ไฟในดวงใจ
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.
แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หนุ่มร่างสูงประคองหญิงสาวเข้ามาในคอนโดของเธอ เขาค่อยๆประคองเธอให้นั่งลงที่ปลายเตียง
" หยุดร้องไห้ได้แล้วครับ คนเก่ง " ป๊อปคุกเข่าลงตรงหน้าฟาง แล้งค่อยเช็ดน้ำตาให้กับเธอ
" ฟ้ากลัว ฮึก " ฟางพยามกั้นสะอื้นไห้
" ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว " ป๊อปกุมมือฟางเอาไว้
" พี่ป๊อปอยู่เป็นเพื่อนฟ้าหน่อยได้มั้ยย ฟ้าทำอะไรไม่ถูก ฟ้าระแวงไปหมดทุกอย่าง ฟ้าไม่อยากอยู่คนเดียว ฟ้า... " เธอเหมือนคนระบายความเครียด ความกลัวออกมาจนป๊อปเป็นห่วง
" โอเคๆ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนะ "
" ขอบคุณนะคะพี่ป๊อป ^^ " ฟางยิ้มทั้งน้ำตา เธอลุกจากเตียงแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ
" ทุกอย่างเรียบร้อยนะคะพี่โทโมะ เข้าเชื่อสะสนิทใจเลย " ฟางรายงานโทโมะ ที่แท้รอยน้ำตาของเธอ มันก็เป็นแค่ละครฉากหนึ่ง มันไม่ได้มีอยู่จริงเลย ผิดกับความรู้สึกของป๊อป ที่เป็นห่วงเธอมากจนแทบจะขาดใจ
" พี่เค แก้วปวดหัวจังเลย " แก้วส่งข้อความัดให้เคออกมาเจอข้างนอก แล้วเคก็มาในเวลาที่แก้วต้องการเขา
" แล้วทำไมปวดหัว " แววตาของเคดูเป็นห่วงแก้วมาก
" มีเรื่องให้เครียดนิดหน่อย " แก้วเหมือนคนหมดแรง เขาทิ้งตัวลงนอนบนตักของเค
" เรื่องไอหมอนั่นหรือเปล่า " เคพูดกำกวมจนแก้วตกใจ รีบดีดตัวขึ้นมามอง
" หมอนั่น ? พี่เคหมายถึงใคร " แก้วเริ่มใจคอไม่ค่อยดี
" ก็ไอโทโมะไง " เคจ้องตาแก้วเข่มง แล้วเธอก็รู้ดีว่าเคกำลังโกรธเธออยู่
" พี่เคไปรู้อะไรมา " แก้วถามเสียงสั่น แก้วไม่เคยได้ใกล้ผู้ชายคนไหนเลย เพราะจุดจบของผู้ชายเหล่านั่นมักจะจบลงทีห้องไอซียู ทุกรายล้วนเป็นฝีมือของเคทั้งสิ้น
" อย่าไปยุ่งกับมันอีก มันไม่ใช่ที่แก้วควรจะอยู่ใกล้ " เคพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
" แก้วจำเป็นต้องอยู่ใกล้เค้า ไม่งั้นแก้วก็ต้องเสียบริษัทของแก้วไป แล้วทนไม่ได้หรอกนะคะ " แก้วพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอ
" เดี๋ยวเรื่องนั้นพี่จัดการเอง แต่พี่อยากให้แก้วอยู่ห่างจากมัน " เคจับแขนแก้วไว้ทั้งสองข้าง เขาออกคำสั่ง และดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงแก้วจริงๆ
" พี่เคคะ ไม่มีใครช่วยแก้วได้ แก้วต้องชวยตัวเอง แก้วต้องจัดการเอง ฮึก ฮึก " แก้วกลัวว่าทุกอย่างมันจะวุ่นวายไปกว่าเดิม
" แก้ว พี่ขอร้อง " เคบีบแขนแก้วไว้แน่น เขากลัวจริงๆ กลัวว่าแก้วจะเป็นอันตราย แม้ว่าเขาจะรักกับแก้วไม่ได้ แต่เขาก็รักแก้วมากกว่าชีวิตของเขา
" พี่เค แก้วจำเป็นจริงๆ " แก้วร้องไห้ จะบอกอะไรเคก็บอกไม่ได้เลย
" ไม่เป็นไร ถ้าแก้วไม่หยุด พี่จะไปหยุดมันเอง " เคลุกพรวดขึ้นทันที แก้วรีบลุกตาม เธอจับข้อมือของเคไว้แน่น ราวกับจะห้ามไม่ให้เคทำในสิ่งที่เขาคิดจะทำ
" พี่เคอย่าไปทำอะไรเค้านะ " แก้วขอร้อง เคชะงักหันกลับมามองหน้าแก้ว ด้วยสีหน้าที่น้อยใจ
" เป็นห่วงมันหรอ รักมันด้วยหรือเปล่า " เคตัดพ้อ
" แก้วไม่ได้เป็นห่วงเค้า แก้วเป็นห่วงพี่ ถ้าพี่ทำอะไรเค้า เค้าคงจะไม่ยอมแน่ๆ "
" รู้ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะไปอยู่ใกล้มันอีกหรอ "
" แก้วกลับก่อนนะ " แก้วเข้าสวมกอดเคเป็นการตัดบทม่ให้เคพูดต่อ เธอหอมแก้มเค้าเป็นการขอโทษที่เธอดื้อ ไม่ฟังคำสั่งเขา
" พี่ไปส่ง " เคเหมือนคนจะขาดใจ แก้วอยู่ในอันตรายแบบนี้ เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย
" .... " แก้วไม่พูดอะไร แต่กลับเดินขึ้นแท็กซี่ไปเลย
คอนโดโทโมะ หลังจากที่จัดการเรื่องของฟางเสร็จแล้ว เค้าก้รีบบึ่นรถกลับมาที่คอนโด และสิ่งที่เขาคิดคือ เขาจะกลับมาเห็นแก้วนอนหลับอยู่ในห้องของเขา แต่เหมือนว่าความเป็นจริงมันจะไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ในตอนนี้
" หายไปไหนมา " เขาซัก ทันทีที่เห็นร่างบางเดินเข้ามาในห้อง แล้วเขาก็ทำราวกับว่าตัวเองไม่ได้ออกไปไหนเลย
" ยังต้องถามอีกหรอว่าชั้ลไปไหนมา " เธอยังโกรธกับสิ่งที่เขาทำ
" ชั้ลพูดกับเธอดีๆนะ " โทโมะขึง เดินเข้าไปหาแก้วเหมือนจะเอาเรื่อง
" หยุดสร้างภาพสักทีเถอะ ช่วยแสดงธาตุแท้ของนายออกมาสักที พูดตรงๆนะ ชั้ลเริ่มจะไม่ไว้ใจนายแล้ว " แก้วไม่กลัว ยิ่งเคพูดให้ออกห่าง เธอยิ่งต้องระแวง
" ถ้าชั้ลแสดงธาตุแท้ออกมา เธอคิดว่าตัวเธอเองจะรับมันได้หรอ " โทโมะจ้องตาแก้ว ราวกับจะกินเธอเข้าไปทั้งตัว แก้วผวาเดินถอยหนี
" ขนาดชั้ลยังไม่ได้ทำอะไร เธอก็กลัวซะแล้ว นี่ถ้าชั้ลทำ เธอจะกลัวขนาดไหนกันนะ " เขาย่างสามขุมเข้ามาประชิดตัวเธอ แก้วถอยหนีจนหลังชนฝา
" ชั้ลต้องรู้ให้ได้ว่านายเป็นใคร แล้วเข้ามาในชีวิตของชั้ลทำไม " แก้วมองโทโมะอย่างชิงชัง
" รีบๆรู้หน่อยแล้วกันนะ ชั้ลจะได้รีบปิดบัญชีสักที " โทโมะเย้ยใส่แก้ว
ที่ทำงานของป๊อป
" ฮันแน่ วันนี้มาทำงานด้วยกันแฮะ มีข่าวดีอะไรหรือเปล่าาาา " เป้แซวป๊อป ที่ลงจากรถมาพร้อมกับฟาง
