บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

ผมอยู่ที่คฤหาสน์ของเขาเป็นวันที่สองแล้ว...พอผมตื่นขึ้นมาผมก็โดนทำเรื่องอย่างว่าตลอดเลย...ผมไม่เข้าใจคนๆนี้เลยเดี๊ยวดีเดี๊ยวร้าย...อ่า ป่านนี้ไรองจะเป็นยังไงบ้างนะ...ผมเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นผู้นำของเหล่าเจ็ดบาปชื่อในวงการมาเฟียคือ S'evil พอตื่นขึ้นมาจากเตียงก็ไม่เห็นหมอนั่นแล้ว...อา...หนีได้สินะ...ไม่ได้ ถ้าหนีไรองก็ตายนะสิ

"เหอะ!ตื่นแล้วหรอ"

ผมมองคนใจร้ายที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำใบหน้าหล่อเหลาผิวขาวตัวสูงโปร่งผมสีเทาตัดกับดวงตาสีแดงและดูดีในสภาพกางเกงบอกเซอร์ตัวเดียว

"ฉันเป็นของนายแล้ว...นายคลายคำสาปให้ไรองหรือยัง"

"ยัง"เขาพูดแล้วนั่งลงบนเตียงใกล้ๆผม

"ละ...เลว!!"

"ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป็นคนดี"

"เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไปว่ะ"

"....."

เขาไม่พูดอะไรแต่กลับเอามือมาจับที่หน้าของผม

"ฉัน...รักนาย"

"....ถ้ารักกันไม่ทำแบบนี้หรอก"ผมพูดแล้วปัดมือของเขาออก

"แล้วความรักมันเป็นยังไงละ!!"

"อึ้ก!!"

เขาหยุดนิ่งไปสักพักก่อนที่จะดีดนิ้วตัวเองสักพักก็มีหนวดหมึกสีดำหลายเส้นเลื้อยออกมาจากหัวเตียงแล้วเลื้อยมาบนร่างกายผมก่อนจะตรึงแขนกับขาผมไว้

"อื้ออ"

หนวดสีดำถูไถหน้าอกของร่างบางไปมาจนร่างบางร้องครางออกมาแล้วยิ่งร่างบางรู้สึกทรมานมากเท่าไหร่หนวดพวกนั้นก็จะยิ่งรุกล้ำร่างบางมากเท่านั้น...หนวดค่อยๆถูไถน้องชายและช่องทางทางด้านหลังของร่างบาง

"อื้อออ...พะ...พอ"ร่างบางเอาขาถูขาตัวเองไปมา

คนร่างสูงแยกขาของคนร่างบางออกจากกันก่อนจะใช้นิ้วถูไถช่องทางด้านหลังไม่หยุดและไม่ฟังแม้แต่คำร้องห้ามของคนร่างบางอย่างใดยิ่งฝ่ายตรงหน้าทรมานมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสะใจมากเท่านั้นเขาใช้แรงให้คนร่างบางนอนหันหลังให้ก่อนจะถูไถส่วนนั้นตรงช่องทางด้านหลังของคนร่างบาง

คนร่างบางได้แต่ครางออกมาเพราะทั้งส่วนบนและส่วนล่างถูกหนวดสีดำถูไปมาไม่หยุด...เขาแทบจะปล่อยน้ำรักออกมาแล้วเมื่อโดนของๆคนร่างสูงถูที่ช่องทางด้านหลัง

"อะ...อ๊า"

ความต้องการถูกต่อเติมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดร่างบางเผลอปล่อยออกมาไม่รู้กี่ครั้ง

คนร่างสูงจัดการกระแทกแก่นกายเข้ามาเต็มแรงจนคนร่างบางร้องไห้ออกมาเพราะความจุกปนเสียวสลับกัน

ตู้มมม เพล้งงง!!

"แฮ่ก...มาแล้วหรอ"คนร่างสูงพูดแล้วจัดการกระแทกเรื่อยๆ

"อ๊ะ...อะ...ไรมา...อื้อ"

"บอส!"

สักพักก็มีคนพังประตูห้องนอนของคนร่างสูงเข้ามาร่างบางได้แต่มองคนที่มาใหม่อย่างเขินอายเพราะร่างสูงเพิ่งถอนส่วนนั้นออกจากตัวเอง

"พวกมันมาแล้วสินะคิง"ร่างสูงพูดแล้วหยิบกางเกงขึ้นมาสวมอย่างเร็ว

ตึงงง!!

"อึ้กกก!!"

ผมมองร่างโชกเลือดของลูกน้องริทสึที่ล้มลงมาในห้องนอนอย่างตกใจ...เพราะว่าคนที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูคือโองามิกับไรอง...ร่างของทั้งสองคนเปื้อนเลือด

"อะ...โองามิซัง"ผมยื่นมือไปหาเขา

"อ่า...ยากชะมัดเรื่องอะไรช่างคลื่นไส้จริง"

"อ่า...นายกำลังถูกความมืดครอบงำอยู่ใช่ไหม"ริทสึวารป์ไปยืนข้างหน้าโองามิแต่ก็ถูกโองามิเอามือตัวเองพุ่งทะลุหน้าอกริทสึจนริทสึกระอักเลือดและล้มลงไป

"...."คนที่ชื่อคิงพุ่งไปหาไรองและเอามีดจ่อคอไรอง

"ช่วย...ด้วย"ไรองมองหน้าผม

"อย่าทำร้ายไรองนะ"

ฉึก!!

"ฮึ!!"ไรองยิ้มมุมปากแล้วเอามีดปักคอคนที่ชื่อคิงจ้นล้มลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้น

นะนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...ทำไมโองามิมีหูกับหางจิ้งจอก...แล้วทำไมสายตาของทั้งสองคนที่กำลังเดินตรงมาช่างเย็นชาเหลือเกิน

"มาจบเรื่องราวตรงนี้กัน"โองามิเลียเลือดบนฝ่ามือตัวเองแล้วมองหน้าผม

"เหลืออีกแค่คนเดียว...ฮะฮ่าๆคนทรยศ"ไรองหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วจ่อมีดมาที่หน้าอกผม

"อย่าเเตะต้องหมอนี่"ริทสึในสภาพร่างกายปกติมายืนอยู่หน้าไรองและถีบไรองทะลุกำแพง

"นะนาย...เมื้อกี้โดนแทงไม่ใช่หรอ"

"หมอนี่มันจะฆ่านายนะ...คิงรีบพาหมอนี่หนีไปซะ"

"ฮะฮ่าๆจะหนีไปไหน...พวกแกหนีฉันไม่พ้นหรอก ฮะๆฮ่าๆ"

"โองามิซัง"ผมเอามือจับหน้าของโองามิแต่กลับถูกเหวี่ยงลงมาจากเตียงอย่างแรงจนกลิ้งไปกระแทกผนังห้องอย่างแรง

และโองามิก็ปล่อยลูกไฟสีดำพุ่งมาที่ผม...เขาจะฆ่าผม...ผมได้แต่มองด้วยความตกใจ

"อยากตายหรอไง!"คนที่ชื่อคิงผลักผมออกมาแล้วรับลูกไฟแทน...เขาดิ้นไปมาด้วยความทรมาน

"พะ...พอสักที"ผมร้องไห้ออกมาแล้วมองหน้าโองามิ

"ฉันจะจำกัดนายซะ"ริทสึพูดแล้วจ่อปืนไปที่โองามิ

ริทสึต้องฆ่าโองามิแน่...ผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้โองามิยังเหลือความมีเหตุผลและผมอยู่ในใจเขามั้ยแต่สิ่งเดียวที่ผมรู้คือ...ผมไม่อยากให้เขาตายผมเลยตัดสินใจวิ่งไปบังร่างของดองามิและลูกกระสุนก็พุ่งทะลุร่างกายผมต่อหน้าโองามิ

"ผมรักคุณนะ...โองามิซัง"

"....."โองามิมองอะฮิหรุที่นอนจมกองเลือดนิ่งๆก่อนที่จะน้ำตาไหลออกมา"อะฮิหรุ...นี่มันเรื่องอะไรกัน"พอความมืดที่ครอบงำจิตใจของเขาหายไปเขาก็ได้แต่นั่งร้องไห้ข้างๆอะฮิหรุอยู่อย่างนั้น

"ความรักมีแต่ทำให้คนอ่อนแอเท่านั้นแหละ"

"แกมันจะเลือดเย็นเกินไปแล้ว!แกรู้อยู่แล้วใช่มั้ยว่าหมอนี่จะวิ่งเข้ามาบัง"

"ฉันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทั้งนั้น"

"ไปกันเถอะบอส"

"ยังไงความรักมันก็ไม่จำเป็นต่อฉัน...หมอนั่นมันนก็แค่สิ่งที่ฉันลุ่มหลงเท่านั้น"

"พี่ชาย!!อะฮิหรุ!!"

"รักหมอนั่นให้ดีๆละ"

ริทสึพูดแล้วกระโดดลงจากหน้าต่างไปโองามิได้แต่ทำหน้าสับสน....ก็หมอนี่โดนยิงที่หัวใจไม่ใช่หรอ

"แค่ก..."ผมลืมตาขึ้นมามองหน้าโองามิที่กำลังร้องไห้อยู่"โองามิ...ซัง"

"อะฮิหรุ!!"และโองามิก็กอดผมแน่น

ผมก็ยังสงสัยว่าทำไมผมยังไม่ตายทั้งๆที่โดนเล็งแถวหัวใจแท้ๆแต่ลูกกระสุนกลับแค่เฉี่ยวบริเวณหัวไหล่เอง

"ฉันขอโทษ"

"ขอโทษเรื่องอะไรครับ"

"ฉันมันโง่ที่ยอมให้จิตใจด้านมืดควบคุมฉัน...จนต้องทำร้ายคนที่ฉันรัก"

"อย่าโทษตัวเองเลยครับ...คนเราก็ไม่ใช่ว่าจะดีไปสักทุกอย่าง"

"ฉัน"โองามิจับไหล่ของผมแน่นแล้วก้มลงมาจูบ"ฉันรักนาย"

"ผมก็รักคุณ"

"อะแฮ่มๆ"ไรองไอออกมาเบาๆ"จบเรื่องแล้วรีบกลับบ้านกันเถอะ"

ผมสัญญาว่าผมจะรักเขาแค่คนเดียวเท่านั้นอดีตที่ไม่ดีก็ทิ้งมันไปซะและอยู่กับปัจจุบันเท่านั้นพอ