ปากดีอย่างเธอน่ะ ต้องเจอกับฉัน..

 ห้องของหมอ

 

 

 

แม่ของแก้วนั่งคุยเรื่องการรักษาแก้วอยู่ในห้องโดยมีมิณทร์และจงเบยืนฟังอยู่ในห้องด้วย ซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังเคลียดกับเรื่องนี้มาก

 

 

 

"หมอคะอาการลูกของฉันเขาเป็นยังไงคะ"แม่แก้วถาม

 

 

 

"คือคนไข้เป็นลูคีเมียชนิดเฉียบพลันแบบไมอีลอยด์ครับ"หมอตอบ

 

 

 

"แล้วอาการจะเป็นยังไงคะ"แม่ถามต่อในขณะที่มิณทร์กับจงเบยืนฟังอย่างตั้งใจ

 

 

 

 

"ผู้ป่วยจะมีอาการซีดเหนื่อยง่าย เลือดออกตามบริเวณแขนขา เลือดกำเดาไหลเลือกออกตามไลฟัน หมอยกตัวอย่างอาการให้เพียงเท่านี้ล่ะครับเพราะอาการพวกนี้เป็นอาการที่สำคัญน่ะครับ"

 

 

 

"แล้วเราจะดูแลเขายังไงล่ะคะ"

 

 

 

"ก็ควรดูแลเขาให้ดี อย่าให้ทำอะไรหนักๆหรือเล่นกีฬาที่ต้องใช้แรงเยอะอะไรประมาณนี้น่ะครับ"

 

 

 

"ค่ะ แล้วจะรักษายังไงคะ"

 

 

 

"ก็ต้องรักษาด้วยการให้ยาเคมีบำบัดเพื่อให้ผู้ป่วยเข้าสู่ระยะโรคสงบสมบูรณ์ และการรักษาครั้งที่2คือการรักษาระยะหลังโรคสงบ เป็นการรักษาเพื่อป้องกันไม่ให้โรคกลับมาอีกและเพื่อกำจัดเซลล์มะเร็งที่เหลืออยู่ไม่ให้หมดไปจากร่างกาย ครับ"

 

 

 

"ขอบคุณมานะคะคุณหมอ แล้วยัยแก้วจะออกจากโรงพยาบาลได้เมือไหร่คะ"

 

 

 

"ก็ถ้าคนไข้ฟื้นเมื่อไหร่ก็กลับบ้านได้เลยถ้าไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อนครับ"หมอพูดแล้วยิ้มให้แม่แก้ว

 

 

 

"ขอบคุณมากนะคะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

 

 

 

"เชิญครับ"หมอพูดแล้วแม่กับมิณทร์และจงเบก็เดินออกไป

.

.

.

.

.

.

 

 

"แม่คะหมอว่ายังไงบ้างค่ะ"ฟางถามหลังจากที่ทั้งสามคนเดินออกมาจากห้องหมอ

 

 

 

"หมอบอกว่ายัยแก้วเป็นลูคีเมียชนิดเฉียบพลันแบบไมอีลอยด์น่ะ"แม่แก้วตอบ

 

 

 

"แล้วอาการล่ะคะ"

 

 

 

"จะเหนื่อยง่าย เลือดกำเดาไหลประมาณนี้น่ะจ่ะ"

 

 

 

"แล้วเราจะดูแลแก้วยังไงล่ะคะ"เฟย์ถามบ้าง

 

 

 

"ก็ไม่ให้แก้วทำอะไรที่มันต้องใช้แรงเยอะหรืออะไรที่ทำให้เหนื่อยง่าย"

 

 

 

"แล้วจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ครับ"ป๊อปถามอีกคน

 

 

 

"ก็หลังจากที่ฟื้นแล้วน่ะ" แม่แก้วพูดจบทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านเหลือก็แต่จงเบกับ     มิณทร์ที่อยู่เฝ้าแก้ว

 

 

 

"น้งมิณทร์ถ้าง่วงก็นอนก่อนได้เลยนะหรือถ้าหิวอะไรก็บอกพี่ได้นะเดี๋ยวลงไปหาอะไรให้กิน"จงเบพูด

 

 

 

"งั้นมิณทร์ขอตัวนอนก่อนะครับ"มิณทร์พูดแล้วล้มตัวลงนอนพนโซฟา จงเบเห็นมิณทร์หลับไปแล้วจึงเดินหาหาแก้ว

 

 

 

"ฟื้นเร็วๆนะครับทุกคนรอแก้วอยู่นะที่รักของผม"จงเบพุดแล้วจูบไปที่หน้าผากของแก้วแล้วเอาเก้าอี้มานั่งแล้วนอนข้างๆแก้ว

.

.

.

.

.

.

.

2วันผ่านไป

 

แก้วเริ่มขยัยเปลือกตาขึ้นแต่รู้สึกว่ามัหนักๆยังไงไม่รู้ พอลืมตาขึ้นก็กระพริบตาเพื่อปรับแสงให้เข้ากับสายตาแล้วมองออกไปรอบๆห้องก็เห็นมิณทร์นั่งอยู่ที่โซฟากำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ เอ๊ะทำไมมิณทร์ถึงมาอยู่ที่นี่ ไม่ไปเรียนหรือยังไงแล้วอะไรยังไงโอ๊ยงงไปหมดแล้วเนี่ย

 

 

 

"มิณทร์ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"แก้วเอ่ยขึ้น

 

 

 

"ก็มากับแม่ยังไงล่ะ แล้วพี่เป็นยังไบ้าง"มิณทร์ตอบแล้วเดินมาหาแก้ว

 

 

 

"ก็ไม่เป็นอะไร แค่ปวดหัวนิดๆ"

 

 

 

"นี่นะไม่เป็นอะไร"

 

 

 

"อืม"

 

 

 

"งั้นผมว่าผมเรียกหมอดีกว่า"มิณทร์พูดแล้วเรียกหมอมาที่ห้องเพื่อตรวจอาการของพี่สาวตัวเอง หมอก็ตรวจร่างกายตามปกติ

 

 

 

"ร่างกายก็ปกติดีไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไร แต่ถ้าคนป่วยปวดหัวหมอก็จะให้ทานยาแก้ปวดครับ งั้นหมอขอตัวก่อนะครับ"พูดจบหมอก็เดินออกจาห้องไป สักพักก็มีพยาบาลเอายาแก้ปวดหัวมาให้

 

 

 

"เออมิณทร์แล้วพี่เป็นอะไรอ่ะทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"แก้วถามมิณทร์ที่กำลังดื่มน้ำอยู่ถึงกลับสำลักน้ำทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะไม่รู้จะบอกยังไง

 

 

 

"พี่ถามไม่ได้ยินรึไง"แก้วพูดอย่างไม่พอใจ

 

 

 

"ได้ยิน"มิณทร์ตอบแต่ไม่ได้มองหน้าแก้ว

 

 

 

"ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบ"แก้วขึ้นเสียงใส่มิณทร์

 

 

 

"ก็....ก็..."

 

 

 

"ก็อะไร"มิณทร์ไม่ได้ตอบแก้วเอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว จนแก้วสงสัยเพราะมิณทร์ไม่เคยเป็นอย่างนี้

 

 

 

 

 

________________________________________________________

 

 

ช่วยเป็นกำลังใจให้มิณทร์ด้วยนะ ว่าจะบอกพี่แก้วยังไง

เม้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไม่งั้นไม่อัพ

และช่วยกลับไปดูตัวละครอีกครั้งนึงนะคะ