ไฟในดวงใจ

 
 
 
                    ร่างสูงคุยโทรศัพท์อยู่ภายในห้องทำงานอย่างเคร่งขรึม เขาเดินวนปวนมา เปิดเอกสารบนโต๊ะอย่างร้อนรน โดยมีหญิงสาวยืนอยู่เคียงข้างไม่ห่าง
 
 
 
 
                    " แต่ผมก็ทำทุกอย่างตามเวลาแล้วนะครับ โรงแรมจะเสร็จสมบูรณ์ตามสัญญา ไม่ได้มีปัญหาอะไร "  ป๊อปขมวดคิ้วด้วยความเครียด 
 
 
 
 
 
                   " มันจะขาดความน่าเชื่อถือได้ยังไงหละครับ ก็ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว "  
 
 
 
 
                    " โอเคครับ แล้วแต่คุณเลยก็แล้วกัน สวัสดีครับ " ป๊อปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เอามือลูบหน้าอย่างแรง
 
 
 
 
                    " มีปัญหาอะไรหรือปล่าวครับพี่ป๊อป  พี่ป๊อปดูเครียดมากเลยนะคะ "  ฟางเดินเข้ามานั่งตรงหน้าป๊ป ก่อนจะเปรยถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
                    " เข้าขอถอนหุ้นออก  พี่พยามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้วนะ  แต่คงจะไม่ดีพอ " ป๊อปหน้าแดงฉ่าน ตาแดงกล่ำ เหมือนคนจะร้องไห้
 
 
 
 
 
                    " ช่างเค้าเถอะคะ ให้เค้าถอนหุ้นคืนไปเถอะ เดี๋ยวฟ้าหาคนมาซื้อให้เอง ฟ้ารู้จักคนเยอะ "  ฟางให้กำลังใจ
 
 
 
 
                    " ขอบใจมากนะ  แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่อยากเป็นภาระใคร เดี๊ยวพี่จัดการเอง ขอบใจฟ้ามากนะ ที่เป็นห่วง  "  ป๊อปยิ้มน้อยๆ ความห่วงใยของฟางมันสร้างแรงกำลังใจให้เขามหาศาล
 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปคะ ฟ้ากับพี่เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนะคะ ฟ้าเป็นเลขาของพี่ มีอะไรที่ฟ้าช่วยได้ฟ้าก็จะช่วยคะ ฟ้าจะไม่ทิ้งพี่ป๊อปนะคะ "  ฟางกุมมือป๊อปเอาไว้อย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
                    เหมือนหัวใจที่อ่อนล้ามันกลับมามีแรงเดินต่อไปอีกครั้ง แต่สัมผัสจากเธอ แค่กำลังใจจากเธอ แค่ร้อยยิ้มของเธอ  แค่นั้นเองงง 
 
 
 
 
 
 
 
                    "  ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่มีฟ้า  พี่คงจะแย่ "  ป๊อปเอามืออีกข้างหนึ่งของเขาไปกุมมือของฟางเอาไว้  แววตาของเขามันบ่งบอกออกมาอย่างชัดเจน ว่าเธอ เธอที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขา กำลังเดินวนไปวนมาอยู่ในหัวใจของเขาเรียบร้อยแล้ว 
 
 
 
 
 
                    " มีฟ้าอยู่ข้างๆแบบนี้  พี่ป๊อปห้ามเครียดแล้วนะคะ " ฟางยิ้มหวานให้ป๊อป 
 
 
 
 
 
                    " ไม่เครียดแล้วครับ ไม่เครียดแล้ว ^^ "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    " นาย วันนี้นายจะไปไหนหรือเปล่า  "ร่างบางเดินหน้าเครียดเข้ามาหาโทโมะในห้องนอน 
 
 
 
 
                    " ไม่อะ  มีอะไรหรือเปล่า "  ร่างสูงพงกหัวขึ้นมามอง แล้วทิ้งตัวนอนบนเตียงต่อ 
 
 
 
 
                    " ชั้ลขอเข้าไปในบริษัทหน่อยนะ  ไม่ได้เข้าไปหลายวันแล้ว กลัวจะมีปัญหา " แก้วเกรงใจ ไม่ค่อยจะกล้าพุดเท่าไหร่
 
 
 
 
 
                    " ไปดิ " แล้วเธอก็ถึงกบตะลึง เมื่อได้ยินคำตแบของโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
                    ง่ายไปป่าววะ !!! 
 
 
 
 
 
 
                    "  ชั้ลทำกับข้าวไว้ให้แล้วนะ  แล้วชั้ลจะรีบกลับมานะ "  แก้วงุนงงกับความใจดีของโทโมะ  
 
 
 
 
 
                    " อื้ม " ร่างสูงขานรับ แล้วร่างบางก็เดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
 
                    ทันทีที่ประตูห้องปิดลง  โทโมะ รีบวิ่งออกไปล็อคกรประตู แล้วกลับเข้ามาในห้องนอนก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครบางคน 
 
 
 
 
 
 
                    " คุณอมรเค้าขอถอนหุ้นแล้วหรอฟาง  " 
 
 
 
 
                    ( ใช่คะพี่โมะ  ฟางเพิ่งจะโทรไปเช็คเพื่อความแน่ใจเมื่อกี้นี่เอง ) ฟางพูด 
 
 
 
 
 
                    " จัดการซื้อหุ้นทั้งหมดเลยนะฟาง  มันไม่รู้ชื่อจริงของเราใช่มั้ย "  โทโมะแทบจะกระโดดโลดเต้นบนเตียง แววตาร้ายฉายแววออกมาทันที ที่ได้รับข่าวดี
 
 
 
 
 
                    ( ฟางจัดการเรียบร้อยทุกอย่างแล้วคะ  พรุ่งนี้ฟางจะไปซื้อหุ้นของเค้า โดยใช้ชื่อจริงๆของฟาง )  ฟางยิ้มร้าย 
 
 
 
 
 
                    "  ดีเลย  แล้วชั้ลก็จะทำให้หุ้นส่วนของมันต้องถอนหุ้นออกทุกคน   ทีนี้แหละ เราก็จะได้เป็นทั้งเจ้าของโรงแรม เป็นทั้งเจ้าของบริษัทที่มันก่อตั้งมา "  โทโมะยิ้มสะใจ
 
 
 
 
 
                    ( พี่คะ บริษัทเราให้เค้าไปก็ได้.... ) ฟางยังพูดไม่จบ
 
 
 
 
 
                    " อย่าใจอ่อนเหมือนแม่เด็ดขาด !!"  โทโมะขู่ 
 
 
 
 
 
                    ( ฟางขอโทษคะพี่โทโมะ ) ฟางซึมไป 
 
 
 
 
 
                    " คืนนี้ทำยังไงก็ได้ ให้มันไปส่งฟาง  แล้วถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ต้องกลัวนะ เพราะมันเป็นแผนของพี่เอง " โทโมะพูดจบก็ตัดสายทิ้งไป 
 
 
 
 
                    ( แผนอะไรคะ  ..... ฮัลโหล ฮัลโหล  )  ฟางจะถามต่อ แต่ไม่ทันการ โทโมะวางสายไปซะก่อนแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    บริษัทของแก้วว   เอกสารวางกองอยู่เต็มโต๊ะของป๊อป  แก้วอ่านเอกสารบนโต๊ะ แล้วถึงกับชะงักกึก เมื่อเห็นสัญญาต่างๆ ที่ทำขึ้น โดยมีชื่อของโทโมะเป็นคู่สัญญา 
 
 
 
 
 
                    " รักษาการแทนงั้นหรอ ?  "  แก้วทั้งโกรธทั้งโมโห 
 
 
 
 
 
                    " เข้ามาพบชั้ลหน่อยคะ "  แก้วเรียกเลขาหน้าห้องให้เข้ามา
 
 
 
 
 
                    "สัญญาพวกนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน  ทำไมเค้าถึงเป็นคู่สัญญา  แล้วใครให้เค้ารักษาการแทน  มันควรจะเป็นชั้ลไม่ใช่หรอที่ต้องรักษาการแทน "  แก้วใส่ไม่ยั้ง
 
 
 
 
 
                    " คุณโทโมะบอกว่าคุณแก้วให้เค้ารักษาการแทนคะ  คุณเค้าก็เลยไปตกลงทำสัญญาต่างๆกับลูกค้า "  เลขาพูด 
 
 
 
 
 
                    " ขอบใจมาก "  แก้วเครียดหนัก รีบเก็บเอกสารเข้าตู้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    คอนโดโทโมะ  ร่างสูงนั่งไขว้ห้าง จิบไวน์ สบายอารมณ์ อยู่ที่ริมระเบียงห้อง
 
 
 
 
 
 
 
                    "  นายไปตกลงทำสัญญาบ้าบอนั้นได้ยังไง ทำไมถึงได้ไม่มาปรึกษากันก่อน  แล้วชั้ลไปบอกนายตอนไหน ว่าให้นายเป็นคนรักษาการ  นายทำแบบนี้บริษัทชั้ลก็เสียหายสิ "  แก้วโวยวาย ขึ้นเสียงใส่โทโมะ  โทโมะค่อยหันกลับมาหาแก้ว เขาทำหน้าเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หวานอะไรด้วยเลย
 
 
 
 
 
 
                    "  ชั้ลก็ไม่เห็นว่ามันจะเสียหายอะไรเลยหนิ "  โทโมะพูดหน้าตาเฉย
 
 
 
 
 
                    " นายไปตกลงกับลูกค้าใหม่  แล้วลูกค้ารายเก่าที่พ่อ ที่พี่ชั้ลทำสัญญาด้วยมาเป็นสิบๆปี เค้าจะว่ายังไง ชั้ลจะไปอธิบายให้เค้าฟังยังไง ! "  แก้วยืนด่าโทโมะ อย่างไม่เกรงกลัว
 
 
 
 
 
 
                    " แล้วจะไปอธิบายให้มันฟังทำไม  ต่อไปก็ไปซื้อกับลูกค้ารายใหม่สิ รายเก่าๆก็โละทิ้งไปบ้าง ไปแคร์อะไรมันนักหนาวะ "  โทโมะไม่พอใจที่แก้วขึ้นเสียงใส่ 
 
 
 
 
 
                    " นายกำลังทำให้บริษัทชั้ลมีปัญหา  นายช่วยอย่ามายุ่งกับบริษัทชั้ลได้มั้ยยย !! "   แก้วไม่ยอม 
 
 
 
 
 
                    " อย่าลืมสิ ว่าชั้ลถือหุ้นในบริษัทเธอเท่าไหร่  แล้วก็อย่ามาทำตัวโอหังใส่ชั้ล   ชั้ลไม่ชอบ "  โทโมะลุกขึ้นยืน เขาพูดใส่แก้วอย่างเยือกเย็น แต่มันเย็นจนทำให้อีกฝ่ายหวานสั่นไปหมด 
 
 
 
 
 
 
                    "  นายต้องการอะไรกันแน่  "  แก้วเริ่มไม่มั่นใจ  เธอเริ่มระแวงโทโมะ ตกลงเค้าเป็นคนยังไง  เค้าดี หรือเค้าร้าย  เค้าต้องการอะไรจากเธอ 
 
 
 
 
 
 
 
                    พรึบบบบ !  แล้วร่างบางก็ถูกรวบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของร่างสูงอย่างเร็ว  
 
 
 
 
 
 
                    "  ชั้ลต้องการแค่ไม่กี่อย่างหรอกนะ "  เขากระซิบข้างซอกหูของเธอ  
 
 
 
 
 
                    ด้วยความที่เธอยังโกรธเขาอยู่  มันทำให้เธอมีแรงจนสามารถที่จะผลักเขาออกให้ห่างจากตัวได้อย่างรวดเร็ว 
 
 
 
 
 
 
                    " นายเป็นคนยังไงกันแน่  "  เธอเหมือนคนที่มืดแปดด้าน เหมือนคนจับต้นชนปลายไม่ถูก  เหมือนคนไม่รู้เรื่องอะไรเลย  เขาทำให้เธอมึนตึงไปหมด เขาทำให้เธอสับสน  สับสนในตัวเขา  สับสนในความคิดของเขา 
 
 
 
 
 
 
 
                    แล้วการกระทำของเขาก็ทำให้บริษัทของเธอต้องสูญเสียลูกค้ารายใหญ่ที่พ่อกับพี่ของเธอเคยคบค้าสมาคมด้วยไปหลายราย 
 
 
 
 
 
 
                    "  อาเทพคะ คือแก้ว.... "  เธอพยามอธิบายให้ลูกค้าคนสนิทฟัง แต่เหมือนว่าเขาจะไม่เปิดโอกาสให้เธอเลย
 
 
 
 
 
 
                  " พอเถอะแก้ว  มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไปแล้ว ขอโทษนะ  อาขอตัวก่อน " 
 
 
 
 
 
                    "  นายทำอะไรเอาไว้นะ  "  แก้วทั้ปวดหัวทั้งเครียดกับสิ่งที่โทโมะทำ  ลูกค้าทุกรายที่เธอเดินสายไปขอโทษ กับปฏิเสธที่จะกลับมาร่วมงานกับเธอทุกราย โดยที่เขาไม่บอกเหตุผลอะไรกับเธอเลย 
 
 
 
 
 
 
                    เธอเหมือนคนจนปัญญา หมดหนทางทุกอย่าง  ปรึกษาใครก็ไม่ได้เลย จะโทรไปหาป๊อป ก็กลัวว่าป๊อปจะเครียด   แล้วเธอจะแก้ปัญหานี่ได้อย่างไรกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    "  เอ้าฟ้า  ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้  ไม่กลับบ้านหรอ นี่มันดึกแล้วนะ "  ป๊อปเดินออกมาที่จอดรถ เขาเห็นฟางยืนรอรถอยู่ที่หน้าที่ทำงาน
 
 
 
 
 
                    " รถของฟ้าเสียนะคะ เลยต้องกลับกับรถสองแถว  ฟ้าก็ยืนรออยู่ตั้งนานแล้ว ไม่มาสักที  "  ฟางทำหน้าเพลียๆ 
 
 
 
 
 
                    "  งั้นมากับพี่ก็ได้  เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง  "  ป๊อปพูด 
 
 
 
 
 
                    "จะดีหรอคะ "  ที่จริงก็เข้าแผนที่เธอวางไว้นั้นแหละ แต่เธอก็แสร้งพูดไปแบบนั้นแหละ 
 
 
 
 
                    " ดีสิ  มาเถอะ "  ป๊อปเดินไปเปิดประตูรถให้ฟาง  ฟางเดินมาขึ้นรถ 
 
 
 
 
 
                    รถของป๊อปขับมาได้ครึ่งทางก็เป็นทางเปลี่ยว ไม่มีบ้านผู้คน มีแต่ป่ารกร้าง แล้วจู่ๆ ก็มีรถกระบะคันหนึ่งขับปาดหน้ารถของป๊อป ก่อนจะมีคนในรถใส่ไอโม่งดำ ถึง 4 คน ลงจากรถมา  แล้ววิ่งกรูกันเข้ามาที่รถของป๊อป 
 
 
 
 
                    " เห้ยยย !  "  ป๊อปอุทานอย่างตกใจ 
 
 
 
 
                     "  พี่ป๊อปคะ "  ฟางเองก็ตกใจไม่ต่างกัน แม้เธอจะรู้ว่ามันเป็นแผน แต่เธอก็ยังกลัวกับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่ดี 
 
 
 
 
 
 
                    " ลงมา !!!!! "  ชายคนหนึ่งจี้ปืนมาที่ป๊อป แล้วขู่ป๊อปเสียงดัง  ป๊อปค่อยๆลงจากรถ   ชายอีกคนก็เปิดประตูดึงฟางออกมา 
 
 
 
 
 
 
                    "  คืนนี้กูจะไม่นอนเลยคอยดู  55555 "  ชายคนที่จับตัวฟางไว้ หัวเราะเสียงดัง  ป๊อปหันขวับไป มองหน้าชายคนนั้นอย่างแค้น 
 
 
 
 
 
 
                    " มึงจะเอาอะไรก็เอาไป  แต่อย่ายุ่งกับผู้หญิง "  ป๊อปพูดเสียงเข้ม 
 
 
 
 
 
                    "  555555  แม่งเอ้ย  ทำมาเป็นหล่อ มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ "  ชายที่่จับตัวป๊อปไว้ พูดเสียงดัง
 
 
 
 
 
 
                    พลั๊วะ  พลั๊วะ  เพลี๊ยะ พลั๊วะ พล๊ะ พลั๊วะ พลั๊วะ   เสียงแลกหมัดของกลุ่มผู้ชายดังเป็นระนาว   ป๊อปพลาดท่าถูกซ้อมหนัก  ชายอีกคนจับฟางเข้าไปในป่า   
 
 
 
 
 
 
 
                    "  พี่ป๊อป  พี่ป๊อป  ฮือออ ฮือออ ฮืออออ "  ฟางร้องไห้ลั่น แม้มันจะเป็นแผน แต่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เธอถึงได้ร้องไห้ออกมาหนักขนาดนั้น  นี่ไม่ใช่การเสแสร้ง แต่เธอร้องไห้ออกมาจริงๆ 
 
 
 
 
 
                    " ฟ้า "  ป๊อปเหมือนจะขาดใจที่เห็นฟางร้องไห้ และร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความกลัว น้ำตาของเธอทำให้เขาลุกขึ้นสู้อีกครั้ง จนเขาสามารถจัดการคนสองคนที่ซ้อมเขาจนสลบ 
 
 
 
 
 
                     " ช่วยด้วยยย  ช่วยด้วยยย  ฮืออ ฮือออ ฮือออ "  ฟางร้องไห้ลั่น เมื่อไอโม่งสองคนกำลังลวนลามเธออยู่ 
 
 
 
 
 
 
                    " ฟ้าาาาา  ฟ้าาาาาาาาาา !!! "  ป๊อปร้องเรียกฟางเหมือนคนบ้าคลั่งง   นี่เขาหวงเธอมากถึงเพียนี้เลยหรอ
 
 
 
 
 
                    "  พี่ป๊อป   พี่ป๊อป   !!! ช่วยด้วยยย  พี่ป๊อปปปป  กรี๊ดดดดดดดดดดดด"  ฟางร้องไห้ไม่หยุด 
 
 
 
 
 
 
                    " มึง !! "    
 
 
 
 
 
                    พลั๊วะ !  พลั๊วะ !  พลั๊วะ!    ป๊อปกระฉากไอโม่งที่ค่อมร่างฟางอยู่  เขาปล่อยหมัดใส่มันอย่างไม่หยั้งมือ จนมันสลบไป  แล้วมาจัดการกับอีกคน 
 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปพอแล้วว  ฮืออ ฮือออ ฮือออ " ฟางรีบวิง่เข้าไปกอดป๊อป เมื่อเห็นไอโม่งสลบคาตีนป๊อป 
 
 
 
 
 
                    " ไม่เป็นอะไรแล้วนะ  ปลอดภัยแล้วนะ  หยุดร้องได้แล้ว "  ป๊อปกอดฟางไว้แน่น ทำไมเขาถึงได้เจ็บ ทำไมเขาถึงได้กลัวขนาดนี้  
 
 
 
 
 
                    "  ฟ้ากลัวว  " ฟางกอดป๊อปไว้แน่น
 
 
 
 
 
                    " พี่ขอโทษนะ  พี่จะไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นอีก "  ป๊อปลูบผมฟาง เขาประคองเธออกมาจากป่า 
 
 
 
 
 
 
                    "  ไอป๊อปมันรักฟางเข้าแล้วสินะ "  โทโมะแอบยืนดูผมงานของตัวเองอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ 
 
 
 
 
 
                    "  คงจะรักมากด้วยสิครับนาย ถึงขนาดยอมเสี่ยงตายไปช่วยคุณหนูขนาดนั้น "  กฤษพูด 
 
 
 
 
 
                    " หึ   ก็ดีเหมือนกัน อะไรๆ จะได้ง่ายขึ้น "  โทโมะมองป๊อปที่เดินโอบฟางออกไป 
 
 
 
 
                    " แล้วเด็กคนนั้นหละครับ "  กฤษถามถึงแก้ว 
 
 
 
 
                    " ชั้ลกำลังจะเชือด  "