บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

"โองา...มิซัง"

ผมมองคนที่ผมหลงรักมาสิบกว่าปี...พอผมกลับมาหมอนี่ก็ไปมีคนรักแล้ว...ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้หมอนี่สยบอยู่ใต้เท้าผมให้ได้ไม่ว่าจะต้องฆ่าคนมากเท่าไหร่ก็ตาม

ผมไม่ได้เป็นปีศาจตั้งแต่เกิด...ที่ผมเป็นปีศาจเพราะว่าอะไรนะหรอ หึๆ จะยอมบอกให้ก็ได้นะ

(ย้อนอดีตของริทสึ)

ครอบครัวของผมเป็นตระกูลเศรษฐี...แน่นอนว่ายิ่งรวยมากและมีอำนาจมากเท่าไหร่ก็จะถูกหมายหัวมากเท่านั้น....ตอนนี้ผมอายุสิบห้าปีผมได้กลับมาจากอเมริกาเพราะเรียนจบม.ต้นแล้ว...ในคืนที่ผมกลับมาที่บ้านตอนแรกทุกอย่างก็ปกติดีพ่อกำลังคุยกับนักธุรกิจสามคนในห้องรับแขกด้วยหน้าตาเคร่งเครียดแต่มีบางอย่างที่แปลกคือไม่มีคนใช้เพียงสักคนในบ้านเลย

"ลูกไม่น่ากลับมาที่ญี่ปุ่นเลย"แม่มองผมด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

"ทำไมละครับ"ผมมองหน้าแม่อย่างงงๆในห้องครัว

"ครอบครัวของเรา"แม่พูดแล้วกำมือตัวเองแน่น"ครอบครัวเราโดนหมายหัวอยู่"

"หมายหัว?"

"พวกเธอรีบหนีไป!!เร็ว!!"

ทันทีที่พ่อตะโกนออกมาจากห้องรับแขกเสียงปืนก็ดังลั่นขึ้นมาจากห้องที่พ่ออยู่

"หนี!!"แม่พูดไล่ผมแล้วมองหน้าผมด้วยหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา

อะไรกัน...นี่มันเรื่องอะไร...ผมไม่เข้าใจสักนิด

"ฮะฮ่าๆกำจัดได้ไปหนึ่ง...โอ๊ะ!เหลืออีกสองคนนี่"

ผมได้กลิ่นความตายลอยฟุ้งออกมา...ทันทีที่คนนั้นเดินถือปืนออกมาผมก็ก้าวขาไม่ออกเลย

"แม่บอกให้หนีไปไง!!"

"ไม่!!"

"แหมๆรักกันจังเลยนะ...ทั้งๆที่พ่อพวกแกไล่ให้พวกแกไปพวกแกก็ยังไม่หนีไปอีกนะ"

"อึ้ก!!...พ่ออออ!!"

คนที่สองพูดแล้วโยนร่างที่ชุ่มด้วยเลือดและไม่มีลมหายใจของพ่อมาตรงหน้าพวกผม

"ทำไม...ทำไมพวกแกต้องฆ่าพ่อ!!"

"เพราะอะไรนะหรอ...อืมมม...ตัวแกะกะทางธุรกิจไงละ"

"ปล่อยลูกฉันไปแล้วฆ่าฉันซะ!!"แม่ยืนเอาตัวบังผมแล้วตะโกนออกมา

ปังงงง!!

ลูกกระสุนถูกยิงออกมาอย่างเร็วตรงที่หน้าอกของแม่...เลือดอาบทั่วร่างกายแม่และเลือดเลอะเต็มหน้าผม...ผมได้แต่ยืนเเข็งมองแม่ล้มลงไปนั่งที่พื้น

"หนะ...หนี..ไป...แค่ก!!"

"มะ...ม่ายยย!!"ผมลงไปนั่งบนพื้นแล้วกอดแม่แน่น"อยะ...อย่าตายนะ...ได้โปรด"

"พวกฉันไม่ปล่อยให้ครอบครัวแกรอดไปสักคนหรอกนะ"

ปังงง!!