" ว่างงานมากหรือไงไอเป้ ถึงได้มายืนแซวคนอื่นไปทั่วแบบนี้ " ป๊อปเขิล
" ก็ไม่ว่างหรอกครับ เพราะมีคนมขอซื้อหุ้นของเรา " เป้ยิ้มร่าอย่างดีใจ ป๊อปทั้งอึึ้งทั้งดีใจ
" จริงหรอวะ " ป๊อปยิ้มรีบเข้าไปในบริษัท
" สวัสดีคะ คุณป๊อป " สาวเสียงหวานเอ่ยทักป๊อป ป๊อปยิ้มหวานให้ แล้วเดินไปนั่งตรงข้ามเธอ
" สวัสดีครับ คุณ... "
" ดิฉันชื่อ ธนันต์ธรญ์คะ พอดีเพิ่งจะทราบข่าวที่คุณจะทำโรงแรมนะคะ ได้ข่าวว่ายังมีหุ้นเหลืออยู่บ้าง ิฉันเลยจะมาขอซื้อหุ่นที่เหลืออยู่นะคะ ^^ "
" ครับได้เลยครับ ผมยินดีมากเลยครับ " ป๊อปหันไปยิ้มกับฟางที่ยืนอยู่เคียงข้างกับเขา
เอกสารทุกอย่างถูกวางลงบนโต๊ะ ทั้งป๊อปและสาวรายนั้นเซ็นเอกสารจนเสร็จเรียบร้อย
" ขอบคุณมากนะครับ " ป๊อปส่งหญิงสาวที่หน้าบริษัท
" คะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ " หญิงสาวปรีศนาเอ่ยลา
"เดี๋ยวดิฉันไปส่งที่ลานจอดรถนะคะ " ฟางเสนอ ป๊อปพยักหน้าเป็นการขอบคุณ
ลานจอดรถ
" เอาเอกสารนี่ไปให้พี่โทโมะ แล้วพี่โทโมะจะเป็นคนจ่ายค่าจ้างให้กับเธอ ขอบใจมาก โชคดีนะ " ฟางกระซิบ
" คะ สวัสดีคะ " สาวปรีศนาขึ้นรถขับออกไป
" มีคนมาซื้อหุ้นไปแบบนี้ พี่ป๊อปไม่เครียดแล้วใช่มั้ยคะ " ฟางเดินเข้าไปอ้อนป๊ อป
" ใช่ครับ หายเครียดไปเยอะเลย ^^"
" อย่างนี่ต้องฉลองนะคะ พี่ป๊อป ^^ " ฟางยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ป๊อป
เมื่อเห็นว่าแก้วเริ่มจะตีตัวออกห่าง โทโมะก็ยิ่งระแวง กลัวว่าแก้วจะล่วงรู้ความลับ กลัวว่าแก้วจะสืบความลับ กลัวว่าแผนการมันจะล้มเหลว เขาเริ่มกลัวไปหมด
" ทำไมเมื่อคืนถึงแอบกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง " โทโมะไปเคาะประตูห้องแก้ว
" ชั้ลไม่ควรอยู่ใกล้กับนาย นายมันตัวอันตราย " แก้วระแวงโทโมะ
" ชั้ลก็นึกว่าเธอจะกลัวหวั่นไหวซะอีก " โทโมะส่งสายตาเจ้าชู้ จากเมื่อคืนที่แววตาเขามีแต่ความเกลียดชัง แต่วันนี้เขากลับมีแววตาที่หว่านเสน่ห์ใส่เธอ
นี่นายต้องการอะไรกันแน่
" ตราบใดที่ชั้ลยังไม่รู้จักตัวตนของนาย ก็อย่าหวังว่าชั้ลจะหวั่นไหว " แก้วพูดอย่างมั่นใจ
" ชั้ลจะทำให้เธอหวั่นไหว และรักชั้ล ให้ได้ " โทโมะก็พุดอย่างมั่นใจ
" มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาด " แก้วชิงชัง
" หรอ "
พรึบบบ !! แล้วร่างบางก็ถูกผลักกลับเข้ามาในห้องตัวเอง พร้อมกับร่างสูงที่ตามมาติดๆ
" เข้ามาทำไม ! " แก้วทั้งตกใจ ทั้งกลัว
" ชั้ลก็อยากรู้ไง ว่าเธอหวั่นไหวกับชั้ลในระดับไหนแล้ว " โทโมะหื่นใส่แก้ว
แก้วทั้งกลัวทั้งหวาดระแวง เธอหันมองซ้ายมองขวา มองหาอาวุธ เธอรีบคว้ามีดเล่มบาง ขึ้นมาชี้หน้าโทโมะ
" อย่าเขามานะ ไม่งั้นชั้ลแทงไส้ทะลุ "
" เธอจะฆ่าคนที่เค้ารักเธอได้ลงคอหรอ " โทโมะ ทำหน้าทำตาเหมือนเสียใจ ที่แก้วระแวงเขา เขาพยามปั้นสีหน้าแววตาในเศร้าหมองและเสียใจ ซึ่งมันเหมือนจริงวะด้วยสิ
" อย่ามาพูดเพ้อเจ้อ ! " แก้วไม่เชื่อ
" ไม่เชื่อ ? ต้องให้ทำยังไง เธอถึงจะเชื่อ " โทโมะเหมือนน้ำจตาคลอ
" หยุดประสาทสักทีเถอะ แล้วกลับไปนอนพักผ่อนที่ห้องซะ " แก้วยังไม่เชื่อ
" ชั้ลอุส่าห์ลงทุนเกือบร้อยล้าน ว่านซื้อหุ้นในบริษัทเธอ ไหนจะออกอุบายให้เธอมาอยู่ใกล้ๆอีก ไหนจะต้อเสี่ยงตายช่วยเธอตอนรถเฉี่ยวอีก นี่ชั้ลลงทุนไปขนาดนี้แล้ว เธอยังดูไม่ออกอีกหรอว่าชั้ลรู้สึกยังไง ! " โทโมะพูดเหมือนคนอกหัก ผิดหวังในความรัก แก้วนิ่งไป ไม่เข้าใจ งงหนักเข้าไปอีก
" นายพูดอะไรของนาย "
" ชั้ลชอบเธอตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันที่ห้างแล้ว เพราะเธอเป็นแบบอย่างนี้ไง ชั้ลถึงไม่รู้ว่าจะเข้าหาเธอยังไง ชั้ลต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้เธอ แต่สุดท้ายสิ่งที่ชั้ลทำ มันกลับทำให้เธอระแวงชั้ล " โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
" ชั้ลไม่เชื่อ ! " ปากเธอก็พูดไป แต่ใจมันเชื่อไปทั้งใจแล้ว
" ทุกอย่างที่ชั้ลทำ ชั้ลแค่อยากจะอยู่ใกล้ๆกับเธอ แต่ถ้ามันทำให้เธอระแวง ชั้ลก็ขอโทษเธอแล้วกัน " โทโมะน้ำตาไหล เขาหันหลังเดินออกจาห้องแก้วไป
ทุกอย่างมันเป็นแค่แผน มันคือการปั่นหัวเธอเล่น เธอเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมส์ ที่เขาคอยกำหนดความเป็นไป มันไม่มีอะไรที่เป็นความจริงสักอย่าง ทุกอย่างมันคือการหลอกลวง แต่เธอก็เชื่อว่ามันคือความจริง
" นี่มันอะไรกันวะ " แก้วเริ่มลังเล โลเล สับสนในความรู้สึกของตัวเอง ใจของเธอมันให้เขาไปหมดแล้ว แต่สมองของเธอมันยังสับสน มันยังค่อยยับยั้งชั่งใจอยู่ เคคือคนที่เธอไว้ใจที่สุด เรื่องไรที่เคห้าม คือเรื่องที่มันไม่ควรจะทำจริงๆ แต่ทำไมเธอไม่รู้สึกอย่างนั้น ทำไมเธอถึงใจหายเมื่อเห็นรอยน้ำตาของเขา ทำไมเธอถึงมีความสุขอยู่ลึกๆ ที่ได้อยู่กับเขา
" แก้ว ตั้งสติ ๆ มันก็แค่คำพูดของผุชาย ตั้งสติดีๆ อย่าไปเชอคำพูดของเขาง่ายๆ " แก้วพยามเรียกสติของตัวเอง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