ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

 

                   เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอเย็นชาและตีตัวออกห่างจากเขา สมองมันคอยสั่งการณ์ว่าเขาเป็นตัวอันตรายที่เธอห้ามอยู่ใกล้ และต้องระวังตัวเองให้มากที่สุดเมื่ออยู่ข้างกัน ตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอเข้าไปบริษัท วันที่เธอรู้ว่าโทโมะ แอบไปทำสัญญากับลูกค้ารายใหม่โดยที่เธอไม่รู้ เธอก็เริ่มระแวงเขามาตลอด และเธอก็ไม่เคยที่จะเข้าไปหลับนอนอยู่ในคอนโดของเขาเหมือนเคย

 

 

 

 

 

                    ขณะขับรถ

 

 

                    " ชั้ลพิสูจน์ตัวเองขนาดนีแล้ว เธอยังไม่เชื่ออีกหรือไง ว่าชั้ลรักเธอ " และเขาเอง ก็พยามโปยเสน่ห์ พยามทำทุกอย่างให้เธอเชื่อในคำหลอกลวงของเขา แต่จากการแสดงท่าทีของเธอ มันเหมือนว่าเขายังทำไม่สำเร็จ จนเขาเริ่มโหโมเธอ โมโหที่เธอกำลังจะทำให้แผนการณ์ของเขามันช้าลงไปกว่าเดิม 

 

 

 

 

                    " นายจะไปไหน " แล้วใครบอกนายว่ามันไม่สำเร็จ  มันสำเร็จไปนานแล้ว แต่เธอไม่เคยแสดงมันออกมา  เธอจำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกนี้ไว้ เพื่อเป็นกำแพงป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับเธอ 

 

 

 

 

                    " เธอเคยรักชั้ลบ้างหรือเปล่า " เขาส่งสายตาที่แสนเศร้า จนแก้วรู้สึกได้ 

 

 

 

 

                    " โทโมะ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย อย่าคิดจะทำร้ายชั้ลด้วยวิธีนี้ " ถึงเธอจะรักเขาไปแล้ว แต่เธอก็รู้ว่ารักของเขามันไม่มีจริง

 

 

 

 

 

                    " เธอไม่เชื่อชั้ลเลยหรอแก้ว ไม่เชื่อชั้ลเลยหรอว่าชั้ลรักเธอจริงๆ " โทโมะน้ำตาคลอ แก้วหันมามองโทโมะ แล้วใจเธอก็หวั่นไหวอีกแล้ว แววตาเศร้าๆของเขา น้ำตาที่มันเอ่อจนเต็มตาของเขา มันเป็นเหมือนอาวุธที่คอยทำลายกำแพงของเธอ  

 

 

 

 

 

 

                    ปัง !   ปัง !!!!   ปัง !!!!!  เสียงปืนดึงขึ้นมาในบริเวณใกล้เคียงกับที่พวกเขาอยู่  

 

 

 

                    เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด !!!  รถกระบะคันหนึ่งขับปาดหน้ารถที่แก้วขับอยู่  แก้วจำต้องเบรครถกระทันหัน  หน้าของทั้งคู่ถลำไปข้างหน้าอย่างแรง 

 

 

 

 

 

                    " นายมีปืนหรือเปล่า  "  แก้วมองตรงไปข้างหน้า ก็เป็นชายคุมไอโม่งดำ 3 คนที่กำลังเดินตรงเข้ามาทางเธอ แก้วรีบผ่ายมือขอปืนทางโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่มีปืน "  โทโมะที่นั่งอยู่ข้างคนขับ มองตรงไปที่ชาย 3 คน

 

 

 

 

 

                    " เราจะทำยังไงกันดี " แก้วทั้งตกใจทั้งกลัว เรามีกันแค่ 2 คน แต่พวกมันมี 4 คน มีปืนกันทุกคน แต่เธอกับเขาไม่มีอะไรเลย 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องกลัว  ชั้ลไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรแน่นอน " โทโมะจับมือแก้วไว้แน่น  แก้ว อึ้ง มองตาโทโมะ  ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดแบบนี้ออกมา 

