ไฟในดวงใจ

 

 

 

                    หลังจากที่ป๊อปกลับไป ป๊อปก็สั่งให้ลูกน้องของเขา2 คนมายืนเฝ้าหน้าห้องของแก้วเอาไว้ 

 

 

 

                    หน้าห้องพักฟื้นของแก้ว มีผู้ชายใส่สูทดำถึง 2 คนมายืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง  เค แอบมองอยู่ห่างๆ เขาอยากจะเข้าไปหาแก้ว แต่เหมือว่าจะไม่มีหนทางที่จะเข้าไปได้เลย จะโทรไปหาแก้ว ก็โทรไม่ได้ เพราะป๊อปยึดโทรศัพท์ของแก้วไปแล้ว 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลเป็นเพื่อนของแก้ว " ชายร่างสูงสวมแว่นกันแดดเดินตรงเข้ามาหยุดอยู่หน้าห้องของแก้ว  ลูกน้องของป๊อปหันมองหน้ากันก่อนจะยอมให้ผู้ชายคนนั้นเข้าไป 

 

 

 

 

 

                    เคที่แอบยืนอยู่ เมื่อเห็นคนเมื่อครู่เดินเข้าไป ก็ออกมาจากที่ซ้อน เขาเดินมุ่งหน้าตรงเข้าไปหน้าห้องของแก้ว แต่กลับถูกผลักออกมา

 

 

 

 

                    " อย่าให้ต้องมีเรื่องกันที่นี่เลย กลับไปเถอะครับ " ลูกน้องป๊อปเอ่ยปากไล่ พร้อมกับดึงปืนขึ้นมาขู่เค  เคขบฟันแน่น แล้วเดินออกไป 

 

 

 

 

 

                    " พี่เค ป๊อปเค้าโกรธแก้ว " ร่างบางที่นอนหน้ามุ่ย หันหลังกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิด  แต่เธอกลับต้องชะงัก และรีบลุกขึ้นนั่งอย่างเร็ว เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่เค 

 

 

 

 

 

                    " แทนที่จะนึกถึงผัวตัวเองเป็นคนแรก กลับนึกถึงชู้ซะงั้น  มันน่าน้อยใจเนอะ "โทโมะถ้าวแขนที่ขอบเตียงแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว  เธอรีบถอยหนีจนสุดขอบเตียง

 

 

 

 

 

                    " เข้ามาทำไม  ออกไปซะ "แก้วไล่  โทโมะได้แตจ้องหน้าสวยๆของเธอ ที่มองเขาด้วยสีหน้าที่นิ่งขรึม ดวงตาหวานแดงกล่ำ เหมือนคนจะร้องไห้ เขาเบือนหน้าหันไปอีกทาง ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ แล้วหยิบถาดข้าวมาวางบนเตียง

 

 

 

 

 

                    " ทำไมไม่กิน  นี่ก็บ่ายแล้วนะ " โทโมะนั่งที่ขอบเตียง

 

 

 

 

                    " กินไม่ลง " แก้วไม่สบอารมณ์ ไม่อยากจะคุยกับโทโมะ หน้าของเขาเธอก็ไม่อยากจะมอง

 

 

 

 

                    " ไม่ลงก็ต้องกิน " โทโมะเริ่มโมโห 

 

 

 

 

                    " นายจะอะไรกับชั้ลนักหนา  ช่วยออกไปไกลๆได้มั้ย ชั้ลไม่อยากเห็นหน้านาย "คิ้วเรียวขมวดชนกัน ก่อนที่เธอจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น 

 

 

 

 

                    พรึบ ! มือหนาจับใบหน้าสวยให้หันกลับมา ก่อนจะลงแรงบีบกรามให้เธอยอมอ้าปาก แล้วยัดข้าวต้มใส่ปากของเธอ 

 

 

 

 

 

                    " อย่าดื้อดิ  เดี๋ยวก็ได้เหนื่อยอีกหรอก " โทโมะขู่แก้ว  เขาใช่สายตาลวนลามเธอ จนแก้วเริ่มกลัว 

 

 

 

 

                    "  ออกไปนั่งไกลๆได้มั้ยกินไม่ลง " แก้วดึงถาดเข้ามาใกล้ตัวเอง แล้วไล่โทโมะ ่างสูงส่ายหน้าไปมาก่อนจะลุกไปนั่งที่โซฟา

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวไอป๊อปมันจะกลับมาอีกมั้ย " โทโมะกอดอก นั่งมองแก้วที่นั่งกินข้าว ไม่สนใจเขาเลย 

 

 

 

 

                    " โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น ไม่กลับมาหรอก " แก้วน้อยใจป๊อป 

 

 

 

 

                    " หึ ! " โทโมะขำในลำคอ แล้วอยู่ๆเขาก็ลุกเดินออกจากห้องไป  แก้วมองตามหลังโทโมะไป อย่างไม่เข้าใจ  เดี๋ยวมาเดี๋ยวไป เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย

 

 

 

 

 

 

 

 

                    เกาะแห่งหนึ่งที่เคยเงียบสงบ ตอนนี้มันกลับเปลี่ยนไป มีผุ้คนแปลกหน้าเดินผลุกผล่านไปมา จนหนุ่มสาวคู่รักเริ่มหวั่นกลัว 

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อนคะ เฟย์กลัว " เฟย์นั่งตัวสั่นกอดเขื่อนไว้แน่น  นี่ก็สองวันแล้วที่พวกสมุนของโทโมะตามหาพวกเขาที่เกาะแห่งนี้ จนทั้งคู่ห้องแอบหลบซ่อนตัวอยู่ในป่าบนเกาะ 

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่ทั้คน พี่ไม่ยอมให้ใครมาพรากเราจากกันหรอกนะ " เขื่อนลูบหลังปลอบขวัญเฟย์

 

 

 

 

                    "เฟย์ไม่อยากอยู่ที่แล้ว เฟย์อยากหนีไปที่อื่น ที่ที่ไม่มีใครตามเราเจอ " เฟย์ร้องไห้

 

 

 

 

                    " เราต้องรอให้พวกมันกลับไปก่อน แล้วพี่จะพาเฟย์ไปที่อื่นนะ "เขื่อนคิดหนัก  เพราะขนาดหนีมาอยู่ที่เกาะ ยังมีคนตามมาอีกจนได้ เขาเองก็ไม่รู้จะหนีไปอยู่ที่ไหนแล้ว 

 

 

 

 

 

                    " ยังไงคุณหนูก็อยู่ที่นี่แหละ หาให้ทั่ว  ไป ! " ชายคนหนึ่งออกคำสั่ง ลูกน้องวิ่งกระจายกันไปทั่วเกาะ 

 

 

 

 

 

                    

                    ที่ทำงานของป๊อป  เป้รีบวิ่งเข้ามาป๊อปด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน เขาส่งสายตาให้ป๊อป ปีอปสบตาเป้คู่หนึ่งก็เดาออกว่าเป้จะบอกเรื่องอะไร ป๊อปลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินนำออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " นายครับ คุณเขื่อนแย่แล้ว " เป้กระซิบบอก

 

 

 

 

 

                    " ส่งคนไปช่วยเขื่อนให้เร็วที่สุด อย่าให้เขื่อนเป็นอันตรายเด็ดขาด" ป๊อปสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เป็นห่วงเขื่อนจับใจ

 

 

 

 

 

                    " ครับนาย  แต่พวกที่ตามคุณเขื่อนไป ไม่ใช่พวกของไอเค " เป้พูด  ป๊อปขมวดคิ้วคิดหนัก 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่พวกของไอเค แล้วพวกของใคร " 

 

 

 

 

                    " คุณเฟย์บอกว่าเป็นคนของพี่ชายเธอนะครับ " เป้พูด  ฟางที่แอบฟังอยู่ชะงักกึก เมื่อได้ยินชื่อเฟย์ 

 

 

 

 

                    " พี่ชายของเฟย์  ใคร ? " ป๊อปสงสัย 

 

 

 

 

                    " มันชื่อโทโมะครับ มันต้อการจะมาพาตัวคุณเฟย์กลับไป " เป้พูด 

 

 

 

 

 

                    " จะพากลับไปทำไม ก็เค้ารักกันจะไปแยกเค้าออกจากกันทำไม "ป๊อปไม่เข้าใจ เป้เงียบไป 

 

 

 

 

                    " ส่งคนไปช่วยไอเขื่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้ลจะตามไป " ป๊อปพุด  เป้พยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกไป 

 

 

 

 

 

                    " เฟย์อยู่กับพี่ชายของพี่ป๊อปหรอ  อยู่ที่ไหน " ฟางสงสัย เมื่อเธอเห็นป๊อปกำลังเดินเข้ามา ก็รีบแอบกลับเข้าไปในห้องทำงาน 

 

 

 

 

 

                    " ฟ้า พรุ่งนี้พี่ไปธุระนะครับ " ป๊อปบอกฟาง

 

 

 

 

                    "  ฟ้าไปด้วยได้มั้ยคะ "ฟางอ้อน 

 

 

 

 

                    " ไม่ได้ครับ " ป๊อปพูดจริงจัง ฟางพยักหน้ารับคำอย่างจำยอม 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่แอบมองหน้าห้องแก้วอยู่หลายชั่วโมง ก็ไม่มีทีท่าว่าลูกน้องของป๊อปจะออกไป เคก็กลับมาตั้งหลักที่บ้าน

 

 

 

 

 

                    " น้องเป็นอะไร ทำไมเข้าโรงพยาบาล "อธิคมถามเค 

 

 

 

 

                    " ไม่สบายครับ " เคนั่งเหม่อ เหมือนคนคิดอะไรอยู่

 

 

 

 

                    " แล้วทำไมไม่ไปเฝ้าน้อง " อธิคมโวย

 

 

 

 

 

                    " ไอป๊อปมันรู้แล้ว ว่าผมกับแก้วยังติดต่อกันอีก  มันสั่งห้ามไม่ให้ผมยุ่งกับแก้ว แล้วมันก็ยังส่งคนมาคุมแก้วไว้อีก  ผมไปเจอแก้วไม่ได้เลย " เคเครียด 

 

 

 

 

 

                    " แล้วมันรู้เรื่องไอโทโมะหรือเปล่า " อธิคมคิดหนัก เป็นห่วงแก้วขึ้นมาทันที

 

 

 

 

                    " ไม่รู้ครับ ผมเตือนมันแล้วแต่มันไม่เชื่อ อีกอย่างแก้วก็คงไม่กล้าบอกไอป๊อป เพราะกลัวไอปีอปจะเป็นอันตราย " เคพูด 

 

 

 

 

                    " แล้วแก้วรู้เรื่องไอโทโมะหรือเปล่า " อธิคมหมายถึงเรื่องที่โทโมะแค้นครอบครัวของแก้ว

 

 

 

 

                    " เราบอกแก้วไม่ได้ครับ ถ้าเราบอกไป มันก็จะบอกเรื่องที่เราฆ่าพ่อกับแม่ของแก้ว  มันไม่ธรรมดาเหมือนที่เราคิด ไอโทโมะมันรู้เรื่องของเราทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องที่เราฆ่าพ่อของมัน " เคพูด 

 

 

 

 

                    " ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ แก้วต้องเป็นอันตรายแน่ๆ " อธิคมคิดหนัก 

 

 

 

 

                    " ใช่ครับ  ตอนนี้ผมก็ให้คนไปตามหาเฟย์ ตามหาไอเขื่อนแต่ก็ยังไม่เจอ" เคพูด 

 

 

 

 

                    " แล้วน้องสาวของมันอีกคนหนึ่งหละ " อธิคมคิดร้าย

 

 

 

 

                    " ฟาง " เคนึกขึ้นมาได้  เขาหันไปมองหน้าอธิคม 

 

 

 

 

                    " ถ้าเราจัดการกับมันไม่ได้ ก็จัดการกับน้องสาวมันซะ " อธิคมพูด เคยิ้มร้ายทันที 

 

 

 

 

 

 

 

                    เกือบเที่ยงคืนแล้ว แก้วก็ยังไม่ได้นอน เธอนั่งดูโทรศัพท์แก้เซ็งไปเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

                    เอี๊ยดดดด   เสียงประตูห้องถูกเปิดออก  แก้วรีบล้นตัวลงนอน และหันหลังให้คนที่เดินเข้ามา  เธอคิดว่าคนนั้นคือป๊อป 

 

 

 

 

 

                    เสียงเท้าดังชัดขึ้นและเหมือนว่ามันจะเข้ามาใกล้แก้วเรื่อยๆ แก้วรีบหลับตา ทำเมือนนอนหลับ   และเหมือนคนๆนั้นจะวางหมอนลงข้างๆเธอ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมานอนเบียดบนเตียงเดียวกับเธอ 

 

 

 

 

                    กลิ่นตัวหอมๆของชายข้างกาย  กลิ่นหอมๆมันโชยเข้าจมูกของเธอ และเธอจำได้ดีว่ากลิ่นนี้คือ

 

 

 

 

 

 

                    " นะนายเข้ามาได้ยังไง " แก้วหันขวับไปมองให้คลายสงสัย เธอถึงกับช็อค เมื่อเห็นใบหน้าหล่อที่นอนจ้องหน้าเธออยู่  แก้วรีบลุกขึ้นนั่งอย่างเร็ว เธอรีบเอาผ้าห่มมาปิดอกตัวเองอย่างอัติโนมัติ 

 

 

 

                    " ก็เปิดประตูเดินเข้ามา "โทโมะสอดมือเข้าไปใต้ศีรษะตัวเองแล้วนอนมองแก้วที่นั่งตกใจอยู่ข้างๆเขา

 

 

 

 

                    "  แล้วจะมาทำไม  ออกไปจากห้องชั้ลนะ "แก้วระแวง

 

 

 

 

 

                    " อย่าพูดมากได้มั้ย ชั้ลง่วงงจะนอน " โทโมะโวย แก้วยิ่งไม่เข้าใจ 

 

 

 

 

 

                    " นี่นายต้องการอะไร " 

 

 

 

 

 

                      " ก็มานอนกับเมียไง " โทโมะพูดหน้าตาเฉย  แก้วไม่พอใจ 

 

 

 

 

 

                    " นายกลับบ้านนายไปเถอะ ชั้ลต้องการพักผ่อน "แก้วโวยวาย

 

 

 

 

                    " อย่าดื้อดิแก้ว  เดี๋ยวก็เหนื่อยอีกหรอก " โทโมะขู่  แล้วมันก็เหมือนไม้เด็ดที่เขาใช้กำหราบเธอบ่อยๆ ซึ่งมันก็ได้ผลทุกครั้ง 

 

 

 

 

                    " นายช่วยออก... " แก้วยังพูดไม่จบ โทโมะก็ลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะรั้งท้ายท้อยให้แก้วเข้าหาตัวเองแก้วจูบเธอ อย่างอ่อนโยน อ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เคยผ่านมา  

 

 

 

                    แก้วผลักอกของโทโมะให้ห่างจากตัวเอง แต่เหมือนเธอยิ่งกลับเขาออกเท่าไหร่ เขากลับกอดเธอแน่นขึ้นเท่านั้น  ชายหนุ่มจูบหญิงสาวอยู่นานจนเธอเริ่มหายใจไม่ออกก็ถอนจูบออก

 

 

 

 

                    " จะนอนมั้ย  หรือยังไม่อยากนอน " สายตาเขาดูหื่นจนหน้ากลัว  สายตาของเขาาที่จ้องมองมาที่เธอ มันทำให้เธอคิดได้ว่าเธอควรจะนอนตอนนี้ ก่อนที่จะมีงานเข้า

 

 

 

 

                    " โอเค  นอนๆ " แก้วรีบล้มตัวลงนอน หันหลังให้โทโมะ  นายหนุ่มยิ้มกริ่ม มองร่างบางที่นอนกอดตัวเองอยู่ข้างๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเธอ 

 

 

 

 

 

                    " หลับยัง " ยิ่งอยู่ใกล้ ก็ยิ่งโหยหา ยิ่งอยู่ไกลก็ยิ่งคิดถึง  เขาแทบจะเก็บความต้องการของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อได้นอนอยู่ข้างๆเธอ  ทำไมแก้วถึงทำให้เขาโหยหาเธอได้มากขนาดนี้  มือหนาับเส้นผมนุ่มาเล่นอย่างเบามือ 

 

 

 

 

                    " ... " ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอ  เธอคงจะหลับไปแล้ว

 

 

 

 

                    โทโมะถ้าวแขนชะเง้อหน้าขึ้นมองแก้ว ก่อนจะหอมแก้วเธอไปฟอดหนึ่ง แล้วล้มลงนอนกอดเอวเธอเอาไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    " เธอกำลังทำให้ชั้ลสับสน  รู้มั้ย " เขากระซิบข้างหูเธอ ก่อนจะหลับตาลง