ไฟในดวงใจ

 
 
 
 
 
                    ห้องทำงานในบ้านของโทโมะ 
 
 
 
 
                    " เรื่องมันเป็นยังไง " ทันทีที่ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก โทโมะเดินนำลูกน้องเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ ลูกน้องเดินตามมาติดๆ แล้วนั่งลตรงหน้าโทโมะ 
 
 
 
 
 
                    " นายอธิคมเคยเป็นเพื่อนกับนายกอบกาญจน์ พ่อของคุณแก้ว ทั้งคู่แอบรักผู้หญิงคนเดียวกัน คือคุณรำไพ แม่ของคุณแก้ว แต่คุณรำไพรักคุณกอบกาญจน์ เพราะเหตุนี้ถึงทำให้เพื่อนรักทั้งสองคนแตกคอกัน หลังจากที่คุณรำไพตกลงแต่งงานกับนายกอบกาญจน์ นายอธิคมจึงขายหุ้นที่ตัวเองมีทั้งหมดทิ้ง แล้วหันไปทำธุริกิจอย่างอื่น  จากนั้นไม่นานนายอธิคมก็แต่งงานและมีลูกชาย 1 คน คือ เค ทั้งสองครอบครัวทะเลาะกันตลอด ทั้งแต่ตอนนั้นมา และครั้งที่หนักที่สุด คือตอนที่นายอธิคมลักพาตัวคุณรำไพไป   " ลูกน้องเล่า
 
 
 
 
 
                    "ลักพาตัวคุณรำไพ ทั้งๆที่ตัวเองก็มีเมียอยู่แล้วเนี่ยนะ " โทโมะอึ้ง 
 
 
 
 
 
                    " ครับ นายอธิคมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น เขาแค่ต้อการทายาทเท่านั้น "
 
 
 
 
 
                    " แล้วไงต่อ " โทโมะฟังอย่างตั้งใจ
 
 
 
 
 
                    " หลังจากที่เจอตัวคุณรำไพ เธอก็ได้ตั้งท้อง  ท้องของคุณแก้ว นายอธิคมเข้าใจว่าคุณแก้วเป็นลูกของตัวเอง เลยรักและดูแลคุณแก้วเป็นอย่างดี  " 
 
 
 
 
 
                    " จะเป็นไปได้ยังไง ก็ไอเคมันรักแก้วแบบคนรัก " โทโมะสงสัย
 
 
 
 
 
                    " ตอนนี้เค้ารู้ความจริงแล้วครับว่าคุณแก้วไม่ใช่ลูก เลยเปิดทางให้ เค รักกับคุณแก้วได้ แต่ฝ่ายของคุณแก้วไม่ยอม " 
 
 
 
 
 
                    " แก้วรู้เรื่องนี้หรือเปล่า " โทโมะอึ้งไป 
 
 
 
 
                    " ไม่รู้ครับ เธอไม่รู้อะไรเลย ทุกอย่างถูกเก็บไว้เป็นความลับ แม้กระทั้งสาเหตุที่ ครอบครัวของเธอห้ามไม่ให้เธอยุ่งกับนายอธิคมและนายเค เธอก็ไม่รู้ครับ " ลูกน้องบอก
 
 
 
 
 
                    " ... " โทโมะนิ่งไป เขาดูเหม่อลอย เหมือนคิดอะไรอยู่ 
 
 
 
 
 
                    " มันมีอีกเรื่องนึงครับนาย ที่เกี่ยวกับคุณหนูเฟย์ " ลูกน้องทักขึ้น เื่อเห็นโทโมะนิ่งไป 
 
 
 
 
                    " เรื่องอะไร ? " โทโมะได้สติหันหน้ากลับมาสนใจ
 
 
 
 
                    " ไอเคกับไอเขื่อน มันทะเลาะกัน เพราะแย่งคุณหนูเฟย์ " ลูกน้องพูด  โทโมะคิดหนัก 
 
 
 
 
 