 

 

 

                    มือของทั้งคู่ประสานกันแน่น ก่อนที่โทโมะจะผลักแก้วให้ลงจากรถไป แล้วเขาก็กระโดดตามลงมา 

 

 

 

 

 

                    พวกมันยิ่งไล่ ทั้งคู่ที่วิ่งเข้าไปในป่าลึก 

 

 

 

 

 

                    " หามันให้เจอ !!! "  เสียงชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ก่อนที่ลูกน้องอีก 3 คนจะวิ่งแยกออกไปคนละทาง 

 

 

 

 

 

                    " นายมีศัตรูที่ไหนหรือเปล่า " ในขณะที่ทั้งคู่หลบกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

 

 

 

 

                    " ไม่มี  "  โทโมะมองซ้ายมองขวาอย่างระแวง

 

 

 

 

 

                    " ถ้าแก้วไม่หยุด พี่จะหยุดมันเอง "   แล้วคำพูดของเคก็ผลุดเข้ามาในหัวของแก้ว

 

 

 

 

 

                    " นี่ฝีมือพี่เคหรอ " แก้วผิดหวังในตัวเคมาก 

 

 

 

 

                    " เธอว่าอะไรนะ " โทโมะได้ยินไม่ชัด 

 

 

 

 

                    " นายหลบอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวชั้ลมา "แก้วจะลุกเดินออกไปประจันหน้ากับพวกมัน แต่โทโมะรั้งเอาไว้

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ให้ไป มันอันตราย  "

 

 

 

 

                    " พวกมันไม่ทำอะไรชั้ลหรอก " แก้วพูดจบ ก็ลุกเดินออกไปอย่างเร็ว  

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลอยู่นี่ !!!! " แก้วตะโกนลั่น  เสียงของแก้วมันทำให้พวกไอโม่งดำ 4 คนวิ่งพล่านตามหาเจ้าของเสียง 

 

 

 

 

 

                    "  ไอ้โทโมะมันอยู่ทีไหน !!" 1 ในไอโม่งตะหวาดใส่แก้ว 

 

 

 

 

                    " ใครส่งแกมา " แก้วถามเสียงแข็ง 

 

 

 

 

                    " ใครรักคุณ ก็คนนั้นแหละที่ส่งพวกเรามา " ชายอีกคนพูด 

 

 

 

 

                    นี่ฝีมือพี่เคจริงๆหรอ  ไหนสัญญากันแล้วไงว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก  แก้วน้ำตาคลอ ผิดหวังในตัวเคอย่างมาก 

 

 

 

 

 

                    " กลับไปซะ แล้วบอกเค้าด้วย ว่าอย่ามายุ่งกับชั้ลอีก "  แก้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

                    "  จะกลับไปได้ยังไงในเมื่อมันยังไม่ตาาย  ! "ไอโม่งตะหวาดใส่แก้ว 

 

 

 

 

                    "  ก็ชั้ลบอกให้กลับไป !!!  "  แก้วตะหวาดกลับ  โทโมะที่แอบซ่อนอยู่ตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าแก้วจะน่ากลัวขนาดนี้ 

 

 

 

 

 

                    " อย่าให้พวกชั้ลต้องทำอะไรเธอเลย " ไอโม่งพูด

 

 

 

 

                    " เจ้านายพวกแกมันมีอิธิพลมากอยู่แล้วหนิ อยากจะทำอะไรก็ทำเลย ฆ่าชั้ลไปอีกคนก็ได้  !!  "  แก้วโมโห เดินเข้าไปหาไอโม่ง 

 

 

 

 

 

                    "  แก้ว !  " โทโมะเห็นท่าไม่ค่อยดี เลยบอกจากที่ซ่อนมา 

 

 

 

 

                    "  ออกมาทำไม  หนีไปซะ " แก้วเป็นห่วงโทโมะ

 

 

 

 

 

                    " จัดการมัน "หัวหน้าไอโม่งเดินมาล็อคคอแก้วแล้วออกคำสั่งให้ลูกน้องจัดการกับโทโมะ  

 

 

 

 

                    ทั้งสองฝ่ายปล่อยหมัดใส่กันอย่างไม่ยั้งมือ จนโทโมะพลาดท่าเสียทีลงไปนอนกองอยู่กับพื้น 

 

 

 

 

 

 

                    "  พอได้แล้ว  พอได้แล้วว  บอกให้พอไงงงง !!!! "  แก้วน้ำตาไหลพราก เป็นห่วงโทโมะแทบจะขาดใจ  เธอทั้งสะบัด ทั้งผลักทั้งตบตี ไอโม่งที่ล็อคคอเธออยู่ แต่เหมือนว่าแรงของเธอมันจะทำอะไรบอกมันไม่ได้เลย 

 

 

 

 

 

                    " พอ ! " ไอโม่งปล่อยแก้วให้เป็นอิสระ ก่อนจะออกคำสั่งกับลูกน้อง ทั้งหมดหยุดเตะต่อยโทโมะ แล้วเดินออกมา  แก้วกรู่เข้าไปหาโทโมะ

 

 

 

 

 

                    "นายยยย  อย่าเป็นอะไรนะ  อย่าเป็นอะไรไปนะ  ฮืออ ฮือออ ฮืออ "  แก้วกอดร่างสูงที่นอนอาบเลือดอยู่ตรงหน้า 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าไม่อยากให้มันตาย ก็เลือกยุ่งกับมันซะ "หัวหน้าไอ้โม่งทิ้งคำ  มันยิ่งทำให้แก้วมั่นใจว่าเป็นฝีมือของเค  เธอปล่อยโฮออกมากอดร่างโทโมะไว้แน่น  

 

 

 

 

 

 

 

                    โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

                    โทโมะถูกสั่งให้นอนพักฟื้นตัวอยู่ที่โรงพยาบาลจนกว่าจะหายโดยมีแก้วที่ดูแลไม่ห่าง 

 

 

 

 

 

 

                    "  พี่โทโมะ พี่โทโมะ !!!  " ฟางที่เพิ่งจะรู้ข่าวโทโมะ รีบกรู่เข้ามาในห้อง โดยไม่ทันได้สังเกตว่าแก้วอยู่มนห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

                    " ฟาง "  โทโมะได้ยืนเสียงเรียกเสียงสะอื้นของฟาง ก็ตื่นลืมตาขึ้นมา 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย  ทำไมต้องทำขนาดนี้ "ฟางกระซิบถาม แก้วที่อยู่ในห้องน้ำได้ยินไม่ค่อยถนัด 

 

 

 

 

                    " เผื่อให้ทุกอย่างมันจบเร็วขึ้นไง " ที่แท้ก็เป็นแผนารณ์ของโทโมะ  ทุกอย่างมันคือแผนของโทโมะ แต่แก้วไม่ได้ยินในสิ่งที่โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " อย่าทำแบบนี้อีกได้มั้ย ฟางเป็นห่วง  ฟางกลัวฮึก ฮึก "  ฟางกอดร่างสูงไว้แน่น 

 

 

 

 

                    "ไม่ต้องเป็นห่วงนะ  ขอบใจมากที่มา  แต่ฟางต้งกลับไปได้แล้วนะ เดี๋ยวจะมีใครมาเห็น "  โทโมะพูด ฟางพยักหน้ารับคำ เธอปาดน้ำตาให้พ้นใบหนาอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

                    แต่ 

 

 

 

 

 

 

                    "  สวัสดีคะ คุณฟาง  "  แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เธอจ้องมองฟางที่กำลังมองมาที่เธอในสภาพที่อึ้ง และช็อค 

 

 

 

 

 

                    " คะคุณ "  ฟางพูดไม่ออก มันทั้งช็อค ทั้งตกใจ เธอไม่คิดว่าแก้วจะอยู่ที่นี่  แล้วบทสนทณาเมื่อครู่ แก้วจะได้ยินมันหรือเปล่านะ

 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลชื่อแก้วคะ เป็นคนรับใช้ของเค้า "  แก้วรู้สถานะตัวเองดี  ยิ่งเห็นฟางร้องห่มร้องไห้ เป็นห่วงโทโมะ เธอรู้ดีว่าทั้งคู่คงจะรักกันมาก แล้วมันก็ทำให้เธอเจ็บปวดไม่น้อย

 

 

 

 

 

                    " อ่อคะ  ชั้ลขอตัวก่อนนะคะ "  ฟางรีบออกจากห้องไปทันที 

 

 

 

 

                    " ชั้ลขอโทษนะไม่ได้ตั้งใจ  พอดีชั้ลอยู่ในห้องน้ำ  ออกมาไม่ทัน ขอโทษอีกครั้ง  "  แก้วเดินเข้าไปขอโทษโทโมะ ที่อยู่ในสภาพช็อค ไม่ตางจากฟาง

 

 

 

 

                    " เธอได้ยินอะไรหรือเปล่า "  โทโมะพยามปั้นหน้าให้นิ่งมากที่สุดเพื่อไม่ให้แก้วสงสัย 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลได้ยินตอนที่เค้าตะโกนเรียกนาย " แก้วได้ยินแค่นั้นจริงๆ

 

 

 

 

                    " แค่นั้นหรอ ? " 

 

 

 

 

 

                    " อื้ม ดูเค้าเป็นห่วงนายมากนะ "แก้วไม่ค่อยพอใจ มันเจ็บจี๊ดๆที่ใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

                    " ก็คงงั้น "โทโมะมองออกว่าแก้วกำลังหึงเขาอยู่  

 

 

 

 

                    " อื้ม " เธอหน้าซีดไป  นิ่งไปโดยอัตโนมัติ

 

 

 

 

                    " หึงหรอ " โทโมะมองแก้วที่ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ 

 

 

 

 

                    " หึงทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย  " แก้วฝืนยิ้มออกมา 

 

 

 

 

                    " ก็เป็นดิ  จะได้หึงชั้ลได้ " 

 

 

 

 

                    " ไม่ดีกว่า  " เธอกลัวจะเจ็บ

 

 

 

 

                    " ฟางไม่ใช่แฟนชั้ล ชั้ลรักเธอ ชั้ลอยากเป็นแฟนกับเธอ " โทโมะจ้อตาแก้ว  แก้วอึ้งไป  เงยหน้ามองโทโมะ ทั้งคู่จ้องตากัน 

 

 

 

 

                    " ถ้าเมื่อวานชั้ลโดยฆ่าตาย  เธอยังจะปากแข็งแบบนี้อีกหรือเปล่า " โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    " .....  " แก้วนิ่งไป  เธอนึกถึงภาพที่ตัวเองร้องไห้โอบกอดร่างโทโมะที่สลบไว้แน่

 

 

 

 

 

                    " เธอรักชั้ลบ้างหรือเปล่าแก้ว  บอกชั้ลหน่อยได้มั้ย " โทโมะมองแก้วด้วยสายตาที่เศร้าหมอง

 

 

 

 

 

                    " ไม่รู้สิ  รู้แต่ว่าชั้ลไม่อยากให้นายตาย ชั้ลกลัวนายตาย แล้วชั้ลก็เป็นห่วงนายมาก " แก้วพูด 

 

 

 

 

                    " แล้วเมื่อกี้ตอนที่ฟางเข้ามาหาชั้ล  เธอเจ็บหรือเปล่า " โทโมะถาม 

 

 

 

 

 

                    " เจ็บ  " แก้วก้มหน้าตอบ

 

 

 

 

                    " อยากครอบครองชั้ลไว้คนเดียวใช่มั้ย "  โทโมะยิ้มกริ่ม 

 

 

 

 

                    " ประมาณนั้น "แก้วเขิล 

 

 

 

 

                    " งั้นก็ตกลงเป็นแฟนกับชั้ลสักทีสิ  เธอจะได้ครอบครองทั้งกาย  ทั้งใจ " เขาจงใจยั่วเธอ 

 

