ไฟในดวงใจ

9.6

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.

  47 ตอน
  1113 วิจารณ์
  72.71K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

24) คนใจร้าย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

                    ห้องทำงานในบ้านของโทโมะ 

 

 

 

 

                    " เรื่องมันเป็นยังไง " ทันทีที่ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก โทโมะเดินนำลูกน้องเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ ลูกน้องเดินตามมาติดๆ แล้วนั่งลตรงหน้าโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " นายอธิคมเคยเป็นเพื่อนกับนายกอบกาญจน์ พ่อของคุณแก้ว ทั้งคู่แอบรักผู้หญิงคนเดียวกัน คือคุณรำไพ แม่ของคุณแก้ว แต่คุณรำไพรักคุณกอบกาญจน์ เพราะเหตุนี้ถึงทำให้เพื่อนรักทั้งสองคนแตกคอกัน หลังจากที่คุณรำไพตกลงแต่งงานกับนายกอบกาญจน์ นายอธิคมจึงขายหุ้นที่ตัวเองมีทั้งหมดทิ้ง แล้วหันไปทำธุริกิจอย่างอื่น  จากนั้นไม่นานนายอธิคมก็แต่งงานและมีลูกชาย 1 คน คือ เค ทั้งสองครอบครัวทะเลาะกันตลอด ทั้งแต่ตอนนั้นมา และครั้งที่หนักที่สุด คือตอนที่นายอธิคมลักพาตัวคุณรำไพไป   " ลูกน้องเล่า

 

 

 

 

 

                    "ลักพาตัวคุณรำไพ ทั้งๆที่ตัวเองก็มีเมียอยู่แล้วเนี่ยนะ " โทโมะอึ้ง 

 

 

 

 

 

                    " ครับ นายอธิคมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น เขาแค่ต้อการทายาทเท่านั้น "

 

 

 

 

 

                    " แล้วไงต่อ " โทโมะฟังอย่างตั้งใจ

 

 

 

 

 

                    " หลังจากที่เจอตัวคุณรำไพ เธอก็ได้ตั้งท้อง  ท้องของคุณแก้ว นายอธิคมเข้าใจว่าคุณแก้วเป็นลูกของตัวเอง เลยรักและดูแลคุณแก้วเป็นอย่างดี  " 

 

 

 

 

 

                    " จะเป็นไปได้ยังไง ก็ไอเคมันรักแก้วแบบคนรัก " โทโมะสงสัย

 

 

 

 

 

                    " ตอนนี้เค้ารู้ความจริงแล้วครับว่าคุณแก้วไม่ใช่ลูก เลยเปิดทางให้ เค รักกับคุณแก้วได้ แต่ฝ่ายของคุณแก้วไม่ยอม " 

 

 

 

 

 

                    " แก้วรู้เรื่องนี้หรือเปล่า " โทโมะอึ้งไป 

 

 

 

 

                    " ไม่รู้ครับ เธอไม่รู้อะไรเลย ทุกอย่างถูกเก็บไว้เป็นความลับ แม้กระทั้งสาเหตุที่ ครอบครัวของเธอห้ามไม่ให้เธอยุ่งกับนายอธิคมและนายเค เธอก็ไม่รู้ครับ " ลูกน้องบอก

 

 

 

 

 

                    " ... " โทโมะนิ่งไป เขาดูเหม่อลอย เหมือนคิดอะไรอยู่ 

 

 

 

 

 

                    " มันมีอีกเรื่องนึงครับนาย ที่เกี่ยวกับคุณหนูเฟย์ " ลูกน้องทักขึ้น เื่อเห็นโทโมะนิ่งไป 

 

 

 

 

                    " เรื่องอะไร ? " โทโมะได้สติหันหน้ากลับมาสนใจ

 

 

 

 

                    " ไอเคกับไอเขื่อน มันทะเลาะกัน เพราะแย่งคุณหนูเฟย์ " ลูกน้องพูด  โทโมะคิดหนัก 

 

 

 

 

 

                    " นายอธิคม กับไอเค เป็นคนฆ่า นายกอบกาญจน์และคุณรำไพตาย ฆ่าทำไม ? แล้วพวกมันฆ่าไอเขื่อนด้วยหรือเปล่า " โทโมะคิดไม่ตก

 

 

 

 

 

                    " ฆ่าครับ แต่คุณเขื่อนหนีรอดไปได้ " ลูกน้องพูด โทโมะยิ่งคิดหนัก 

 

 

 

 

                    " เรื่องนี้มันชักยังไงๆอยู่นะ  " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " แล้วเรื่องของเฟย์เป็นยังไงบ้าง " โทโมะเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

 

 

                    " รู้แล้วครับ ว่าคุณหรูอยู่ที่ไหน ตอนนี้กำลังให้คนไปพาตัวกลับมา " ลูกน้องพูด โทโมะพยักหน้า  

 

 

 

 

                    " รีบพาเฟย์กลับมาให้เร็วที่สุด ชั้ลจะได้ปิดบัญชีกับเรื่องบ้าๆนี่สักที " โทโมะถอนหายใจ 

 

 

 

 

 

                    ชีวิตเขามันเริ่มไม่เหมือนเดิม ใจมันหวิวๆแปลกๆ มันเหมือนต้องกรอะไรบ้างอย่าง  มันทำอะไรไม่ได้ มันเหมือนคนที่หงุดหงิดตลอดวัน ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจไปซะหมด 

 

 

 

 

                    ร่างสูงทิ้งตัวลงพิงผนักพิง แล้วเงยหน้ามองเพดาน 

 

 

 

 

                    '  ที่รัก '  ทำไมคำพูดคำนี้ของแก้ว มันชอบดังก้องเข้ามาในหูเขาอยู่เรื่อย เสียงนี้มาทีไร เขาใจหายทุกที 

 

 

 

 

                    รอยยิ้มหวานๆบนใบหน้าของเธอ  ทำไมมันต้องปรากฏขึ้นมาทุกครั้งที่เขาลืมตา เขาพยามสลัดความคิด และภาพของเธอออกไปจากสมองของเขา แต่เหมือนว่ามันจะทำไม่ได้เลย ก็ในเมื่อเธอไม่ได้อยู่ในสมอง หากแต่เธอ 

 

 

 

                    อยู่ในหัวใจของเขา 

 

 

 

 

                    เตียงนอนที่แสนหรูและแสนกว้างของเขา ตอนนี้มันกับรกรุงรักด้วยหมอนข้างเต็มเตียงไปหมด เหลือแต่เตียงตรงกลาง ที่ให้เขาพอนอนหลับได้เพียงคนเดียว 

 

 

 

                    ก่อนหน้านี้เตียงมันเคยว่างปล่าว และเขาก็อยู่ได้อย่างมีความสุข  แต่นับจากวันที่เขาได้ร่วมหลับนอนกับเธอ ได้นอนข้างๆเธอ ความว่างเปล่าที่เคยเป็นเพื่อนของเขามาตลอดมันกลับทำร้ายเขา มันทำให้เขาแทบจะนอนไม่หลับ จนต้องหาหมอนข้างมานอนเป็นเพื่อน 

 

 

 

 

 

 

                    หน้าบริษัทของแก้ว รถเบนซ์หรูมาจอดอยู่หน้าทางเข้าบริษัท หญิงสาวร่างโปร่งเดินลงจากรถ มาอย่างสง่า 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณนะคะพี่เค  ตอนเย็นเจอกันนะคะ " แก้วโบกมือลาเค ก่อนจะเดินเข้าบริษัทไป ตอนนี้เคตามติดแก้วไม่ห่าง จนทั้งคู่ดูเหมือนเป็นคนรักกัน 

 

 

 

 

 

                    " ย้ายไปอยู่บ้านมันแล้วหรอ " ทันทีที่ประตูห้องของแก้วเปิดออก เสียงคุ้นอยู่ก็เอ่ยทักขึ้นมาทันที เธอมองทอดยาวไปที่โต๊ะประจำตำแหน่งของเธอ ก็พบมามีชายหนึ่งคนที่ถือวิสาสะมานั่งอยู่อย่างหน้าไม่อาย 

 

 

 

 

 

                    " ออกไปจากห้องนี้ แล้วอย่าเข้ามาอีก "  แก้วจ้องมองเขาอย่างชิงชัง 

 

 

 

 

                    " ได้กันแล้วยัง " โทโมะลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาจัดแต่งสูทอย่างลวกๆ ก่อนจะจ้ำเท้าเข้ามาหาแก้วอย่างเสือ แก้วรีบถอยหนี เธอหันหลังจะเดินออก แต่โทโมะขว้างเอาไว้ เขารีบล็อคห้องทันที เมื่อรู้ว่าเธอจะหนีเขาไปอีก 

 

 

 

 

 

                    " จะทำอะไร " แก้วเสียงสั่น เธอได้แต่เดินถอยหลังหนี เมื่อเขายิ่งก้าวเข้าหาเธอเรื่อยๆ 

 

 

 

 

                    " ถามว่าได้กันแล้วยัง " เขาเหมือนจะโกรธเธอมาก  โทโมะกระชากแขนเล็กมาบีบไว้ 

 

 

 

 

                    " อย่ามายุ่งกับชั้ลอีกเลยนะโทโมะ " แก้วน้ำตาไหล ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะทนกับความเจ็บปวดนีได้ขนาดไหน 

 

 

 

 

                    " เป็นผัวเป็นเมียกัน จะให้เลิกยุ่งง่ายๆได้ยังไง " โทโมะเริ่มจะลวนลามแก้ว 

 

 

 

 

                    " หยุดพูดพร่อยๆสักทีเถอะ ชั้ลไม่อยากฟัง " แก้วสะบัดแขนออกจากโทโมะ อย่างแรง จนเธอหลุดเป็นอิสระ

 

 

 

 

                    " หึ! โกรธหรอ  ทนฟังไม่ได้หรอ  ก็เธอยอมชั้ลเองหนิ แล้วเหมือนว่าคืนนั้นเธอก็ดูจะมีความสุขดีไม่ใช่หรอ ทำไมตอนนี้ถึงรับไม่ได้ขึ้นมาหละ " โทโมะโกรธกับท่าทีรังเกียจของแก้ว 

 

 

 

 

                    " ที่ชั้ลยอม เพราะ ชั้ลรัก " แก้วพูดทั้งน้ำตา  โทโมะนิ่งไปเหมือนเขาจะเย็นลง " แต่ตอนนี้ชั้ลรู้แล้ว ว่า มันคือความผิดพลาดที่สุดในชีวิตของชั้ล ผิดพลาดที่ชั้ลไปเชื่อคำพูดของคนเลวๆอย่างนาย ผิดพลาดที่ชั้ลไปรักนาย ผิดพลาดที่เราเจอกัน  ผิดพลาดในทุกๆอย่าง  ฮืออ ฮืออ ฮือออ " แก้วปล่อยโฮออกมา โทโมะนิ่งไป ได้แต่มองแก้วที่โวยวายใส่เขาอยู่ฝ่ายเดียว 

 

 

 

 

                    " หยุดร้อง ! บอกให้หยุดร้องไง !! " เขาน่าจะสะใจ ที่ได้เห็นน้ำตาของเธอ แต่ทำไมใจเขามันเจ็บแปลบๆขึ้นมาได้ 

 

 

 

 

 

                    "สะใจมั้ยโทโมะ สะใจมากมั้ยที่ได้เห็นชั้ลเจ็บปวดขนาดนี้ อ่อ แต่นายคงต้องการมากกว่านี้สินะ  อะไรดีหละโทโมะ ชีวิตชั้ลดีมั้ย ฆ่าชั้ลให้ตายไปเลยดีมั้ย เรื่องบ้าๆมันจะได้จบๆกันไปสักที " แก้วโวยวายทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