และกระสุนอีกนัดก็ยิงเข้าที่เอวผมอย่างแรง...อึ้ก!!...นี่ผมต้องตายจริงๆหรอ

"หนี..."แม่มองหน้าผมด้วยหน้าตาที่เจ็บปวด

"ฮะฮ่าๆถ้าคิดว่าหนีจากความตายได้ก็ลองดูสิ"

"แก!!"ผมกัดฟันพูดแล้วมองหน้าไอ้เวรสี่คนนั่นให้เต็มตา

"ถ้าแกรอดแกมาฆ่าฉันได้เลย ฮ่าๆ"

เพล้งงง!!

และแล้วก็มีแฮลิคอปเตอร์บินทะลุหน้าต่างเข้ามาสี่คนนั้นก็รีบขึ้นแฮลิคอปเตอร์ไปแล้ว

"ลาก่อน ฮ่าๆ"

พอแฮลิคอปเตอร์บินขึ้นไปพ้นหน้าต่างก็มีไอ้เลวคนนึงโยนวัตถุที่คล้ายระเบิดลงมากลางบ้านผม

"ระ..เบิด"แม่มองหน้าผม"หนี!!"

"ไม่เอา!...ผมไม่ปล่อยให้แม่ตายหรอก"ผมพยุงแม่ลุกขึ้นและค่อยๆเดินกุมแผลตัวเอง

"แม่รักลูกนะ"

"ผมก็รัก---"

ตี๊ดๆตู้มมม!!

แรงระเบิดทำให้ผมกับแม่กระเด็นออกจากกัน...แสงช่างจ้าเหลือเกิน...ผมกระเด็นไปกระแทกผนังอย่างแรงจนกระอักเลือด...และสติค่อยๆหายไปพร้อมกับความมืด

....ทำไมพระเจ้าไม่เข้าข้างฉันเลย...พระเจ้ามันไม่มีจริงสินะ...ฮ่าๆฉันเกลียดพระเจ้า...ถ้าฉันเป็นปีศาจก็คงดี...อา...เจ็บปวดชะมัด

"อยากกลายเป็นปีศาจงั้นหรอเจ้ามนุษย์"

"ใคร..."

อา...หรือว่าผมใกล้จะตายจนเห็นภาพหลอนแล้วสินะ...ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา...อา...สภาพของตัวเองเห็นแล้วอยากตายเร็วๆชะมัด

แขนทั้งสองข้างถูกเสียบทะลุด้วยไม้แหลม...เลือดไหลออกมาจากแผลเหวอะที่แขนอย่างเยอะ...ส่วนขาข้างซ้ายก็บิดผิดรูป...ดวงตาข้างซ้ายก็มีเลือดไหลออกมา

"ฉันคือลูซิเฟอร์ผู้อยู่เหนือพระเจ้ายังไงละ ฮะฮ่าๆ"

"อา...จะเป็นใครก็ช่าง...รีบทำให้ฉันรีบตายๆไปสักที"ผมไม่เหลืออะไรอีกต่อไปแล้ว...ผมเห็นแม่ถูกฝ้าทับและนอนนิ่งอยุ่ข้างใต้นั่น...แถมสิ่งที่บอกผมว่ามันคือลูซิเฟอร์เป็นผู้ชายผมสีดำซอยระต้นคอดวงตาแดงก่ำแถมยังบินใกล้ผมด้วยปีกค้างคาวด้วย

"อา...นี่แม่นายสินะ"

"ใช่..."ผมพูดด้วยแสงที่แหบพร่า..สติเริ่มเลือนลางเต็มที

"อยากให้แม่ฟื้นคืนชีพมั้ยละ"

"อยากสิไม่ว่าอะไรฉันก็จะยอม"

"ทุกอย่าง"เขามองหน้าผมแล้วยิ้มกว้าง

"ขอร้องละ"

"นายจะเกิดใหม่เป็นปีศาจ...อา..นายต้องเป็นหัวหน้าเจ็ดบาปได้แน่ๆ"

หมอนี่พูดเรื่องอะไร?

"จะ...จะทำอะไร"

อยู่ดีๆหมอนี่ก็ยื่นหน้ามาใกล้ผมแล้วเอามีดกรีดข้อมือตัวเองแล้วเอาเลือดตรงข้อมือหยดใส่ปากผมทีละหยด ละหยด จนเลือดเอ่อล้นเต็มปาก

"อึ้ก!!"

เลือดสีแดงค่อยๆเริ่มเข้าไปในร่างกาย...ร้อน...ในร่างกายร้อนจนแทบระเบิดออกมา...อา..แผลค่อยๆสมานตัวอย่างเร็ว....ความแค้นค่อยๆก่อตัวขึ้นมาจากเบื้องลึกของจิตใจ

"อ้ากกก!!"ผมกรีดร้องออกมาเมื่อมีไฟสีดำลามทั่วร่างกาย...ทรมานเหลือเกิน...อึ้ก!!

"ว้าว...พลังปีศาจช่างเยอะเหลือเกิน"

"แฮ่ก...แก...ทำอะไรกับร่างกายฉัน"ผมกำมือเเน่นแล้วอยุ่ๆก็ลอยกลางอากาศได้เฉยเลย

"ยิ่งความแค้นมากเท่าไหร่พลังของนายก็จะเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น"

"แล้วแม่ฉันละ!!"ผมเอามือบีบคอปีศาจตรงหน้า

"ฉันไม่ได้ตกลงนี่ว่าจะให้แม่นายฟื้นคืนชีพ"

"เจ้าเล่ห์นักนะแก...แต่ช่างเถอะ...ตอนนี้ฉันมีพลังที่จะฆ่าพวกนั้นแล้ว"

"ตามใจนายสิ...แต่ต่อจากนี้ไปนายต้องเป็นหัวหน้าของเหล่าเจ็ดบาปที่อยู่ในโลกปีศาจให้ได้นะ"

"ตกลง"แม่ครับ...ผมจะล้างแค้นให้พ่อกับแม่เอง

หลังจากนั้นผมก็ได้ไปพบกับเหล่าเจ็ดบาปที่โลกปีศาจ....ตอนแรกทุกคนก็ไม่ยอมรับผมแต่ผมก็ทำให้ทุกคนยอมรับผมจนได้เหล่าเจ็ดบาปส่วนใหญ่เคยเป็นมนุษย์มาก่อนและทุกคนก็ถูกลูซิเฟอร์ทำให้เป็นปีศาจและชักชวนเข้ามาในโลกปีศาจ เขาสอนผมหลายอย่าง เช่น การไม่ไว้ใจมนุษย์ ฆ่าฝ่ายตรงข้ามอย่างเลือดเย็น ไร้หัวใจ และทำงานในโลกมืด...และผมก็ล้างแค้นให้ทุกคนสำเร็จ...แต่เหมือนว่ายิ่งผมฆ่าไปทีละคน...ความต้องการของผมก็ไม่หมด ต้องฆ่าไปเรื่อยๆจนกว่าจะพอใจ...ผมมัวเมากับคาวเลือซะแล้วละ

 ตอนนี้ผมได้มาอยู่ที่โลกมนุษย์แล้วในฐานะนักแสดงหน้าใหม่เพื่อจะลอบสังหารคนในวงการ...อ่า...ผมเลยแปลงร่างเป็นผู้หญิง...จะว่าไงดีตอนนี้พวกผมทำงานเป็นนักฆ่าและเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกมืดของมนุษย์ด้วย...และวันนึงผมก็ได้เขาจนได้...คนที่เป็นรักแรกของผม

ผมจะไม่มีวันปล่อยหมอนี่ไปเด็ดขาด...ยิ่งเห็นหมอนี่ทรมานแล้วยิ่งรู้สึกดี...ฮ่าๆ

"ได้โปรด...อ๊าา!!พะ..อื้อ..พอสักที"