ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

 

                    ตลอดระยะทางที่นั่งรถมากับเค แก้วได้แต่นั่งคิดถึงคำพูดของโทโมะ 

 

 

 

                    ' เธอคงไม่รู้ใช่มั้ยว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของเธอ ' คำพูดของเขามันวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ 

 

 

 

                    ในอดีต 

 

 

 

                    เด็กผู้หญิงตัวน้อยผมสั้นใส่ชุด ม ปลายยืนรอสมาชิกในบ้านกลับมาจากข้างนอก  เธอใชเวลาในการยืนรอพวกเขาอยู่เกือบหกชั่วโมง แต่ก็ไร้วี่แววของคนเหล่านั้น  สาวน้อยวิ่งเข้าปในบ้านเป็นระยะๆ เมื่อติดต่อหาคนเหล่านั้น แต่โทรเท่าไหร่ ก็ติดต่อไม่ได้เลยสักคน

 

 

 

 

                    " คุณหนูคะ ไปนอนเถอะคะ เดี๋ยวคุณท่าน ก็กลับมาแล้ว " หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาหาเธอคนนั้น ก่อนจะโอบเอวบางอย่างเบามือ 

 

 

 

 

                    " แก้วเป็นห่วงพ่อกับแม่ แก้วรู้สึกแปลกๆยังงไม่รู้  แล้ววันนี้ ป๊อปกับพี่เขื่อนไปไหนทำไมยังไม่กลับ โทรไปหาก็ไม่รับสาย " เธอตาแดงกล่ำ น้ำตาเอ่อล้นเต็มตา

 

 

 

 

 

                    " ไม่มีอะไรหรอกคะ เดี๋ยวคุณท่านก็กลับมา คงจะงานยุ่งๆมั้งคะ คุณหนูอย่าคิดมากเลยนะคะ " หญิงคนนั้นปลอบ 

 

 

 

 

 

                    " แก้วเข้าใจถ้าพ่องานเยอะ แต่แก้วไม่เข้าใจ ทำไมถึงไม่โทรมาบอกแก้วเหมือนทุกวัน " แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา  หญิงคนนั้นพูดไม่ออก เธอเองก็เป็นห่วงเจ้านายไม่น้อยไปกว่แก้ว

 

 

 

 

                    " แม่ก็อีกคน ที่จริงตอนนี้แม่ต้องเข้าไปนอนกับแก้ว  แต่ทำไมวันนี้แม่ไม่อยู่ แม่หายไปไหน ทำไมไม่บอกแก้วสักคำ โทรติดต่อก็ไมได้เลยสักคน " แก้วเข้าโอบกอดหญิงคนนั้นไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    "  แก้ว ! แก้ววว !  ไปกับป๊อป ไปกับป๊อป " หนุ่งหน้าใสที่เต็มไปด้วยรอยคราบเลือด วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในบ้านก่อนจะคว้าเธอแก้วไว้แน่น พร้อมจะลากเธอออกจากบ้านไป แก้วรั้งไว้ ไม่ยอมไป 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อป ป๊อปเป็นอะไร ป๊อปไปทำอะไรมา บอกแก้วก่อนสิ ว่าป๊อปไปทำอะไรมา "  เธอชะงักกึก อยู่ในสภาพช๊อค เมื่อเห็นสภาพพี่ชายตัวเองที่ยืนสะบักสะบอมอยูตรงหน้าของเธอ 

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องถาม  ไม่มีเวลาถามแล้ว ป้าสายครับ ป้าต้งกลับบ้านนะครับ ถ้าผมรอดไปได้ ผมจะกลับมาหาป้า " ป๊อปพูดทิ้งท้ายก่อนจะออกแรงลากแก้วไป  ป้าสายยืนตกใจปนมึนงง ไม่เข้าใจในเหตุการณ์  

 

 

 

 

 

                    ในรถ 

 

 

 

 

 

                    "  ป๊อป ฮึก  ป๊อปเป็นอะไรของป๊อป แล้วพ่อกับแม่ พี่เขื่อนอยู่ไหน ป๊อปช่วยอธิบายให้แก้วฟังหน่อยได้มั้ยป๊อป " ยิ่งเธอเห็นท่าทีหวาดระแวงของป๊อป เธอก็ยิ่งกลัว  ป๊อปแทบจะเหมือนคนบ้า ขับรถก็ไม่มองทาง เอาแต่มองกระจกข้าง กระจกหลัง ตาเหลือกหลากเหมือนคนกลัวอะไร มันยิ่งทำให้เธอกลัว กลัวจนใจสั่น 

 

 

 

 

                    " แก้ว ลงมาก่อน ลงมาเร็วๆ " เธอจอดรถไว้กลางป่า แล้วลากแกวที่อยู่ในอาการช็อค ลงมาจากรถ แล้วลากเข้าไปในป่า  แก้วถลำไปตามแรงลากของป๊อป เธอร้องไห้ไม่หยุด ทั้งกลัว ทั้งเห็นห่วงพ่อแม่ พี่เขื่อน 

 

 

 

 

                    สุดเขตแดนของป่าแห่งนี้ ก็เป็นแม่น้ำ ป๊อปลากแก้วลงเรือ ก่อนจะพาแก้วข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง ด้วยระยะทางที่แสนไกลมันทำให้เธอเพลียจนหลับไป 

 

 

 

 

 

                    ป๊อปแก้วล่องเรือมาจนถึงฝั่ง ป๊อปอุ้มแก้วที่หลับสนิท ขึ้นจากเรือ 

 

 

 

 

 

                    " ทางนี้ครับเฮีย " เด็กหนุ่มคนนึงที่พูดเหน่อๆ เดินเข้ามาหาป๊อป ก่อนจะนำทางป๊อปไปจนถึงบ้านหลังใหญ่

 

 

 

 

 

                    " ตั๋วเครื่องบิน ได้มาหรือเปล่า " ป๊อปขมดคิ้วตามเด็กคนนั้น  เด็กหนุ่มยื่นตั๋วเครื่องบินให้กับป๊อป 

 

 

 

 

                    " ขอบใจมากนะ  ช้ลอยากจะขอร้องแกอีกเรื่องหนึ่ง  อย่าให้ใครรู้ว่าชั้ลมาที่นี่ " ป๊อปออกคำสั่ง  เด็กหนุ่มยิ้ม แล้วำยักหน้าก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปพาแก้วมาที่นี่ทำไม "  แก้วตื่นขึ้นมา ก็โวยวายใส่ป๊อป

 

 

 

 

                    " ทำใจดีๆนะแก้ว  พ่อกับแม่จากเราไปแล้ว "  ป๊อปพยามกลั้นน้ำตาเอาไว้  แก้วช๊อค น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ 

 

 

 

 

                    " ป๊อปพูดบ้าอะไรของป๊อป อย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิ แก้วไม่สนุกเลยนะ ฮืออ ฮืออ ฮืออ  "  แก้วทุบตีป๊อปไม่ยั้งมือ ป๊อปรวมตัวแก้วมากอดเอาไว้ 

 

 

 

 

                    " มันคือเรื่องจริงแก้ว  แก้วต้องรับให้ได้นะ "  ป๊อปลูบผมแก้วอย่างเบามือ แก้วร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของป๊อป  ใจเธอแทบจะขาด 

 

 

 

 

                    " มันเกิดอะไรขึ้นหรอป๊อป มันเกิดอะไรขึ้นกับพ่อกับแม่ของเรา " แก้วถามป๊อปทั้งน้ำตา

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวสักวันป๊อปจะเล่าให้แก้วฟังนะ แก้วไม่ต้องร้องไห้นะ แก้วยังมีป๊อป ยังมีพี่เขื่อน " ป๊อปขนฟันแน่น ดวงตาเขาแดงกล่ำ  ความแค้นมันเริ่มเป็นไฟเผาพลานหัวใจของป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " พ่อกับแม่ถูกฆ่าตายใช่มั้ย " แก้วถามเสยงสั่น ป๊อปพยักหน้าช้าๆ

 

 

 

 

                    " ใครเป็นคนทำ ใครเป็นคนทำ !!  แก้วจะไปฆ่ามัน แก้วจะไปฆ่ามันนนนน กรี๊ดดดดดด !! "  แก้วร้องไห้จนสลบไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว !  แก้ว ! " เคเขย่าร่างบางที่นั่งนิ่งเหมือนถูกมนสะกด

 

 

 

 

                     " คะ พี่เค "  แก้วได้สติ รีบหันมาตอบเค 

 

 

 

 

                    " พี่ถามว่าคิดอะไรอยู่ " เคพูด 

 

 

 

 

                    " เปล่าคะ แก้วไม่ได้คิดอะไร " แก้วยิ้มเจื่อนๆ 

 

 

 

 

 

                    " อื้ม  ดีแล้วหละ งั้นเข้าไปในบ้านก่อนนะ ป๋ารออยู่ " เคโ่งอก กลัวแก้วจะคิดในสิ่งที่โทโมะพูดเมื่อครู่ 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่กลับมาที่บริษัท ป๊อปเริ่มสั่งลูกน้องให้คนหาประวัติของโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

                    " อะไรนะ เสียชีวิตแล้วหรอ  แน่ใจหรือเปล่า "  ป๊อปอึ้งไป เมื่อเป้รายงานข้อมูลที่หามาได้ 

 

 

 

 

                    " แน่ใจครับ สายของเรายืนยันมาว่า เสียชีวิตแล้วจริงๆ " เป้ยืนันอีกครั้ง

 

 

 

 

                    " ไม่น่าจะเป้นไปได้นะ ถ้าเค้าเสียชีวิต เฟย์ก็น่าจะรู้เรื่องสิ แต่นี่เฟย์ยืนยันเลยนะ ว่าใช่ชื่อ นามสกุลพี่ของเค้า " ป๊อปเครียด 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปทำอะไรอยู่หรอคะ " ฟางที่แอบฟังอยู่นาน รีบเข้ามาขัดจังหวะทันที 

 

 

 

 

                    " เปล่าครับ ไม่มีอะไร " ป๊อปไม่อยกให้ฟางรู้เรื่องนี่ เพราะกลัวว่าเขื่อนจะเป็นอันตราย

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวนี่พี่ป๊อปมีความลับกับฟ้าแล้วหรอคะ " ฟางทำเป็นงอล ป๊อปนิ่งไป 

 

 

 

 

                    " ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่แค่ตามหาใครบางคน " ป๊อปพูดเปรยๆ แต่คำพูดของเขามันทำให้ฟางหน้ซีดเผือด 

 

 

 

 

 

                    " หะหาใครหรอคะ " เธอเิ่มกลัว ว่ว่าความลับจะถูกเปิดเผย

 

 

 

 

                    " ฟ้าไม่รู้จักหรอครับ " ป๊อปไม่อยากบอก แต่นั้นแหละ มันยิ่งทำให้ฟางกลัวมากขึ้น

 

 

 

 

 

                    " ก็ชั้ลอยากรู้  ! " ฟางร้อนตัว เธอกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ป๊อป เป้ หันมองอาการของฟางเป็นสายตาเดียวกัน 

 

 

 

 

                    " เอ่อ ขอโทษคะ ฟ้าขอโทษ " ฟางได้สติ รีบออกจากห้องไป  ป๊อปอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะลุกตามฟางออกไป 

 

 

 

 

 

 

                    " ฟ้าเป็นอะไรไป  โกรธพี่หรอ " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    " ฟ้าคงจะยุ่งเรื่องของพี่ป๊อปมากเกินไป " ฟางใจสั่นไปหมด 

 

 

 

 

                    " อย่าคิดมากสิ  ไม่มีอะไรหรอก " ป๊อปดึงฟางมากอดไว้ 

 

 

 

 

                    " ถ้าไม่มีอะไร พี่บอกฟ้าหน่อยได้มั้ยคะ " ฟางจะร้องไห้ 

 

 

 

 

                    " ก็แค่เรื่องงานทั่วไปอะแหละ ไม่มีอะไรเลย " ป๊อปก็ยังยืนยันว่าจะไม่บอก 

 

 

 

 

                    " คะ " ฟางไม่อยากจะเซ้าซี้มาก เพราะกลัวว่าจะผิดสังเกตุ 

 

 

 

 

                    " ไม่งอลแล้วนะ " ป๊อปผละกอดออก แล้วมองหน้าฟาง  ฟางยิ้มหวานให้ ก่อนจะพยักหน้าหงิกๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " เค ไปส่งน้องไป "  เมื่อถึงช่วงค่ำ อธิคมไล่เคให้ไปส่งแก้วที่บ้าน 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรคะป๋า แก้วกลับเองดีกว่า ถ้าสมุนป๊อปรู้ว่าแก้วมาที่นี่ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ " แก้วพูด 

 

 

 

 

                    " แต่พี่ว่า... "  เคยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

                    " นะคะพี่เค " แก้วพูดเชิงบังคับ จนเคต้องยอมตามใจ แก้วออกจากบ้านอธิคมมาขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านตัวเอง  เมื่อถึงหน้าบ้าน 

 

 

 

 

 

                    " เธอเข้าไปทำอะไรในบ้านไอเค ตั้งหลายชั่วโมง " แล้วเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง  แก้วที่กำลังจะเดินเข้าบ้านหยุดชะงัก แล้วหันกลับไปมอง

 

 

 

 

                    " นี่นายแอบตามชั้ลไปหรอ " แก้วมองโทโมะอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

                    " ไม่ได้แอบหวะ แต่ตั้งใจตามไปดูเมียไปหาชู้ " โทโมะพูดกวนโทสะ  

 

 

 

 

                    " ช่างเถอะ ชั้ลไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับนาย " แก้วเครียด

 

 

 

 

 

                    " หึ !  เธออยากรู้หรอ ว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของเธอ " แล้วเหมือนวาเขาจะรู้ ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่  แก้วเงยมองหน้าโทโมะ สายตาเธอบ่งบอกให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันถูกต้อง

 

 

 

 

 

                    " ไปกับชั้ลสิ  แล้วชั้ลจะบอกให้เธอรู้ " โทโมะยื่นข้อเสนอ  แก้วไม่ไว้ใจ เธอตัดใจหันหลังจะเดินเข้าบ้าน

 

 

 

 

                    " หลังจากที่พ่อกับแม่เธอถูกฆ่าตาย ไอป๊อปมันก็พาเธอหนีไปกันแค่สองคน โดยที่ไอป๊อปมันก็ไม่รู้เลยว่าไอเขื่อนมันเป็นตายร้ายดียังไง "  โทโมะพูด  แก้วน้ำตาตก หันกลับมามองหน้าโทโมะ 

 

 

 

 

                    " นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง " แก้วใจสั่นไปหมด เธอไม่เคยลืมเหตุการณ์วันนั้น เธอไม่เคยลืมว่ามันน่ากลัวขนาดไหน

 

 

 

 

                    " ไปกับชั้ล แล้วเธอจะรู้ทุกอย่าง " โทโมะพูด แล้วเดินขึ้นรถไป  แก้วเดินนิ่งๆตามโทโมะไป 

 

 

 

 

 

 

                    คอนโดโทโมะ คอนโดที่เขาและเธอเคยอยู่ด้วยกัน 

 

 

 

 

 

 

 

                    " บอกชั้ลได้แล้วยัง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ของชั้ล " แก้วเครียด 

 

 

 

 

                    " ไอป๊อปมันไม่เคยเล่าให้เธอฟังหรอ " โทโมะที่รู้สึกเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่า เริ่มจะเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น 

 

 

 

 

 

                    " โทโมะช่วยบอกชั้ลหน่อยเถอะนะ ชั้ลอยากรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของชั้ล " แก้วยกมือไหว้อ้อนวอนโทโมะ  เธออยากรู้ใจจะขาดกับสิ่งที่เธอหาคำตอบมาตลอด แต่มันไม่เคยได้เลยสักครั้ง 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ชอบทำอะไร ที่มันไม่มีสิ่งตอบแทน " โทโมะลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้ามาหาแก้ว มือหนาเกี่ยไรผมบนใบหน้าเธอออก ก่อนจะใช้นิ้วชี้ไต่ตามรูปหน้าของเธอ แก้วน้ำตาไหลพรากรู้ชะตากรรมของตัวเอง

 

 

 

 

                    " นี่ชั้ลถูกนายหลอกอีกแล้วหรอ " แก้วแทบล้มทั้งยืน เมื่อโทโมะเข้ามาลวนามเธอ แต่เธอไม่มีแรงที่จะขัดขืนแรงกำลังของเขาหรอก ใจเธอตอนนี้ก็ทุกข์จะตายอยู่แล้ว  ทำไมเขาไม่เห็นใจเธอบ้าง 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่เขาใช้ร่างกายของเธอระบายตัณหาจนสาแก่ใจ 

 

 

 

 

                    " จะร้องไห้ทำไม  เธอยังไม่ชินอีกหรอ " เหมือนเขาจะไม่รู้สึกอะไรเมื่อได้เห็นน้ำตาของเธอ 

 

 

 

 

                    " ทำไมชั้ลถึงไม่ตายตามพ่อกับแม่ช้ลไปนะ " แก้วพูดเหมือนคนปลงตก แต่น้ำตาเธอยังไหลไม่หยุด 

 

 

 

 

                    " อย่าพูดแบบนั้นสิ  มันไม่น่าฟัง "

 

 

 

                    " นายคงจะเกลียดชั้ลมาก  ถึงได้ทำกับชั้ลเหมือนชั้ลไม่ใช่คนแบบนี้ " แก้วพูดทั้งน้ำตา  โทโมะนิ่งไป ไม่พูดอะไร 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่รู้ว่าชั้ลไปทำอะไรให้นาย แล้วชั้ลก็ไม่รู้ว่ามันจะจบเมื่อไหร่  แต่ชั้ลอยากให้นายรู้  ว่านายทำทุกอย่างสำเร็จแล้ว  ชั้ลเหมือนถูกฆ่าให้ตายทั้งเป็น แล้วชั้ลก็เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงอีกแล้ว  ถ้าวันไหนเรื่องนี้มันจบลง  นายจะไม่มีวันเจอชั้ลอีกเลย " แก้วพูดจบก็ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ ใส่เสื้อผ้า แล้วเดินออกจากห้องไปแบบนิ่งๆ 

 

 

 

 

                    โทโมะมองแก้วที่เดินออกจากห้องไป ใจเขาหายวูบ มันเจ็บจี๊ดๆ เหมือนมีเข้มเล็กๆนับันเล่มมาแทงอยู่ที่หัวใจของเขา