ปากดีอย่างเธอน่ะ ต้องเจอกับฉัน..

มิณยังไม่กล้าบอกแก้วเพราะกลัวว่าแก้วจะรับไม่ได้ มิณทร์เป็นคนที่รักพี่สาวมากตั้งแต่เด็กๆแก้วโดนแกล้งเสมอแต่มิณทร์ก็คอยปกป้องแก้วอยู่ตลอดจนทั้งสองคนตัวติดกันตลอดจนแก้วมาเรียนที่ไทย
 
 
 
"มิณทร์พี่เป็นอะไรตอบมาสิ"แก้วยังถามมิณทร์แต่มิณทร์ก็ไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้า
 
 
 
"พี่ต้องใจเย็นๆก่อนนะ"มิณทร์พูด
 
 
 
"อืมบอกมาเถอะ"แก้วพูดแล้วตั้งใจฟังสิ่งทีทมิณทร์กำลังพูด
 
 
 
"พี่แก้วเป็น....เป็น"แต่มิณทร์ก็นังไม่กล้าพูด
 
 
 
"เป็นอะไรล่ะ"
 
 
 
"เป็นลูคีเมีย"นี่ไม่ใช่เสียงมิณทร์แต่เป็นเสียงโทโมะ มิณทร์หันไปมองหน้าโทโมะอย่างไม่พอใจสุดๆ
 
 
 
"ห๊ะลูคีเมีย"แก้วร้องออกมาอย่างตกใจ
 
 
 
"เอ่อ พี่แก้วใจๆเย็นนะ"มิณทร์พูดปลอบใจ
 
 
 
"พี่ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่รู้กันหมดแล้วใช่มั้ย"แก้วถาม
 
 
 
"อืม"
 
 
 
"แล้วแม่เป็นยังไงบ้านล่ะ"
 
 
 
"ก็ไม่เป็นไรหรอก"
 
 
 
"อืม แล้วมีใครมาบ้างล่ะแล้วมิณทร์กับแม่จะมาอยู่ที่นี่หรอ"
 
 
 
"มีผมมีแม่แล้วก็พี่จงเบส่วนเรื่องที่จะมาอยู่ที่นี่เลยรึป่าวจะต้องถามแม่ดูก่อนผมก็ไม่แน่ใจ"
 
 
 
"จงเบก็มาหรอ"
 
 
 
"อืม มาสิรู้ไหมพี่จงเบเป็นห่วงพี่มากเลยนะ"
 
 
 
"ถามถึงมันตลอดเลยนะ"โทโมะพูด
 
 
 
"แล้วมันไปเกี่ยวกับนายตรงไหนไม่ทราบ"แก้วหันไปบอกโทโมะ
 
 
 
"มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก"
 
 
 
"แล้วพูดเพื่ออะไร"
 
 
 
"ก็อยากพูดอ่ะมีปัญหาหรอ"โทโมะพูดแล้วเดินออกมาจากห้องที
.
.
.
.
.
.
.
.
 
"ยัยบ้าเอ๊ยอุตส่ามาเยี่ยมทั้งที รู้งี้ไม่มาดีกว่าแล้วทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้ว่ะ"โทโมะพูดกับตัวเอง
 
 
 
"อ้าวนาย เพื่อนของแก้วรึป่าว"จงเบที่เดินมาเห็นโทโมะทักขึ้น
 
 
 
"ใช่ถามทำไม"โทโมะตอบ
 
 
 
"ป่าวไม่มีอะไรแล้วไม่เข้าไปหาแก้วหรอ"
 
 
 
"ไม่ต้องเสือก!!!"โทโมะพูดแล้วเดินจากไป ปล่อยให้จงเบยืนงง
 
 
 
"เขาเป็นอะไรของเขาว่ะ"จงเบพูดแล้วเดินเข้าไปหาแก้ว
.
.
.
.
.
.
 
 
"หวัดดีแก้วฟื้นแล้วหรอ"จงเบทัก
 
 
 
"ยังมั้ง"แก้วตอบ
 
 
 
"อ๋อยังงั้นมิณทร์พี่กลับก่อนนะแก้วฟื้นเมื่อไรหบอกพี่ด้วยแล้วกัน"จงเบพูดแล้วทำท่าเดินออกไป
 
 
 
"เห้ยเดี๋ยวก่อนจงเบ แก้วฟื้นแล้ว"แก้วพูด
 
 
"อ้าวฟื้นแล้วหรอ"จงเบพูดแล้วยิ้ม แก้วจึงยิ้มตอบจนมิณทร์รู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็น กขค เลยเดินออกไป
 
 
 
"แล้วจงเบจะมาอยู่ที่นี่เลยรึป่าว"แก้วถาม
 
 
 
"อืมเราจะอยู่ดูแลแก้วไง"
 
 
 
"แล้วจะอยู่ที่ไหนล่ะ"
 
 
 
"บ้านเพื่อน"
 
 
 
"จงเบมีเพื่อนอยู่ที่นี่ด้วยหรอ"
 
 
 
"มีสิ"
 
 
 
"หรอ"
 
 
 
"เราว่าแก้วนอนพักก่อนนะจะได้หายไวๆไง"
 
 
 
"อืม"พูดจบแก้วก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไป จงเบเห็นว่าแก้วหลับไปแล้วจึงเดินออกมาข้างนอกเพื่อให้แก้วได้พัก
.
.
.
.
.
.
.
.
 
 
วันที่แก้วออกจากโรงพยาบาล
 
"ยัยแก้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จรึยัง"แม่แก้วถาม
 
 
 
"เสร็จแล้ว"แก้วพูดแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
 
 
 
"งั้นเรากลับบ้านกันเลย"
 
 
 
"กลับบ้านเรามีบ้านอยู่ที่นี่หรอคะ"แก้วถามแม่เพราะว่าแม่บอกว่าบ้านเรามีอยู่ที่ปารีสเท่านั้นเพราะว่าบ้านตอนที่แม่อยู่ที่นี่ขายไปแล้ว
 
 
 
"มีสิ"แม่ยิ้ม
 
 
 
"แล้วอยู่ที่ไหนอ่ะ"
 
 
 
"อยู่ที่xxxเป็นบ้านของคุณย่าน่ะลูก"
 
 
 
"หรอคะ"
 
 
 
"เอาล่ะแม่ว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า"แม่พูดแก้วกับมิณทร์จึงชวยกันถือของแล้วกลับบ้าน
 
 
 
 
_________________________________________________________
 
 
 
เอาไปแค่นี้ก่อนนะไม่ค่อยว่าง ตอนนี้อาจไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่เพราะว่าดูหนังไปด้วยแต่งไปด้วย
มีอะไรก็เม้นมานะ