บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

ผมอยู่ที่คฤหาสน์ของเขาเป็นวันที่สองแล้ว...พอผมตื่นขึ้นมาผมก็โดนทำเรื่องอย่างว่าตลอดเลย...ผมไม่เข้าใจคนๆนี้เลยเดี๊ยวดีเดี๊ยวร้าย...อ่า ป่านนี้ไรองจะเป็นยังไงบ้างนะ...ผมเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นผู้นำของเหล่าเจ็ดบาปชื่อในวงการมาเฟียคือ S'evil พอตื่นขึ้นมาจากเตียงก็ไม่เห็นหมอนั่นแล้ว...อา...หนีได้สินะ...ไม่ได้ ถ้าหนีไรองก็ตายนะสิ
"เหอะ!ตื่นแล้วหรอ"
ผมมองคนใจร้ายที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำใบหน้าหล่อเหลาผิวขาวตัวสูงโปร่งผมสีเทาตัดกับดวงตาสีแดงและดูดีในสภาพกางเกงบอกเซอร์ตัวเดียว
"ฉันเป็นของนายแล้ว...นายคลายคำสาปให้ไรองหรือยัง"
"ยัง"เขาพูดแล้วนั่งลงบนเตียงใกล้ๆผม
"ละ...เลว!!"
"ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป็นคนดี"
"เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไปว่ะ"
"....."
เขาไม่พูดอะไรแต่กลับเอามือมาจับที่หน้าของผม
"ฉัน...รักนาย"
"....ถ้ารักกันไม่ทำแบบนี้หรอก"ผมพูดแล้วปัดมือของเขาออก
"แล้วความรักมันเป็นยังไงละ!!"
"อึ้ก!!"
เขาหยุดนิ่งไปสักพักก่อนที่จะดีดนิ้วตัวเองสักพักก็มีหนวดหมึกสีดำหลายเส้นเลื้อยออกมาจากหัวเตียงแล้วเลื้อยมาบนร่างกายผมก่อนจะตรึงแขนกับขาผมไว้
"อื้ออ"
หนวดสีดำถูไถหน้าอกของร่างบางไปมาจนร่างบางร้องครางออกมาแล้วยิ่งร่างบางรู้สึกทรมานมากเท่าไหร่หนวดพวกนั้นก็จะยิ่งรุกล้ำร่างบางมากเท่านั้น...หนวดค่อยๆถูไถน้องชายและช่องทางทางด้านหลังของร่างบาง
"อื้อออ...พะ...พอ"ร่างบางเอาขาถูขาตัวเองไปมา
คนร่างสูงแยกขาของคนร่างบางออกจากกันก่อนจะใช้นิ้วถูไถช่องทางด้านหลังไม่หยุดและไม่ฟังแม้แต่คำร้องห้ามของคนร่างบางอย่างใดยิ่งฝ่ายตรงหน้าทรมานมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสะใจมากเท่านั้นเขาใช้แรงให้คนร่างบางนอนหันหลังให้ก่อนจะถูไถส่วนนั้นตรงช่องทางด้านหลังของคนร่างบาง
คนร่างบางได้แต่ครางออกมาเพราะทั้งส่วนบนและส่วนล่างถูกหนวดสีดำถูไปมาไม่หยุด...เขาแทบจะปล่อยน้ำรักออกมาแล้วเมื่อโดนของๆคนร่างสูงถูที่ช่องทางด้านหลัง
"อะ...อ๊า"
ความต้องการถูกต่อเติมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดร่างบางเผลอปล่อยออกมาไม่รู้กี่ครั้ง
คนร่างสูงจัดการกระแทกแก่นกายเข้ามาเต็มแรงจนคนร่างบางร้องไห้ออกมาเพราะความจุกปนเสียวสลับกัน
ตู้มมม เพล้งงง!!
"แฮ่ก...มาแล้วหรอ"คนร่างสูงพูดแล้วจัดการกระแทกเรื่อยๆ
"อ๊ะ...อะ...ไรมา...อื้อ"
"บอส!"
สักพักก็มีคนพังประตูห้องนอนของคนร่างสูงเข้ามาร่างบางได้แต่มองคนที่มาใหม่อย่างเขินอายเพราะร่างสูงเพิ่งถอนส่วนนั้นออกจากตัวเอง
"พวกมันมาแล้วสินะคิง"ร่างสูงพูดแล้วหยิบกางเกงขึ้นมาสวมอย่างเร็ว
ตึงงง!!
"อึ้กกก!!"
ผมมองร่างโชกเลือดของลูกน้องริทสึที่ล้มลงมาในห้องนอนอย่างตกใจ...เพราะว่าคนที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูคือโองามิกับไรอง...ร่างของทั้งสองคนเปื้อนเลือด
"อะ...โองามิซัง"ผมยื่นมือไปหาเขา
"อ่า...ยากชะมัดเรื่องอะไรช่างคลื่นไส้จริง"
"อ่า...นายกำลังถูกความมืดครอบงำอยู่ใช่ไหม"ริทสึวารป์ไปยืนข้างหน้าโองามิแต่ก็ถูกโองามิเอามือตัวเองพุ่งทะลุหน้าอกริทสึจนริทสึกระอักเลือดและล้มลงไป
"...."คนที่ชื่อคิงพุ่งไปหาไรองและเอามีดจ่อคอไรอง
"ช่วย...ด้วย"ไรองมองหน้าผม
"อย่าทำร้ายไรองนะ"
ฉึก!!
"ฮึ!!"ไรองยิ้มมุมปากแล้วเอามีดปักคอคนที่ชื่อคิงจ้นล้มลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้น
นะนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...ทำไมโองามิมีหูกับหางจิ้งจอก...แล้วทำไมสายตาของทั้งสองคนที่กำลังเดินตรงมาช่างเย็นชาเหลือเกิน
"มาจบเรื่องราวตรงนี้กัน"โองามิเลียเลือดบนฝ่ามือตัวเองแล้วมองหน้าผม
"เหลืออีกแค่คนเดียว...ฮะฮ่าๆคนทรยศ"ไรองหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วจ่อมีดมาที่หน้าอกผม
"อย่าเเตะต้องหมอนี่"ริทสึในสภาพร่างกายปกติมายืนอยู่หน้าไรองและถีบไรองทะลุกำแพง
"นะนาย...เมื้อกี้โดนแทงไม่ใช่หรอ"
"หมอนี่มันจะฆ่านายนะ...คิงรีบพาหมอนี่หนีไปซะ"
"ฮะฮ่าๆจะหนีไปไหน...พวกแกหนีฉันไม่พ้นหรอก ฮะๆฮ่าๆ"
"โองามิซัง"ผมเอามือจับหน้าของโองามิแต่กลับถูกเหวี่ยงลงมาจากเตียงอย่างแรงจนกลิ้งไปกระแทกผนังห้องอย่างแรง
และโองามิก็ปล่อยลูกไฟสีดำพุ่งมาที่ผม...เขาจะฆ่าผม...ผมได้แต่มองด้วยความตกใจ
"อยากตายหรอไง!"คนที่ชื่อคิงผลักผมออกมาแล้วรับลูกไฟแทน...เขาดิ้นไปมาด้วยความทรมาน
"พะ...พอสักที"ผมร้องไห้ออกมาแล้วมองหน้าโองามิ
"ฉันจะจำกัดนายซะ"ริทสึพูดแล้วจ่อปืนไปที่โองามิ
ริทสึต้องฆ่าโองามิแน่...ผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้โองามิยังเหลือความมีเหตุผลและผมอยู่ในใจเขามั้ยแต่สิ่งเดียวที่ผมรู้คือ...ผมไม่อยากให้เขาตายผมเลยตัดสินใจวิ่งไปบังร่างของดองามิและลูกกระสุนก็พุ่งทะลุร่างกายผมต่อหน้าโองามิ
"ผมรักคุณนะ...โองามิซัง"
"....."โองามิมองอะฮิหรุที่นอนจมกองเลือดนิ่งๆก่อนที่จะน้ำตาไหลออกมา"อะฮิหรุ...นี่มันเรื่องอะไรกัน"พอความมืดที่ครอบงำจิตใจของเขาหายไปเขาก็ได้แต่นั่งร้องไห้ข้างๆอะฮิหรุอยู่อย่างนั้น
"ความรักมีแต่ทำให้คนอ่อนแอเท่านั้นแหละ"
"แกมันจะเลือดเย็นเกินไปแล้ว!แกรู้อยู่แล้วใช่มั้ยว่าหมอนี่จะวิ่งเข้ามาบัง"
"ฉันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทั้งนั้น"
"ไปกันเถอะบอส"
"ยังไงความรักมันก็ไม่จำเป็นต่อฉัน...หมอนั่นมันนก็แค่สิ่งที่ฉันลุ่มหลงเท่านั้น"
"พี่ชาย!!อะฮิหรุ!!"
"รักหมอนั่นให้ดีๆละ"
ริทสึพูดแล้วกระโดดลงจากหน้าต่างไปโองามิได้แต่ทำหน้าสับสน....ก็หมอนี่โดนยิงที่หัวใจไม่ใช่หรอ
"แค่ก..."ผมลืมตาขึ้นมามองหน้าโองามิที่กำลังร้องไห้อยู่"โองามิ...ซัง"
"อะฮิหรุ!!"และโองามิก็กอดผมแน่น
ผมก็ยังสงสัยว่าทำไมผมยังไม่ตายทั้งๆที่โดนเล็งแถวหัวใจแท้ๆแต่ลูกกระสุนกลับแค่เฉี่ยวบริเวณหัวไหล่เอง
"ฉันขอโทษ"
"ขอโทษเรื่องอะไรครับ"
"ฉันมันโง่ที่ยอมให้จิตใจด้านมืดควบคุมฉัน...จนต้องทำร้ายคนที่ฉันรัก"
"อย่าโทษตัวเองเลยครับ...คนเราก็ไม่ใช่ว่าจะดีไปสักทุกอย่าง"
"ฉัน"โองามิจับไหล่ของผมแน่นแล้วก้มลงมาจูบ"ฉันรักนาย"
"ผมก็รักคุณ"
"อะแฮ่มๆ"ไรองไอออกมาเบาๆ"จบเรื่องแล้วรีบกลับบ้านกันเถอะ"
ผมสัญญาว่าผมจะรักเขาแค่คนเดียวเท่านั้นอดีตที่ไม่ดีก็ทิ้งมันไปซะและอยู่กับปัจจุบันเท่านั้นพอ