                    " เธอยังไม่ทรมานเลย  จะรีบตายไปไหนกัน " โทโมะพูดหน้าตาย เหมือนเขาไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ในใจมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

 

 

 

 

 

                    "ทรมานสิ ทำไมจะไม่ทรมาน ทรมานตั้งแต่ที่ชั้ลรู้ว่าตัวของชั้ล มันก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมส์ของนาย  นายหลอกชั้ลทุกอย่าง หลอกให้ชั้ลยอมรับขอตกลงของนาย เมื่อที่นายทำได้ทำลายชั้ลง่ายๆ หลอกให้ชั้ลไว้ใจนาย ลงทุนขนาดที่ยอมให้ตัวเองโดยรถเฉี่ยว หลอกให้ชั้ลเชื่อใจ  หลอกให้ชั้ลรัก หึ !  ในสายตาของนาย ชั้ลคงจะโง่มากสินะ " แก้วพูดเหมือนคนหมดแรง พูดนิ่งๆ พูดช้าๆ เธอพยามฝืนหัวเราะ พยามตลก พยามไม่ร้องไห้ แต่มันก็ทำไม่ได้ 

 

 

 

 

 

                    " มันก็สมควรแล้วนิ กับสิ่งที่เธอทำกับครอบครัวของชั้ล " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " แล้วนายต้องการอะไรอีกหละ ห๊ะ นายต้องการอะไรอีก !!! " แก้วทุดสนเธอตะคอกใส่โทโมะ 

 

 

 

 

                    " ชั้ลต้องการให้ครอบครัวของเธอพังพินาศเหมือนครอบครัวของชั้ล ชั้ลต้องการให้ทุกคนพบเธอกับความเจ็บปวด กับความสูญเสียเหมือนที่ชั้ลเคยเจอ !! " โทโมะโกรธ 

 

 

 

 

 

                    " อย่ายุ่งกับคนอื่นได้มั้ยโทโมะ จะทำอะไรก็ทำกับชั้ล ทำกับชั้ลคนเดียวก็พอ " แก้วหมดแงทรุดลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " ทำกับเธอได้หรอ " โทโมะมองแก้วด้วยสายตาที่ร้ายกาจ ก่อนจะคุกเข่านั่งต่อหน้าเธอ มือหนาโอบหน้าของแก้วให้เงยมองหน้าของเขา แก้วไม่ขัดขืนอะไรปล่อยให้เขาทำตามที่เขาต้องการ 

 

 

 

                    ร่างกายบอบบางที่ต้องเป็นที่ระบายความแค้นให้กับเขา ตอนนี้เธอเหมือนคนใจสลาย  เหมือนคนที่ตายทั้งเป็น เธอไม่มีกระจิตกระใจที่จะดำเนินชีวิตต่อไป 

 

 

 

                    ร่างบางนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน โดยมีเพียงผ้พ่มสีขาวผืนบางที่ปกปิดร่างของเธอไว้  โทโมะที่สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วยืนมองร่างบางที่ยังนอนหลับสนิท 

 

 

 

 

 

 

                      " แก้ว ตื่น ! แก้ว ! " โทโมะตะโกนเรียกแก้ว เขาไม่อยากจะให้ใครเขามาเห็นเธอและเขาในสภาพนี้  แต่เธอกลับไม่รู้สึกตัวเลย  ร่างสูงขมวดคิ้วหนา

 

 

 

 

 

                    " แก้ว ! " โทโมะสะกิดแก้ว ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เธอก็ไม่ตื่น 

 

 

 

 

 

                    ใจเขาตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อมือของเขาสัมผัสกับความร้อนบนร่างกายของเธอ 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว ! แก้ว ! ถ้าเธอขอร้อง ชั้ลจะไม่ทำอะไรเธอเลย " โทโมะรู้สึกผิดกับตัวเองออย่างไม่รู้ตัว เขาจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้แก้ว ก่อนจะอุ้มเธอไปโรงพยาบาล 

 

 

 

 

 

                    หลังจากส่งเธอถึงมือหมอ เขาก็แอบกลับบ้านไป 

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วว  "ปล่อยที่ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลรีบขับรถมาหาแก้วทันที ทันทีที่เขาเห็นสภาพของน้องสาว เขาก็อั้นน้ำตาไว้ำม่อยู่

 

 

 

 

 

                    " ป๊อป  "  แก้วได้ยินเสียงป๊อปก็ตื่นขึ้นมา เธออ้าแขนรับร่างของป๊อป ป๊อปรีบโผล่เขากอดแก้วอย่างเร็ว

 

 

 

 

 

                    " ทำไมถึงเป็นแบบนี้  ป๊อปไม่น่าปล่อยให้แก้วอยู่คนเดียวเลย ป๊อปจะไม่ทิ้งแก้วแล้วนะ ป๊อปจะกลับมาอยู่กับแก้ว " ปีอปน้ำตาไหล แก้วรีบคลายกอดออก 

 

 

 

 

 

                    " แก้วไหวๆ ป๊อปทิ้งโรงแรมไม่ได้นะ  ปีอปต้องอยู่ที่นั่นนะ ป๊อปกลับมาไม่ได้นะ แก้วโอเค แก้วไม่เป็นอะไร แก้วไหวอยู่ " แก้วรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอรีบฉีกยิ้มให้ป๊อป แก้วไม่อยากให้ป๊อปกลับมาที่นี่ ไม่อยากให้ป๊อปรู้เรื่องบริษัท ไม่อยากให้ปีอปเจอโทโมะ ไม่อยากให้ป๊อปเป็นอันตราย

 

 

 

 

                    " แต่ป๊อปเป็นห่วงแก้ว ป๊อปไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรหรอกนะ " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

 

                    " แก้วก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก  แก้วแตไม่สบายนิดหน่อยเอง " แก้วพูด แล้วยิ้มกว้างให้ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " จะนิดหน่อยได้ยังไง นี่แก้วถึงขึ้นนอนโรงพยาบาลเลยนะ " ปกติแก้วจะกลัวหมอมาก  ถ้าไม่หนักจริงๆจะไม่เข้าโรงพยาบาล

 

 

 

 

                    " ไอป๊อป ! " เคที่เพิ่งจะเข้ามาดึงร่างป๊อปออกจากห้องไปทันที 

 

 

 

 

 

                    " ปล่อย !! " ป๊อปผลักมือเคออกจากไป เขาจ้องมองเค ราวกับคนแค้นมันมาตั้แต่อดีตชาติ ก็แหงหละ ก็เคกับพ่อของเคเล่นฆ่าพ่อแม่ของปีอป เป็นใครใครก็โกรธ ไหนจะไล่ฆ่าเขื่อนจนต้องหนีตายอีก 

 

 

 

 

 

 

                    " มึงน่าจะกลับมาอยู่กับแก้ว " เคเป้นห่วงแก้ว ถึงจะเกลียดป๊อปมากก็เถอะ แต่เรื่องแก้วมันสำคัญที่สุดสำหรับเค

 

 

 

 

                    " กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับแก้ว !! "  ป๊อปขยำคอเสื้อเคแน่น มันผิดกันมากกับตอนที่ป๊อปอยู่กับแก้วและฟาง ตอนนี้เขาดูน่ากลัวจนคนข้างๆเริ่มเดินถอยห่าง

 

 

 

 

 

                    " มึงลืมเรื่องพวกนั้นไปก่อนได้มั้ยไอป๊อป ตอนนี้เรื่องแก้วสำคัญที่สุด " เคพูด 

 

 

 

 


                    " ถ้ามีคนมาฆ่าพ่อแม่มึง มึงลืมมันได้หรอวะไอเค " ป๊อปกำคอเสื้อเคแน่นขึ้น 

 

 

 

 

                    " ระวังผู้หญิงคนที่ชื่อฟางเอาไว้ มันไม่ได้มาดี ถ้ามึงรักแก้วมึงต้องเชื่อกู "เคพูด  ป๊อปนิ่งไป เขาไม่รู้ว่าใครชื่อฟาง  และเขาก็ไม่คิดว่าฟางจะเป็นคนเดียวกับฟ้า 

 

 

 

 

                    " สำหรับกู ไม่มีใครน่ากลัวเท่ามึง เท่าพ่อของมึงแล้วหวะ " ป๊อปผลักเคจนล้ม 

 

 

 

 

                    " อย่ามายุ่กับแก้วอีก " ป๊อปชี้หน้าด่าเค ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องของแก้ว  โทโมะที่แอบมองอยู่  ยิ้มสะใจ ที่ทุกอย่างกำลังกลับเข้าแผนการร์ของเขาเหมือนเดิม 

 

 

 

 

 

 

                    ห้องพักฟื้น 

 

 

 

 

 

 

                    " บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าไปยุ่งกับมันอีก " ป๊อปดุแก้ว  แก้วนิ่งไป ไม่กล้าสบตาป๊อป 

 

 

 

 

                    " ถ้ายังยุ่งกับไอเคอีก ชั้ลจะส่งแกกลับไปต่างประเทศ " ป๊อปชี้หน้าด่าแก้ว

 

 

 

 

                    " ป๊อปอย่าทำแบบนี้นะ " แก้วกลัว  ป๊อปแสนดีก็จริง แต่คนแสนดีเวลาโกรธ มันช่างน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร 

 

 

 

 

                    " ถ้าไม่อยากให้ทำ ก็อย่าไปยุ่งกับมันอีก ไม่งั้นชั้ลทำจริง "  พูดจบก็เดินออกจากห้องไป   แก้วคิดหนัก 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    บ้านพักของป๊อป  ฟางยืนรอป๊อปอย่างใจจดใจ่อ เป็นห่วงทั้งป๊อป เป็นห่วงทั้งแก้ว ทันทีที่เห็นรถป๊อปวิ่งเข้ามา ฟางรีบลงจากบ้านไปหาป๊อปทันที

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปคะ แก้วเป็นยังไงบ้าง " ฟางถามอย่างเห็นห่วง

 

 

 

 

                    " ยังดื้อไม่เลิกเหมือนเดิม " ป๊อปยังโกรธแก้วไม่หาย

 

 

 

 

                    "พี่ป๊อปคะ "ฟางยังข้องใจ

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นอะไรมาก อีกวันสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว " ป๊อปพูดปัดๆ 

 

 

 

 

                    " แล้วทำไมพี่ป๊อปไม่อยู่เป็นเพื่อนแก้วหละคะ " ฟางเป็นห่วง

 

 

 

 

                    " ปล่อยไปเถอะ ดื้อๆแบบนั้นก็ต้องปล่อยให้อยู่คนเดียว "  ป๊อปเป็นห่วงแต่ก็ต้องตัดใจ

 

 

 

                    " พี่ป๊อปน่าจะอยู่กับแก้วก่อนนะคะ "ฟางใจคอไม่ดีกลัวโทโมะจะทำร้ายแก้วอีก เธอดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ จนป๊อปเริ่มสงสัย 

 

 

 

                    " ฟ้ามีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงได้ดูเป็นห่วงแก้วแปลกๆ " ป๊อปพูด ฟางหน้าซีด 

 

 

 

 

                    " เอาะอ่อ ก็ฟ้าเห็นว่าแก้วเค้าอยู่คนเียว  คนป่วยไม่ชอบอยู่คนเดียวหรอกคะ" ฟางแก้ตัว 

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องห่วงหรอก คนนั้นเค้าหญิงเหล็ก ป่วยแค่นี้ ทำอะไรเค้าไม่ได้หรอก " ป๊อปพูดอย่างมั่นใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา