ไฟในดวงใจ

 
 
 
 
                    เช้าของวันใหม่ 
 
 
 
 
 
                    หน้าบ้านของป๊อป   ป๊อป เขื่อน และลูกน้องนับสิบคน ยืนออกันอยู่หน้าบ้าน พวกเขาเตรียมการและเตรียมพร้อมทุกอย่างเพื่อจะไปช่วยแก้วในวันนี้
 
 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปคะ " ฟางเองก็มาหาป๊อปตั้งแต่เช้า  เธอแค่ต้องการมาขอโทษเขา
 
 
 
 
                    หากแต่ป๊อปไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอเลย 
 
 
 
 
 
                    " หุ้นโรงแรมที่เหลือ ชั้ลโอนให้เธอหมดแล้วนะ หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก " ป๊อปพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าฟางเลย พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปรถ   ฟางจุกจนพูดไม่ออก แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา  
 
 
 
 
 
 
                    ปัก ปัก ปัก  ฟางทุบกระจกรถของป๊อป 
 
 
 
 
                    " ฟางไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้   พี่ป๊อปลงมาคุยกับฟางก่อนได้มั้ย ฟางแค่อยากจะขอ... " ฟางยังพูดม่จบ 
 
 
 
 
 
                    " ไปได้แล้ว  เสียเวลามามากพอแล้ว " ป๊อปสั่งคนขับ เขาขับรถออกไปทันที โดยไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าฟาง 
 
 
 
 
 
                    " เฟย์ พาพี่สาวกลับไปก่อนนะ  เดี๋ยวเสร็จเรื่องแก้วแล้ว พี่จะโทรหา " เขื่อนหันไปพูดกับเฟย์ที่คอยพยุฟางอยู่ 
 
 
 
 
 
                    " พี่เขื่อนระวังตัวด้วยนะคะ " เฟย์เป็นห่วง  เขื่อนยิ้มรับ แล้วขึ้นรถไป 
 
 
 
 
 
 
                    ในรถคันหนึ่งที่มุ่งหน้าออกจากเมืองหลวง มีหญิงาวคนหนึ่งที่ถูกมัดมือ มัดเท้า ปิดปากจนเธอพูดไม่ได้ 
 
 
 
 
 
                    " อื้อ  อื้อออออ " เธอพยามดิ้นหนีจากอ้อมแขนของผู้ชายคนหนึ่งที่เธอเคยนับถือเข้าเหมือนพ่ออีกคน 
 
 
 
 
 
                    " เป็นอย่างที่ป๋าพูดไว้ไม่มีผิด ไอป๊อป กับไอเขื่อนมันบุกไปที่บ้าน ที่ดีเราไหวตัวทัน พาแก้วมาซะก่อน " เคพูด 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลจะไม่ยอมให้เธอหนีไปได้ เหมือนที่แม่ของเธอทำกับชั้ลเมื่อครั้งก่อนหรอกนะ " อธิคมรั้งคอแก้วไว้ให้ซุกอกของเขา ก่อนจะกระซิบบอกแก้ว  แก้วกลัวจนร้องไห้ 
 
 
 
 
 
 
 
                    บ้านของอธิคม
 
 
 
 
 
 
 
                    " มันพาแก้วไปไว้ที่ไหน "ป๊อปใจคอไม่ค่อยดี  หลังจากที่บุกไปที่บ้านของอธิคม และรื้อค้นที่บ้านทุซกทุกมุม ทุกห้อง ก็ไม่เจอแก้วเลย
 
 
 
 
 
                    " มันคงรู้ว่าเราจะมาที่นี่ " เขื่อนเองก็รู้สึกไม่ต่างจากป๊อป เหตุการร์ครั้งก่อนที่แม่ของพวกเขาถูกจับตัวไปและถูกอธิคมย้ำยีจนไม่เหลือชิ้นดี มันยังฝังใจพวกเขาไม่หาย มันทำให้พวกเขาต้องทุกข์ทรมานใจมาจนถึงทุกวันนี้  ถ้ามันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึนอีก เขาคงเหมือนตายทั้งเป็น 
 
 
 
 
 
                    " เขื่อน เราจะทำยังไง " ป๊อปตาแดง เหมือนจะร้องไห้ เขาเป็นห่วงแก้วจนคิดอะไรไม่ออก มันตันไปหมด 
 
 
 
 
 
                    " ผมจะสะกัดจับรถของมันทุกคัน " ตำรวจนายหนึ่งพูด  เขื่อนพยักหน้าอย่างใจเย็น แม่ในใจจะร้อนระอุ 
 
 
 
 
 
                    " ไออธิคมมันมีบ้านพักที่ไหนบ้างหรือเปล่า " เขื่อนถาม 
 
 
 
 
 
                    " มันมีบ้านพักแทบทุกจังหวัด จนชั้ลไม่รู้ว่ามันจะพาแก้วไปไว้ที่ไหน " ป๊อปถอนหายใจ 
 
 
 
 
 
 
                    " ก็ไปมันทุกทีนั้นแหละ ไปจนกว่าจะเจอ " เขื่อนพูด แล้วเดินตรงไปที่รถ ก่อนจะขับรถออกไป ป๊อปและตำรวจ ทยอยกันออกตามหาแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
                    บ้านโทโมะ  เฟย์ ฟาง มานั่งรอฟังข่าวแก้วอยู่ที่บ้าน โดยมีโทโมะนั่งอยู่ห่างๆ 
 
 
 
 
 
 
                    " มันพาแก้วไปไว้ที่อื่น พี่เขื่อนตามไปช่วยไว้ไม่ทัน " หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับเขื่อน เฟย์ก็รีบวิ่งมารายงานฟาง  ด้วยเสียงตกใจและกังวลของเฟย์มันดังจนทำให้คนที่นั่งแอบฟังอยู่ห่างๆได้ยินชัดเจน
 
 
 
 
 
                    " พี่ฟาง เราออกไปช่วยตามหาแก้วกันดีมั้ย " เฟย์เหมือนจะร้องไห้ เธอกลัวจนตัวสั่น 
 
 
 
 
 
                    " เฟย์  เฟย์เป็นอะไร " ฟางเห็นท่าทีของเฟย์ก็อดสงสัยไม่ได้  เธอดูร้อนรน และดูจะกลัวเอามาก
 
 
 
 
                    " เฟย์กลัวมันจะทำกับแก้ว เหมือนที่ทำกับแม่ของแก้ว และทำกับเฟย์ " แล้วน้ำตาเฟย์ก็ไหลอกมา 
 
 
 
 
 
                    " มันจะทำอะไรเฟย์  มันจะทำอะไรเฟย์ " ฟางเองก็เพิ่งจะโดนมาเหมือนกัน เธอรีบถามไถเฟย์ด้วความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
                    " มันจะข่มขืนเฟย์ แต่พี่เขื่อนมาช่วยไว้ทัน เราเลยต้องหนีหัวซุกหัวซุนกันจนถึงทุกวันนี้ไง "  เฟย์พูดทั้งน้ำตา  ฟางช็อคไป 
 
 
 
 
 
                    " มันก็จะทำกับพี่แบบนั้นเหมือนกัน  แต่โชคดีที่แก้วเข้ามาทันเวลา พี่เลยรอดมาได้ " ฟางพูด 
 
 
 
 
 
                    " เฟย์กลัวจังเลยพี่ฟาง เฟย์กลัวว่าแก้วจะถูกมัน ... " เฟย์ยังพูดไม่จบ จู้ๆ โทโมะก็ลุกเดินเข้ามา 
 
 
 
 
                    " มันไม่ทำแก้วหรอก พวกมันรักแก้วมาก " โทโมะพยามหลอกตัวเอง
 
 
 
 
 
                    " เชิญพี่คิดแบบนี้ไปคนเดียวเถอะคะ เฟย์จะไม่รออะไรอีกแล้ว คนเลวยังไงมันก็เลวอยู่วันยังค่ำ  ถ้ามันรักแก้วเหมือนที่พี่พูดจริงๆ มันไม่มีวันทำให้แก้วเจ็บตัวหรอกคะ " เฟย์เถียง
 
 
 
 
 
                    " ใช่  วันก่อนที่พีให้แก้วไปช่วยฟาง แก้วก็ถูกไออธิคมตบหน้าจนสลบ ฟางไม่เชื่อ ว่ามันจะไม่ทำร้ายแก้วเหมือนที่พี่บอก " ฟางเสริม 
 
 
 
 
                    แล้วทั้งคู่ก็จับมือกันเดินออกจากบ้านเพื่อไปช่วยกันตามหาแก้ว ปล่อยให้โทโมะ เคว้งคว้างอยู่ลำพัง
 
 
 
 
 
 
                    บ้านพักตากอากาศ  แก้วถูกนำตัวมกักขังไว้ที่นี่ 
 
 
 
 
 
 
                    " ทำไมพี่เคถึงได้เลวแบบนี้คะ " แก้วทั้งรังเกียจทั้งแขยงเค ไม่คิดว่าคนอย่างเค จะทำร้ายเธอได้ขนาดนี้
 
 
 
 
 
                    " พี่ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้แก้วอยู่กับพี่ " เคพูดอย่างเลือดเย็น 
 
 
 
 
 
                    " โดยการเอาแก้วมาขังไว้แบบนี้หรอคะ " แก้วแค้น
 
 
 
 
 
                    " ใช่ " เคตอบสั้นๆ 
 
 
 
 
 
                    " แก้วไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะคะ พี่ถึงจะทำอะไรกับแก้วก็ได้ " แก้วลุกขึ้นมาต่อว่าเค 
 
 
 
 
 
                    " ถ้าแก้วไม่ดื้อกับพี่ กับป๋า พี่ก็คงไม่ทำกับแก้วแบบนี้ " เคพูด 
 
 
 
 
 
                    " ไม่หรอกคะ คนอย่างพี่ กับป๋า ทำได้ทุกอย่างอยู่ อยากจะฆ่าใครก็ฆ่า อยากจะทำร้ายใครก็ได้  เลว " แก้วจ้องหน้าเคอย่างเอาเรื่อง เคจ้องแก้ว  ทั้งคู่จ้องตากันอย่างโกรธแค้น โดยที่ไม่มีใครยอมใคร
 
 
 
 
 
                    " อย่ามาว่าป๋าแบบนี้นะแก้ว พี่ไม่ชอบ " เคเดิาเข้าไปหาแก้ว ก่นจะกระชากแขนเล็กๆของเธอมาบีบ เพื่อระายความโกรธแค้นของเขา 
 
 
 
 
 
                    " ทำไมชั้ลจะว่าไม่ได้ ก็ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง !! " เธอเองก็ไม่ยอม แก้วพยามแกะมือหยาบๆของเคออกไปจากแขนของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งแกะ เคก็ยิ่งกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ 
 
 
 
 
 
                    " แก้ว !! " ความโกรธของเขามันทวีขึ้นเรื่อยๆ 
 
 
 
 
 
                    " เกลียด !!!  เกลียด !!!!!!! " แก้วเองก็ไม่ยอม เธอตะคอกใส่หน้าเคอย่างไม่กลัว 
 
 
 
 
 
                    " เกลียดมากใช่มั้ย " เขาพูดอย่างเลือดเย็น
 
 
 
 
 
                    พรึบ ! แล้วร่างบางก็ถูกเขาพลักลงบนเตียงอย่างเต็มแรง  
 
 
 
 
 
                    แก้วทั้งกลัวทั้งตกใจจะลุกหนีแต่เครีบคร่อมร่างเธอเอาไว้  มือทั้งสองของเธอถูกขึงเหนือศีรษะด้วยมือของเขา
 
 
 
 
 
 
                    " ออกไป " เธอขบฟันแน่น สิ่งที่เคกำลังจะทำ มันอาจจะทำให้แก้วเหมือนตายทั้งเป็น มันยิ่งทำให้เธอเกลียดเขาทวีคูณขึ้นไปอีก 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่ปล่อยให้เธอไปเป็นของคนอื่นหรอกแก้ว  ยังไงเธอก็ต้องเป็นของชั้ล ของชั้ลคนเดียว " เขาพูดใส่หน้าแก้ว ก่อนจะเริ่มซุกคอขาว 
 
 
 
 
 
                    " ปล่อย ! ปล่อยยยย !!  ปล่อยยยยย !!! ฮือออ ฮือออ ฮือออ " สุดท้ายคนที่ไว้ใจ ร้ายที่สุด  มันเหมือนโลกดับไปในเวลานี้ พี่ชายที่เธอทั้งรักทั้งเคารพ กำลังจะฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น เขาทำได้ยังไง  เขาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง 
 
 
 
                    เสื้อผ้าที่ปกปิดร่างบางเอาไว้ ถูกฉีกกระชากอย่างป่าเถื่อน ก่อนที่เขาจะปลดเปลื้องเสื้อของตัวเองออกอย่างเร็ว
 
 
 
 
 
                    " พี่ขอโทษ " เขากล่าวคำขอโทษ แต่เขาก็ยังไม่หยุด 
 
 
 
 
                    เคซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย  แก้วเบือนหน้าหนีอย่างรีงเกียจ เธอร้องไห้ราวกับจะขาดใจ ร่างบางพยามดิ้นหนีสุดแรง แต่มันเหมือนจะสู้แรงกระหายของเขาไม่ได้เลย 
 
 
 
 
 
                    " อย่าทำแบบนี้กับชั้ลด้มั้ย ฮือออ ฮือออ ฮือออ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยยย !!! "  แก้วตะหวาดใส่เคจนสุดเสียง เธอเริ่มหมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน ร่างบางได้แต่นอนสั่นสะท้านด้วยความกลัว จำต้องปล่อยให้เขาทำตามที่เขาต้องการ 
 
 
 
 
 
                    " พี่รักแก้วนะ พี่รักแก้วมาก " เขาเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ต้องฝืนใจเธอ แต่มันอาจจะเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เขาได้เธอมา 
 
 
 
 
 
                    "ออกไป  ฮือออ ฮืออ ฮือออ  ออกไป ออกไป  " เธอได้แต่โวยวาย หากแต่ร่างกายของเธอกลับแน่นิ่ง เพราะถูกเขาล็อคไว้ทุกส่วนจนไม่สามารถดิ้นได้ และแรงกำลังของเธอก็ไม่สามารถต้านแรงเถื่อนของเขาได้เลย 
 
 
 
 
 
                    เคเรื่มไต่ไล่ล่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงอกอิ่ม ที่มีเพียงบราปกปิดอยู่  เขาจ้องมองมันก่อนจะใช้มือของเขาสัมผัสกับมันอย่างแผ่วเบา
 
 
 
 
 
                    " อย่าาาาาาา !!!  อย่าาาาาา  " แก้วทั้งกลัวทั้งรัเกียจกับรอยสัมผัสของเค ใจเธอแทบสลาย กับการกระทำของเขาครั้งนี้ น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม ตัวเธอสั่นเทาไปทั้งร่าง ใบหน้าหวานแดงกล่ำจนเขาเองไม่กล้าที่จะมอง
 
 
  
 
 
                    " ไอเค !!!  " แล้วเหมือนพระเจ้าจะช่วยเธอเอาไว้  ไออธิคมได้ยินเสียงร้องไห้ของเค มันรีบเปิดประตูเขามาในห้อง แล้วก็ต้อช็อคกับภาพที่เห็น 
 
 
 
 
 
                    พรึบ !  เพลี๊ยะ ! เพลี๊ยะ ! เพลี๊ยะ !  อธิคมดึงร่างของเคออกจากตัวแก้ว แล้วซัดหมัดใส่หน้าเคไม่ยั้งมือ 
 
 
 
 
 
 
                    " มึงทำแบบนี้ได้ยังไง ! " อธิคมโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขากระหน่ำชก ตบ และกระทืบเคอย่างไม่ยั้งแรง จนเคสะบักสะบอมไปทั้งตัว 
 
 
 
 
 
                    " แก้ว  แก้ว " อธิคมเหมือนใจจะขาด ที่เห็นสภาพของแก้วที่ห่อคุมด้วยผ้านวมผืนหนาที่ขาว เธอนั่งกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้จนตัวสั่น อธิคมเลื่อนมือไปแตะที่บ่าขาวเพื่อเป็นการปลอบใจ แต่เหมือนว่ามันจะยิ่งทำให้เธอเสียขวัญไปใหญ่  ทันทีที่มือของอธิคมสัมผัสกับร่างของเธอ แก้วสะดุ้งโหยงและตัวสั่นมากขึ้นกว่าเดิม 
 
 
 
 
 
                    สภาพของแก้ว มันไม่ต่างจากแม่ของเธอเลย ตอนที่เขาข่มขืนเธออย่างไม่ใยดี มันยิ่งเขาให้เขาเจ็บจนเกินบรรยาย ใชว่าอธิคมจะไม่รักแม่ของแก้ว  เขารักเธอมาก รักมากจนไม่รู้จะทำยังไงให้เธอมาอยู่กับเขา แล้วเขาก็ทำวิธีที่เลวร้ายกับเธอ ซึ่งมันทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น และมันทำให้เขาหัวใจสลายเช่นกัน 
 
 
 
 
 
 
                    "  ออกมากับกู !! " อธิคมโกรธเคจนแทบจะฆ่า  เขาลากเคที่นอนอาบเลือดออกมาจากห้องของแก้ว 
 
 
 
 
 
                    " มึงทำแบบนี้กับแก้วได้ยังไงไอเค  มึงไม่สงสารน้องหรือไง " อธิคมเองก็เข้าใจเคดี เคก็เปรียบเสมือนตัวเขาเองในอดีต 
 
 
 
 
 
                    " ผมรู้ว่าผมผิด แต่ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วป๋า ผมกลัวจะเสียแก้วไป ผทำใจไม่ได้ ' เขาพูดทั้งน้ำตา แววตาของเขาที่มองเขาด้วยความเกลียดชัง มันทำให้เขารู้สึกเหมือนตายท้งเป็น ไม่ต่างจากอธิคมเลย 
 
 
 
 
 
                    " อย่าทำแบบนี้กับแก้วอีก  ไม่ใช่แก้วคนเดียวที่เจ็บ  แต่เป็นตัวแกเองที่เจ็บยิ่งกว่า ทนได้หรอไอเค ที่ต้องเห็นแก้วมองหน้าแกด้วยสายตาที่เกลียดชัง " อธิคมสงสารเคจับใจ  แต่ส่ายหน้าไปมา น้ำตาเขาไหลเอ่อไม่ขาดสาย 
 
 
 
 
 
                    " แล้วจะเกลียดผมหรือเปล่า " เขาเงยหน้าขึ้นถามอธิคม แววตามันเต็มไปดวยความรู้สึกผิด ความหวาดกลัว 
 
 
 
 
                    " ไปพักผ่อนไดแล้วไป " อธิคมไม่กล้าจะตอบคำถามของเค เพราะเขารู้ดี ว่ามันต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน 
 
 
 
 
 
 
 
                    ตึ้งตึ่ง เสียงข้อความในโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้น  เขารีบกรู่เข้าไปหยิบโทรศัพท์ มาเปิดอ่านทันที 
 
 
 
 
 
 
                    ' ใครนะ มีปานที่เนินอก '  เค 
 
 
 
 
 
                    " ไอเค !!!!!!! "  
 
 
 
 
 
 
                    " ผู้หญิงอะไร มีปานที่เนินอก " โทโมะที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันกับแก้ว กระซิบแซวเธอที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา 
 
 
 
                    " ชั้ลอายนะ >< " แก้วมุดตัวเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความเขิลอาย 
 
 
 
 
 
 
                    โทโมะกำโทรศัพท์แน่น จนมันแทบจะแหลกเป็นชิ้น ร่างสูงขมฟันแน่นจนขึ้นเป็นสัน ดวงตาเขาแดงกล่ำ หน้าเขาแดงจนดูหน้ากลัว  ข้อความของเคมันทำให้เขาโกรธจนแทบจะฆ่าเคให้ตายอยู่ตรงหน้า