ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                   หนุ่มร่างสูงประคองหญิงสาวเข้ามาในคอนโดของเธอ เขาค่อยๆประคองเธอให้นั่งลงที่ปลายเตียง 

 

 

 

                    "  หยุดร้องไห้ได้แล้วครับ คนเก่ง "  ป๊อปคุกเข่าลงตรงหน้าฟาง แล้งค่อยเช็ดน้ำตาให้กับเธอ 

 

 

 

 

                    " ฟ้ากลัว ฮึก " ฟางพยามกั้นสะอื้นไห้ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว " ป๊อปกุมมือฟางเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปอยู่เป็นเพื่อนฟ้าหน่อยได้มั้ยย  ฟ้าทำอะไรไม่ถูก ฟ้าระแวงไปหมดทุกอย่าง ฟ้าไม่อยากอยู่คนเดียว ฟ้า... "  เธอเหมือนคนระบายความเครียด ความกลัวออกมาจนป๊อปเป็นห่วง

 

 

 

 

 

                    " โอเคๆ  พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนะ "  

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณนะคะพี่ป๊อป ^^ " ฟางยิ้มทั้งน้ำตา   เธอลุกจากเตียงแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

                    " ทุกอย่างเรียบร้อยนะคะพี่โทโมะ เข้าเชื่อสะสนิทใจเลย "  ฟางรายงานโทโมะ  ที่แท้รอยน้ำตาของเธอ มันก็เป็นแค่ละครฉากหนึ่ง มันไม่ได้มีอยู่จริงเลย ผิดกับความรู้สึกของป๊อป ที่เป็นห่วงเธอมากจนแทบจะขาดใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่เค  แก้วปวดหัวจังเลย  "  แก้วส่งข้อความัดให้เคออกมาเจอข้างนอก แล้วเคก็มาในเวลาที่แก้วต้องการเขา

 

 

 

 

                    " แล้วทำไมปวดหัว  "  แววตาของเคดูเป็นห่วงแก้วมาก 

 

 

 

 

 

                    " มีเรื่องให้เครียดนิดหน่อย "  แก้วเหมือนคนหมดแรง เขาทิ้งตัวลงนอนบนตักของเค

 

 

 

 

                    " เรื่องไอหมอนั่นหรือเปล่า  "  เคพูดกำกวมจนแก้วตกใจ รีบดีดตัวขึ้นมามอง

 

 

 

 

 

                    " หมอนั่น ? พี่เคหมายถึงใคร "  แก้วเริ่มใจคอไม่ค่อยดี 

 

 

 

 

 

                    " ก็ไอโทโมะไง " เคจ้องตาแก้วเข่มง แล้วเธอก็รู้ดีว่าเคกำลังโกรธเธออยู่

 

 

 

 

 

                    " พี่เคไปรู้อะไรมา "  แก้วถามเสียงสั่น  แก้วไม่เคยได้ใกล้ผู้ชายคนไหนเลย เพราะจุดจบของผู้ชายเหล่านั่นมักจะจบลงทีห้องไอซียู  ทุกรายล้วนเป็นฝีมือของเคทั้งสิ้น

 

 

 

 

 

                    " อย่าไปยุ่งกับมันอีก  มันไม่ใช่ที่แก้วควรจะอยู่ใกล้ " เคพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

 

 

 

 

                    " แก้วจำเป็นต้องอยู่ใกล้เค้า  ไม่งั้นแก้วก็ต้องเสียบริษัทของแก้วไป แล้วทนไม่ได้หรอกนะคะ "  แก้วพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอ 

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวเรื่องนั้นพี่จัดการเอง แต่พี่อยากให้แก้วอยู่ห่างจากมัน " เคจับแขนแก้วไว้ทั้งสองข้าง เขาออกคำสั่ง และดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงแก้วจริงๆ

 

 

 

 

 

                    " พี่เคคะ  ไม่มีใครช่วยแก้วได้  แก้วต้องชวยตัวเอง แก้วต้องจัดการเอง ฮึก ฮึก "  แก้วกลัวว่าทุกอย่างมันจะวุ่นวายไปกว่าเดิม  

 

 

 

 

 

                    " แก้ว  พี่ขอร้อง "  เคบีบแขนแก้วไว้แน่น เขากลัวจริงๆ กลัวว่าแก้วจะเป็นอันตราย แม้ว่าเขาจะรักกับแก้วไม่ได้ แต่เขาก็รักแก้วมากกว่าชีวิตของเขา

 

 

 

 

 

                    " พี่เค  แก้วจำเป็นจริงๆ " แก้วร้องไห้ จะบอกอะไรเคก็บอกไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไร ถ้าแก้วไม่หยุด พี่จะไปหยุดมันเอง "  เคลุกพรวดขึ้นทันที  แก้วรีบลุกตาม เธอจับข้อมือของเคไว้แน่น ราวกับจะห้ามไม่ให้เคทำในสิ่งที่เขาคิดจะทำ 

 

 

 

 

 

                    " พี่เคอย่าไปทำอะไรเค้านะ "  แก้วขอร้อง  เคชะงักหันกลับมามองหน้าแก้ว ด้วยสีหน้าที่น้อยใจ

 

 

 

 

 

                    " เป็นห่วงมันหรอ  รักมันด้วยหรือเปล่า " เคตัดพ้อ

 

 

 

 

 

                   " แก้วไม่ได้เป็นห่วงเค้า แก้วเป็นห่วงพี่  ถ้าพี่ทำอะไรเค้า เค้าคงจะไม่ยอมแน่ๆ "  

 

 

 

 

                    " รู้ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะไปอยู่ใกล้มันอีกหรอ "

 

 

 

 

 

                    " แก้วกลับก่อนนะ " แก้วเข้าสวมกอดเคเป็นการตัดบทม่ให้เคพูดต่อ เธอหอมแก้มเค้าเป็นการขอโทษที่เธอดื้อ ไม่ฟังคำสั่งเขา 

 

 

 

 

 

                    " พี่ไปส่ง "  เคเหมือนคนจะขาดใจ แก้วอยู่ในอันตรายแบบนี้ เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย 

 

 

 

 

 

                    " .... " แก้วไม่พูดอะไร แต่กลับเดินขึ้นแท็กซี่ไปเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    คอนโดโทโมะ    หลังจากที่จัดการเรื่องของฟางเสร็จแล้ว เค้าก้รีบบึ่นรถกลับมาที่คอนโด และสิ่งที่เขาคิดคือ เขาจะกลับมาเห็นแก้วนอนหลับอยู่ในห้องของเขา  แต่เหมือนว่าความเป็นจริงมันจะไม่ได้เป็นแบบนั้น  เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ในตอนนี้ 

 

 

 

 

 

 

                    " หายไปไหนมา " เขาซัก ทันทีที่เห็นร่างบางเดินเข้ามาในห้อง แล้วเขาก็ทำราวกับว่าตัวเองไม่ได้ออกไปไหนเลย

 

 

 

 

 

                    " ยังต้องถามอีกหรอว่าชั้ลไปไหนมา " เธอยังโกรธกับสิ่งที่เขาทำ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลพูดกับเธอดีๆนะ " โทโมะขึง เดินเข้าไปหาแก้วเหมือนจะเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

                    " หยุดสร้างภาพสักทีเถอะ  ช่วยแสดงธาตุแท้ของนายออกมาสักที  พูดตรงๆนะ ชั้ลเริ่มจะไม่ไว้ใจนายแล้ว  " แก้วไม่กลัว ยิ่งเคพูดให้ออกห่าง เธอยิ่งต้องระแวง 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าชั้ลแสดงธาตุแท้ออกมา เธอคิดว่าตัวเธอเองจะรับมันได้หรอ " โทโมะจ้องตาแก้ว ราวกับจะกินเธอเข้าไปทั้งตัว แก้วผวาเดินถอยหนี 

 

 

 

 

 

                    "  ขนาดชั้ลยังไม่ได้ทำอะไร เธอก็กลัวซะแล้ว  นี่ถ้าชั้ลทำ เธอจะกลัวขนาดไหนกันนะ " เขาย่างสามขุมเข้ามาประชิดตัวเธอ  แก้วถอยหนีจนหลังชนฝา 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลต้องรู้ให้ได้ว่านายเป็นใคร แล้วเข้ามาในชีวิตของชั้ลทำไม "  แก้วมองโทโมะอย่างชิงชัง 

 

 

 

 

 

                    " รีบๆรู้หน่อยแล้วกันนะ ชั้ลจะได้รีบปิดบัญชีสักที  " โทโมะเย้ยใส่แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ที่ทำงานของป๊อป

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ฮันแน่ วันนี้มาทำงานด้วยกันแฮะ มีข่าวดีอะไรหรือเปล่าาาา  "  เป้แซวป๊อป ที่ลงจากรถมาพร้อมกับฟาง

 

 

 

 

 

                     " ว่างงานมากหรือไงไอเป้ ถึงได้มายืนแซวคนอื่นไปทั่วแบบนี้ "  ป๊อปเขิล

 

 

 

 

 

                    " ก็ไม่ว่างหรอกครับ เพราะมีคนมขอซื้อหุ้นของเรา  "  เป้ยิ้มร่าอย่างดีใจ ป๊อปทั้งอึึ้งทั้งดีใจ

 

 

 

 

 

                    " จริงหรอวะ "  ป๊อปยิ้มรีบเข้าไปในบริษัท 

 

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะ คุณป๊อป " สาวเสียงหวานเอ่ยทักป๊อป  ป๊อปยิ้มหวานให้ แล้วเดินไปนั่งตรงข้ามเธอ 

 

 

 

 

                    " สวัสดีครับ คุณ... "

 

 

 

 

                    " ดิฉันชื่อ ธนันต์ธรญ์คะ พอดีเพิ่งจะทราบข่าวที่คุณจะทำโรงแรมนะคะ ได้ข่าวว่ายังมีหุ้นเหลืออยู่บ้าง ิฉันเลยจะมาขอซื้อหุ่นที่เหลืออยู่นะคะ ^^ " 

 

 

 

 

 

 

                    " ครับได้เลยครับ ผมยินดีมากเลยครับ " ป๊อปหันไปยิ้มกับฟางที่ยืนอยู่เคียงข้างกับเขา

 

 

 

 

 

                    เอกสารทุกอย่างถูกวางลงบนโต๊ะ ทั้งป๊อปและสาวรายนั้นเซ็นเอกสารจนเสร็จเรียบร้อย 

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากนะครับ " ป๊อปส่งหญิงสาวที่หน้าบริษัท 

 

 

 

 

                    " คะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ " หญิงสาวปรีศนาเอ่ยลา 

 

 

 

 

 

                    "เดี๋ยวดิฉันไปส่งที่ลานจอดรถนะคะ "  ฟางเสนอ  ป๊อปพยักหน้าเป็นการขอบคุณ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ลานจอดรถ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " เอาเอกสารนี่ไปให้พี่โทโมะ แล้วพี่โทโมะจะเป็นคนจ่ายค่าจ้างให้กับเธอ  ขอบใจมาก  โชคดีนะ " ฟางกระซิบ 

 

 

 

 

                    " คะ สวัสดีคะ " สาวปรีศนาขึ้นรถขับออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  มีคนมาซื้อหุ้นไปแบบนี้ พี่ป๊อปไม่เครียดแล้วใช่มั้ยคะ " ฟางเดินเข้าไปอ้อนป๊ อป 

 

 

 

 

                    " ใช่ครับ หายเครียดไปเยอะเลย ^^"

 

 

 

 

 

                    " อย่างนี่ต้องฉลองนะคะ พี่ป๊อป  ^^ " ฟางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ป๊อป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    เมื่อเห็นว่าแก้วเริ่มจะตีตัวออกห่าง โทโมะก็ยิ่งระแวง กลัวว่าแก้วจะล่วงรู้ความลับ กลัวว่าแก้วจะสืบความลับ กลัวว่าแผนการมันจะล้มเหลว เขาเริ่มกลัวไปหมด 

 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมเมื่อคืนถึงแอบกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง " โทโมะไปเคาะประตูห้องแก้ว 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ควรอยู่ใกล้กับนาย นายมันตัวอันตราย " แก้วระแวงโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ชั้ลก็นึกว่าเธอจะกลัวหวั่นไหวซะอีก " โทโมะส่งสายตาเจ้าชู้  จากเมื่อคืนที่แววตาเขามีแต่ความเกลียดชัง แต่วันนี้เขากลับมีแววตาที่หว่านเสน่ห์ใส่เธอ 

 

 

 

 

 

                    นี่นายต้องการอะไรกันแน่ 

 

 

 

 

 

 

                    " ตราบใดที่ชั้ลยังไม่รู้จักตัวตนของนาย ก็อย่าหวังว่าชั้ลจะหวั่นไหว "  แก้วพูดอย่างมั่นใจ

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะทำให้เธอหวั่นไหว และรักชั้ล  ให้ได้ " โทโมะก็พุดอย่างมั่นใจ

 

 

 

 

 

                    " มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาด " แก้วชิงชัง 

 

 

 

 

 

                    " หรอ "

 

 

 

 

 

                    

                    พรึบบบ !!  แล้วร่างบางก็ถูกผลักกลับเข้ามาในห้องตัวเอง พร้อมกับร่างสูงที่ตามมาติดๆ 

 

 

 

 

 

