ไฟในดวงใจ

9.6

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.

  47 ตอน
  1113 วิจารณ์
  73.42K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

17)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                   หนุ่มร่างสูงประคองหญิงสาวเข้ามาในคอนโดของเธอ เขาค่อยๆประคองเธอให้นั่งลงที่ปลายเตียง 

 

 

 

                    "  หยุดร้องไห้ได้แล้วครับ คนเก่ง "  ป๊อปคุกเข่าลงตรงหน้าฟาง แล้งค่อยเช็ดน้ำตาให้กับเธอ 

 

 

 

 

                    " ฟ้ากลัว ฮึก " ฟางพยามกั้นสะอื้นไห้ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว " ป๊อปกุมมือฟางเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปอยู่เป็นเพื่อนฟ้าหน่อยได้มั้ยย  ฟ้าทำอะไรไม่ถูก ฟ้าระแวงไปหมดทุกอย่าง ฟ้าไม่อยากอยู่คนเดียว ฟ้า... "  เธอเหมือนคนระบายความเครียด ความกลัวออกมาจนป๊อปเป็นห่วง

 

 

 

 

 

                    " โอเคๆ  พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนะ "  

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณนะคะพี่ป๊อป ^^ " ฟางยิ้มทั้งน้ำตา   เธอลุกจากเตียงแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

                    " ทุกอย่างเรียบร้อยนะคะพี่โทโมะ เข้าเชื่อสะสนิทใจเลย "  ฟางรายงานโทโมะ  ที่แท้รอยน้ำตาของเธอ มันก็เป็นแค่ละครฉากหนึ่ง มันไม่ได้มีอยู่จริงเลย ผิดกับความรู้สึกของป๊อป ที่เป็นห่วงเธอมากจนแทบจะขาดใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่เค  แก้วปวดหัวจังเลย  "  แก้วส่งข้อความัดให้เคออกมาเจอข้างนอก แล้วเคก็มาในเวลาที่แก้วต้องการเขา

 

 

 

 

                    " แล้วทำไมปวดหัว  "  แววตาของเคดูเป็นห่วงแก้วมาก 

 

 

 

 

 

                    " มีเรื่องให้เครียดนิดหน่อย "  แก้วเหมือนคนหมดแรง เขาทิ้งตัวลงนอนบนตักของเค

 

 

 

 

                    " เรื่องไอหมอนั่นหรือเปล่า  "  เคพูดกำกวมจนแก้วตกใจ รีบดีดตัวขึ้นมามอง

 

 

 

 

 

                    " หมอนั่น ? พี่เคหมายถึงใคร "  แก้วเริ่มใจคอไม่ค่อยดี 

 

 

 

 

 

                    " ก็ไอโทโมะไง " เคจ้องตาแก้วเข่มง แล้วเธอก็รู้ดีว่าเคกำลังโกรธเธออยู่

 

 

 

 

 

                    " พี่เคไปรู้อะไรมา "  แก้วถามเสียงสั่น  แก้วไม่เคยได้ใกล้ผู้ชายคนไหนเลย เพราะจุดจบของผู้ชายเหล่านั่นมักจะจบลงทีห้องไอซียู  ทุกรายล้วนเป็นฝีมือของเคทั้งสิ้น

 

 

 

 

 

                    " อย่าไปยุ่งกับมันอีก  มันไม่ใช่ที่แก้วควรจะอยู่ใกล้ " เคพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

 

 

 

 

                    " แก้วจำเป็นต้องอยู่ใกล้เค้า  ไม่งั้นแก้วก็ต้องเสียบริษัทของแก้วไป แล้วทนไม่ได้หรอกนะคะ "  แก้วพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอ 

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวเรื่องนั้นพี่จัดการเอง แต่พี่อยากให้แก้วอยู่ห่างจากมัน " เคจับแขนแก้วไว้ทั้งสองข้าง เขาออกคำสั่ง และดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงแก้วจริงๆ

 

 

 

 

 

                    " พี่เคคะ  ไม่มีใครช่วยแก้วได้  แก้วต้องชวยตัวเอง แก้วต้องจัดการเอง ฮึก ฮึก "  แก้วกลัวว่าทุกอย่างมันจะวุ่นวายไปกว่าเดิม  

 

 

 

 

 

                    " แก้ว  พี่ขอร้อง "  เคบีบแขนแก้วไว้แน่น เขากลัวจริงๆ กลัวว่าแก้วจะเป็นอันตราย แม้ว่าเขาจะรักกับแก้วไม่ได้ แต่เขาก็รักแก้วมากกว่าชีวิตของเขา

