บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

เธออยากให้ฉันทรมานเพราะคิดถึงเธอใช่ใหม
ฉันว่าน่าจะมีวิธีดีๆตรงกับที่เธอต้องการนะ
เอาความคิดที่เดาไว้ทั้งหมดออกไปซะ
แล้วจูบให้เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะทำได้
(risky game:Nero)
ตอนที่ได้ยินคำว่ารักคนอื่นออกจากปากของคนที่ผมรัก...มันเหมือนหัวใจโดนฉีกกระชากเป็นเสี่ยงๆ..อาา.ทรมาน...เจ็บปวด....ทำไมมันทรมานอย่างนี้
ตอนที่ได้ยินคำพูดว่ารักมันเป็นเพียงแค่การล่อเหยื่อใช่มั้ย....ถูกเก็บไว้ในกล่องเล่นของเขาใช่มั้ย...ถ้าเบื่อเมื่อไหร่ก็โยนฉันทิ้งไปสินะ...ฮ่ะๆฮ่าๆ
"อ้ากกก!!"
เหมือนร่างกายเต็มไปด้วยพลังที่เอ่อล้น...หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ....ฆ่า...อา...ต้องฆ่ามันให้หมด...ฆ่าให้หมด ฮ่าๆใครที่ทำร้ายฉันต้องฆ่ามันทิ้งให้หมด ฮ่าๆ...ฆ่า...ฆ่า...ฆ่า!!
"โองามิ...อั้ก!!"
พอได้ยินเสียงคนมายืนอยู่ข้างหลังร่างกายก็บีบคอเป้าหมายโดยอัตโนมัติ...พ่..อ
".....อา..ไม่ทำร้าย...ไม่...ฆ่า"
"นี่แก..."
"อา...อย่ามองหน้ากันแบบนี้สิ"
รู้สึกดำดิ่งลงในความมืดสติเหตุผลและความไว้ใจเชื่อใจหายไป...สิ่งที่มาทดแทนความรู้สึกเหล่านั้นคือ..ความมืด ความเกลียดชัง และ...ความตายที่จะมอบให้กับคนที่ช่วงชิงหัวใจไป
"แฮ่ก...ปีศาจ...พี่"
ผมมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของผม...ทรมาน...คนที่ทำให้เธอทรมานต้องตาย!!
"ฆ่า...ฆ่ามันให้หมด...ฮ่าๆ"
"ทำไม...ทำไมพลังของเทพจึงกลายเป็นพลังที่ชั่วร้ายละ"
"อ่า...ฮะๆฮ่าๆนี่นะหรอ"
ผมเอียงคอมองพ่อแล้วเหยียดยิ้มกว้าง...ปีศาจหรอ?ฮะ ฮ่าๆ...ผมเอามือลูบหูและหางจิ้งจอกของตัวเองแล้วมองหน้าทั้งสองคน
"ฆ่า..ไม่ได้นะ...อย่า"ไรองเอามือมาจับที่หน้าของโองามิ
"อ่า..เธอกำลังสวดอ้อนวอนอยู่ใช่ไหม"ผมหมุนลูกไฟสีดำในมือตรงหน้าไรอง
"แก..จะทำอะไร"พ่อมองมาที่ผมอย่างตกใจ
"ฮ่ะๆมาจบเรื่องราวตรงนี้กัน...เธอทำได้อยู่แล้ว..ดังนั้นมาเริ่มกันเถอะ"
"อ๊ะ!!ไรองงง"
ไรองถูกโองามิปล่อยลูกไฟสีดำใส่ตัว...เธอล้มลงไปนอนบนพื้นและความมืดสีดำก็ได้แผ่รอบกายเธอ...ลูกไฟแห่งความบ้าคลั่งไงฮะๆฮ่าๆ
"อ๊าาาา!!"
ไรองเอามือจิกพื้นด้วยท่าทีที่ทรมาน...และคำสาปดอกกุหลาบก็ได้สลายไป
"...อย่า...อย่าควบคุมฉัน...อึ้ก!!"
"ฮ่าๆเธอเกลียดมันไม่ใช่หรอไง...ฆ่าซะสิ...ฆ่า"ผมกระซิบข้างหูเธอ
"ม่ายยยย!!"
"หมอนั่นทำให้พี่เป็นแบบนี้นะ...แถมยังไปมีคนอื่นด้วย"
"ได้โปรด...อย่า...อย่าา!!"
และความมืดในส่วนลึกของหัวใจก็ได้กัดกินหัวใจเธอจนหมด...ฮะ...ฮ่าๆ
"พวกแก...."
"อย่ากังวลไปเลยพ่อ"ไรองยิ้มมุมปาก"แค่ไปฆ่าคนสักสองสามคนที่ทำร้ายพวกเราเอง"
"ความบ้าคลั่งได้กัดกินหัวใจพวกแกจนหมดแล้วสินะ"
"ฮะฮ่าๆความบ้าคลั่งหรอฮ่าๆ"
"ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยพวกแกไปสินะ..."
"พรุ่งนี้เราไปจัดการพวกมันกันเถอะ...ฮะฮ่าๆ"
"อยากเห็นทะเลเลือดชะมัดฮ่าๆ"ไรองหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
พ่อของทั้งสองคนได้แต่ยืนมองลูกตัวเองทั้งสองคนที่ตอนนี้ได้ถูกความมืดแสนบ้าคลั่งกัดกินไปแล้ว...ทั้งๆที่เป็นพลังของเทพที่สามารถชำระล้างวิญญานให้สะอาดแท้ๆแต่โองามิกลับเปลี่ยนพลังด้านบวกให้กลายเป็นพลังด้านลบด้วยตะกอนแห่งความโกรธแค้น สาปแช่ง จนกลายเป็นพลังปีศาจที่สมบูรณ์จนได้....เขาทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการภาวนาไม่ให้ลูกของตัวเองถูกอีกฝ่ายฆ่าตายเท่านั้น