 

 

 

                    " นายจะไม่ทำให้ชั้ลเสียใจใช่มั้ย  "  แก้วมองตาโทโมะอย่างคนมีความหวัง

 

 

 

 

                    "  ชั้ลจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ชั้ล สัญ ญา "  โทโมะดึงแก้วเข้ามากอด แววตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความอิ่มรัก   ผิดกับแววตาของอีกฝ่าย ที่ฉายความร้ายกาจออกมา 

 

 

 

 

 

                    เมื่อสองวันก่อน  เคสั่งลูกน้องคนสนิทไปสืบเรื่องของโทโมะ จนรู้ว่าโทโมะมีบริษัทใหญ่โตอยู่ที่ประเทศไทย  และเคสืบจนรู้ว่าลูกค้ารายเก่าของบริษัทแก้ว  ตอนนี้ไปเป็นลูกค้าของโทโมะเกือบทุกคน   โดยได้เงินเป็นสองเท่าจากที่บริษัทของแก้วเคยให้  เขาสืบจรรู้ว่าโทโมะเปลี่ยนชื่อ แต่ยังไม่รู้ว่าชื่อเดิมของโทโมะชื่ออะไร   เคพยามหาคนที่จะสืบเรื่องของโทโมะต่อไป    แต่โชคร้ายที่โทโมะไหวตัวทัน 

 

 

 

 

                    โทโมะจึงสั่งคนของตัวเอง สืบเรื่องของเค ว่ามีความสัมพันธ์กับแก้วอย่างไร  จนุ้ว่าทั้งคู่สนิทสนมและรักกันมานาน  แต่ไม่สามารถที่จะคบหากันได้ เพราะทางฝ่ายของแก้วกีดกั้น แต่ทั้งคู่ก็ยังรักและติดต่อกันตลอด  โทโมะกลัวว่าเคจะเอาเรื่องของตัวเองไปบอกแก้ว จึงหาคนมาดัดหลังเค  แต่ก็ไม่สำเร็จ  เครอดออกไปได้  เขาจึงจัดฉากทำลายความไว้ใจ ความเชื่อใจที่แก้วมีต่อเค   โดยการสร้างสถานะการณ์ให้เหมือนว่าเค ต้องการจะฆ่าเขา   แล้วมันก็ได้ผลจริงๆ  

 

 

 

 

                    ได้ทั้งทำลายศัตรู  ได้ทังความรักจากแก้ว ไม่มีอะไรที่จะคุ้มไปกว่านี้แล้ว 

 

 

 

 

 

 

                    "  แก้วยังอยู่กับมันอีกหรือเปล่า "  เคที่เจ็บหนัก ระบมไปทั้งตัว เพราะฝีมือของพวกโทโมะ  เขาตะเกียกตะายจะลุกออกจากเตียง เพราะเป็นห่วงแก้ว 

 

 

 

 

                    " ยังครับ  แต่ตอนนี้ไอโทโมะมันนอนอยู่โรงพยาบาล เหมือนมันจะโดนทำร้ายมา  "  ลูกน้องเครายงาน

 

 

 

 

                    " มันยังมีศัตรูที่อื่นอีกหรอ "  เคสงสัย 

 

 

 

 

                    " ผมกำลังให้คนไปสืบอยู่ครับ "  ลูกน้องรายงาน

 

 

 

 

                    " จัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด มันเป็นตัวอันตราย  ชั้ลไม่อยากให้แก้วอยู่ใกล้มัน" เคพูดไม่ค่อยออก มันจุก มันแน่น ไปหมด  เขาถูกซ้อมหนักปางตาย 

 

 

 

 

                    "ครับนาย "

 

 

 

 

 

                    " ไอป๊อปมันมัวแต่ทำอะไรอยู่วะ " เคคิดหนัก 

 

 

 

 

 

 

ฝากคอมเม้นเรื่องนี้ด้วยนะคะ  ^^ สนุกไม่สนุก ผิดพลาดอะไรตรงไหน อย่างไร

คอมเม้นได้เต็มที่นะคะ  (: