ไฟในดวงใจ
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.
แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เช้าตรู่ของวันใหม่ ในขณะที่แก้วออกไปซื้ออาหารตามคำสั่งของโทโมะ เขาก็หาจังหวะ โทรหาลูกน้องตัวเองเพื่อถามข่าวเรื่องเฟย์
" มีความคืบหน้าอะไรบ้างมั้ย " ร่างสูงเอ่ยถามเสียงนิ่ง ใบหน้าหล่อนิ่งขรึมขึ้นมาอีกครั้ง
( เราเช็คข้อมูลได้แล้วครับนาย ตอนที่คุณหนูกับมาที่เมืองไทย คุณหนูได้ไปที่จังหวัดตรังครับ ) ลูกน้องรายงาน
" แล้วนั้นมันกี่ชาติมาแล้วคะ ! ตอนนี้เฟย์อยู่ที่ไหนรู้แล้วยัง !!" ร่างสูงหงุดหงิด ตะหวาดใส่โทรศัพท์ จนปลายสายถึงกับสะดุ้ง
( ผมจะตามหาคุณหนูให้เจอให้เร็วที่สุดครับนาย ) ลูกน้องเสียงสั่น โทโมะตัดสายทิ้งแล้วเขวี้ยงโทรศัพท์จนสุดแรง
โป๊ก
" โอ้ยยย ! เป็นบ้าอะไรีกเนี่ยย " โทรศัพท์ถูกเขวี่ยงมาทางประตูห้งอ ซึ่งเป็นมันจังหวะเดียวกันที่แก้วเปิดประตูเข้ามาพอดี เธอถือถุงอาหารมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะจับที่หน้าผากตัวเอง
" เป็นอะไรมากหรือเปล่า " เขาแสยะยิ้ม เมื่อเห็นเลือดที่หน้าผากแก้ว แต่ก็แสร้งทำเป็นห่วง
" ช่างมันเถอะ นายนั่งรอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวชั้ลจัดอาหารก่อน " เธอหยิบทิชชูมาเช็ดลือด แล้วไปจัดอาหารต่อ
" ชั้ลขอโทษนะ ชั้ลไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บ " โทโมะส่งสายตาหลานซึ้งให้แก้ว เมื่อแก้วนำจานอาหารวางเสริฟให้กับเขา มือหน้าสัมผัสยังแผลที่หน้าผากเธอก่อนจะกล่าวคำขโทษ แก้วนิ่งไปราวกับถูกมนสะกด
" นายขอโทษชั้ลหรอ " เธออึ้งและดีใจไม่น้อย
" ก็ชั้ลทำผิดหนิ ชั้ลทำให้เธอเจ็บตัว ชั้ลก็ต้องขอโทษสิ " โทโมะโอบใบหน้าหวานไว้ด้วยมือข้างเดียว
" ตอนรถชนนายสมองกระแทกพื้นหรือปล่าว ดูนายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ " แก้วจ้องหน้าโทโมะอย่างสงสัย จนใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันแค่คืบ
พรึบบ !!! แล้วความขี้สงสัยของเธอ ก็เป็นจุดเริ่มต้น
" หรืออยากจะให้ชั้ลเล่นบทร้ายกับเธอ ฮะ " ร่างสูงคว้าร่างบางเขามาใกล้ จนจมูกของทั้งคู่ชนกัน
" เอ่อออ มะไม่ดีกว่านะ " ใจเธอเต้นแรง จนหน้าเธอเริ่มแดง มือก็เริ่มสั่น เมื่อเขาใช้ปลายจมูกกดทิ่มและไต่จมูกเธอขึ้นไปตามสันดั้ง
" เคยมีคนบอกเธอหรือเปล่า ว่าปากเธอหน้าจูบมาก " ร่างสูงหยุดจากการไต่จมูกโด่งของคนในอ้อมกอด แล้วหันมาสนใจกับปากอวบอิ่มของเธอแทน
" ชะชั้ลว่านายกินขะข้าวดีกว่านะ " แก้วจะผละออก แต่โทโมะก็ยิ่งกระชับกอดแน่นขึ้นจนปากทั้งคู่ใกล้จะประกบกัน ลมหายใจของเขามันร้อนผร่าจนเธอสัมผัสได้
" อยู่ใกล้เธอทีไร ใจชั้ลสั่นทุกที "เขาหว่านเสน่ห์ใส่เธอไม่เลิก พูดอย่างเดียวคงไม่เท่าไหร่ แต่นี่เขาเล่นกดจมูกลงบนแก้มของเธอด้วย แล้วหัวใจของเธอจะอยู่ยังไงกันเล๊าา
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ทำไมใจชั้ลเต้นแรงแบบนี้ ทำไมม ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก หยุดทำอะไรแบบนี้สักที หยุดได้แล้ว
" แก้มเธอหอมดีจัง " เขาคิดกับเธอเหมือนเธอเป็นลูกไก่ในกำมือ ยิ่งเห็นร่างของเธอสั่นไหวเหมือนลูกไก่เปียกน้ำ มันยิ่งทำให้เกมส์ของเขาเดินไปง่ายขึ้น
ฉันยังไม่อยากบีบให้เธอตายในตอนนี้หรอกนะ
" กินข้าวดีหวา " เขามองหน้าเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แล้วหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้าแทน แก้วถอนหายใจเหือกใหญ่ แล้วเลือนจานให้โทโมะ
เธอยังคงมึนตรึงอยู่กับการกระทำของเขาเมื่อครู่ ด้วยความที่ไม่เคยผ่านสัมผัสจากผู้ชายมาก่อน มันทำให้เธอตกใจมากกว่าผู้หญิงคนอื่น และก็ปฏิเสธไม่ได้ หากจะบอกกับใจตัวเอง ว่าเธออาจจะหวั่นไหวไปแล้วก็ได้
" เป็นอะไร ทำไมนั่งเงียบไป " โทโมะเหล่ตามองแก้ว ที่นั่งตาค้างอยู่
" อ่อๆ ไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวชั้ลมานะ " แล้วเธอก็เดินออกไปที่ระเบียงห้อง โทโมะมองแก้วไม่ละสายตา
" ชั้ลจะทำให้เธอตายด้วยตัวของเธอเอง " เขามองแก้วด้วยสายตาที่ชิงชัง ผิดกับแก้วที่รู้สึกแปลกๆกับเขาขึ้นมาแล้ว
ครี้นนนนน ครื้นนนน
" ว่าไงคะ ไม่โทรมาหากันเลยนะ " ป๊อปรับโทรศัพท์
(ไม่โทรหาก็ไม่ได้หมายคามว่าไม่คิดถึงนะ ) แก้วยิ้มกริ่มอยู่หน้าระเบียง
" แล้วนั้นเป็นงบ้าง สบายดีมั้ย " ป๊อปมองรูปแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน
( สบายดี ที่บริษัทก็ไม่มีอะไรนะป๊อป ไม่ต้องเป็นห่วง ป๊อปสบายดีมั้ย เป็นยังไงบ้าง) แก้วหน้าเศร้าลง เพราะคิดถึงป๊อป
" สบายดีครับ ที่นี่ก็ไม่มีปัญหาอะไรเหมือนกัน " ป๊อปเองก็คิดถึงแก้วไม่ต่างกัน
( ป๊อปทำงานต่อนะ แก้วไม่กวนแล้ว เดี๋ยวแก้วโทรไปใหม่นะ )
" คิดถึงนะ ดูแลตัวเองด้วย เป็นห่วง " ป๊อปพูด แล้ววางสายไป
" ^^ " ฟางมองป๊อป แล้วยิ้มเจื่อนๆ เหมือนจะแสดงให้ป๊อปเห็นว่าเธอกำลังสงสัยอยู่นะ ว่าป๊อปคุยกับใคร
" แก้ว น้องสาวของผมเอง เค้าโทรมาหา คงจะคิดถึงผม " ป๊อปเหมือนจะรู้ทัน แต่เค้าคิดว่าฟางคงจะน้อยใจเค้าจริงๆ
" ^^ ฟ้านึกว่าแฟนพี่ป๊อป " ฟางยิ้มกริ่มเหมือนคนดีใจ
" พี่ยังไม่มีหรอก แต่กำลังมองหาคนดีๆ แถวนี้อยู่เหมือนกัน " แล้วเหมือนป๊อปเองก็เริ่มที่จะหลงฟางเหมือนกัน
" แถวนี้ แถวไหนหรอคะ อยู่ในห้องนี้ด้วยหรือเปล่า " ฟางยั่วป๊อปด้วยสายตา ป๊อปยิ้มเขิล แต่ไม่พูดอะไร
ตลาดนัดริมชายฝั่งทะเล มีโต๊ะตัวเล็กๆ ถูกจัดวางไว้ตรงมุมหนึ่งของตลาด มันถูกปูด้วยผ้าสีเงินและถูกประดับด้วยสร้อยคอ สร้อยคอมือ และแแหวนที่ทำด้วยเปลือกหอย
" วันนี้ขายได้เยอะจังแหะ ชาวบ้านคงจะดีใจ " เฟย์นั่งนับเงินสบายใจ
" ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะเฟย์ ว่ามั้ย " เขื่อนโอบบ่าเฟยื แล้วมองดุบรรยากาศรอบๆ
" ใช่คะพี่เขื่อน เฟย์เองก็อยากอยู่ที่นี้ตลอดไปเหมือนกัน ไม่อยากหลบๆซ่อนๆอยู่แบบนี้เลย " เฟย์ซึมไป
" เอาน๊าา อย่าคิดมาก เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเอง " แม้จะพูดปลอบเฟย์ แต่ตัวเองก็หนักใจไม่ต่างกัน คิดถึงป๊อป คิดถึงแก้ว แต่ก็ไปหาไม่ได้
อีกมุมหนึ่งของตลาดนัด ชายชุดดำ สามสี่คนเดินด้วยกันมาเป็นกลุ่มทุกคนถือรูปถ่ายของเฟย์ ที่อยู่ในชุดคุณหนูไฮโซ ในบ้านหลังใหญ่โต ซึ่งมันผิดกับเฟย์ในตอนนี้ที่เธอดูทำธรรมจนเกินไป จนชาวบ้านแยกไม่ออกว่าเฟย์เป็นคนเดียวกับในรูป
" ไม่มีนะคะ แถวนี้ไม่มีคนไฮโซมาอยู่หรอกคะ ' แม่ค้าคนหนึ่งพูด เมื่อชายชุดดำยื่นรูปให้ดู หลัจากที่พวกเขาเดินไปตรงอื่น แม่ค้าร้านใกล้เคียงก็เดินกรู่กันเข้ามา
" แต่ว่าไปก็เหมือนแม่ค้าคนนั้นเลยนะ ที่ขายสร้อย ขายกระเป๋า อยู่ทางด้านนู้น ' แม้ค้าคนหนึ่งพูด
" แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง สองคนผัวเมียนั้นมันอยู่ที่เกาะกันมานานแล้ว คงจะแค่หน้าคล้ายและมั้ง อย่าไปคิดมากเลย ไปทำอย่างอื่นต่อเถอะ " แล้วแม้ค้าก็แยกกันไป
" เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มั้ยครับ " แล้วชายกลุ่มนั้นก็เดินเข้ามาในบริเวณใกล้เคียงกับที่เฟย์ เขื่อนวางร้านขายของอยู่
" หน้าคล้ายๆเด็กคนนั้นเลย เด็กมันวางร้านอยู่ตรงนั้นหนะคะ เอ้าา ! เมื่อกี้ยังอยู่เลย สงสัยคงไปเข้าห้องน้ำ " แม่ค้าชี้นิ้วไปที่ร้านของเฟย์ แต่ตอนนี้ร้านกลับว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่ เหลือแค่ของที่วางระเกะระกะอยู่ ชายหนึ่งในนั้นขมวดคิ้วแล้วเดินจ้ำเข้าไปที่ร้านอย่างเร็ว
" พี่เขื่อน พวกพี่กฤษเค้ารู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่ " เฟย์อยู่ในสภาพตกใจหนัก นั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในกอดของเขื่อน
" ถ้าไอกฤษอยู่ที่นี่ แสดงว่าโทโมะมันก็อยู่ที่นี่งั้นหรอ " เขื่อนเริ่มกังวล
" พี่โทโมะต้องมาที่นี่แล้วแน่ๆเลย พี่เขื่อน เราจะทำยังไงดี จะให้พี่โทโมะเจอเราไม่ได้นะพี่เขื่อน " เฟย์โวยวายทั้งน้ำตา
" ใช่ ให้เจอไม่ได้ จะให้ใครเจอไม่ได้ทั้งนั้น " เขื่อนกอดเฟย์ไว้แน่น
กลุ่มชายชุดดำยังวนเวียนอยู่ตรงนั้น จนภพค่ำ เฟย์เขื่อนเองก็ยังแอบอยู่ในที่ซ่อน ไม่กล้าออกไปไหน
" เฟย์อยู่ตรงนีนะ อย่าไปไหน เดี๋ยวพี่มา " เขื่อนออกคำสั่ง เฟย์พยักหน้าแล้วก้มหน้าต่ำลง พยามทำตัวเองให้เล็กที่สุด
เขื่อนวิ่งไปที่ตู้สาธารณะ
" ไอรบ อยู่ที่บ้านพักหรือเปล่า " เขื่อนพู
" ส่งคนมาเก็บร้านให้ชั้ลหน่อย ชั้ลกำลังถูกตามอยู่ เร็วๆเลยนะ "เขื่อนพูดจบก็รีบวางสายแล้วกลับไปหาเฟย์
ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ก็มีหญิงสาวรูปร่างใกล้เคียงกับเฟย์ และชายหนึ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ร้าน
" นี่คุณเป็นเจ้าของร้านนี่หรอ " กฤษเดินเข้าไปถาม เมื่อเห็นเธอคนนั้นเดินเข้ามาเก็บของที่ร้าน
" ใชคะ คุณมีอะไรหรือเปล่า จะซื้อของหรอ วันนี้ชั้ลไม่ขายแล้วนะ แม่ชั้ลเข้าโรงพยาบาล ชั้ลต้องไปเฝ้าแม่" เธอพูด
" ไม่หละๆ " กฤษหน้าเซ็ง เดินกลับไปทันที ไม่สงสัยอะไร ชายหญิงที่ถูกจ้าง รีบเก็บของและนำลงเรือ แล้วก็เดินหนีไป
" นายผมว่าที่นี่มันไม่ปลอดภัยแล้วนะครับ "รบกระวนกระวายใจ กลัวเขื่อนจะเป้นอันตราย
" ออกไปข้างนอกก็ตายอยู่ดี อย่าลืมนะ ว่าโลกข้างนอกชั้ลไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เขือนถูกยิงตายไปแล้ว " เขื่อนย้ำอีกครั้ง
" นายครับ ไอเคมันก็ไม่ได้สงสัย ไม่ได้ตามหาพวกเราแล้วนะครับนาย " รบพูด
" คนอย่างไอเค ถ้าไม่เจอกับตัวเอง มันไม่เชื่อหรอก ขนาดเอาศพปลอมไปหลอกมัน มันยังไม่เชื่อเลย แล้วชั้ลก็รู้ว่าตอนนี้มันตามหาชั้ลอยู่ ชั้ลเลยไม่อยากจะออกไป ไม่อยากให้เฟย์เป็นอันตราย " เขื่อนหนักใจ
" แล้วเมื่อกี้นี่คือพวกของไอเคหรอครับนาย " รบถาม
" ไม่ใช่คะ คนเมื่อกี้เป็นพวกของพี่โทโมะ พี่ชายของเฟย์ พี่โทโมะคงจะส่งมาตามหาเฟย์ " เฟย์พูดเสียงสั่น
" แกกลับไปพักผ่นเถอะไป แล้วระวังตัวด้วย " เขื่อนออกคำสั่ง รบก้มน้ารับคำแล้วเดินกลับไป เฟย์เขื่อน ขึ้นเรือขับกลับเกาะ
" เราจะหลบซ่อนตัวอยู่แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน " เฟย์ร้องไห้ไม่หยุด
" มีแต่ความตายเท่านั้น ที่จะพรากเราออกจากกัน "เขื่อนพูดอย่างมั่นใจ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