 

 

 

 

 

                    " พี่เค  แก้วจำเป็นจริงๆ " แก้วร้องไห้ จะบอกอะไรเคก็บอกไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไร ถ้าแก้วไม่หยุด พี่จะไปหยุดมันเอง "  เคลุกพรวดขึ้นทันที  แก้วรีบลุกตาม เธอจับข้อมือของเคไว้แน่น ราวกับจะห้ามไม่ให้เคทำในสิ่งที่เขาคิดจะทำ 

 

 

 

 

 

                    " พี่เคอย่าไปทำอะไรเค้านะ "  แก้วขอร้อง  เคชะงักหันกลับมามองหน้าแก้ว ด้วยสีหน้าที่น้อยใจ

 

 

 

 

 

                    " เป็นห่วงมันหรอ  รักมันด้วยหรือเปล่า " เคตัดพ้อ

 

 

 

 

 

                   " แก้วไม่ได้เป็นห่วงเค้า แก้วเป็นห่วงพี่  ถ้าพี่ทำอะไรเค้า เค้าคงจะไม่ยอมแน่ๆ "  

 

 

 

 

                    " รู้ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะไปอยู่ใกล้มันอีกหรอ "

 

 

 

 

 

                    " แก้วกลับก่อนนะ " แก้วเข้าสวมกอดเคเป็นการตัดบทม่ให้เคพูดต่อ เธอหอมแก้มเค้าเป็นการขอโทษที่เธอดื้อ ไม่ฟังคำสั่งเขา 

 

 

 

 

 

                    " พี่ไปส่ง "  เคเหมือนคนจะขาดใจ แก้วอยู่ในอันตรายแบบนี้ เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย 

 

 

 

 

 

                    " .... " แก้วไม่พูดอะไร แต่กลับเดินขึ้นแท็กซี่ไปเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    คอนโดโทโมะ    หลังจากที่จัดการเรื่องของฟางเสร็จแล้ว เค้าก้รีบบึ่นรถกลับมาที่คอนโด และสิ่งที่เขาคิดคือ เขาจะกลับมาเห็นแก้วนอนหลับอยู่ในห้องของเขา  แต่เหมือนว่าความเป็นจริงมันจะไม่ได้เป็นแบบนั้น  เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ในตอนนี้ 

 

 

 

 

 

 

                    " หายไปไหนมา " เขาซัก ทันทีที่เห็นร่างบางเดินเข้ามาในห้อง แล้วเขาก็ทำราวกับว่าตัวเองไม่ได้ออกไปไหนเลย

 

 

 

 

 

                    " ยังต้องถามอีกหรอว่าชั้ลไปไหนมา " เธอยังโกรธกับสิ่งที่เขาทำ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลพูดกับเธอดีๆนะ " โทโมะขึง เดินเข้าไปหาแก้วเหมือนจะเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

                    " หยุดสร้างภาพสักทีเถอะ  ช่วยแสดงธาตุแท้ของนายออกมาสักที  พูดตรงๆนะ ชั้ลเริ่มจะไม่ไว้ใจนายแล้ว  " แก้วไม่กลัว ยิ่งเคพูดให้ออกห่าง เธอยิ่งต้องระแวง 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าชั้ลแสดงธาตุแท้ออกมา เธอคิดว่าตัวเธอเองจะรับมันได้หรอ " โทโมะจ้องตาแก้ว ราวกับจะกินเธอเข้าไปทั้งตัว แก้วผวาเดินถอยหนี 

 

 

 

 

 

                    "  ขนาดชั้ลยังไม่ได้ทำอะไร เธอก็กลัวซะแล้ว  นี่ถ้าชั้ลทำ เธอจะกลัวขนาดไหนกันนะ " เขาย่างสามขุมเข้ามาประชิดตัวเธอ  แก้วถอยหนีจนหลังชนฝา 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลต้องรู้ให้ได้ว่านายเป็นใคร แล้วเข้ามาในชีวิตของชั้ลทำไม "  แก้วมองโทโมะอย่างชิงชัง 

 

 

 

 

 

                    " รีบๆรู้หน่อยแล้วกันนะ ชั้ลจะได้รีบปิดบัญชีสักที  " โทโมะเย้ยใส่แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ที่ทำงานของป๊อป

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ฮันแน่ วันนี้มาทำงานด้วยกันแฮะ มีข่าวดีอะไรหรือเปล่าาาา  "  เป้แซวป๊อป ที่ลงจากรถมาพร้อมกับฟาง

 

 

 

 

 

                     " ว่างงานมากหรือไงไอเป้ ถึงได้มายืนแซวคนอื่นไปทั่วแบบนี้ "  ป๊อปเขิล

 

 

 

 

 

                    " ก็ไม่ว่างหรอกครับ เพราะมีคนมขอซื้อหุ้นของเรา  "  เป้ยิ้มร่าอย่างดีใจ ป๊อปทั้งอึึ้งทั้งดีใจ

 

 

 

 

 

                    " จริงหรอวะ "  ป๊อปยิ้มรีบเข้าไปในบริษัท 

 

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะ คุณป๊อป " สาวเสียงหวานเอ่ยทักป๊อป  ป๊อปยิ้มหวานให้ แล้วเดินไปนั่งตรงข้ามเธอ 

 

 

 

 

                    " สวัสดีครับ คุณ... "

 

 

 

 

                    " ดิฉันชื่อ ธนันต์ธรญ์คะ พอดีเพิ่งจะทราบข่าวที่คุณจะทำโรงแรมนะคะ ได้ข่าวว่ายังมีหุ้นเหลืออยู่บ้าง ิฉันเลยจะมาขอซื้อหุ่นที่เหลืออยู่นะคะ ^^ " 

 

 

 

 

 

 

                    " ครับได้เลยครับ ผมยินดีมากเลยครับ " ป๊อปหันไปยิ้มกับฟางที่ยืนอยู่เคียงข้างกับเขา

 

 

 

 

 

                    เอกสารทุกอย่างถูกวางลงบนโต๊ะ ทั้งป๊อปและสาวรายนั้นเซ็นเอกสารจนเสร็จเรียบร้อย 

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากนะครับ " ป๊อปส่งหญิงสาวที่หน้าบริษัท 

 

 

 

 

                    " คะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ " หญิงสาวปรีศนาเอ่ยลา 

 

 

 

 

 

                    "เดี๋ยวดิฉันไปส่งที่ลานจอดรถนะคะ "  ฟางเสนอ  ป๊อปพยักหน้าเป็นการขอบคุณ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ลานจอดรถ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " เอาเอกสารนี่ไปให้พี่โทโมะ แล้วพี่โทโมะจะเป็นคนจ่ายค่าจ้างให้กับเธอ  ขอบใจมาก  โชคดีนะ " ฟางกระซิบ 

 

 

 

 

                    " คะ สวัสดีคะ " สาวปรีศนาขึ้นรถขับออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  มีคนมาซื้อหุ้นไปแบบนี้ พี่ป๊อปไม่เครียดแล้วใช่มั้ยคะ " ฟางเดินเข้าไปอ้อนป๊ อป 

 

 

 

 

                    " ใช่ครับ หายเครียดไปเยอะเลย ^^"

 

 

 

 

 

                    " อย่างนี่ต้องฉลองนะคะ พี่ป๊อป  ^^ " ฟางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ป๊อป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    เมื่อเห็นว่าแก้วเริ่มจะตีตัวออกห่าง โทโมะก็ยิ่งระแวง กลัวว่าแก้วจะล่วงรู้ความลับ กลัวว่าแก้วจะสืบความลับ กลัวว่าแผนการมันจะล้มเหลว เขาเริ่มกลัวไปหมด 

 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมเมื่อคืนถึงแอบกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง " โทโมะไปเคาะประตูห้องแก้ว 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ควรอยู่ใกล้กับนาย นายมันตัวอันตราย " แก้วระแวงโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ชั้ลก็นึกว่าเธอจะกลัวหวั่นไหวซะอีก " โทโมะส่งสายตาเจ้าชู้  จากเมื่อคืนที่แววตาเขามีแต่ความเกลียดชัง แต่วันนี้เขากลับมีแววตาที่หว่านเสน่ห์ใส่เธอ 

 

 

 

 

 

                    นี่นายต้องการอะไรกันแน่ 

 

 

 

 

 

 

                    " ตราบใดที่ชั้ลยังไม่รู้จักตัวตนของนาย ก็อย่าหวังว่าชั้ลจะหวั่นไหว "  แก้วพูดอย่างมั่นใจ

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะทำให้เธอหวั่นไหว และรักชั้ล  ให้ได้ " โทโมะก็พุดอย่างมั่นใจ

 

 

 

 

 

                    " มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาด " แก้วชิงชัง 

 

 

 

 

 

                    " หรอ "

 

 

 

 

 

                    

                    พรึบบบ !!  แล้วร่างบางก็ถูกผลักกลับเข้ามาในห้องตัวเอง พร้อมกับร่างสูงที่ตามมาติดๆ 

 

 

 

 

 

                    " เข้ามาทำไม !  "  แก้วทั้งตกใจ ทั้งกลัว

 

 

 

 

                    " ชั้ลก็อยากรู้ไง ว่าเธอหวั่นไหวกับชั้ลในระดับไหนแล้ว "  โทโมะหื่นใส่แก้ว

 

 

 

 

 

 

                    แก้วทั้งกลัวทั้งหวาดระแวง เธอหันมองซ้ายมองขวา มองหาอาวุธ  เธอรีบคว้ามีดเล่มบาง ขึ้นมาชี้หน้าโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

                    " อย่าเขามานะ ไม่งั้นชั้ลแทงไส้ทะลุ " 

 

 

 

 

 

                    " เธอจะฆ่าคนที่เค้ารักเธอได้ลงคอหรอ " โทโมะ ทำหน้าทำตาเหมือนเสียใจ ที่แก้วระแวงเขา เขาพยามปั้นสีหน้าแววตาในเศร้าหมองและเสียใจ  ซึ่งมันเหมือนจริงวะด้วยสิ 

 

 

 

 

 

                    " อย่ามาพูดเพ้อเจ้อ ! "  แก้วไม่เชื่อ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่เชื่อ ?  ต้องให้ทำยังไง เธอถึงจะเชื่อ " โทโมะเหมือนน้ำจตาคลอ 

 

 

 

 

 

                    " หยุดประสาทสักทีเถอะ แล้วกลับไปนอนพักผ่อนที่ห้องซะ "  แก้วยังไม่เชื่อ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลอุส่าห์ลงทุนเกือบร้อยล้าน ว่านซื้อหุ้นในบริษัทเธอ ไหนจะออกอุบายให้เธอมาอยู่ใกล้ๆอีก  ไหนจะต้อเสี่ยงตายช่วยเธอตอนรถเฉี่ยวอีก นี่ชั้ลลงทุนไปขนาดนี้แล้ว เธอยังดูไม่ออกอีกหรอว่าชั้ลรู้สึกยังไง ! "  โทโมะพูดเหมือนคนอกหัก ผิดหวังในความรัก  แก้วนิ่งไป ไม่เข้าใจ งงหนักเข้าไปอีก 

 

 

 

 

 

                    " นายพูดอะไรของนาย " 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลชอบเธอตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันที่ห้างแล้ว  เพราะเธอเป็นแบบอย่างนี้ไง ชั้ลถึงไม่รู้ว่าจะเข้าหาเธอยังไง  ชั้ลต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้เธอ แต่สุดท้ายสิ่งที่ชั้ลทำ มันกลับทำให้เธอระแวงชั้ล "  โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เชื่อ ! " ปากเธอก็พูดไป  แต่ใจมันเชื่อไปทั้งใจแล้ว 

 

 

 

 

 

                    " ทุกอย่างที่ชั้ลทำ ชั้ลแค่อยากจะอยู่ใกล้ๆกับเธอ  แต่ถ้ามันทำให้เธอระแวง ชั้ลก็ขอโทษเธอแล้วกัน " โทโมะน้ำตาไหล เขาหันหลังเดินออกจาห้องแก้วไป 

 

 

 

 

 

                    ทุกอย่างมันเป็นแค่แผน มันคือการปั่นหัวเธอเล่น เธอเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมส์ ที่เขาคอยกำหนดความเป็นไป  มันไม่มีอะไรที่เป็นความจริงสักอย่าง ทุกอย่างมันคือการหลอกลวง  แต่เธอก็เชื่อว่ามันคือความจริง

 

 

 

 

 

                    " นี่มันอะไรกันวะ "  แก้วเริ่มลังเล โลเล สับสนในความรู้สึกของตัวเอง ใจของเธอมันให้เขาไปหมดแล้ว แต่สมองของเธอมันยังสับสน มันยังค่อยยับยั้งชั่งใจอยู่  เคคือคนที่เธอไว้ใจที่สุด  เรื่องไรที่เคห้าม คือเรื่องที่มันไม่ควรจะทำจริงๆ แต่ทำไมเธอไม่รู้สึกอย่างนั้น  ทำไมเธอถึงใจหายเมื่อเห็นรอยน้ำตาของเขา  ทำไมเธอถึงมีความสุขอยู่ลึกๆ ที่ได้อยู่กับเขา

 

 

 

 

 

                     "  แก้ว ตั้งสติ ๆ  มันก็แค่คำพูดของผุชาย ตั้งสติดีๆ อย่าไปเชอคำพูดของเขาง่ายๆ "  แก้วพยามเรียกสติของตัวเอง  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา