บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

ผมมองยัยน้องสาวที่นั่งเล่นเกมส์ในห้องนอนผม...อา...แอบเข้ามาเล่นเกมส์ในห้องนอนผมอีกแล้ว...ผมลุกจากเตียงแล้วลงไปนั่งบนพื้นใกล้ๆยัยนี่
"ที่เธอใส่มันเสื้อฮู้ทของพี่ไม่ใช่หรอ?"เธอมักจะเอาเสื้อตัวโปรดของผมไปใส่อยู่เสมอๆ
"ยืมใส่หน่อยอย่างกน่า =3="
"ยอมอนุญาตให้ใส่ก็ได้"ผมลูบหัวเธอเบาๆผมมักจะแพ้รอยยิ้มร่าเริงของเธอเสมอ
"พี่โองามิมาเล่นเกมส์แข่งกันเหอะ!"เธอเขย่าแขนผม
"คร้าบๆ"
และผมก็เล่นเกมส์ Tekken แข่งกับเธอสามตาเธอแพ้ไปตั้งสองตาแหน่ะแถมตอนดีใจที่ชนะก็ดีใจเวอร์ด้วย
เมื่อสมัยเด็กผมแทบไม่ค่อยเดินจับมือเธอเลยแต่พอแม่เสียไปก็ทำให้ผมรักเธอมากขึ้นและคอยดูแลเธอตลอดมา
"วันนี้ออกไปกินข้าวข้างนอกกันมั้ย?"ผมขยี้หัวยัยนี่อย่างหมันไส้
"ไปสิไป"เธอยิ้มอย่างร่าเริง"แต่ต้องใส่เสื้อคู่กันนะ"
"ได้สิไปอาบน้ำไป"ผมไล่ยัยนี่ให้ไปอาบน้ำ
ตอนนี้ผมกับยัยน้องสาวมากินข้าวกันที่เมดคาเฟ่ที่ยัยนั่นเลือก...ผมใส่เสื้อเชิ้ทสีชมพูแบบยัยนี่แป๊ะถึงผมจะไม่ชอบสีชมพูแต่เพื่อยัยนี่ผมก็ทำได้หมดทุกอย่างแถมผมยังสั่งชุดราเม็นและของหวานแบบยัยนี่ทุกอย่าง...ผมไม่ได้บ้าน้องสาวนะ//^//
"ผมยาวขึ้นแล้วนะ"ผมเอามือจับปลายผมของยัยนี่แล้วยิ้มบางๆ
"พี่ชอบให้หนูผมสั้นมากกว่าหรอ?"ยัยนี่มองผมแบบไร้เดียงสา
"จะแบบไหนก็น่ารักหมดล่ะ"
"พี่บ้า...ไม่เขินหรอกนะ"ยัยไรองตีแขนผมแล้วก้มหน้ากินไอติมต่อ
"อ้าม"ผมอ้าปากใส่ยัยนี่
"พี่อ้าปากทำไม?"
"ยัยบ้า...ป้อนฉันหน่อยสิ"
"ถ้าอยากกินอีกก็สั่งใหม่สิ"ไรองกลั้นขำ"ฮ่าๆก็ได้ป้อนก็ได้"
น้องสาวผมไม่น่ารักขนาดนั้นหรอก
ผมยืนมองยัยน้องสาวเล่นเกมส์อยู่ที่เกมส์จูบ้าแข่งพนันกับคนข้างๆอยู่แถมคนก็ยังมายืนมองน้องสาวผมเต็มไปหมดเลย...ก็น้องผมเป็นอดีตเด็กนี้ทเกมส์นี่นา
"ผู้หญิงคนนั้นน่ารักเนอะ"
ผมได้ยินเสียงพูดของพวกผู้ชายถึงน้องสาวของผม...อย่ามาหม้อน้องผมนะเว้ย
"ว้า...แพ้จนได้"ผู้ชายที่แข่งกับไรองยื่นเงินให้ไรอง
"เก็บเงินของนายไปเถอะถือว่าแข่งกันเอามันส์แล้วกัน"
"เธอเป็นคนดีจังชื่ออะไรหรอผมชื่อ อากิ ^^"
"ไรอง"เธอยิ้มบางๆ
"เธอมีแฟนหรือยัง ^^"
ฟู่ด!!ผมที่ยืนมองน้องสาวอยู่ห่างๆก็ต้องพ่นน้ำในแก้วทันทีเมื่อเห็นผู้ชายมาจับไหล่เธอ
"เฮ้ย เฮ้ย ทำอะไรน่ะ"ผมเดินไปคว้าคอเสื้อหมอนั่นทันที
"ไรองแฟนเธอหรอ?"
"ฉันจะเป็นอะไรกับยัยนี่ก็เรื่องของฉัน"ผมจ้องหมอนี่ตาขวาง"ไปซะ...อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก"
"พี่โหดไปมั้ยเนี่ย"ไรองขยับแว่นตาตัวเอง"แต่เมื่กี้ก็เอาไปวาดมังงะได้เลยนะ"
ป๊อก!
ผมจัดการเอามือโขกหัวน้องตัวเอง
"ยัยบ้า!ดูแลตัวเองมั่งสิไอ้เวรนั่นมันจะลวนลามเธอนะ"
"จริงดิ ('   ')"ไรองทำหน้าเอ๋อ
"เฮ้อ...ยัยบ้า"ผมขยี้หัวเธอ"ไปต่อกันเถอะ"
ผมเดินจูงมือยัยน้องบ้าจนเมื่อเธอเห็นมาสคอทกระต่ายในเรื่อง sekaichi hatsukoi มาโปรโมทโดจินเล่มใหม่ตรงร้านหนังสือตรงหัวมุมเธอก็สะบัดมือผมออกแล้ววิ่งไปทันที
ปึ้ก!โครมมม!!
ครับ...เธอทำผมอ้าปากค้างเลยครับ...เธอวิ่งไปแล้วเธอก็สะดุดฟุตบาตจนเธอล้มลงไปนอนบนพื้นแต่เธอก็รีบเด้งตัวขึ้นมาอย่างเร็วและเดินต่อไป
"เฮ้อ...ให้ตายสิ"ผมถอนหายใจแล้วเดินไปหาเธอ
"ว้าว!เล่มใหม่ออกแล้ว"เธอมองกระต่ายแล้วสักพักก็เดินไปซื้อโดจินมา
"ไรองยืนอยู่เฉยๆ"
ผมพูดแล้วเลิกกระโปรงของน้องสาวขึ้นจนเหนือเข่าแล้วก็ถอนหายใจเมื่อเห็นเข่าของเธอถลอกจนเลือดออก
"เจ็บมั้ย...ยัยซุ่มซ่ามเอ้ย"
"โอ๊ย!เจ็บๆ"เธอโวยวายเมื่อผมเอาน้ำมาเทใส่ผ้าเช็ดหน้าแล้วเช็ดแผลเธอ
"ให้ตายสิ...นี่ฉันต้องดูแลเธอไปตลอดเลยใช่มั้ย"
"แน่นอน ^^"
ผมให้เธอขี่หลังแล้วผมก็เดินสวนทางกับเจ้าเบ๋นั่นหมอนั่นตกใจเล็กน้อยแล้วก็เดินมายืนตรงหน้าของพวกเรา
"ไรองเธอเป็นอะไรหรอ?"
"หกล้มหัวทิ่มมาน่ะ"
"พี่!!"ไรองหน้าแดง
"ซุ่มซ่ามจังเลยนะฮ่าๆ"อะฮิหรุขำเบาๆ
ตอนหมอนี่หัวเราะมันก็น่ารักดีนะ
"ฉันไปก่อนนะเจ้าเบ๋"ผมโบกมือให้หมอนั่น
"พี่อย่าลืมซื้อทาโกะยากิไปให้พ่อนะ"
"คร้าบๆ"
นี่หล่ะครับครอบครัวที่แสนวุ่นวายของผมถึงมันจะวุ่นวายไปบ้างแต่ก็มีความสุข