                    " นายอธิคม กับไอเค เป็นคนฆ่า นายกอบกาญจน์และคุณรำไพตาย ฆ่าทำไม ? แล้วพวกมันฆ่าไอเขื่อนด้วยหรือเปล่า " โทโมะคิดไม่ตก
 
 
 
 
 
                    " ฆ่าครับ แต่คุณเขื่อนหนีรอดไปได้ " ลูกน้องพูด โทโมะยิ่งคิดหนัก 
 
 
 
 
                    " เรื่องนี้มันชักยังไงๆอยู่นะ  " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                    " แล้วเรื่องของเฟย์เป็นยังไงบ้าง " โทโมะเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
 
 
                    " รู้แล้วครับ ว่าคุณหรูอยู่ที่ไหน ตอนนี้กำลังให้คนไปพาตัวกลับมา " ลูกน้องพูด โทโมะพยักหน้า  
 
 
 
 
                    " รีบพาเฟย์กลับมาให้เร็วที่สุด ชั้ลจะได้ปิดบัญชีกับเรื่องบ้าๆนี่สักที " โทโมะถอนหายใจ 
 
 
 
 
 
                    ชีวิตเขามันเริ่มไม่เหมือนเดิม ใจมันหวิวๆแปลกๆ มันเหมือนต้องกรอะไรบ้างอย่าง  มันทำอะไรไม่ได้ มันเหมือนคนที่หงุดหงิดตลอดวัน ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจไปซะหมด 
 
 
 
 
                    ร่างสูงทิ้งตัวลงพิงผนักพิง แล้วเงยหน้ามองเพดาน 
 
 
 
 
                    '  ที่รัก '  ทำไมคำพูดคำนี้ของแก้ว มันชอบดังก้องเข้ามาในหูเขาอยู่เรื่อย เสียงนี้มาทีไร เขาใจหายทุกที 
 
 
 
 
                    รอยยิ้มหวานๆบนใบหน้าของเธอ  ทำไมมันต้องปรากฏขึ้นมาทุกครั้งที่เขาลืมตา เขาพยามสลัดความคิด และภาพของเธอออกไปจากสมองของเขา แต่เหมือนว่ามันจะทำไม่ได้เลย ก็ในเมื่อเธอไม่ได้อยู่ในสมอง หากแต่เธอ 
 
 
 
                    อยู่ในหัวใจของเขา 
 
 
 
 
                    เตียงนอนที่แสนหรูและแสนกว้างของเขา ตอนนี้มันกับรกรุงรักด้วยหมอนข้างเต็มเตียงไปหมด เหลือแต่เตียงตรงกลาง ที่ให้เขาพอนอนหลับได้เพียงคนเดียว 
 
 
 
                    ก่อนหน้านี้เตียงมันเคยว่างปล่าว และเขาก็อยู่ได้อย่างมีความสุข  แต่นับจากวันที่เขาได้ร่วมหลับนอนกับเธอ ได้นอนข้างๆเธอ ความว่างเปล่าที่เคยเป็นเพื่อนของเขามาตลอดมันกลับทำร้ายเขา มันทำให้เขาแทบจะนอนไม่หลับ จนต้องหาหมอนข้างมานอนเป็นเพื่อน 
 
 
 
 
 
 
                    หน้าบริษัทของแก้ว รถเบนซ์หรูมาจอดอยู่หน้าทางเข้าบริษัท หญิงสาวร่างโปร่งเดินลงจากรถ มาอย่างสง่า 
 
 
 
 
                    " ขอบคุณนะคะพี่เค  ตอนเย็นเจอกันนะคะ " แก้วโบกมือลาเค ก่อนจะเดินเข้าบริษัทไป ตอนนี้เคตามติดแก้วไม่ห่าง จนทั้งคู่ดูเหมือนเป็นคนรักกัน 
 
 
 
 
 
                    " ย้ายไปอยู่บ้านมันแล้วหรอ " ทันทีที่ประตูห้องของแก้วเปิดออก เสียงคุ้นอยู่ก็เอ่ยทักขึ้นมาทันที เธอมองทอดยาวไปที่โต๊ะประจำตำแหน่งของเธอ ก็พบมามีชายหนึ่งคนที่ถือวิสาสะมานั่งอยู่อย่างหน้าไม่อาย 
 
 
 
 
 
                    " ออกไปจากห้องนี้ แล้วอย่าเข้ามาอีก "  แก้วจ้องมองเขาอย่างชิงชัง 
 
 
 
 
                    " ได้กันแล้วยัง " โทโมะลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาจัดแต่งสูทอย่างลวกๆ ก่อนจะจ้ำเท้าเข้ามาหาแก้วอย่างเสือ แก้วรีบถอยหนี เธอหันหลังจะเดินออก แต่โทโมะขว้างเอาไว้ เขารีบล็อคห้องทันที เมื่อรู้ว่าเธอจะหนีเขาไปอีก 
 
 
 
 
 
                    " จะทำอะไร " แก้วเสียงสั่น เธอได้แต่เดินถอยหลังหนี เมื่อเขายิ่งก้าวเข้าหาเธอเรื่อยๆ 
 
 
 
 
                    " ถามว่าได้กันแล้วยัง " เขาเหมือนจะโกรธเธอมาก  โทโมะกระชากแขนเล็กมาบีบไว้ 
 
 
 
 
                    " อย่ามายุ่งกับชั้ลอีกเลยนะโทโมะ " แก้วน้ำตาไหล ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะทนกับความเจ็บปวดนีได้ขนาดไหน 
 
 
 
 
                    " เป็นผัวเป็นเมียกัน จะให้เลิกยุ่งง่ายๆได้ยังไง " โทโมะเริ่มจะลวนลามแก้ว 
 
 
 
 
                    " หยุดพูดพร่อยๆสักทีเถอะ ชั้ลไม่อยากฟัง " แก้วสะบัดแขนออกจากโทโมะ อย่างแรง จนเธอหลุดเป็นอิสระ
 
 
 
 
                    " หึ! โกรธหรอ  ทนฟังไม่ได้หรอ  ก็เธอยอมชั้ลเองหนิ แล้วเหมือนว่าคืนนั้นเธอก็ดูจะมีความสุขดีไม่ใช่หรอ ทำไมตอนนี้ถึงรับไม่ได้ขึ้นมาหละ " โทโมะโกรธกับท่าทีรังเกียจของแก้ว 
 
 
 
 
                    " ที่ชั้ลยอม เพราะ ชั้ลรัก " แก้วพูดทั้งน้ำตา  โทโมะนิ่งไปเหมือนเขาจะเย็นลง " แต่ตอนนี้ชั้ลรู้แล้ว ว่า มันคือความผิดพลาดที่สุดในชีวิตของชั้ล ผิดพลาดที่ชั้ลไปเชื่อคำพูดของคนเลวๆอย่างนาย ผิดพลาดที่ชั้ลไปรักนาย ผิดพลาดที่เราเจอกัน  ผิดพลาดในทุกๆอย่าง  ฮืออ ฮืออ ฮือออ " แก้วปล่อยโฮออกมา โทโมะนิ่งไป ได้แต่มองแก้วที่โวยวายใส่เขาอยู่ฝ่ายเดียว 
 
 
 
 
                    " หยุดร้อง ! บอกให้หยุดร้องไง !! " เขาน่าจะสะใจ ที่ได้เห็นน้ำตาของเธอ แต่ทำไมใจเขามันเจ็บแปลบๆขึ้นมาได้ 
 
 
 
 
 
                    "สะใจมั้ยโทโมะ สะใจมากมั้ยที่ได้เห็นชั้ลเจ็บปวดขนาดนี้ อ่อ แต่นายคงต้องการมากกว่านี้สินะ  อะไรดีหละโทโมะ ชีวิตชั้ลดีมั้ย ฆ่าชั้ลให้ตายไปเลยดีมั้ย เรื่องบ้าๆมันจะได้จบๆกันไปสักที " แก้วโวยวายทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
                    " เธอยังไม่ทรมานเลย  จะรีบตายไปไหนกัน " โทโมะพูดหน้าตาย เหมือนเขาไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ในใจมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย
 
 
 
 
 
                    "ทรมานสิ ทำไมจะไม่ทรมาน ทรมานตั้งแต่ที่ชั้ลรู้ว่าตัวของชั้ล มันก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมส์ของนาย  นายหลอกชั้ลทุกอย่าง หลอกให้ชั้ลยอมรับขอตกลงของนาย เมื่อที่นายทำได้ทำลายชั้ลง่ายๆ หลอกให้ชั้ลไว้ใจนาย ลงทุนขนาดที่ยอมให้ตัวเองโดยรถเฉี่ยว หลอกให้ชั้ลเชื่อใจ  หลอกให้ชั้ลรัก หึ !  ในสายตาของนาย ชั้ลคงจะโง่มากสินะ " แก้วพูดเหมือนคนหมดแรง พูดนิ่งๆ พูดช้าๆ เธอพยามฝืนหัวเราะ พยามตลก พยามไม่ร้องไห้ แต่มันก็ทำไม่ได้ 
 
 
 
 
 
                    " มันก็สมควรแล้วนิ กับสิ่งที่เธอทำกับครอบครัวของชั้ล " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                    " แล้วนายต้องการอะไรอีกหละ ห๊ะ นายต้องการอะไรอีก !!! " แก้วทุดสนเธอตะคอกใส่โทโมะ 
 
 
 
 
                    " ชั้ลต้องการให้ครอบครัวของเธอพังพินาศเหมือนครอบครัวของชั้ล ชั้ลต้องการให้ทุกคนพบเธอกับความเจ็บปวด กับความสูญเสียเหมือนที่ชั้ลเคยเจอ !! " โทโมะโกรธ 
 
 
 
 
 
                    " อย่ายุ่งกับคนอื่นได้มั้ยโทโมะ จะทำอะไรก็ทำกับชั้ล ทำกับชั้ลคนเดียวก็พอ " แก้วหมดแงทรุดลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าโทโมะ 
 
 
 
 
 
                    " ทำกับเธอได้หรอ " โทโมะมองแก้วด้วยสายตาที่ร้ายกาจ ก่อนจะคุกเข่านั่งต่อหน้าเธอ มือหนาโอบหน้าของแก้วให้เงยมองหน้าของเขา แก้วไม่ขัดขืนอะไรปล่อยให้เขาทำตามที่เขาต้องการ 
 
 
 
                    ร่างกายบอบบางที่ต้องเป็นที่ระบายความแค้นให้กับเขา ตอนนี้เธอเหมือนคนใจสลาย  เหมือนคนที่ตายทั้งเป็น เธอไม่มีกระจิตกระใจที่จะดำเนินชีวิตต่อไป 
 
 
 
                    ร่างบางนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน โดยมีเพียงผ้พ่มสีขาวผืนบางที่ปกปิดร่างของเธอไว้  โทโมะที่สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วยืนมองร่างบางที่ยังนอนหลับสนิท 
 
 
 
 
 
 
                      " แก้ว ตื่น ! แก้ว ! " โทโมะตะโกนเรียกแก้ว เขาไม่อยากจะให้ใครเขามาเห็นเธอและเขาในสภาพนี้  แต่เธอกลับไม่รู้สึกตัวเลย  ร่างสูงขมวดคิ้วหนา
 
 
 
 
 
                    " แก้ว ! " โทโมะสะกิดแก้ว ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เธอก็ไม่ตื่น 
 
 
 
 
 
                    ใจเขาตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อมือของเขาสัมผัสกับความร้อนบนร่างกายของเธอ 
 
 
 
 
 
                    " แก้ว ! แก้ว ! ถ้าเธอขอร้อง ชั้ลจะไม่ทำอะไรเธอเลย " โทโมะรู้สึกผิดกับตัวเองออย่างไม่รู้ตัว เขาจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้แก้ว ก่อนจะอุ้มเธอไปโรงพยาบาล 
 
 
 
 
 
                    หลังจากส่งเธอถึงมือหมอ เขาก็แอบกลับบ้านไป 
 
 
 
 
 
 
                    " แก้วว  "ปล่อยที่ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลรีบขับรถมาหาแก้วทันที ทันทีที่เขาเห็นสภาพของน้องสาว เขาก็อั้นน้ำตาไว้ำม่อยู่
 
 
 
 
 
                    " ป๊อป  "  แก้วได้ยินเสียงป๊อปก็ตื่นขึ้นมา เธออ้าแขนรับร่างของป๊อป ป๊อปรีบโผล่เขากอดแก้วอย่างเร็ว
 
 
 
 
 
                    " ทำไมถึงเป็นแบบนี้  ป๊อปไม่น่าปล่อยให้แก้วอยู่คนเดียวเลย ป๊อปจะไม่ทิ้งแก้วแล้วนะ ป๊อปจะกลับมาอยู่กับแก้ว " ปีอปน้ำตาไหล แก้วรีบคลายกอดออก 
 
 
 
 
 
                    " แก้วไหวๆ ป๊อปทิ้งโรงแรมไม่ได้นะ  ปีอปต้องอยู่ที่นั่นนะ ป๊อปกลับมาไม่ได้นะ แก้วโอเค แก้วไม่เป็นอะไร แก้วไหวอยู่ " แก้วรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอรีบฉีกยิ้มให้ป๊อป แก้วไม่อยากให้ป๊อปกลับมาที่นี่ ไม่อยากให้ป๊อปรู้เรื่องบริษัท ไม่อยากให้ปีอปเจอโทโมะ ไม่อยากให้ป๊อปเป็นอันตราย
 
 
 
 
                    " แต่ป๊อปเป็นห่วงแก้ว ป๊อปไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรหรอกนะ " ป๊อปพูด 
 
 
 
 
 
                    " แก้วก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก  แก้วแตไม่สบายนิดหน่อยเอง " แก้วพูด แล้วยิ้มกว้างให้ป๊อป 
 
 
 
 
 
                    " จะนิดหน่อยได้ยังไง นี่แก้วถึงขึ้นนอนโรงพยาบาลเลยนะ " ปกติแก้วจะกลัวหมอมาก  ถ้าไม่หนักจริงๆจะไม่เข้าโรงพยาบาล
 
 
 
 
                    " ไอป๊อป ! " เคที่เพิ่งจะเข้ามาดึงร่างป๊อปออกจากห้องไปทันที 
 
 
 
 
 
                    " ปล่อย !! " ป๊อปผลักมือเคออกจากไป เขาจ้องมองเค ราวกับคนแค้นมันมาตั้แต่อดีตชาติ ก็แหงหละ ก็เคกับพ่อของเคเล่นฆ่าพ่อแม่ของปีอป เป็นใครใครก็โกรธ ไหนจะไล่ฆ่าเขื่อนจนต้องหนีตายอีก 
 
 
 
 
 
 
                    " มึงน่าจะกลับมาอยู่กับแก้ว " เคเป้นห่วงแก้ว ถึงจะเกลียดป๊อปมากก็เถอะ แต่เรื่องแก้วมันสำคัญที่สุดสำหรับเค
 
 
 
 
                    " กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับแก้ว !! "  ป๊อปขยำคอเสื้อเคแน่น มันผิดกันมากกับตอนที่ป๊อปอยู่กับแก้วและฟาง ตอนนี้เขาดูน่ากลัวจนคนข้างๆเริ่มเดินถอยห่าง
 
 
 
 
 
                    " มึงลืมเรื่องพวกนั้นไปก่อนได้มั้ยไอป๊อป ตอนนี้เรื่องแก้วสำคัญที่สุด " เคพูด 
 
 
 
 
                    " ถ้ามีคนมาฆ่าพ่อแม่มึง มึงลืมมันได้หรอวะไอเค " ป๊อปกำคอเสื้อเคแน่นขึ้น 
 
 
 
 
                    " ระวังผู้หญิงคนที่ชื่อฟางเอาไว้ มันไม่ได้มาดี ถ้ามึงรักแก้วมึงต้องเชื่อกู "เคพูด  ป๊อปนิ่งไป เขาไม่รู้ว่าใครชื่อฟาง  และเขาก็ไม่คิดว่าฟางจะเป็นคนเดียวกับฟ้า 
 
 
 
 
                    " สำหรับกู ไม่มีใครน่ากลัวเท่ามึง เท่าพ่อของมึงแล้วหวะ " ป๊อปผลักเคจนล้ม 
 
 
 
 
                    " อย่ามายุ่กับแก้วอีก " ป๊อปชี้หน้าด่าเค ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องของแก้ว  โทโมะที่แอบมองอยู่  ยิ้มสะใจ ที่ทุกอย่างกำลังกลับเข้าแผนการร์ของเขาเหมือนเดิม 
 
 
 
 
 
 
                    ห้องพักฟื้น 
 
 
 
 
 
 
                    " บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าไปยุ่งกับมันอีก " ป๊อปดุแก้ว  แก้วนิ่งไป ไม่กล้าสบตาป๊อป 
 
 
 
 
                    " ถ้ายังยุ่งกับไอเคอีก ชั้ลจะส่งแกกลับไปต่างประเทศ " ป๊อปชี้หน้าด่าแก้ว
 
 
 
 
                    " ป๊อปอย่าทำแบบนี้นะ " แก้วกลัว  ป๊อปแสนดีก็จริง แต่คนแสนดีเวลาโกรธ มันช่างน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร 
 
 
 
 
                    " ถ้าไม่อยากให้ทำ ก็อย่าไปยุ่งกับมันอีก ไม่งั้นชั้ลทำจริง "  พูดจบก็เดินออกจากห้องไป   แก้วคิดหนัก 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    บ้านพักของป๊อป  ฟางยืนรอป๊อปอย่างใจจดใจ่อ เป็นห่วงทั้งป๊อป เป็นห่วงทั้งแก้ว ทันทีที่เห็นรถป๊อปวิ่งเข้ามา ฟางรีบลงจากบ้านไปหาป๊อปทันที
 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปคะ แก้วเป็นยังไงบ้าง " ฟางถามอย่างเห็นห่วง
 
 
 
 
                    " ยังดื้อไม่เลิกเหมือนเดิม " ป๊อปยังโกรธแก้วไม่หาย
 
 
 
 
                    "พี่ป๊อปคะ "ฟางยังข้องใจ
 
 
 
 
                    " ไม่เป็นอะไรมาก อีกวันสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว " ป๊อปพูดปัดๆ 
 
 
 
 
                    " แล้วทำไมพี่ป๊อปไม่อยู่เป็นเพื่อนแก้วหละคะ " ฟางเป็นห่วง
 
 
 
 
                    " ปล่อยไปเถอะ ดื้อๆแบบนั้นก็ต้องปล่อยให้อยู่คนเดียว "  ป๊อปเป็นห่วงแต่ก็ต้องตัดใจ
 
 
 
                    " พี่ป๊อปน่าจะอยู่กับแก้วก่อนนะคะ "ฟางใจคอไม่ดีกลัวโทโมะจะทำร้ายแก้วอีก เธอดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ จนป๊อปเริ่มสงสัย 
 
 
 
                    " ฟ้ามีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงได้ดูเป็นห่วงแก้วแปลกๆ " ป๊อปพูด ฟางหน้าซีด 
 
 
 
 
                    " เอาะอ่อ ก็ฟ้าเห็นว่าแก้วเค้าอยู่คนเียว  คนป่วยไม่ชอบอยู่คนเดียวหรอกคะ" ฟางแก้ตัว 
 
 
 
 
                    " ไม่ต้องห่วงหรอก คนนั้นเค้าหญิงเหล็ก ป่วยแค่นี้ ทำอะไรเค้าไม่ได้หรอก " ป๊อปพูดอย่างมั่นใจ