ไฟในดวงใจ

9.6

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.

  47 ตอน
  1113 วิจารณ์
  72.69K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

15)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                    เช้าตรู่ของวันใหม่ ในขณะที่แก้วออกไปซื้ออาหารตามคำสั่งของโทโมะ เขาก็หาจังหวะ โทรหาลูกน้องตัวเองเพื่อถามข่าวเรื่องเฟย์

 

 

 

 

                    " มีความคืบหน้าอะไรบ้างมั้ย " ร่างสูงเอ่ยถามเสียงนิ่ง ใบหน้าหล่อนิ่งขรึมขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

 

 

                    ( เราเช็คข้อมูลได้แล้วครับนาย  ตอนที่คุณหนูกับมาที่เมืองไทย คุณหนูได้ไปที่จังหวัดตรังครับ ) ลูกน้องรายงาน

 

 

 

 

 

                    " แล้วนั้นมันกี่ชาติมาแล้วคะ ! ตอนนี้เฟย์อยู่ที่ไหนรู้แล้วยัง !!" ร่างสูงหงุดหงิด ตะหวาดใส่โทรศัพท์ จนปลายสายถึงกับสะดุ้ง

 

 

 

 

 

                    (  ผมจะตามหาคุณหนูให้เจอให้เร็วที่สุดครับนาย ) ลูกน้องเสียงสั่น  โทโมะตัดสายทิ้งแล้วเขวี้ยงโทรศัพท์จนสุดแรง

 

 

 

 

 

 

                    โป๊ก 

 

 

 

 

 

 

                    "  โอ้ยยย !   เป็นบ้าอะไรีกเนี่ยย "  โทรศัพท์ถูกเขวี่ยงมาทางประตูห้งอ ซึ่งเป็นมันจังหวะเดียวกันที่แก้วเปิดประตูเข้ามาพอดี  เธอถือถุงอาหารมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะจับที่หน้าผากตัวเอง

 

 

 

 

 

                    "  เป็นอะไรมากหรือเปล่า  " เขาแสยะยิ้ม เมื่อเห็นเลือดที่หน้าผากแก้ว แต่ก็แสร้งทำเป็นห่วง

 

 

 

 

 

                    " ช่างมันเถอะ นายนั่งรอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวชั้ลจัดอาหารก่อน "  เธอหยิบทิชชูมาเช็ดลือด แล้วไปจัดอาหารต่อ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลขอโทษนะ ชั้ลไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บ "  โทโมะส่งสายตาหลานซึ้งให้แก้ว เมื่อแก้วนำจานอาหารวางเสริฟให้กับเขา   มือหน้าสัมผัสยังแผลที่หน้าผากเธอก่อนจะกล่าวคำขโทษ  แก้วนิ่งไปราวกับถูกมนสะกด

 

 

 

 

 

                    " นายขอโทษชั้ลหรอ "  เธออึ้งและดีใจไม่น้อย 

 

 

 

 

 

                    " ก็ชั้ลทำผิดหนิ  ชั้ลทำให้เธอเจ็บตัว ชั้ลก็ต้องขอโทษสิ "  โทโมะโอบใบหน้าหวานไว้ด้วยมือข้างเดียว

 

 

 

 

 

                    " ตอนรถชนนายสมองกระแทกพื้นหรือปล่าว  ดูนายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ  " แก้วจ้องหน้าโทโมะอย่างสงสัย จนใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันแค่คืบ

 

 

 

 

 

 

                    พรึบบ  !!!  แล้วความขี้สงสัยของเธอ ก็เป็นจุดเริ่มต้น 

 

 

 

 

 

 

                    " หรืออยากจะให้ชั้ลเล่นบทร้ายกับเธอ ฮะ "  ร่างสูงคว้าร่างบางเขามาใกล้ จนจมูกของทั้งคู่ชนกัน 

 

 

 

 

 

                    "  เอ่อออ  มะไม่ดีกว่านะ  "  ใจเธอเต้นแรง จนหน้าเธอเริ่มแดง มือก็เริ่มสั่น เมื่อเขาใช้ปลายจมูกกดทิ่มและไต่จมูกเธอขึ้นไปตามสันดั้ง 

 

 

 

 

 

                    " เคยมีคนบอกเธอหรือเปล่า ว่าปากเธอหน้าจูบมาก " ร่างสูงหยุดจากการไต่จมูกโด่งของคนในอ้อมกอด แล้วหันมาสนใจกับปากอวบอิ่มของเธอแทน  

 

 

 

 

 

                    " ชะชั้ลว่านายกินขะข้าวดีกว่านะ  " แก้วจะผละออก แต่โทโมะก็ยิ่งกระชับกอดแน่นขึ้นจนปากทั้งคู่ใกล้จะประกบกัน  ลมหายใจของเขามันร้อนผร่าจนเธอสัมผัสได้ 

 

 

 

 

 

 

                    " อยู่ใกล้เธอทีไร  ใจชั้ลสั่นทุกที  "เขาหว่านเสน่ห์ใส่เธอไม่เลิก พูดอย่างเดียวคงไม่เท่าไหร่ แต่นี่เขาเล่นกดจมูกลงบนแก้มของเธอด้วย  แล้วหัวใจของเธอจะอยู่ยังไงกันเล๊าา

 

 

 

 

                    

 

                    ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก ตึกตัก  ทำไมใจชั้ลเต้นแรงแบบนี้  ทำไมม  ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก  หยุดทำอะไรแบบนี้สักที  หยุดได้แล้ว  

 

 

 

 

 

 

                    "  แก้มเธอหอมดีจัง " เขาคิดกับเธอเหมือนเธอเป็นลูกไก่ในกำมือ  ยิ่งเห็นร่างของเธอสั่นไหวเหมือนลูกไก่เปียกน้ำ มันยิ่งทำให้เกมส์ของเขาเดินไปง่ายขึ้น 

 

 

 

 

 

                    ฉันยังไม่อยากบีบให้เธอตายในตอนนี้หรอกนะ  

 

 

 

 

 

                    " กินข้าวดีหวา " เขามองหน้าเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แล้วหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้าแทน  แก้วถอนหายใจเหือกใหญ่ แล้วเลือนจานให้โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

                    เธอยังคงมึนตรึงอยู่กับการกระทำของเขาเมื่อครู่ ด้วยความที่ไม่เคยผ่านสัมผัสจากผู้ชายมาก่อน มันทำให้เธอตกใจมากกว่าผู้หญิงคนอื่น  และก็ปฏิเสธไม่ได้ หากจะบอกกับใจตัวเอง ว่าเธออาจจะหวั่นไหวไปแล้วก็ได้  

 

 

 

 

 

                    " เป็นอะไร ทำไมนั่งเงียบไป  "  โทโมะเหล่ตามองแก้ว ที่นั่งตาค้างอยู่

 

 

 

 

 

                    " อ่อๆ ไม่ได้เป็นอะไร  เดี๋ยวชั้ลมานะ  "  แล้วเธอก็เดินออกไปที่ระเบียงห้อง  โทโมะมองแก้วไม่ละสายตา

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะทำให้เธอตายด้วยตัวของเธอเอง   "  เขามองแก้วด้วยสายตาที่ชิงชัง  ผิดกับแก้วที่รู้สึกแปลกๆกับเขาขึ้นมาแล้ว  

 

 

 

 

 

 

                    ครี้นนนนน  ครื้นนนน 

 

 

 

 

 

                    "  ว่าไงคะ  ไม่โทรมาหากันเลยนะ "  ป๊อปรับโทรศัพท์ 

 

 

 

 

                    (ไม่โทรหาก็ไม่ได้หมายคามว่าไม่คิดถึงนะ ) แก้วยิ้มกริ่มอยู่หน้าระเบียง 

 

 

 

 

 

                    "  แล้วนั้นเป็นงบ้าง สบายดีมั้ย "  ป๊อปมองรูปแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน

 

 

 

 

                    ( สบายดี  ที่บริษัทก็ไม่มีอะไรนะป๊อป ไม่ต้องเป็นห่วง ป๊อปสบายดีมั้ย เป็นยังไงบ้าง)  แก้วหน้าเศร้าลง เพราะคิดถึงป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " สบายดีครับ ที่นี่ก็ไม่มีปัญหาอะไรเหมือนกัน "  ป๊อปเองก็คิดถึงแก้วไม่ต่างกัน 

 

 

                    

 

                    (  ป๊อปทำงานต่อนะ  แก้วไม่กวนแล้ว เดี๋ยวแก้วโทรไปใหม่นะ )  

 

 

 

 

 

                    " คิดถึงนะ ดูแลตัวเองด้วย เป็นห่วง "  ป๊อปพูด  แล้ววางสายไป 

 

 

 

 

 

                    " ^^  " ฟางมองป๊อป แล้วยิ้มเจื่อนๆ เหมือนจะแสดงให้ป๊อปเห็นว่าเธอกำลังสงสัยอยู่นะ ว่าป๊อปคุยกับใคร

 

 

 

 

 

                    "  แก้ว  น้องสาวของผมเอง เค้าโทรมาหา คงจะคิดถึงผม "  ป๊อปเหมือนจะรู้ทัน แต่เค้าคิดว่าฟางคงจะน้อยใจเค้าจริงๆ 

 

 

 

 

                    " ^^ ฟ้านึกว่าแฟนพี่ป๊อป " ฟางยิ้มกริ่มเหมือนคนดีใจ 

 

 

 

 

                    " พี่ยังไม่มีหรอก แต่กำลังมองหาคนดีๆ แถวนี้อยู่เหมือนกัน "  แล้วเหมือนป๊อปเองก็เริ่มที่จะหลงฟางเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

                    " แถวนี้  แถวไหนหรอคะ อยู่ในห้องนี้ด้วยหรือเปล่า "  ฟางยั่วป๊อปด้วยสายตา  ป๊อปยิ้มเขิล แต่ไม่พูดอะไร 

 

 

 

 

 

 

                    ตลาดนัดริมชายฝั่งทะเล  มีโต๊ะตัวเล็กๆ ถูกจัดวางไว้ตรงมุมหนึ่งของตลาด มันถูกปูด้วยผ้าสีเงินและถูกประดับด้วยสร้อยคอ สร้อยคอมือ และแแหวนที่ทำด้วยเปลือกหอย

 

 

 

 

 

 

                    "  วันนี้ขายได้เยอะจังแหะ ชาวบ้านคงจะดีใจ "  เฟย์นั่งนับเงินสบายใจ

 

 

 

 

                    " ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะเฟย์  ว่ามั้ย "  เขื่อนโอบบ่าเฟยื แล้วมองดุบรรยากาศรอบๆ

 

 

 

 

 

                    " ใช่คะพี่เขื่อน เฟย์เองก็อยากอยู่ที่นี้ตลอดไปเหมือนกัน  ไม่อยากหลบๆซ่อนๆอยู่แบบนี้เลย " เฟย์ซึมไป 

 

 

 

 

 

                    " เอาน๊าา  อย่าคิดมาก เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเอง " แม้จะพูดปลอบเฟย์  แต่ตัวเองก็หนักใจไม่ต่างกัน  คิดถึงป๊อป คิดถึงแก้ว แต่ก็ไปหาไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

                    อีกมุมหนึ่งของตลาดนัด ชายชุดดำ สามสี่คนเดินด้วยกันมาเป็นกลุ่มทุกคนถือรูปถ่ายของเฟย์ ที่อยู่ในชุดคุณหนูไฮโซ ในบ้านหลังใหญ่โต ซึ่งมันผิดกับเฟย์ในตอนนี้ที่เธอดูทำธรรมจนเกินไป จนชาวบ้านแยกไม่ออกว่าเฟย์เป็นคนเดียวกับในรูป

 

 

 

 

 

 

                    " ไม่มีนะคะ แถวนี้ไม่มีคนไฮโซมาอยู่หรอกคะ ' แม่ค้าคนหนึ่งพูด เมื่อชายชุดดำยื่นรูปให้ดู  หลัจากที่พวกเขาเดินไปตรงอื่น แม่ค้าร้านใกล้เคียงก็เดินกรู่กันเข้ามา

 

 

 

 

 

                    " แต่ว่าไปก็เหมือนแม่ค้าคนนั้นเลยนะ ที่ขายสร้อย ขายกระเป๋า อยู่ทางด้านนู้น '  แม้ค้าคนหนึ่งพูด 

 

 

 

 

 

                    " แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง สองคนผัวเมียนั้นมันอยู่ที่เกาะกันมานานแล้ว คงจะแค่หน้าคล้ายและมั้ง อย่าไปคิดมากเลย ไปทำอย่างอื่นต่อเถอะ " แล้วแม้ค้าก็แยกกันไป 

 

 

 

 

 

 

                    " เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มั้ยครับ " แล้วชายกลุ่มนั้นก็เดินเข้ามาในบริเวณใกล้เคียงกับที่เฟย์ เขื่อนวางร้านขายของอยู่

 

 

 

 

 

                    " หน้าคล้ายๆเด็กคนนั้นเลย  เด็กมันวางร้านอยู่ตรงนั้นหนะคะ   เอ้าา !  เมื่อกี้ยังอยู่เลย  สงสัยคงไปเข้าห้องน้ำ "  แม่ค้าชี้นิ้วไปที่ร้านของเฟย์  แต่ตอนนี้ร้านกลับว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่ เหลือแค่ของที่วางระเกะระกะอยู่  ชายหนึ่งในนั้นขมวดคิ้วแล้วเดินจ้ำเข้าไปที่ร้านอย่างเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  พี่เขื่อน พวกพี่กฤษเค้ารู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่  "   เฟย์อยู่ในสภาพตกใจหนัก นั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในกอดของเขื่อน 

 

 

 

 

 

                    "  ถ้าไอกฤษอยู่ที่นี่ แสดงว่าโทโมะมันก็อยู่ที่นี่งั้นหรอ "  เขื่อนเริ่มกังวล

 

 

 

 

 

                    " พี่โทโมะต้องมาที่นี่แล้วแน่ๆเลย พี่เขื่อน เราจะทำยังไงดี จะให้พี่โทโมะเจอเราไม่ได้นะพี่เขื่อน " เฟย์โวยวายทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

                    "  ใช่ ให้เจอไม่ได้ จะให้ใครเจอไม่ได้ทั้งนั้น "  เขื่อนกอดเฟย์ไว้แน่น 

 

 

 

 

 

 

 

                    กลุ่มชายชุดดำยังวนเวียนอยู่ตรงนั้น จนภพค่ำ  เฟย์เขื่อนเองก็ยังแอบอยู่ในที่ซ่อน ไม่กล้าออกไปไหน 

 

 

 

 

 

 

                    " เฟย์อยู่ตรงนีนะ  อย่าไปไหน เดี๋ยวพี่มา " เขื่อนออกคำสั่ง เฟย์พยักหน้าแล้วก้มหน้าต่ำลง พยามทำตัวเองให้เล็กที่สุด 

 

 

 

                    เขื่อนวิ่งไปที่ตู้สาธารณะ 

 

 

 

 

 

                    "  ไอรบ  อยู่ที่บ้านพักหรือเปล่า  "  เขื่อนพู 

 

 

 

 

                    "  ส่งคนมาเก็บร้านให้ชั้ลหน่อย ชั้ลกำลังถูกตามอยู่ เร็วๆเลยนะ  "เขื่อนพูดจบก็รีบวางสายแล้วกลับไปหาเฟย์ 

 

 

 

 

 

 

                    ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ก็มีหญิงสาวรูปร่างใกล้เคียงกับเฟย์ และชายหนึ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ร้าน

 

 

 

 

 

                    " นี่คุณเป็นเจ้าของร้านนี่หรอ " กฤษเดินเข้าไปถาม เมื่อเห็นเธอคนนั้นเดินเข้ามาเก็บของที่ร้าน 

 

 

 

 

                    " ใชคะ คุณมีอะไรหรือเปล่า จะซื้อของหรอ วันนี้ชั้ลไม่ขายแล้วนะ แม่ชั้ลเข้าโรงพยาบาล ชั้ลต้องไปเฝ้าแม่"  เธอพูด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่หละๆ  "  กฤษหน้าเซ็ง  เดินกลับไปทันที ไม่สงสัยอะไร  ชายหญิงที่ถูกจ้าง รีบเก็บของและนำลงเรือ แล้วก็เดินหนีไป 

 

 

 

 

                    " นายผมว่าที่นี่มันไม่ปลอดภัยแล้วนะครับ "รบกระวนกระวายใจ กลัวเขื่อนจะเป้นอันตราย

 

 

 

 

                    " ออกไปข้างนอกก็ตายอยู่ดี อย่าลืมนะ ว่าโลกข้างนอกชั้ลไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เขือนถูกยิงตายไปแล้ว "  เขื่อนย้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " นายครับ ไอเคมันก็ไม่ได้สงสัย ไม่ได้ตามหาพวกเราแล้วนะครับนาย " รบพูด 

 

 

 

 

                    " คนอย่างไอเค  ถ้าไม่เจอกับตัวเอง มันไม่เชื่อหรอก  ขนาดเอาศพปลอมไปหลอกมัน มันยังไม่เชื่อเลย  แล้วชั้ลก็รู้ว่าตอนนี้มันตามหาชั้ลอยู่  ชั้ลเลยไม่อยากจะออกไป ไม่อยากให้เฟย์เป็นอันตราย "  เขื่อนหนักใจ

 

 

 

 

                    " แล้วเมื่อกี้นี่คือพวกของไอเคหรอครับนาย " รบถาม

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่คะ คนเมื่อกี้เป็นพวกของพี่โทโมะ พี่ชายของเฟย์ พี่โทโมะคงจะส่งมาตามหาเฟย์ " เฟย์พูดเสียงสั่น 

 

 

 

 

 

                    " แกกลับไปพักผ่นเถอะไป  แล้วระวังตัวด้วย "  เขื่อนออกคำสั่ง รบก้มน้ารับคำแล้วเดินกลับไป  เฟย์เขื่อน ขึ้นเรือขับกลับเกาะ 

 

 

 

 

                    " เราจะหลบซ่อนตัวอยู่แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน "  เฟย์ร้องไห้ไม่หยุด 

 

 

 

 

                    " มีแต่ความตายเท่านั้น ที่จะพรากเราออกจากกัน "เขื่อนพูดอย่างมั่นใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา