ปากดีอย่างเธอน่ะ ต้องเจอกับฉัน..
เขียนโดย 
S2000
วันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.59 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2557 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความมิณยังไม่กล้าบอกแก้วเพราะกลัวว่าแก้วจะรับไม่ได้ มิณทร์เป็นคนที่รักพี่สาวมากตั้งแต่เด็กๆแก้วโดนแกล้งเสมอแต่มิณทร์ก็คอยปกป้องแก้วอยู่ตลอดจนทั้งสองคนตัวติดกันตลอดจนแก้วมาเรียนที่ไทย
"มิณทร์พี่เป็นอะไรตอบมาสิ"แก้วยังถามมิณทร์แต่มิณทร์ก็ไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้า
"พี่ต้องใจเย็นๆก่อนนะ"มิณทร์พูด
"อืมบอกมาเถอะ"แก้วพูดแล้วตั้งใจฟังสิ่งทีทมิณทร์กำลังพูด
"พี่แก้วเป็น....เป็น"แต่มิณทร์ก็นังไม่กล้าพูด
"เป็นอะไรล่ะ"
"เป็นลูคีเมีย"นี่ไม่ใช่เสียงมิณทร์แต่เป็นเสียงโทโมะ มิณทร์หันไปมองหน้าโทโมะอย่างไม่พอใจสุดๆ
"ห๊ะลูคีเมีย"แก้วร้องออกมาอย่างตกใจ
"เอ่อ พี่แก้วใจๆเย็นนะ"มิณทร์พูดปลอบใจ
"พี่ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่รู้กันหมดแล้วใช่มั้ย"แก้วถาม
"อืม"
"แล้วแม่เป็นยังไงบ้านล่ะ"
"ก็ไม่เป็นไรหรอก"
"อืม แล้วมีใครมาบ้างล่ะแล้วมิณทร์กับแม่จะมาอยู่ที่นี่หรอ"
"มีผมมีแม่แล้วก็พี่จงเบส่วนเรื่องที่จะมาอยู่ที่นี่เลยรึป่าวจะต้องถามแม่ดูก่อนผมก็ไม่แน่ใจ"
"จงเบก็มาหรอ"
"อืม มาสิรู้ไหมพี่จงเบเป็นห่วงพี่มากเลยนะ"
"ถามถึงมันตลอดเลยนะ"โทโมะพูด
"แล้วมันไปเกี่ยวกับนายตรงไหนไม่ทราบ"แก้วหันไปบอกโทโมะ
"มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก"
"แล้วพูดเพื่ออะไร"
"ก็อยากพูดอ่ะมีปัญหาหรอ"โทโมะพูดแล้วเดินออกมาจากห้องที
.
.
.
.
.
.
.
.
"ยัยบ้าเอ๊ยอุตส่ามาเยี่ยมทั้งที รู้งี้ไม่มาดีกว่าแล้วทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้ว่ะ"โทโมะพูดกับตัวเอง
"อ้าวนาย เพื่อนของแก้วรึป่าว"จงเบที่เดินมาเห็นโทโมะทักขึ้น
"ใช่ถามทำไม"โทโมะตอบ
"ป่าวไม่มีอะไรแล้วไม่เข้าไปหาแก้วหรอ"
"ไม่ต้องเสือก!!!"โทโมะพูดแล้วเดินจากไป ปล่อยให้จงเบยืนงง
"เขาเป็นอะไรของเขาว่ะ"จงเบพูดแล้วเดินเข้าไปหาแก้ว
.
.
.
.
.
.
"หวัดดีแก้วฟื้นแล้วหรอ"จงเบทัก
"ยังมั้ง"แก้วตอบ
"อ๋อยังงั้นมิณทร์พี่กลับก่อนนะแก้วฟื้นเมื่อไรหบอกพี่ด้วยแล้วกัน"จงเบพูดแล้วทำท่าเดินออกไป
"เห้ยเดี๋ยวก่อนจงเบ แก้วฟื้นแล้ว"แก้วพูด
"อ้าวฟื้นแล้วหรอ"จงเบพูดแล้วยิ้ม แก้วจึงยิ้มตอบจนมิณทร์รู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็น กขค เลยเดินออกไป
"แล้วจงเบจะมาอยู่ที่นี่เลยรึป่าว"แก้วถาม
"อืมเราจะอยู่ดูแลแก้วไง"
"แล้วจะอยู่ที่ไหนล่ะ"
"บ้านเพื่อน"
"จงเบมีเพื่อนอยู่ที่นี่ด้วยหรอ"
"มีสิ"
"หรอ"
"เราว่าแก้วนอนพักก่อนนะจะได้หายไวๆไง"
"อืม"พูดจบแก้วก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไป จงเบเห็นว่าแก้วหลับไปแล้วจึงเดินออกมาข้างนอกเพื่อให้แก้วได้พัก
.
.
.
.
.
.
.
.
วันที่แก้วออกจากโรงพยาบาล
"ยัยแก้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จรึยัง"แม่แก้วถาม
"เสร็จแล้ว"แก้วพูดแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
"งั้นเรากลับบ้านกันเลย"
"กลับบ้านเรามีบ้านอยู่ที่นี่หรอคะ"แก้วถามแม่เพราะว่าแม่บอกว่าบ้านเรามีอยู่ที่ปารีสเท่านั้นเพราะว่าบ้านตอนที่แม่อยู่ที่นี่ขายไปแล้ว
"มีสิ"แม่ยิ้ม
"แล้วอยู่ที่ไหนอ่ะ"
"อยู่ที่xxxเป็นบ้านของคุณย่าน่ะลูก"
"หรอคะ"
"เอาล่ะแม่ว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า"แม่พูดแก้วกับมิณทร์จึงชวยกันถือของแล้วกลับบ้าน
_________________________________________________________
เอาไปแค่นี้ก่อนนะไม่ค่อยว่าง ตอนนี้อาจไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่เพราะว่าดูหนังไปด้วยแต่งไปด้วย
มีอะไรก็เม้นมานะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
