของบ้าน เธอจัดเตรียมอาหารเย็นไว้ทุกอย่างสำหรับ 2 หนุ่ม โดยมีฟางเป็นลูกมือคอยช่วย

 

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อนอาบน้ำก่อนนะคะ แล้วลงมาทานข้าว " เฟย์ไปช่วยรับกระเป๋าจากเขื่อน ทั้งคู่เดินโอบกันขึ้นไปบนห้อง 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อป มีอะไรให้ฟาช่วยมั้ยคะ " เหมือนอย่างเคย ที่เธอพยามเอาใจป๊อป เพื่อไถ่บาปกับสิ่งที่เธอเคยหลอกหลวงเขา 

 

 

 

 

 

                    " ช่วยไปให้พ้นๆหน้าชั้ลสักทีได้มั้ย รำคาญ " และก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ที่เธอมักจะเจอกับคำด่าทอของเขา 

 

 

 

 

 

                    " ฟางขอโทษ " นี่คือขอโทษของฟางที่ออกมาจากใจของเธอ ครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง ที่เธอหวังให้เขารับ และให้อภัยกับเธอสักครั้ง 

 

 

 

 

 

 

                    " เอากองไว้ตรงนั้นแหละฟาง แล้วเธอก็กลับไปได้แล้ว ชั้ลไม่อยากเห็นหน้าเธออีก " ป๊อปพูดใส่หน้าฟางอย่างไม่คิดที่จะสนใจต่อความรู้สึกเธอเลย 

 

 

 

 

 

                    " ฟางขอโทษ " ฟางยกมือไหว้ขอโทษป๊อปทั้งน้ำตา เธอไม่เคยคิดเลย ว่าป๊อปที่แสนดีของเธอ ทำไมตอนนี้ถึงได้ใจจืดใจดำขนาดนี้ 

 

 

 

 

 

                    " หึ้ย " ป๊อปไม่อยากเสวนา เดินขึ้นไปบนห้องทันที  ฟางทรุด นั่งร้องไห้อยู่ที่ห้องรับแขก 

 

 

 

 

 

 

 

                    ในห้องของเขื่อน หลังจากที่เขื่อนอาบน้ำเสร็จ เขาก็มานั่งพักที่หน้าโต๊ะ เครื่องแป้ง โดยมีเฟย์ที่คอยเช็ดผมให้อยู่ 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อนคะ เมื่อไหร่พี่ป๊อปจะหายโกรธ พี่ฟาง แล้วเมื่อไหร่จะบอกความจริงเรื่องแก้วกับพี่โทโมะ เฟย์สงสารสองคนนั้น " เฟย์พูด 

 

 

 

 

 

                    " พี่ก็จนปัญญาจริงๆ ไอป๊อปมันดื้อมาก ขนาดพ่อห้ามมันยังไม่ฟังเลย นับประสาอะไรกับพี่ " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

 

                    " แต่เฟย์ไม่อยากให้พี่โทโมะอยู่ในสภาพแบบนั้น " เฟย์สงสารโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน  แต่เราก็อย่าไปหลุดปากเอาหละ ถ้าไม่อยากมีปัญหากับไอป๊อป " เขื่อนพูด  เฟย์ได้แต่ถอนหายใจ 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปนี่ร้ายจริงๆ คิดแผนแบบนั้นได้ยังไงกัน " เฟย์พูด แล้วนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ที่เขื่อนเล่าให้ฟัง 

 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่แก้วตกลงไปในทะเล ป๊อป เขื่อน โทโมะ อธิคม และเค ตกใจมาก ต่างคนต่างกรู่กันเข้าไปดูแก้ว  แต่ป๊อปไได้สติก่อน เลยหันไปพยักหน้า สั่งให้เป้กระโดดลงไปช่วย  ด้วยคามที่เป้เป็นลูกทะเล และอกทะลตั้งแต่เล็กๆ เขาเลยมีความชำนาญในการใช้ชิวิตอยู่ในน้ำมากกว่าคนอื่นๆ เป้ไปช่วยแก้วไว้ทัน และพาร่างบางที่หมดสติ ว่ายน้ำไปยังเรือหาปลา ที่จอดอยู่ไม่ห่างกันนัก ซึ่งก็เป็นเรือพวกเดียวกันกับป๊อป ที่เป้สั่งให้ตามออกมา เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน หลังจากที่เป้พาแก้วขึ้นมาบนเรือได้ เรือหาปลาลำนั้นก็มุ่งหน้าไปยังเกาะเล็กๆ ที่ห่างจากเกาะที่แก้วถูกจับตัวมาไม่มาก และให้แก้วอาศัยอยู่ที่นั้นไปเลย 

 

 

 

 

                    ส่วนป๊อป ก็ปั่นหน้าแสดงละครเหมือนว่าแก้วตายแล้ว  เขื่อนเมื่อเห็นท่าทีของป๊อปที่ไม่โวยวายเมื่อเห็นว่าแก้วหายไป บวกกับว่าเป้ไม่ได้อยู่ ณ เวลานั้นก็พอจะเดาแผนการณ์ของป๊อปออก เลยตีเนียนแสดงละครตามป๊อปไป 

 

 

 

 

 

 

                    " ถึงขนาดที่ไอ้อธิคมกับไอเค ช้ำใจ จนต้องบินไปอยู่ต่างประเทศ ก็คงจะใช้ได้อยู่เหมือนกัน "  เขื่อนแสยะยิ้มสะใจอธิคม 

 

 

 

 

 

                    " แล้วพวกมันจะไม่ย้อนกลับมาอีกหรอคะ " เฟย์กังวล 

 

 

 

 

 

                    " มันทำแก้วปางตายขนาดนั้น ถ้ามันยังมีหน้ามาเจอแก้วอีก พี่ก็ไม่รู้จว่ายังไงแล้วหละ " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

                    " เห้ออ  จะห่วงก็แต่พี่โทโมะกับพี่ฟางเนี่ยแหละ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป " เฟย์ถอนหายใจ 

 

 

 

 

                    " ไอป๊อปมันรักฟาง มันคงจะไม่ทำร้ายฟางไปมากกว่านี้หรอก " เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อนรู้ได้ไงคะว่าพี่ป๊อปรักพี่ฟาง " เฟย์สงสัย 

 

 

 

 

 

 

                    " ถ้ามันไม่รักฟางนะ ป่านนี้ฟางไม่มีวันได้มาเหยียมที่บ้านหลังนี้หรอก มันแค่โกรธฟางก็เท่านั้นแหละ  แต่ถ้าถามว่ามันจะหายโกรรธเมื่อไหร่ พี่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกันนะ " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

                    " เห้อ " เฟย์หวีผมให้เขื่อนล้วถอนหายใจ 

 

 

 

 

 

                    จุ๊ฟ 

 

 

 

 

 

                    " อย่าเครียดเลย  ไปกินข้าวกัน " เขื่อนจุ๊ฟเหมงเฟย์ แล้วจูงมอเฟย์ออกจากห้องไปกินข้าง