                    " เข้ามาทำไม !  "  แก้วทั้งตกใจ ทั้งกลัว

 

 

 

 

                    " ชั้ลก็อยากรู้ไง ว่าเธอหวั่นไหวกับชั้ลในระดับไหนแล้ว "  โทโมะหื่นใส่แก้ว

 

 

 

 

 

 

                    แก้วทั้งกลัวทั้งหวาดระแวง เธอหันมองซ้ายมองขวา มองหาอาวุธ  เธอรีบคว้ามีดเล่มบาง ขึ้นมาชี้หน้าโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

                    " อย่าเขามานะ ไม่งั้นชั้ลแทงไส้ทะลุ " 

 

 

 

 

 

                    " เธอจะฆ่าคนที่เค้ารักเธอได้ลงคอหรอ " โทโมะ ทำหน้าทำตาเหมือนเสียใจ ที่แก้วระแวงเขา เขาพยามปั้นสีหน้าแววตาในเศร้าหมองและเสียใจ  ซึ่งมันเหมือนจริงวะด้วยสิ 

 

 

 

 

 

                    " อย่ามาพูดเพ้อเจ้อ ! "  แก้วไม่เชื่อ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่เชื่อ ?  ต้องให้ทำยังไง เธอถึงจะเชื่อ " โทโมะเหมือนน้ำจตาคลอ 

 

 

 

 

 

                    " หยุดประสาทสักทีเถอะ แล้วกลับไปนอนพักผ่อนที่ห้องซะ "  แก้วยังไม่เชื่อ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลอุส่าห์ลงทุนเกือบร้อยล้าน ว่านซื้อหุ้นในบริษัทเธอ ไหนจะออกอุบายให้เธอมาอยู่ใกล้ๆอีก  ไหนจะต้อเสี่ยงตายช่วยเธอตอนรถเฉี่ยวอีก นี่ชั้ลลงทุนไปขนาดนี้แล้ว เธอยังดูไม่ออกอีกหรอว่าชั้ลรู้สึกยังไง ! "  โทโมะพูดเหมือนคนอกหัก ผิดหวังในความรัก  แก้วนิ่งไป ไม่เข้าใจ งงหนักเข้าไปอีก 

 

 

 

 

 

                    " นายพูดอะไรของนาย " 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลชอบเธอตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันที่ห้างแล้ว  เพราะเธอเป็นแบบอย่างนี้ไง ชั้ลถึงไม่รู้ว่าจะเข้าหาเธอยังไง  ชั้ลต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้เธอ แต่สุดท้ายสิ่งที่ชั้ลทำ มันกลับทำให้เธอระแวงชั้ล "  โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เชื่อ ! " ปากเธอก็พูดไป  แต่ใจมันเชื่อไปทั้งใจแล้ว 

 

 

 

 

 

                    " ทุกอย่างที่ชั้ลทำ ชั้ลแค่อยากจะอยู่ใกล้ๆกับเธอ  แต่ถ้ามันทำให้เธอระแวง ชั้ลก็ขอโทษเธอแล้วกัน " โทโมะน้ำตาไหล เขาหันหลังเดินออกจาห้องแก้วไป 

 

 

 

 

 

                    ทุกอย่างมันเป็นแค่แผน มันคือการปั่นหัวเธอเล่น เธอเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมส์ ที่เขาคอยกำหนดความเป็นไป  มันไม่มีอะไรที่เป็นความจริงสักอย่าง ทุกอย่างมันคือการหลอกลวง  แต่เธอก็เชื่อว่ามันคือความจริง

 

 

 

 

 

                    " นี่มันอะไรกันวะ "  แก้วเริ่มลังเล โลเล สับสนในความรู้สึกของตัวเอง ใจของเธอมันให้เขาไปหมดแล้ว แต่สมองของเธอมันยังสับสน มันยังค่อยยับยั้งชั่งใจอยู่  เคคือคนที่เธอไว้ใจที่สุด  เรื่องไรที่เคห้าม คือเรื่องที่มันไม่ควรจะทำจริงๆ แต่ทำไมเธอไม่รู้สึกอย่างนั้น  ทำไมเธอถึงใจหายเมื่อเห็นรอยน้ำตาของเขา  ทำไมเธอถึงมีความสุขอยู่ลึกๆ ที่ได้อยู่กับเขา

 

 

 

 

 

                     "  แก้ว ตั้งสติ ๆ  มันก็แค่คำพูดของผุชาย ตั้งสติดีๆ อย่าไปเชอคำพูดของเขาง่ายๆ "  แก้วพยามเรียกสติของตัวเอง