ไฟในดวงใจ

                    

 

 

                    แสงตะวันสอดส่องเล็ดลอดผ่านม่านบางเข้ามาในห้องพักฟื้น ร่างบางหรี่ตาเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา ทันทีที่เธอรู้สึกตัว เธอรีบหันขวับไปมองคนข้างกายที่นอนสวมกวดเธอทั้งคืน

 

                    แต่มันก็มีแค่ความว่างเปล่า

 

 

                    ความสับสน ความสงสัย ความว้าวุ่น มันกลับเข้ามาในสมองเธออีกครั้ง

 

 

                    นายต้องการอะไรจากฉัน มันเป็นคำถามที่เข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ

 

 

 

 

 

                    บ้านโทโมะ  

 

                    ร่างสูงที่เพิ้งกลับจากโรงพยาบาล รีบเดินเข้าห้องทำงานรอรับคำรายงานจากลูกสมุน ที่เขาส่งไปตามหาเฟย์

 

 

                    " ตกลงเจอเฟย์แล้วใช่มั้ย " โทโมะทำหน้าตาตื่นเต้นดีใจ แต่รอยยิ้มของเขาก็เริ่มหุบลง เมื่อเห็นสีหน้าของคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้าเขา

 

                    " มีคนมาช่วยไปได้ครับ " ลูกสมุนรายงาน โทโมะขนฟันแน่นก่อนจะปัดข้าวของตรงหน้ากระจาย

 

 

                    " ใคร !! " 

 

 

                    " ไม่ทราบครับ " ลูกสมุนพูดเสียงสั่น " 

 

                    " ไปสืบมาใหัได้ ว่ามันเป็นใคร !!! " เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า สมุนก้มหน้ารับคำก่อนจะเดินตามกันออกไป

 

 

                    " ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้นะเฟย์ " โทโมะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ แล้วถอนหายใจเหือกใหญ่

 

 

 

 

                    บ้านไม้หลังใหญ่ บนเขาในป่าลึก มีชายชุดดำ เกือบ 10 คนที่ยืนเฝ้าอยู่รอบบ้าน  

 

 

                    " พักที่นี่กันไปก่อนแล้วกัน " ป๊อปหน้าเครียด 

 

                    " ขอบใจมากนะไอป๊อป ขอบใจจริงๆ " 

 

 

                    " ไม่เป็นไร ก้เราเป็นพี่น้องกันหนิ " ป๊อปตบบ่าเขื่อนอย่างให้กำลังใจ

 

 

                    " ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อป " เฟย์ยกมือไหว้ขอบคุณป๊อป 

 

 

                    ป๊อปยิ้มหวานให้เฟย์ " ไม่เป็นไรครับ น้องสะใภ้

 

 

                    " เฟย์ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่พี่ชายของเฟย์ ทำให้พวกพี่เดือดร้อนกัน " เฟย์รู้สึกผิด 

 

 

                    " พี่ชายของเฟย์ ? ใคร " ป๊อปถาม

 

 

                    " พี่โทโมะคะ พี่โทโมะเป็นพี่ชายแท้ๆของเฟย์  พี่โทโมะเข้าใจผิดเรื่องของเฟย์กับพี่เขื่อน " เฟย์น้ำตาคลอ 

 

 

                    " เข้าใจผิด แล้วทำไมไม่ถาม ทำไมต้องทำแบบนี้ " ป๊อปไม่เข้าใจ

 

 

                    " เฟย์เคยอธิบายให้เค้าฟังหลายครั้งแล้ว แต่เค้าไม่ฟัง เค้าเชื่อในสิ่งที่เค้าคิด 

 

 

                    " มันมีเรื่องใหญ่กว่านั้น " เขื่อนพูด ป๊อปหันไปมองหน้าเขื่อนอย่างไม่เข้าใจ

 

 

                    " เรื่องอะไร " 

 

 

                    " มันเข้าใจว่าชั้ลเป็นคนฆ่าพ่อของมัน " เขื่อนพูด

 

 

                    " เห้ยยย มันไปเอาเรื่องนั้นมาจากไหนวะ ก้เห็นๆกันอยู่ว่าไอเคมันเป็นคนทำ " ป๊อปคิดหนัก

 

 

                    " ตอนนั้นพี่โทโมะ ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์คะ  มีคนไปเล่าให้ฟัง แล้วพี่โทโมะ ก้เชื่อแบบนั้น " เฟย์พูด

 

 

                    " เห้อออ แล้วจะทำยังไงหละเนี่ย แล้วที่มันตามหาเฟย์แบบนี้ คือ มันต้องการอะไร  แค่อยากได้ตัวเฟย์กลับไปแบบนั้นหรอ " ป๊อปพูด

 

 

                    " ถ้ามันเป็นแบบนั้นก้ดีสิคะ แต่เฟย์กลัวว่าพี่โทโมะจะไม่คิดแค่นั้น " เหย์น้ำตาไหล เธอรู้ดีว่าพี่ของเธอเป็นคนยังไง 

 

 

                    " เฟย์หมายความว่ายังไง " เขื่อนเองก้ไม่เข้าใจในสิ่งที่เฟย์พูด

 

 

                    " เฟย์กลัวว่าพี่โทโมะจะมาเพื่อแก้แค้น " เฟย์หน้าเครียด ป๊อปเขื่อนหันมองหน้ากัน

 

 

                    " พี่อยากรุ้ข้อมูลของพี่ชายเฟย์ " ป๊อปถาม 

 

 

 

                    เฟย์บอกข้อมูลของโทโมะให้กับป๊อปไปจนหมด แต่เฟย์ไม่รู้เลย ว่าโทโมะเตรียมการไว้หมดทุกอย่างแล้ว เข้าแอบเปลี่ยนชื่อเขาตั้งแต่ก่อนที่จะมาที่นี่แล้ว

 

 

                    " ขอบใจมากนะเฟย์ ที่ไว้ใจพี่ พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำอะไรเกินกว่าเหตุ " ป๊อปพูด  เฟย์มองป๊อปอย่างเชื่อใจ ก่อนจะยิ้มให้ทั้งน้ำตา

 

 

 

                    " เสียดายนะคะ ที่เฟย์ไม่มีรูปพี่โมะ " เฟย์พูด

 

 

                    " ไม่เป็นไรหรอก แค่รู้ชื่อก็พอแล้ว ที่เหลือที่ไปสืบเอง  " ป๊อปพูด เฟย์ยิ้มหวานให้

 

 

 

 

 

                    " น้องสุดที่รักของชั้ลเป็นไงบ้าง " เขื่อนถามถึงแก้ว 

 

 

                    " ดื้อวะ ยิ่งโตยิ่งดื้อ " ป๊อปยังโกรธแก้วอยู่  เขื่อนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ 

 

 

                    ป๊อปเล่าต่อ

 

 

                    " แอบไปติดต่อกับไอเค อีกแล้ว " ป๊อปพูด  เขื่อนถอนหายใจ ไม่พอใจในสิ่งที่แก้วทำ

 

 

                    " มันไม่กล้าทำอะไรแก้วหรอก ทั้งไอเค ทั้งไออธิคม มันก้รักแก้วมาก มันคงไม่ทำร้ายแก้ว " เขื่อนพูด 

 

 

                    " รู้  แต่ไม่ชอบ เข้าใจมั้ย " ป๊อปขมวดคิ้ว  เขื่อนส่ายหน้าไปมา 

 

 

                    " ถ้าไม่อยากให้แก้วไปยุ่งกับมัน ก้บอกความจริงแก้วไปสิ บอกว่าพวกมันเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของเรา " เขื่อนพูด 

 

 

                    " บอกได้ กุบอกไปนานแล้วเถอะเขื่อน  " ป๊อปหงุดหงิด 

 

 

 

 

 

                    บ้านอธิคม

 

 

 

                    " น้องของไอโทโมะทำงานอยู่กับไอป๊อปที่ต่างจังหวัดครับ เธออยู่บ้านเดียวกับคุณป๊อปด้วย " ลูกน้องรายงาน เค อธิคมนิ่งคิด

 

 

                    " นี่มันยอมเอาตัวเข้าแลกเลยหรอวะ " เคคิดหนัก

 

 

                    " หึ  แผนสูงกว่าที่เราคิด ยอมให้น้องตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น ถ้าใจไม่เด็ดจริง มันไม่กล้าทำแน่นอน " อธิคมพูด

 

 

                    " มันคงต้องการให้น้องของมันทำลายไอป๊อป " เคพูด

 

 

                    " แล้วมันก็ทำร้ายแล้วสินะ " อธิคมแค้น ดวงตาคมจ้องตาเป็นมัน ราวกับโกรธเกลียดโทโมะมาก 

 

 

                    " ป๋าไม่ต้องห่วง ผมไม่ยอมให้แก้วเจ็บตัวฟรีแน่นอน ผมจะทำให้มันรู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึกเจ็บตอนที่มันทำร้านแก้ว  " เคแค้น

 

 

                    " ยิ่งเราจัดการกับมันเร็วเท่าไหร่ แก้วก้พ้นอันตรายเร็วขึ้นเท่านั้น " อธิคมพูด

 

 

 

 

                    หน้าโรงพยาบาล แก้วได้รับอนุญาตจากหมอให้กลับบ้านได้ เธอเดินหน้าบูดบึ่ง มาที่ลานจอดรถ 

 

 

 

                    " ช่วยหยุดตามชั้ลสีกทีได้มั้ย ไม่มีการงานทำหรือไง " แก้วโวย 

 

 

                    " ไม่ได้ครับ นายสั่งให้ผมตามคุณแก้วไปทุกที่ " สมุนพูด

 

 

                    " ถ้าชั้ลจะไปเข้าห้องน้ำ จะตามไปเฝ้ามั้ย " แก้วประชด

 

 

                    " เฝ้าหน้าห้องน้ำได้ครับ แต่คงไม่เข้าไปข้างใน " สมุนป๊อปเป็นคนซื่อ  แก้วทำหน้าอิดโรย เซ็งอย่างมหาศาล เธออยากจะแกล้งสมุนพวกนี่ให้สาสมกับที่พวกเขาสร้างความรำคาญให้กับเธอ  แก้วเดินตรงเข้สไปในห้องน้ำ และก้เป็นอย่างที่คิด สมุนทั้งสามตามแก้วไปเฝ้าหน้าห้องน้ำ  แก้วแอบมองดูอยู่ข้างใน เธอรอจังหวะพวกสมุนเผลออยู่นมนาน แต่สุดท้ายก็แอบหนีออกมาได้ โดยที่สมุนยังคิดว่าแก้วอยู่ในห้องน้ำ

 

 

 

 

                    " อยากจะเฝ้าดีนัก หึ ! " แก้วยิ้มสะใจ แล้วเดินออกจากโรงพยาบาลไป

 

 

                    " ออกจากโรงพยาบาล ไม่เห็นบอกชั้ลสักคำ " แล้วเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นมา ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินออกมาหยุดตรงหน้าของเธอ

 

 

                    " .... " แก้วไม่อยากจะเสวนาด้วย เธอเดินเลี่ยงไปอีกทาง โทโมะมองแก้วด้วยสายตาที่โกรธเคือง ก่อนจะเดินตามไป 

 

 

                    " ชั้ลถาม ทำไมไม่ตอบ " มือหนากระชากแขนร่างบางให้กลับมาคุยกับเขา แก้วหันกลับมาตามแรงกระชากของโทโมะ

 

 

                    " ชั้ลไม่รู้จะตอบอะไร " แก้วพูดห้วนๆ

 

 

                    " ชั้ลไม่ใช่ไอเคใช่มั้ย เธอถึงไม่อยากจะคุยด้วย " 

 

 

                    " ก็ประมาณนั้น " แก้วตอบหน้าตาเฉย มันยิ่งทำให้อีกฝ่ายโกรธเธอมากขึ้น

 

 

                    " เธอเป็นเมียของชั้ล ! อย่าไปยุ่งกับคนอื่น " โทโมะพูดชัดทุกคำ  แก้วแค้นใจ เธอยิ่งรู้สึกผิดกับตัวเอง รุ้สึกผิดที่ปล่อยกายปล่อยใจไปให้กับคนที่ไม่เคยเห็นค่าเธอเลย

 

 

                    " แล้วไง " แก้วพยามเก็บอารมณ์โกรธของตัวเอง แล้วทำเหมือนว่าเขาไม่ได้มีความหมายกับเธอเลย 

 

 

 

                    " แก้ว !!" โทโมะยิ่งโกรธมากขึ้น แก้วปั้นหน้านิ่ง เธอเริ่มเจ็บปวดจนทนไม่ไหวกับแรงบีบที่โทโมะระบายความโกรธลงมาสู้แขนเล็ๆของเธอ

 

 

                    " ที่เธอพูดกับชั้ลแบบนี้ เธอคงไม่รู้ใช่มั้ย ว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของเธอ " โทโมะงัดไพ่ใบใหม่ออกมาสู้  แก้วนิ่งไป ไม่เข้าใจในสิ่งที่โทโมะพูด

 

 

                    " นายพูดอะไร " แก้ว งง 

 

 

                    " แก้ว " โทโมะกำลังจะพูด  แต่เคเข้ามาขัดเสียก่อน  เคหน้าซีดเป็นไก่ กลัวโทโมะจะพูดความจริง   เขารีบดึงแก้วออกห่างจากโทโมะ แล้วลากแก้วไปกับเขา

 

 

                    โทโมะแสยะยิ้มให้เค เคมองโทโมะอย่างโกรธแค้น แกัวมองโทโมะ สายตาเธอมีแต่คำถาม 

 

 

 

 

 

             * ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะที่ให้รอนาน  ช่วงนี้ไรจำเป็นต้องอ่านหนังสือสอบ ไม่ได้อัพบ่อยเหมือนก่อนแล้ว  แต่จะพยามมาอัพให้บ่อยที่สุดนะคะ ขอโทษจากใจคะ 

 

 

              ทุกคำคอมเม้น ทุกคำวิจารณ์เปรียบเสมือนกำลังใจ   ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